ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 6, 31-36)

Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸ πλάσμα του. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἡ ἀνακάλυψη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ πλάσμα του! Γι’αὐτὸ καὶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τόσο παράξενος! Τόσο διαφορετικὸς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καταλαβαίνουμε, ἐπιθυμοῦμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀποκτήσουμε! Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τὸ καινούργιο μέσα στὴν παλαιότητα τοῦ κόσμου. Τοῦτο, ὅμως, τὸ καινούργιο εἶναι ἐπιθυμητὸ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους;

Ὁ Χριστὸς ὁμιλώντας στοὺς μαθητές του τοὺς λέει: «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Τὸ καινούργιο εἶναι ῆ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης που δεν εἶναι συναισθηματισμός, ἀλλὰ θυσία καὶ δόσιμο καὶ συγχωρήση τοῦ ἄλλου. Καὶ εἶναι τόσο σημαντικὴ αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ διακριτικὸ τῶν γνησίων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Συνεπῶς, ὅσοι δὲν τὴν ἔχουν δὲν εἶναι μαθητές του· καὶ ἂς λένε ὅτι πιστεύουν σὲ αὐτόν, ἂς πηγαίνουν καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἂς ἀνάβουν ὁλόκληρες δεσμίδες ἀπὸ κεριά, ἂς παρακαλοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἕνα καὶ γιὰ τὸ ἄλλο τους αἴτημα. Πάλι δὲν εἶναι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, αὐτοῦ ποὺ ἀγάπησε θυσιαστικὰ τὸν κόσμο. Καὶ δὲν εἶναι διότι δὲν ἔχουν τὸ γνώρισμα ποὺ αὐτὸς ζητᾶ νὰ ἔχουν ὅσοι θέλουν νὰ ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα μαζί του, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη.

Μὲ βάση αὐτὸ τὸ κριτήριο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δίνει, ἐμεῖς εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ; Γνωρίζουμε καὶ τηροῦμε τὴν καινὴ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης; Ἀγαποῦμε, ἀνεχόμαστε, συγχωροῦμε τοὺς συνανθρώπους μας; Ἡ μήπως ἁπλῶς ἀγαπᾶμε ὅσους μᾶς ἀγαποῦν; Μήπως διατηροῦμε φιλία μόνο μὲ ὅσους φρονοῦμε ὅτι μποροὺν νὰ μᾶς προσφέρουν κάτι; Μήπως ὁ κύκλος τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρεφόμαστε ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ ὅσους μᾶς ἐπαινοῦν; Τότε ὅμως τί εἴδους Χριστιανοὶ εἴμαστε; Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς λέει «καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι». Ἐάν, πάλι, ἐμεῖς, ποὺ ὑποστηρίζουμε ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί, κάνουμε τὸ καλὸ μόνο σὲ ὅσους κάνουν τὸ καλὸ σὲ ἐμᾶς, τότε τί εἴδους Χριστιανοὶ εἴμαστε; Ὁ Χριστὸς ἐπισημαίνει ξανὰ ὅτι «καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι». Καὶ ἀντὶ νὰ δίνουμε χρήματα σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκες, δηλαδὴ τοὺς φτωχούς, τοὺς ταλαιπωρημένους καὶ τὰ ὀρφανά, ἐμεῖς προτιμοῦμε νὰ δίνουμε τὰ λεφτά μας, ὑπὸ τύπο δανείου, μόνο σὲ ὅσους κάποια στιγμὴ θὰ μᾶς τὰ ἐπιστρέψουν, ἐνδεχομένως καὶ μὲ τόκο. Οἱ φτωχοὶ βέβαια δὲν πρόκειται νὰ δώσουν πίσω τὴ βοήθεια ποὺ τοὺς δώσαμε καὶ μάλιστα τοκισμένη. Ἔτσι ἐμεῖς δὲν τοὺς βοηθᾶμε. Εἴμαστε, ὅμως, Χριστιανοί, λέμε! Ὁ Χριστὸς πάντως ἐπιμένει ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶναι δικοί του καὶ ζοῦν μία ἀνακαινισμένη ζωή: «καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα».

Ὁ ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς ποὺ δὲν φέρει ματαίως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, δὲν εἶναι ἄνθρωπος ἰδιοτελής. Δὲν ἀγαπάει, δὲν βοηθάει, δὲν ἀποδέχεται, δὲν συναναστρέφεται, μόνο ὅσους τὸν ἀγαποῦν, δὲν τὸν κακολογοῦν ἢ δὲν τὸν ἐπιβουλεύονται! Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν μὴ ἀληθινῶν Χριστιανῶν. Αὐτῶν ποὺ θεωροῦν τὸν Χριστὸ ὡς κάποιον ποὺ ἁπλᾶ τοὺς συνδράμει στὴν ἐπίγεια καλοπέρασή τους! Ὁ Χριστιανός, αὐτὸς ποὺ ἀποδέχεται τὴν καινὴ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης καὶ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὸ δικό του, ἀγαπάει καὶ ἀνέχεται ἀκόμα καὶ ὅσους τὸν ἐχθρεύονται. Εἶναι μειλίχιος καὶ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἀπέναντι σὲ ὅλους˙ τοὺς ἀχαρίστους πρὸς αὐτὸν καὶ πρὸς τοὺς πονηροὺς ποὺ θέλουν νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦν.

Καὶ εἶναι οἰκτίρμων, ὁ μαθητὴς τοῦ ἀγαθοῦ Χριστοῦ, διότι ἔτσι εἶναι καὶ ὁ Θεὸς πρὸς ὅλους μας. Ἐξάλλου, ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατὰ τὸ μέτρο ποὺ κρίνουμε καὶ ἀποδεχόμαστε τοὺς ἐχθροὺς μας -διότι τοὺς φίλους μας οὕτως ἢ ἄλλως τοὺς ἀγαπᾶμε- μὲ τὸ ἴδιο μέτρο μᾶς κρίνει καὶ μᾶς ἀποδέχεται καὶ ἐμᾶς ὁ Θεός. Ἄρα, ἐὰν εἴμαστε ἐχθρικοὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας καὶ ὄχι ταπεινοὶ καὶ γεμάτοι ἀγάπη, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ πρὸς ἐμᾶς ὁ Θεός. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν εἴμαστε συγκαταβατικοὶ καὶ ἀγαπᾶμε καὶ συγχωρᾶμε καὶ ἀγαθοποιοῦμε, θὰ μᾶς φερθεῖ καὶ ὁ Θεὸς ἀνάλογα.

ΠΗΓΗ