ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

(Ματθ. κβ΄, 2-14)

Μὲ τὶς πολλὲς παραβολὲς ποὺ εἶπε  ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἄνοιξε μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων μὲ παραστατικὸ τρόπο πτυχὲς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ κάθε παραβολὴ εἶναι μία δυνατότητα ἀνοιχτὴ στὸν καθένα νὰ ἀνακαλύψει μὲ ποιὸν τρόπο ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ τὸν ἀφορὰ καὶ τὸν προσκαλεῖ.

Ἡ παραβολὴ τῶν βασιλικῶν γάμων, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, στὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, βρίσκεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου μετὰ τὴν παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν, ποὺ ἀκούσαμε τὴν περασμένη Κυριακή. Καὶ μὲ τὶς δύο περικοπὲς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θέλει νὰ διδάξει τὴν ἔκπτωση τῶν Ἰουδαίων, ἐξαιτίας τῆς κακῆς τους συμπεριφορᾶς ἀλλὰ καὶ τὴν κλήση τῶν ἐθνῶν.

Τὸν περιούσιο λαό, γιὰ τὴν ἀπείθειά του καὶ γιὰ τὸν κακὸ τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο φέρθηκε στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τὸν περιμένει καταστροφή. Ὅμως, καὶ οἱ ξένοι ποὺ θὰ πάρουν τὴ θέση του πρέπει νὰ ξέρουν πὼς μπορεῖ, ἂν δὲν προσέξουν, νὰ ἔχουν τὴν ἴδια τύχη. Καὶ ὁ λόγος εἶναι καὶ γιά μᾶς, τοὺς ἕλληνες χριστιανούς, ποὺ πολλὲς φορὲς συνεχίζουμε τὴ νοοτροπία τῶν Ἰουδαίων, θεωρώντας τὸ «γένος» μας περιούσιο λαὸ καὶ κλεινόμαστε στὸν ἑαυτὸ μας ταυτίζοντας τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ἔθνος καὶ δὴ τὸ ἑλληνικό. Ὡστόσο, ἑλληνισμὸς καὶ Ἐκκλησία εἶναι δύο διαφορετικὰ μεγέθη. Ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο γεγονός, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἑρμηνεύει τὴν παραβολὴ τῶν γάμων, λέει τὰ ἑξῆς: «Γιὰ ποιὰ αἰτία μιλάει γιὰ γάμους; Γιὰ νὰ μάθεις τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πόθο ποὺ ἔχει γιά μᾶς, γιὰ νὰ μάθεις πῶς ἐκεῖ, δηλαδὴ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, δὲν ὑπάρχει λύπη καὶ στενοχώρια, ἀλλὰ ὅλα εἶναι γεμάτα πνευματικὴ χαρά». Ἀλλά, καθὼς ὁ θεῖος Διδάσκαλος συνθέτει καὶ διατυπώνει τὴν παραβολὴ καταλαβαίνουμε ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ὁ γιὸς τοῦ βασιλιᾶ, πὼς γιὰ δικούς του γάμους λέει καὶ πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Σ’ αὐτοὺς τοὺς γάμους καὶ σ’ αὐτὴ τὴ χαρά, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς σωτηρίας μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ Θεὸς πρῶτα κάλεσε τοὺς Ἑβραίους, κι ὅταν ἐκεῖνοι περιφρόνησαν τὴν πρόσκληση τότε κάλεσε τὰ ἔθνη, ὅσους βρῆκαν οἱ ὑπηρέτες «ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν».

Ἔκτοτε ὁ Θεὸς στοὺς γάμους τοῦ γιοῦ του, ποὺ δηλώνει τὴν Ἐκκλησία καὶ φανερώνεται μὲ τὴν Εὐχαριστία, καλεῖ ὅλους τους ἀνθρώπους ἀνεξαρτήτως φυλῆς, φύλου, χρώματος, μόρφωσης ἢ κοινωνικῆς τάξης. Ὅμως, αὐτὸς ποὺ δέχτηκε τὸ προσκλητήριο καὶ μπῆκε στὴν πορεία ποὺ ὁδηγεῖ στὸ τέρμα στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἐμφανιστεῖ μπροστὰ στὸν Κριτὴ χωρὶς ἔνδυμα γάμου. Εὔλογα ἐδῶ θὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος: Ἀφοῦ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι δικαστὴς ἢ τιμωρὸς ἀλλὰ μόνο ἀγάπη, πῶς ἐμφανίζεται στὴν παραβολὴ νὰ διώχνει καὶ νὰ τιμωρεῖ αὐτὸν ποῦ δὲν φοράει ἔνδυμα γάμου;

Ἔχουμε πεῖ καὶ προηγουμένως ὅτι πρόκειται περὶ παραβολῆς, περὶ εἰκόνας δηλαδὴ ποὺ θέλει νὰ δείξει ἕνα βαθύτερο νόημα. Ποιὸ εἶναι αὐτό;

Ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι αἴτιος καὶ δημιουργὸς τῶν πάντων, ἐξαιτίας ὑπερβολικοῦ ἔρωτα γιὰ τὸν ἄνθρωπο «ἔξω ἑαυτοῦ γίνεται», δηλαδὴ βγαίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ, χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι Θεός, γίνεται ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι καλεῖ τὸν ἄνθρωπο συνεχῶς σὲ μία σχέση μαζί του, ὅπου ἔχοντας τὴ δυνατότητα νὰ φάει καὶ νὰ πιεῖ τὸ  ἀναστημένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γίνεται θεὸς κατὰ χάριν νικώντας τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο.

Ἡ φανέρωση τῆς ἐρωτικῆς αὐτῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ πιὸ καθαρὴ ἀποκάλυψη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν ἄνθρωπο ἡ Ἐκκλησία βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὴ δυνατότητα νὰ ἀνταποκριθεῖ ἢ καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὸ θεῖο ἔρωτα. Στὴν προσωπικὴ αὐτὴ σχέση, εἴτε θετικὴ εἴτε ἀρνητική, ὁ Νυμφίος ἔρχεται δυναμικὰ καὶ ἀκατάπαυστα  πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀναλαμβάνει τὴ φθαρτή του φύση καὶ τὰ πάθη τοῦ μεταποιώντας τα σὲ ἀφθαρσία καὶ ζωή. Δὲν εἶναι βιαστὴς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς προσωπικῆς ἀκεραιότητας τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός, ἀλλὰ Νυμφίος. Δὲν ἀναγκάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ μπεῖ στὸ νυμφώνα, ἀλλὰ μόνο ἂν ἐκεῖνος, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος, τὸ θελήσει φορώντας «ἔνδυμα γάμου».

Ἑπομένως, μένει στὸν ἄνθρωπο ἡ ἐλεύθερη καὶ ἀγαπητικὴ συγκατάθεση, ἡ καλλιέργεια τῶν προσωπικῶν του δυνατοτήτων, ἡ ἐρωτικὴ ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ, γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ νυμφώνα τῆς ζωῆς, ποὺ δὲν καταλύεται ἀπὸ τὸ θάνατο. Τὸ «ἔνδυμα γάμου» δὲν εἶναι οἱ ἀτομικές μας ἀξιομισθίες ἢ τὰ ἠθικά μας κατορθώματα ἀλλὰ ἡ μετάνοια, ἡ ἀνταπόκρισή μας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ προσπάθειά μας  νὰ ἀνεβοῦμε γιὰ νὰ συναντήσουμε τὴν κατερχόμενη πάσχουσα ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ σωτηρία δὲν εἶναι ἀτομικό μας κατόρθωμα, ἀλλὰ ἔργο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ νεκρώνουμε τὸ δικό μας θέλημα γιὰ νὰ ἀναδεικνύεται τὸ θεῖο. «Τὸν νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῶ, λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα καὶ σῶσον μέ». Ἀρκεῖ ἡ παραδοχὴ τῆς ἀδυναμίας μας καὶ ἡ ἀναζήτηση τοῦ θείου ἐλέους γιὰ νὰ ἀνοίξει διάπλατα ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, τὰ λόγια, μὲ τὰ ὁποία ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔκλεισε τὴν παραβολή, δὲν εἶναι μόνο ἐπιγραμματικὰ μὰ καὶ, σὰν λόγια του Θεοῦ, ἀληθινά. «Πολλοὶ εἰσὶ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοὶ» καὶ ὅταν λέει πολλοὶ ἐννοεῖ ὅλοι. Ὅλοι εἶναι καλεσμένοι στὴ χαρὰ τῆς Ἐκκλησίας δηλαδὴ τῆς σωτηρίας, γιατί ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Τὸ «πολλοὶ» εἶναι ὑπόθεση τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς καλεῖ ὅλους γιατί θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν. Τὸ «ἐκλεκτοὶ» εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθένα ἀπό μας, ποὺ πρέπει νὰ ξέρει τὸ χρέος του καὶ τὴν εὐθύνη του, ὅταν τιμήθηκε νὰ εἶναι χριστιανός, νὰ ἔχει τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ κάθεται στὴν Ἁγία Τράπεζα τῶν θείων Μυστηρίων. Ἀμὴν

π. Μ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ