Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ) (Μαρκ. η’ 34- θ’ 1)

Πλοῦτος μεγάλος καί θησαυρός ἀνεκτίμητος γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀθάνατη ψυχή του. Τίποτε στόν κόσμο αὐτό δέν μπορεῖ νά ἰσοφαρίσει τήν πολύτιμη ἀξία της. Πλούτη καί θησαυροί καί δόξες καί μεγαλεῖα καί ὁ κόσμος ὅλος εἶναι ἕνα μηδέν μπροστά στήν ἀξία τῆς ψυχῆς. «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» λέει ὁ Κύριος· «ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Δέν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα γιά τήν ἀθάνατη καί αἰώνια ψυχή. Ὁ Κύριος στό σημερινό Εὐαγγέλιο τονίζει τήν ἀξία τῆς ψυχῆς καί ὑποδεικνύει καί τά μέτρα πού πρέπει νά λάβει ὁ χριστιανός, γιά νά ἐπιτύχει τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Πρῶτο μέτρο ἡ αὐταπάρνηση. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Τί σημαίνει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας; Μέσα στήν ψυχή μας ἐπικρατοῦν πάθη καί κακίες καί ἐλαττώματα καί ὄχι ἀγάπη πρός τόν Θεό, οὔτε ἔργα ἀγαθά καί θεάρεστα. Ψεύδη καί συκοφαντίες, ὕβρεις καί βλασφημίες, κλοπές καί ἀδικίες, ἰδιοτέλειες καί ἐγωισμοί, πονηριές καί ἀκαθαρσίες. Αὐτό εἶναι συνήθως τό περιεχόμενο τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Κάνουμε τό κακό χωρίς καλά καλά νά τό ἀντιληφθοῦμε. Γιά νά κάνουμε ὅμως τό καλό, εἶναι ἀνάγκη νά σκεφθοῦμε πολύ, νά κοπιάσουμε περισσότερο, νά βιάσουμε τόν ἑαυτό μας.

Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Πονηρός καί ἁμαρτωλός, ζυμωμένος μέ τήν κακία. Ὅταν λοιπόν ὁ Κύριος λέει ὅτι πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, αὐτόν τόν ἁμαρτωλό καί κακομαθημένο ἑαυτό μας ζητᾶ νά ἀπαρνηθοῦμε, τήν ἁμαρτία πού ὑπάρχει μέσα μας  καί μᾶς αἰχμαλωτίζει, τά ἔργα τά πονηρά, πού μολύνουν καί ἐνοχοποιοῦν καί θανατώνουν τήν ψυχή. Αὐτή εἶναι ἡ χριστιανική αὐταπάρνηση. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο. Ὁ κόσμος μέσα στόν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι καί αὐτός πονηρός καί ἁμαρτωλός, ὅπως εἶναι καί ὁ ἑαυτός μας. Προσφέρει ὅλα τά μέσα, γιά νά γίνεται εὐκολότερα ἡ ἁμαρτία. Κέντρα ὕποπτα, θεάματα ἀκατάλληλα, παραδείγματα κακά, διασκεδάσεις καί ἀπολαύσεις ἁμαρτωλές, φίλοι κακοί μᾶς περιτριγυρίζουν, γιά νά μᾶς ὑποδουλώσουν. Τί χρειάζεται καί ἐδῶ; Αὐταπάρνηση. Ἀποφυγή ὅλων αὐτῶν.

Αὐτούς τούς δύο ἐχθρούς τῆς ψυχῆς ὀφείλει νά πολεμήσει ὁ χριστιανός, δηλαδή τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του καί τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Καί νά τούς πολεμήσει μέχρι θανάτου. Διότι ὁ Κύριος πρόσθεσε «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ». Τί σημαίνει νά σηκώσει τό σταυρό του; Σημαίνει νά λάβει τήν ἀπόφαση τοῦ θανάτου. Ὁ ἀληθινός χριστιανός πρέπει νά βαδίζει πάντοτε μέ τή σταθερή ἀπόφαση νά πεθάνει καί σταυρικό ἀκόμη θάνατο, παρά νά διαπράξει τήν ἁμαρτία καί νά αἰχμαλωτισθεῖ ἀπό τό κακό. Τότε ἔχει ἐξασφαλισμένη τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Δεύτερο μέτρο πού τονίζει ὁ Κύριος εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας δέν θέλει, δέν ἀνέχεται νά βλέπει χριστιανούς εὐσεβεῖς, πιστούς, ἀφοσιωμένους στόν Θεό. Ἐπιθυμεῖ νά τούς παρασύρει στό βίο τῆς ἀσέβειας καί ἁμαρτίας, τόν ὁποῖο ἀκολουθεῖ αὐτός. Ἐμπαίζει, περιφρονεῖ, κατακρίνει, καταδιώκει τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν καί ἀκολουθοῦν τό Χριστό. Γιά νά ἔχουν λοιπόν τήν ὑπόληψη τῶν ἀνθρώπων, πολλοί ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀφήνουν τή φιλία τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανός πρέπει νά ἐπιζητεῖ τήν ἐκτίμηση τοῦ οὐρανοῦ. Χρειάζεται, λοιπόν, νά ἀδιαφορήσει καί νά περιφρονήσει τελείως τά σχόλια καί τίς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου. Λέει ὀ Κύριος, ὅποιος ἀπό ντροπή θά ἀποφύγει νά ὁμολογήσει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μπροστά στούς ἀνθρώπους, αὐτόν θά ντραπεῖ νά τόν ὁμολογήσει καί ὁ Χριστός κατά τήν ἔνδοξη ἡμέρα τῆς δευτέρας του παρουσίας. Θά τόν ἀποκηρύξει.

Γι’ αὐτό, ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε πραγματικοί χριστιανοί, εἶναι ἀνάγκη νά πάρουμε τήν ἀπόφαση. Δέν θά ἐπιζητοῦμε στόν κόσμο αὐτό τιμές καί δόξες. Γιά νά σώσουμε τήν ψυχή μας, εἶναι ἀνάγκη νά πολεμήσουμε τήν ἁμαρτία πού ὑπάρχει μέσα μας καί νά ἀπαρνηθοῦμε τίς ἁμαρτωλές τέρψεις καί ἀπολαύσεις πού παρουσιάζει ὁ κόσμος. Καί αὐτό θά εἶναι γιά ἐμᾶς δόξα καί σωτηρία αἰώνιος.

ΠΗΓΗ