ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ – 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018

(Μτ. δ΄, 12-17)

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα σήμερα, ἀγαπητοὶ χριστιανοί, Κυριακὴ μετὰ τὴ μεγάλη γιορτὴ τῶν Θεοφανείων, τότε ποὺ στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ φανερώθηκε ἡ Ἁγία Τριάδα τὴ στιγμὴ τῆς Βάπτισης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. Ὁ Ἰωάννης, ἀφοῦ προετοίμασε τὸ δρόμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία μὲ τὸ κήρυγμά του γιὰ μετάνοια εἶναι ἕτοιμος νὰ παραδώσει τὴ θέση του στὸν Κύριο. Ὅμως, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἐλέγχει, ὡς προφήτης, τὴ ζωὴ τοῦ ἄρχοντα Ἡρώδη Ἀντύπα, ποὺ πῆρε παράνομα τὴ γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του, τὴν Ἡρωδιάδα. Γι’ αὐτὸ συλλαμβάνεται καὶ φυλακίζεται. Ἀργότερα μὲ ἀπαίτηση τῆς Ἡρωδιάδας καὶ ἐντολὴ τοῦ Ἡρώδη ἀποκεφαλίζεται.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς λέει γιὰ τὴ στάση τοῦ Ἰησοῦ μετὰ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰωάννη. «Ὅταν, λέει, ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς πὼς ὁ Ἰωάννης παραδόθηκε, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴ Γαλιλαία. Ἄφησε τὴ Ναζαρὲτ καὶ κατοίκησε στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ θάλασσα στὰ σύνορα ποὺ κατοικοῦσαν οἱ φυλὲς Ζαβουλῶν καὶ Νεφθαλεὶμ γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα. Ἡ γῆ Ζαβουλῶν καὶ ἡ γῆ Νεφθαλεὶμ στὸ δρόμο κατὰ τὴ θάλασσα πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, ἡ Γαλιλαία ποὺ κατοικοῦσαν τὰ ἔθνη, ὁ λαὸς ποὺ κάθεται στὸ σκοτάδι εἶδε μεγάλο φῶς καὶ σὲ κείνους ποὺ κάθονται στὴ χώρα καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου φῶς φανερώθηκε σ΄ αὐτούς. Ἀπὸ τότε ἄρχισε ὁ Χριστὸς νὰ κηρύττει καὶ νὰ λέγει Μετανοεῖτε, γιατί πλησιάζει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Ὁ Χριστός, λοιπόν, μετὰ τὴ φυλάκιση τοῦ Ἰωάννη ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἰουδαία, ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα Ἱερουσαλὴμ καὶ πῆγε στὴ Γαλιλαία, στὴν ἐπαρχία. Μάλιστα διάλεξε τὴν Καπερναοὺμ καὶ ὄχι τὴ Ναζαρέτ, οἱ κάτοικοι τῆς ὁποίας δὲν τὸν ἀποδέχτηκαν ὡς συντοπίτη τους. Ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ «Οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος, εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ.»

Γιατί ὅμως ἀναχώρησε ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴ Γαλιλαία; Ἤθελε νὰ ἀποφύγει αὐτὴ τὴν στιγμὴ σίγουρα τὸ φθόνο τῶν ἐχθρῶν του καὶ τὴν ἄκαιρη σύλληψή του. Ἐξάλλου, εἶχε πολὺ ἔργο νὰ ἐπιτελέσει μέχρι τὸ πάθος του. Ἔπρεπε νὰ ἐπιλέξει τοὺς μαθητές του καὶ νὰ τοὺς προετοιμάσει γι’ αὐτό. Ἔπρεπε νὰ κηρύξει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη, μὲ τὰ θαύματά του, ποὺ δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ «τὰ σημεῖα» τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, ἔπρεπε νὰ φανερώσει τὴ θεότητά του καὶ τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Θεὸ Πατέρα. Ἀπομακρύνθηκε συνεπῶς αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἀπὸ τὸ ἐχθρικὸ περιβάλλον τῶν Ἱεροσολύμων ὄχι ἀπὸ δειλία γιὰ νὰ ἀποφύγει τὰ πάθη, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἔλθει ὁ κατάλληλος καιρὸς γιὰ τὸ πάθος του. Καὶ καθὼς ἦλθε στὴν Καπερναοὺμ καὶ στὴ Γαλιλαία ὁ Χριστός, τότε πραγματοποιήθηκε καὶ ἐπαληθεύτηκε ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐα ποὺ αἰῶνες πρὶν εἶχε πεῖ ὅτι «ἡ γῆ Ζαβουλῶν καὶ ἡ γῆ τοῦ Νεφθαλείμ, ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, εἶδαν φῶς μέγα». Οἱ κάτοικοι τῆς Γαλιλαίας, ἀγαπητοί μου, οἱ ἀπόγονοι τῶν φυλῶν τοῦ Ζαβουλῶν καὶ τοῦ Νεφθαλεὶμ εἶχαν ξεχάσει τὸ Θεὸ τῶν πατέρων τους, τὸ Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἐκεῖ στὴν πορεία τῆς ἐρήμου τοὺς ἀποκαλύφθηκε καὶ στράφηκαν στὰ εἴδωλα τῶν γειτονικῶν λαῶν. Ὁ λαὸς αὐτὸς ποὺ βρισκόταν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιὰ θανάτου», δηλαδὴ στὴ χώρα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, εἶδε καὶ ἔνοιωσε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἀνέτειλε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ ἡ θεία παρουσία ἔγινε αἰσθητὴ πρῶτα σὲ μία περιοχὴ ἀσέβειας καὶ ἁμαρτίας, ὅπως ἦταν ἡ Καπερναούμ. Ἀπὸ ἐκεῖ ἄρχισε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι ὁ εἰδωλολατρικὸς κόσμος, ποὺ ἦταν αἰχμάλωτος στὸ σκοτάδι καὶ τὴν πλάνη, ἀποδέχεται τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τὸ σκοτάδι, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός, δὲν εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ τὸ φῶς. Ὅμως τὸ σκοτάδι ἔχει τὴν ἀξία του ὅταν ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται καὶ δὲ μένει σὲ αὐτή, ἀλλὰ ἀναζητεῖ καλοπροαίρετα τὸ φῶς, τὴν ἀλήθεια, τὸ Χριστό. Τότε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς τρόπους ποὺ ἐκεῖνος γνωρίζει, ἀποκαλύπτεται, φανερώνεται, φωτίζει καὶ σώζει.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τελειώνει μὲ τὸ κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ γιὰ μετάνοια. «Ἀπὸ τότε ἄρχισε ὁ Ἰησοῦς νὰ κηρύττει καὶ νὰ λέγει· Μετανοεῖτε, γιατί ἔφτασε ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Εἶναι ἡ ἴδια φράση ποὺ χρησιμοποιοῦσε στὸ κήρυγμά του ὁ Πρόδρομός Του, Ἰωάννης. Ἀλλὰ καὶ οἱ προφῆτες, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, σὲ μετάνοια καλοῦσαν τὸ λαό. Τὸ ἴδιο κάλεσμα σὲ μετάνοια ἀπευθύνουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δύο χιλιάδες χρόνια τώρα σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους. Εἶναι, λοιπόν, ἡ μετάνοια τὸ κλειδὶ τῆς εἰσόδου τῆς σωτηρίας μας. Καὶ ὅλη ἡ χριστιανικὴ πορεία εἶναι πορεία μετάνοιας μὲ τέρμα τὸν οὐρανό. Ἀμήν.

Π.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ