ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΛΟΥΚΑ “Μη κλαίε” (Λουκ. Ζ’ 11-16)
Του Εμμ. Λιοδάκη , Ιεροκήρυκος
Βρισκόμαστε στην πόλη Ναΐν, μπροστά σε μια πονεμένη μητέρα που κηδεύει το μονάκριβο παιδί της, αφού ο θάνατος το είχε πάρει μαζί του. Σ’ αυτό είχε στηρίξει τα γηρατιά της. Και τούτο διότι πριν λίγες μέρες είχε πάρει και τον αγαπημένο της άνδρα. Είναι λοιπόν η δεύτερη φορά που ανεβαίνει τον δακρύβρεχτο αυτό δρόμο.
Ο Χριστός όμως, που την συναντά με το “μη κλαίε” υπενθυμίζει στην χήρα χαροκαμένη αυτή μητέρα, ότι μπορεί να της πήρε το μονάκριβο παιδί της ο θάνατος, που βήμα προς βήμα μας ακολουθεί όλους, όπου κι αν πάμε. Όμως, δεν είναι μόνη στην σκληρή δοκιμασία της αυτή. Τα παρήγορα λόγια του “μη κλαίε” είναι η εισαγωγή στην ανάσταση που θα επακολουθήσει. Και τούτο γιατί μετά τον θάνατο έρχεται σαν ανθοφόρα άνοιξη η ανάσταση. Ο πιστός χριστιανός δεν θα πρέπει να λυπάται “καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα...” (Α’ Θεσ. δ’ 13). Ξέρει ο χριστιανός ότι με την Θεϊκή συμπαράσταση, κάποτε, θα φθάσει στην πολυπόθητη ανάσταση. Και αυτή την μεγάλη αλήθεια της αναστάσεως των νεκρών σωμάτων, την κατέγραψε η Μητέρα Εκκλησία μας στο Σύμβολο της Πίστεως με τρεις μόνο λέξεις: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”. Πολλοί όμως ρωτούν, με δικαιολογημένη αγωνία: Πώς θα γίνει αυτό, και πότε, αλλά και πώς θα είναι τα αναστημένα σώματα, αφού “όντως φοβερότατον το του θανάτου μυστήριον”. Στο μεγάλο αυτό ερώτημα, εμείς θα συμβουλευθούμε τον Χριστό, που μας βεβαιώνει πως οι δίκαιοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος τον Απ. Παύλο και τους θεοφόρους Πατέρες, γιατί αυτό το ερώτημα μας απασχολεί όλους. Στο μεγάλο αυτό θέμα ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει πως, το αναστημένο σώμα θα είναι το “αυτό και ουκ αυτό”, δηλαδή το ίδιο, αλλ’ όχι ακριβώς το ίδιο. Θα είναι βέβαια το ίδιο αυτό σώμα που έζησε στη γη κάποτε, με διαφορετικές όμως ιδιότητες. Καλύτερο και λαμπρότερο. Όπως το γυαλί έγινε από άμμο και όμως είναι διαφορετικό από την άμμο. Όπως ακόμα υπάρχει διαφορά στο στάρι και στο στάχυ, έτσι θα υπάρχει ταυτότητα και διαφορά από φθαρτό και άφθαρτο σώμα. Το σώμα μας είναι το ίδιο που είχαμε πρώτα, θα έχει όμως νέες ιδιότητες όπως το αναστημένο σώμα του Κυρίου. Ενώ εκείνο διατηρούσε τα σημάδια από τα καρφιά και τη λόγχη, όμως μπορούσε να εμφανίζεται στους Μαθητές του “των θυρών κεκλεισμένων”. Το δικό μας αναστημένο σώμα θα είναι εκείνο που πεινούσε, που διψούσε, που πονούσε, που υπέφερε εδώ στη γη, όμως τώρα δεν θα έχει πλέον βιολογικές ανάγκες, δεν θα πεθαίνει, θα υπερβαίνει τους νόμους της βαρύτητας. Εκεί δεν θα υπάρχει πλέον γάμος και διαζύγιο. Όλοι όσοι θα σωθούν θα ζουν “ως άγγελοι Θεού”. Ο Απ. Παύλος, γράφει: “Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία εγείρεται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν (ζωικόν) εγείρεται σώμα πνευματικόν (Α’ Κορ. ιε’ 42). Πώς θα γίνει αυτό; Αυτό είναι μυστήριο που μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Και πώς θα είναι αυτό το “πνευματικό σώμα”; Ο ιερός Χρυσόστομος μας λέει πάλι ότι “το σώμα εκείνο θα είναι λεπτότερο, ελαφρύτερο και περισσότερο ευκίνητο. Θα μπορεί να φέρεται και να κρατείται στον αέρα, χωρίς να πέφτει”. Επίσης ρωτούν άλλοι: Το σώμα που θα αναστηθεί, τί ηλικία θα έχει; Το βρέφος, το τρυφερό σώμα που είχε τότε; Ο γέροντας το γερασμένο; Ο ανάπηρος θα διατηρεί την αναπηρία του; Ασφαλώς, όχι. Ένας ύμνος της Εκκλησίας λέει, ότι όλοι οι άνθρωποι θα έχουν την ίδια ηλικία και ερμηνεύουν οι Πατέρες, ότι θα είναι η ηλικία του Χριστού, δηλαδή των 33 ετών”. Ο Απ. Παύλος, γράφει πως θα είναι άφθαρτο και δοξασμένο. Ενώ όλα τα σώματα των δικαίων θα λάμπουν από την ουράνια δόξα, όμως θα διαφέρουν, ανάλογα με το βαθμό αγιότητος. “Αστήρ, αστέρος διαφέρει εν δόξη” (Α’ Κορ. ιε’ 14). Όπως τα αστέρια του Ουρανού μας λέει ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, δεν είναι όλα όμοια μεταξύ τους, αλλά διαφέρει το ένα από το άλλο στη λαμπρότητα, έτσι και τα σώματα των δικαίων στη Βασιλεία του Θεού θα λάμπουν, ανάλογα με την αρετή και την αγιότητά τους. Άλλη η δόξα της Παναγίας μας, άλλη του Τιμίου Προδρόμου, και άλλη των διαφόρων Αγίων. Όλοι όμως σ’ όποια θέση κι αν βρεθούν στην Βασιλεία του Θεού, θα αισθάνονται πληρότητα. Δεν θα αισθάνονται μειονεκτικοί έναντι των άλλων. Όλοι θα χαίρουν, όλοι θα απολαμβάνουν τη δόξα του Θεού. Στην κοινή ανάσταση των νεκρών, όλοι θα αναστηθούν.
Αδελφοί μου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως και κηρύττει την ανάσταση των νεκρών. Αυτό λέει και υπόσχεται ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες. Τώρα σε μας μένει να είμαστε έτοιμοι βιώνοντας την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Πάντα έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, γιατί πίσω από αυτόν θα βλέπουμε την χαρά και το φως της αναστάσεως, ψάλλοντας: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”.
Του Εμμ. Λιοδάκη , Ιεροκήρυκος
Βρισκόμαστε στην πόλη Ναΐν, μπροστά σε μια πονεμένη μητέρα που κηδεύει το μονάκριβο παιδί της, αφού ο θάνατος το είχε πάρει μαζί του. Σ’ αυτό είχε στηρίξει τα γηρατιά της. Και τούτο διότι πριν λίγες μέρες είχε πάρει και τον αγαπημένο της άνδρα. Είναι λοιπόν η δεύτερη φορά που ανεβαίνει τον δακρύβρεχτο αυτό δρόμο.
Ο Χριστός όμως, που την συναντά με το “μη κλαίε” υπενθυμίζει στην χήρα χαροκαμένη αυτή μητέρα, ότι μπορεί να της πήρε το μονάκριβο παιδί της ο θάνατος, που βήμα προς βήμα μας ακολουθεί όλους, όπου κι αν πάμε. Όμως, δεν είναι μόνη στην σκληρή δοκιμασία της αυτή. Τα παρήγορα λόγια του “μη κλαίε” είναι η εισαγωγή στην ανάσταση που θα επακολουθήσει. Και τούτο γιατί μετά τον θάνατο έρχεται σαν ανθοφόρα άνοιξη η ανάσταση. Ο πιστός χριστιανός δεν θα πρέπει να λυπάται “καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα...” (Α’ Θεσ. δ’ 13). Ξέρει ο χριστιανός ότι με την Θεϊκή συμπαράσταση, κάποτε, θα φθάσει στην πολυπόθητη ανάσταση. Και αυτή την μεγάλη αλήθεια της αναστάσεως των νεκρών σωμάτων, την κατέγραψε η Μητέρα Εκκλησία μας στο Σύμβολο της Πίστεως με τρεις μόνο λέξεις: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”. Πολλοί όμως ρωτούν, με δικαιολογημένη αγωνία: Πώς θα γίνει αυτό, και πότε, αλλά και πώς θα είναι τα αναστημένα σώματα, αφού “όντως φοβερότατον το του θανάτου μυστήριον”. Στο μεγάλο αυτό ερώτημα, εμείς θα συμβουλευθούμε τον Χριστό, που μας βεβαιώνει πως οι δίκαιοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος τον Απ. Παύλο και τους θεοφόρους Πατέρες, γιατί αυτό το ερώτημα μας απασχολεί όλους. Στο μεγάλο αυτό θέμα ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει πως, το αναστημένο σώμα θα είναι το “αυτό και ουκ αυτό”, δηλαδή το ίδιο, αλλ’ όχι ακριβώς το ίδιο. Θα είναι βέβαια το ίδιο αυτό σώμα που έζησε στη γη κάποτε, με διαφορετικές όμως ιδιότητες. Καλύτερο και λαμπρότερο. Όπως το γυαλί έγινε από άμμο και όμως είναι διαφορετικό από την άμμο. Όπως ακόμα υπάρχει διαφορά στο στάρι και στο στάχυ, έτσι θα υπάρχει ταυτότητα και διαφορά από φθαρτό και άφθαρτο σώμα. Το σώμα μας είναι το ίδιο που είχαμε πρώτα, θα έχει όμως νέες ιδιότητες όπως το αναστημένο σώμα του Κυρίου. Ενώ εκείνο διατηρούσε τα σημάδια από τα καρφιά και τη λόγχη, όμως μπορούσε να εμφανίζεται στους Μαθητές του “των θυρών κεκλεισμένων”. Το δικό μας αναστημένο σώμα θα είναι εκείνο που πεινούσε, που διψούσε, που πονούσε, που υπέφερε εδώ στη γη, όμως τώρα δεν θα έχει πλέον βιολογικές ανάγκες, δεν θα πεθαίνει, θα υπερβαίνει τους νόμους της βαρύτητας. Εκεί δεν θα υπάρχει πλέον γάμος και διαζύγιο. Όλοι όσοι θα σωθούν θα ζουν “ως άγγελοι Θεού”. Ο Απ. Παύλος, γράφει: “Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία εγείρεται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν (ζωικόν) εγείρεται σώμα πνευματικόν (Α’ Κορ. ιε’ 42). Πώς θα γίνει αυτό; Αυτό είναι μυστήριο που μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Και πώς θα είναι αυτό το “πνευματικό σώμα”; Ο ιερός Χρυσόστομος μας λέει πάλι ότι “το σώμα εκείνο θα είναι λεπτότερο, ελαφρύτερο και περισσότερο ευκίνητο. Θα μπορεί να φέρεται και να κρατείται στον αέρα, χωρίς να πέφτει”. Επίσης ρωτούν άλλοι: Το σώμα που θα αναστηθεί, τί ηλικία θα έχει; Το βρέφος, το τρυφερό σώμα που είχε τότε; Ο γέροντας το γερασμένο; Ο ανάπηρος θα διατηρεί την αναπηρία του; Ασφαλώς, όχι. Ένας ύμνος της Εκκλησίας λέει, ότι όλοι οι άνθρωποι θα έχουν την ίδια ηλικία και ερμηνεύουν οι Πατέρες, ότι θα είναι η ηλικία του Χριστού, δηλαδή των 33 ετών”. Ο Απ. Παύλος, γράφει πως θα είναι άφθαρτο και δοξασμένο. Ενώ όλα τα σώματα των δικαίων θα λάμπουν από την ουράνια δόξα, όμως θα διαφέρουν, ανάλογα με το βαθμό αγιότητος. “Αστήρ, αστέρος διαφέρει εν δόξη” (Α’ Κορ. ιε’ 14). Όπως τα αστέρια του Ουρανού μας λέει ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, δεν είναι όλα όμοια μεταξύ τους, αλλά διαφέρει το ένα από το άλλο στη λαμπρότητα, έτσι και τα σώματα των δικαίων στη Βασιλεία του Θεού θα λάμπουν, ανάλογα με την αρετή και την αγιότητά τους. Άλλη η δόξα της Παναγίας μας, άλλη του Τιμίου Προδρόμου, και άλλη των διαφόρων Αγίων. Όλοι όμως σ’ όποια θέση κι αν βρεθούν στην Βασιλεία του Θεού, θα αισθάνονται πληρότητα. Δεν θα αισθάνονται μειονεκτικοί έναντι των άλλων. Όλοι θα χαίρουν, όλοι θα απολαμβάνουν τη δόξα του Θεού. Στην κοινή ανάσταση των νεκρών, όλοι θα αναστηθούν.
Αδελφοί μου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως και κηρύττει την ανάσταση των νεκρών. Αυτό λέει και υπόσχεται ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες. Τώρα σε μας μένει να είμαστε έτοιμοι βιώνοντας την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Πάντα έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, γιατί πίσω από αυτόν θα βλέπουμε την χαρά και το φως της αναστάσεως, ψάλλοντας: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου