23/9/2012 Κυριακή Α΄ Λουκά (κλήση των πρώτων μαθητών).
«ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λκ. 5,5).
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνω-σμα αποτελεί τρόπόν τινα συνέχεια του ευαγγελίου της περασμένης Κυ-ριακής. Εκείνο μας είπε το «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκο¬λουθεῖν, απαρνησάσθω ἑαυτὸν», και το σημερινό μας λέει πως οι ψαράδες της Γαλιλαία,ς συγκεκρι-μένα και πρακτικά απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και τα δικά τους, ακολού-θησαν το Χριστό και έγιναν μαθητές και απόστολοί του.
Ο Κύριός μας βρισκόταν στην λί-μνη Γεννησαρέτ και στην όχθη της εί-δε δύο πλοιάρια, των οποίων οι ψαρά-δες είχαν κατέβη και έπλεναν τα δί-χτυα τους. Ο Χριστός ανέβηκε σε εκεί-νο που ήταν του Σίμωνος και από εκεί δίδασκε τα πλήθη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, είπε στον Σίμωνα να πάει στα βαθειά και εκεί να ρίξει τα δίχτυα για ψάρεμα, εκείνος δε του αποκρίθη-κε· διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευό-μασταν και δεν πιάσαμε τίποτε· επει-δή όμως το λες εσύ, θα ρίξω τα δίχτυα. Και το θαύμα έγινε. Τα ψάρια που πιάστηκαν ήταν τόσα πολλά ώστε γέ-μισαν όχι ένα αλλά δύο πλοιάρια και μάλιστα σε σημείο που κόντευαν να βυθιστούν. Δέος κατέλαβε τον μετέ-πειτα Πέτρο αλλά και τους άλλους που ήταν μαζί του· γι' αυτό και έπεσε στα γόνατα του Ιησού και του είπε· βγες Κύριε από το ψαροκάικό μου διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Και ο Κύ-ριος τον καθησύχασε· μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους. Ύστερα, αφού τράβηξαν τα πλοιάριά τους στη στεριά, άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν.
Έτσι έγινε η κλήση των πρώτων μαθητών και άρχισε η κοντά στο Χρι-στό μαθητεία τους. Ταυτόχρονα το πε-ριστατικό αυτό αποτελεί για μας πα-ράδειγμα και υπόδειξη για το ποια στάση θα πρέπει να παίρνομε απένα-ντι στο Χριστό και πώς να τον ακο-λουθούμε. Έχομε ένα ωραίο υπόδειγ-μα πίστεως και υπακοής. Αλλά τι είναι η πίστη;
Δεν είναι μια απλή παραδοχή υ-πάρξεως του Θεού. Τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια και φρίττουν κατά τον Αδελφόθεο Ιάκωβο. Πίστη είναι η ε-μπιστοσύνη στον άγιο τριαδικό Θεό η οποία ενεργοποιεί τον άνθρωπο και τον κάνει να ενεργεί αναλόγως. Η ζω-ντανή πίστη οδηγεί στα ανάλογα έρ-γα· δηλαδή συνδέεται στενά και άμε-σα με την υπακοή του ανθρώπου, υ-πακοή που κάνει και τον Θεό να έχει εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Αυτήν την εμπιστοσύνη και υπακοή έδειξε ο Πέτρος στην προκειμένη περίπτωση στο πρόσωπο του Χριστού· «ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (επει-δή το λες εσύ θα ρίξω το δίχτυ), και έ-τσι έγινε το θαύμα της θαυμαστής α-λιείας, και ακόμη περισσότερο, έτσι α-ξιώθηκε να ακούσει το «ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν» (από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους), δηλαδή ο Χριστός τον εμπιστεύτηκε και τον έ-κανε μαθητή και απόστολό του.
Η υπακοή είναι ένα μυστήριο. Εί-ναι το άνοιγμα της ψυχής, για να εισ-ρεύσει μέσα του η χάρη του αγίου Πνεύματος. Είναι, η νεύση που λέει ο άγ. Γρηγόριος Θεολόγος, το ναι του ανθρώπου στο Θεό, που οδηγεί στη θέωση, στο να γίνομε πραγματικά, ζωντανά μέλη του Χριστού. Ο άνθρω-πος είναι ζῶον … τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον».
Είναι λοιπόν η πίστη και η συνα-κόλουθη υπακοή πολύ σπουδαίο πράγμα. Όμως όπως όλα τα σημαντι-κά και πολύτιμα χρειάζεται προσοχή διότι η λανθασμένη χρήση, παράχρη-ση ή κατάχρηση, μπορεί να έχει τα α-ντίθετα, καταστροφικά αποτελέσμα-τα. Ας κάνομε κάποιες επισημάνσεις.
Η υπακοή, όπως όλες οι αρετές, δεν είναι ο σκοπός, είναι το μέσον. Η υπα-κοή δεν είναι για την υπακοή, είναι για το Χριστό. Το τελικώς ζητούμενο δεν είναι η υπακοή αλλά ο Χριστός.
Χρειάζεται προσοχή, σε ποιον κά-νομε υπακοή και σε τι κάνομε υπακοή. Υπακοή που δεν μας φέρνει προς το Χριστό αλλά μας απομακρύνει από αυτόν είναι κακή υπακοή. Τέτοια υ-πακοή έκανε η Εύα στο διάβολο και ο Αδάμ στην Εύα και επήλθε η πτώση και ο θάνατος. Τέτοια υπακοή κάνουν οι πλανεμένοι και αιρετικοί στους αρ-χηγούς τους και μένουν έξω από την Εκκλησία και οδηγούνται στην αιώνια κόλαση.
Πολύς λόγος γίνεται, ιδίως σε πνευματικούς λεγομένους κύκλους, για την αδιάκριτη υπακοή. Χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι η γνωστή στην παράδοσή μας αδιάκριτη αυτή υπακοή προϋποθέτει τον απλανή οδηγό. Αυ-τόν που σίγουρα είναι θεοφόρος, θεό-πνευστος και σίγουρα οδηγεί σωστά.
Πολλοί σήμερα ονομάζονται γέρο-ντες και πνευματικοί. Πόσοι όμως εί-ναι πράγματι απλανείς και άξιοι της εμπιστοσύνης μας; Ο Κύριος επιση-μαίνει· «τυφλὸς…τυφλὸν ἐὰν ὁδη¬γῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦ¬νται» (και οι δυο θα πέσουν σε βόθρο) και ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος μας προ-τρέπει να προσέξουμε και να εξετά-σουμε μήπως πέσουμε σε ναύτη αντί σε καπετάνιο, σε άρρωστο αντί σε για-τρό, σε εμπαθή αντί σε απαθή, σε πέ-λαγος αντί σε λιμάνι και έτσι προξε-νήσουμε στον εαυτό μας βέβαιο ναυά-γιο.
Μακάριος αυτός που θα βρει α-πλανή οδηγό, δηλαδή άνθρωπο που πρώτα ο ίδιος θεραπεύτηκε από τα πάθη, βρίσκεται στη θέωση ή τουλά-χιστον στην κατάσταση του φωτισμού, έχει την αδιάλειπτη καρδιακή προ-σευχή και γενικώς έχει πάνω του αι-σθητή την παρουσία του αγίου Πνεύ-ματος. Έχει πείρα Θεού, είναι πραγ-ματικά θεόπνευστος, πραγματικός φί-λο του Θεού και ικανός θεραπευτής. Σε αυτόν αν κάνει υπακοή και δι’ αυ-τού στον Θεό, αυτόν ακολουθώντας, θα δει θαυμαστά στη ζωή του και προπαντός το μέγα θαύμα της θερα-πείας της ύπαρξής του, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση, στην οποία θεραπεία αποβλέπει τελι-κά η εν Χριστώ, η μέσα στην Εκκλησία υπακοή και την οποία ευχόμαστε σε όλους μας. Αμήν.
«ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λκ. 5,5).
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνω-σμα αποτελεί τρόπόν τινα συνέχεια του ευαγγελίου της περασμένης Κυ-ριακής. Εκείνο μας είπε το «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκο¬λουθεῖν, απαρνησάσθω ἑαυτὸν», και το σημερινό μας λέει πως οι ψαράδες της Γαλιλαία,ς συγκεκρι-μένα και πρακτικά απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και τα δικά τους, ακολού-θησαν το Χριστό και έγιναν μαθητές και απόστολοί του.
Ο Κύριός μας βρισκόταν στην λί-μνη Γεννησαρέτ και στην όχθη της εί-δε δύο πλοιάρια, των οποίων οι ψαρά-δες είχαν κατέβη και έπλεναν τα δί-χτυα τους. Ο Χριστός ανέβηκε σε εκεί-νο που ήταν του Σίμωνος και από εκεί δίδασκε τα πλήθη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, είπε στον Σίμωνα να πάει στα βαθειά και εκεί να ρίξει τα δίχτυα για ψάρεμα, εκείνος δε του αποκρίθη-κε· διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευό-μασταν και δεν πιάσαμε τίποτε· επει-δή όμως το λες εσύ, θα ρίξω τα δίχτυα. Και το θαύμα έγινε. Τα ψάρια που πιάστηκαν ήταν τόσα πολλά ώστε γέ-μισαν όχι ένα αλλά δύο πλοιάρια και μάλιστα σε σημείο που κόντευαν να βυθιστούν. Δέος κατέλαβε τον μετέ-πειτα Πέτρο αλλά και τους άλλους που ήταν μαζί του· γι' αυτό και έπεσε στα γόνατα του Ιησού και του είπε· βγες Κύριε από το ψαροκάικό μου διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Και ο Κύ-ριος τον καθησύχασε· μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους. Ύστερα, αφού τράβηξαν τα πλοιάριά τους στη στεριά, άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν.
Έτσι έγινε η κλήση των πρώτων μαθητών και άρχισε η κοντά στο Χρι-στό μαθητεία τους. Ταυτόχρονα το πε-ριστατικό αυτό αποτελεί για μας πα-ράδειγμα και υπόδειξη για το ποια στάση θα πρέπει να παίρνομε απένα-ντι στο Χριστό και πώς να τον ακο-λουθούμε. Έχομε ένα ωραίο υπόδειγ-μα πίστεως και υπακοής. Αλλά τι είναι η πίστη;
Δεν είναι μια απλή παραδοχή υ-πάρξεως του Θεού. Τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια και φρίττουν κατά τον Αδελφόθεο Ιάκωβο. Πίστη είναι η ε-μπιστοσύνη στον άγιο τριαδικό Θεό η οποία ενεργοποιεί τον άνθρωπο και τον κάνει να ενεργεί αναλόγως. Η ζω-ντανή πίστη οδηγεί στα ανάλογα έρ-γα· δηλαδή συνδέεται στενά και άμε-σα με την υπακοή του ανθρώπου, υ-πακοή που κάνει και τον Θεό να έχει εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Αυτήν την εμπιστοσύνη και υπακοή έδειξε ο Πέτρος στην προκειμένη περίπτωση στο πρόσωπο του Χριστού· «ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (επει-δή το λες εσύ θα ρίξω το δίχτυ), και έ-τσι έγινε το θαύμα της θαυμαστής α-λιείας, και ακόμη περισσότερο, έτσι α-ξιώθηκε να ακούσει το «ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν» (από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους), δηλαδή ο Χριστός τον εμπιστεύτηκε και τον έ-κανε μαθητή και απόστολό του.
Η υπακοή είναι ένα μυστήριο. Εί-ναι το άνοιγμα της ψυχής, για να εισ-ρεύσει μέσα του η χάρη του αγίου Πνεύματος. Είναι, η νεύση που λέει ο άγ. Γρηγόριος Θεολόγος, το ναι του ανθρώπου στο Θεό, που οδηγεί στη θέωση, στο να γίνομε πραγματικά, ζωντανά μέλη του Χριστού. Ο άνθρω-πος είναι ζῶον … τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον».
Είναι λοιπόν η πίστη και η συνα-κόλουθη υπακοή πολύ σπουδαίο πράγμα. Όμως όπως όλα τα σημαντι-κά και πολύτιμα χρειάζεται προσοχή διότι η λανθασμένη χρήση, παράχρη-ση ή κατάχρηση, μπορεί να έχει τα α-ντίθετα, καταστροφικά αποτελέσμα-τα. Ας κάνομε κάποιες επισημάνσεις.
Η υπακοή, όπως όλες οι αρετές, δεν είναι ο σκοπός, είναι το μέσον. Η υπα-κοή δεν είναι για την υπακοή, είναι για το Χριστό. Το τελικώς ζητούμενο δεν είναι η υπακοή αλλά ο Χριστός.
Χρειάζεται προσοχή, σε ποιον κά-νομε υπακοή και σε τι κάνομε υπακοή. Υπακοή που δεν μας φέρνει προς το Χριστό αλλά μας απομακρύνει από αυτόν είναι κακή υπακοή. Τέτοια υ-πακοή έκανε η Εύα στο διάβολο και ο Αδάμ στην Εύα και επήλθε η πτώση και ο θάνατος. Τέτοια υπακοή κάνουν οι πλανεμένοι και αιρετικοί στους αρ-χηγούς τους και μένουν έξω από την Εκκλησία και οδηγούνται στην αιώνια κόλαση.
Πολύς λόγος γίνεται, ιδίως σε πνευματικούς λεγομένους κύκλους, για την αδιάκριτη υπακοή. Χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι η γνωστή στην παράδοσή μας αδιάκριτη αυτή υπακοή προϋποθέτει τον απλανή οδηγό. Αυ-τόν που σίγουρα είναι θεοφόρος, θεό-πνευστος και σίγουρα οδηγεί σωστά.
Πολλοί σήμερα ονομάζονται γέρο-ντες και πνευματικοί. Πόσοι όμως εί-ναι πράγματι απλανείς και άξιοι της εμπιστοσύνης μας; Ο Κύριος επιση-μαίνει· «τυφλὸς…τυφλὸν ἐὰν ὁδη¬γῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦ¬νται» (και οι δυο θα πέσουν σε βόθρο) και ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος μας προ-τρέπει να προσέξουμε και να εξετά-σουμε μήπως πέσουμε σε ναύτη αντί σε καπετάνιο, σε άρρωστο αντί σε για-τρό, σε εμπαθή αντί σε απαθή, σε πέ-λαγος αντί σε λιμάνι και έτσι προξε-νήσουμε στον εαυτό μας βέβαιο ναυά-γιο.
Μακάριος αυτός που θα βρει α-πλανή οδηγό, δηλαδή άνθρωπο που πρώτα ο ίδιος θεραπεύτηκε από τα πάθη, βρίσκεται στη θέωση ή τουλά-χιστον στην κατάσταση του φωτισμού, έχει την αδιάλειπτη καρδιακή προ-σευχή και γενικώς έχει πάνω του αι-σθητή την παρουσία του αγίου Πνεύ-ματος. Έχει πείρα Θεού, είναι πραγ-ματικά θεόπνευστος, πραγματικός φί-λο του Θεού και ικανός θεραπευτής. Σε αυτόν αν κάνει υπακοή και δι’ αυ-τού στον Θεό, αυτόν ακολουθώντας, θα δει θαυμαστά στη ζωή του και προπαντός το μέγα θαύμα της θερα-πείας της ύπαρξής του, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση, στην οποία θεραπεία αποβλέπει τελι-κά η εν Χριστώ, η μέσα στην Εκκλησία υπακοή και την οποία ευχόμαστε σε όλους μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου