ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ – 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011
Λουκ. ς, 31-36
Σήμερα ὁ Κύριος μᾶς ὁμιλεῖ, μέσα ἀπὸ τὴν περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, γιὰ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Καὶ ξεκινᾶ προτρέποντάς μας νὰ συμπεριφερόμαστε στοὺς συνανθρώπους μας ὅπως ἀκριβῶς ἐπιθυμοῦμε καὶ οἱ ἄλλοι νὰ συμπεριφέρονται πρὸς ἐμᾶς, δηλαδή μᾶς λέει ὅτι ἂν θέλουμε οἱ ἄνθρωποι νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, νὰ μᾶς σέβονται, νὰ μᾶς συγχωροῦν, τότε κι ἐμεῖς πρῶτοι θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης. Γιατί, συνεχίζει, ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ὅπως κάνουν οἱ ἁμαρτωλοί, καὶ κάνετε καλὸ μόνο σὲ ἐκείνους ποὺ σᾶς φέρονται καλά, τότε μέσα σας δὲν ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἂν δανείζετε σ’ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμένετε νὰ ἔχετε ἀπολαβές, ὅπως κάνουν οἱ ἁμαρτωλοί, τότε ἡ ἀγάπη γίνεται ἀντικείμενο δοσοληψίας, τότε ἡ φιλανθρωπία εἶναι ἰδιοτελής, τότε δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, ἀλλὰ συμφέρον καὶ ἐγωισμός. Γι’ αὐτό, πάλι μᾶς προτρέπει, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, καὶ νὰ πράττετε τὸ ἀγαθὸ καὶ νὰ δανείζετε χωρὶς νὰ περιμένετε σὲ καμία ἀνταπόδοση, καὶ τότε ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολύς, καὶ θὰ εἶστε γνήσια παιδιὰ τοῦ Ὑψίστου, μιᾶς ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εὐεργετεῖ ἀκόμα καὶ τοὺς ἀχάριστους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Νὰ εἶστε ἐλεήμονες, καταλήγει στὸ λόγο Του ὁ Χριστός, ὅπως ἐλεήμων εἶναι καὶ ὁ Πατέρας σας.
Μὲ τοὺς λόγους αὐτοὺς ὁ Κύριος ἀναλύει πρακτικὰ τί σημαίνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, καὶ τὴν διαστέλλει ἀπὸ κάθε ἐνέργεια ποὺ ἀποβλέπει στὸ συμφέρον μας. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι γιὰ τὸ Χριστὸ μία κίνηση ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων γύρω μας, ἀλλὰ ἀντλεῖ τὴν καταγωγή της καὶ τὴ δύναμή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ νέα ἐντολή, ἡ μοναδικὴ ἐντολὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», καθὼς σ’ αὐτὴ στηρίζονται καὶ ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες‚, καὶ κάθε ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύροςƒ θὰ μᾶς πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη, ἡ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ φιλανθρωπία πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, εἶναι θεώνυμες καὶ θεομίμητες πράξεις, καὶ πραγματώνουν τὸ καθ’ ὁμοίωσιν μέσα μας. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος„, σημειώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι οὔτε ἄγριο ζῷο, οὔτε πλασμένος γιὰ νὰ ζεῖ μόνος του, ἀλλὰ ὡς κοινωνικὸ ὂν ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, νὰ ἀγαπᾷ καὶ νὰ εἰσπράττει ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος δίνει τὴν σαφῆ ἐντολὴ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης, καὶ θέλοντας νὰ διεγείρει τὴν ψυχή μας πρὸς τὴν πραγμάτωση τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μὲ τὸν πλησίον, μᾶς λέει ὅτι σημάδι ὅτι εἴμαστε γνήσιοι μαθητὲς Του εἶναι ὄχι ἡ θαυματουργία, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη. Δὲν ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους νὰ κάνουν σημεῖα καὶ θαύματα, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος τοὺς ἔδωσε αὐτὴ τὴν δωρεὰ καὶ χάρη, ἀλλὰ ταυτίζει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Ἐπείνασα, μᾶς λέει, καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, καὶ τὰ λοιπά. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἀλληλένδετες, καὶ ἡ μία τροφοδοτεῖ καὶ ἐνισχύει τὴν ἄλλη.
Δὲν εἶναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἀτέλεια καὶ ἀδυναμία μας, καὶ ἔχοντας ἀνάγκη νὰ εἰσπράξουμε τὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων μας, τὴν ἀποδοχή τους, τὴν κατανόησή τους, νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀγάπη ὡς μιὰ κίνηση συναισθηματική, ποὺ περιορίζεται σὲ ἕνα στενὸ κύκλο ἀνθρώπων γύρω μας, καὶ συχνὰ μεταβάλλεται, ἀνάλογα μὲ τὴ συμπεριφορά τους. Ὅμως γιὰ τὸν Χριστὸ ἡ ἀγάπη εἶναι κοινωνία προσώπων, καὶ ἐπειδὴ ὡς κοινωνία προσώπων καὶ ὡς σχέση ἑνότητας μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ μὲ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μὲ ὄρους ἰδιοτελεῖς, τὸ χαρακτηριστικό της γνώρισμα δὲν εἶναι ἡ ἀντιπροσφορά, ἀλλὰ ἡ προσφορὰ δίχως ἀνταλλάγματα, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ περιμένουμε τὴν ἀνταπόδοση τῶν ἄλλων. Πιὸ ἁπλᾶ, ἂν περιμένουμε ὅλοι μας πρῶτα οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς φερθοῦν μὲ ἀγάπη, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ πράξουμε ἀνάλογα, τότε μοιραῖα οἱ ἄνθρωποι ἀποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στὸ Ἐγώ μας καὶ ζοῦμε ἀπὸ τώρα τὴν ἀπομόνωση, τὴν προσωπική μας Κόλαση. Οἱ κοινωνίες μας συχνὰ χαρακτηρίζονται ὡς ἀπρόσωπες, οἱ ἄνθρωποι κυκλοφοροῦμε στοὺς δρόμους ὡς μονάδες μέσα στὸ πλῆθος, ἀπομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν πλησίον, δίχως πραγματικὴ ἀγάπη μέσα μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστός μᾶς προτρέπει σήμερα νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν παθητικὴ ἐγωιστικὴ στάση στὴν ἐνεργητικὴ καὶ πραγματικὴ ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ποὺ πρώτη προσφέρει καὶ προσφέρεται καὶ θυσιάζεται γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀκόμα καὶ γι’ αὐτὸν πού μᾶς ἔχει βλάψει ἤ μᾶς μισεῖ. Παράδειγμα, ὁδηγὸς καὶ βοηθὸς στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ εἶναι ὁ ἴδιος, ποὺ ὡς ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ καὶ τοὺς δικαίους καὶ τοὺς ἀδίκους, καὶ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, παρόλο ποὺ δὲν τὸ ἀξίζαμε καὶ δὲν μᾶς τὸ χρωστοῦσε, καὶ Ἀναστήθηκε χαρίζοντας σὲ ὅλους ἐμᾶς τὴν προοπτική της ὄντως Ζωῆς καὶ Ἀνάστασης καὶ χαρᾶς πνευματικῆς, ποὺ μόνο ἡ σταυρωμένη ἀγάπη μπορεῖ νὰ πραγματώσει, μέσα μας καὶ γύρω μας. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἰω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».
‚ Πρβ. Ματθ. 22, 37-40.
ƒ Λόγος περί ἀρετῶν και παθῶν.
„ Ὅροι κατά πλάτος, PG 31, 916-917.
Λουκ. ς, 31-36
Σήμερα ὁ Κύριος μᾶς ὁμιλεῖ, μέσα ἀπὸ τὴν περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, γιὰ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Καὶ ξεκινᾶ προτρέποντάς μας νὰ συμπεριφερόμαστε στοὺς συνανθρώπους μας ὅπως ἀκριβῶς ἐπιθυμοῦμε καὶ οἱ ἄλλοι νὰ συμπεριφέρονται πρὸς ἐμᾶς, δηλαδή μᾶς λέει ὅτι ἂν θέλουμε οἱ ἄνθρωποι νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, νὰ μᾶς σέβονται, νὰ μᾶς συγχωροῦν, τότε κι ἐμεῖς πρῶτοι θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης. Γιατί, συνεχίζει, ἂν ἀγαπᾶτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ὅπως κάνουν οἱ ἁμαρτωλοί, καὶ κάνετε καλὸ μόνο σὲ ἐκείνους ποὺ σᾶς φέρονται καλά, τότε μέσα σας δὲν ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἂν δανείζετε σ’ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμένετε νὰ ἔχετε ἀπολαβές, ὅπως κάνουν οἱ ἁμαρτωλοί, τότε ἡ ἀγάπη γίνεται ἀντικείμενο δοσοληψίας, τότε ἡ φιλανθρωπία εἶναι ἰδιοτελής, τότε δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, ἀλλὰ συμφέρον καὶ ἐγωισμός. Γι’ αὐτό, πάλι μᾶς προτρέπει, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, καὶ νὰ πράττετε τὸ ἀγαθὸ καὶ νὰ δανείζετε χωρὶς νὰ περιμένετε σὲ καμία ἀνταπόδοση, καὶ τότε ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολύς, καὶ θὰ εἶστε γνήσια παιδιὰ τοῦ Ὑψίστου, μιᾶς ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εὐεργετεῖ ἀκόμα καὶ τοὺς ἀχάριστους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Νὰ εἶστε ἐλεήμονες, καταλήγει στὸ λόγο Του ὁ Χριστός, ὅπως ἐλεήμων εἶναι καὶ ὁ Πατέρας σας.
Μὲ τοὺς λόγους αὐτοὺς ὁ Κύριος ἀναλύει πρακτικὰ τί σημαίνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, καὶ τὴν διαστέλλει ἀπὸ κάθε ἐνέργεια ποὺ ἀποβλέπει στὸ συμφέρον μας. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι γιὰ τὸ Χριστὸ μία κίνηση ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων γύρω μας, ἀλλὰ ἀντλεῖ τὴν καταγωγή της καὶ τὴ δύναμή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ νέα ἐντολή, ἡ μοναδικὴ ἐντολὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», καθὼς σ’ αὐτὴ στηρίζονται καὶ ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες‚, καὶ κάθε ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύροςƒ θὰ μᾶς πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη, ἡ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ φιλανθρωπία πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, εἶναι θεώνυμες καὶ θεομίμητες πράξεις, καὶ πραγματώνουν τὸ καθ’ ὁμοίωσιν μέσα μας. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος„, σημειώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι οὔτε ἄγριο ζῷο, οὔτε πλασμένος γιὰ νὰ ζεῖ μόνος του, ἀλλὰ ὡς κοινωνικὸ ὂν ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, νὰ ἀγαπᾷ καὶ νὰ εἰσπράττει ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος δίνει τὴν σαφῆ ἐντολὴ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης, καὶ θέλοντας νὰ διεγείρει τὴν ψυχή μας πρὸς τὴν πραγμάτωση τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μὲ τὸν πλησίον, μᾶς λέει ὅτι σημάδι ὅτι εἴμαστε γνήσιοι μαθητὲς Του εἶναι ὄχι ἡ θαυματουργία, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη. Δὲν ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους νὰ κάνουν σημεῖα καὶ θαύματα, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος τοὺς ἔδωσε αὐτὴ τὴν δωρεὰ καὶ χάρη, ἀλλὰ ταυτίζει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Ἐπείνασα, μᾶς λέει, καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, καὶ τὰ λοιπά. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἀλληλένδετες, καὶ ἡ μία τροφοδοτεῖ καὶ ἐνισχύει τὴν ἄλλη.
Δὲν εἶναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἀτέλεια καὶ ἀδυναμία μας, καὶ ἔχοντας ἀνάγκη νὰ εἰσπράξουμε τὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων μας, τὴν ἀποδοχή τους, τὴν κατανόησή τους, νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀγάπη ὡς μιὰ κίνηση συναισθηματική, ποὺ περιορίζεται σὲ ἕνα στενὸ κύκλο ἀνθρώπων γύρω μας, καὶ συχνὰ μεταβάλλεται, ἀνάλογα μὲ τὴ συμπεριφορά τους. Ὅμως γιὰ τὸν Χριστὸ ἡ ἀγάπη εἶναι κοινωνία προσώπων, καὶ ἐπειδὴ ὡς κοινωνία προσώπων καὶ ὡς σχέση ἑνότητας μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ μὲ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μὲ ὄρους ἰδιοτελεῖς, τὸ χαρακτηριστικό της γνώρισμα δὲν εἶναι ἡ ἀντιπροσφορά, ἀλλὰ ἡ προσφορὰ δίχως ἀνταλλάγματα, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ περιμένουμε τὴν ἀνταπόδοση τῶν ἄλλων. Πιὸ ἁπλᾶ, ἂν περιμένουμε ὅλοι μας πρῶτα οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς φερθοῦν μὲ ἀγάπη, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ πράξουμε ἀνάλογα, τότε μοιραῖα οἱ ἄνθρωποι ἀποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στὸ Ἐγώ μας καὶ ζοῦμε ἀπὸ τώρα τὴν ἀπομόνωση, τὴν προσωπική μας Κόλαση. Οἱ κοινωνίες μας συχνὰ χαρακτηρίζονται ὡς ἀπρόσωπες, οἱ ἄνθρωποι κυκλοφοροῦμε στοὺς δρόμους ὡς μονάδες μέσα στὸ πλῆθος, ἀπομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν πλησίον, δίχως πραγματικὴ ἀγάπη μέσα μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστός μᾶς προτρέπει σήμερα νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν παθητικὴ ἐγωιστικὴ στάση στὴν ἐνεργητικὴ καὶ πραγματικὴ ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ποὺ πρώτη προσφέρει καὶ προσφέρεται καὶ θυσιάζεται γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀκόμα καὶ γι’ αὐτὸν πού μᾶς ἔχει βλάψει ἤ μᾶς μισεῖ. Παράδειγμα, ὁδηγὸς καὶ βοηθὸς στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ εἶναι ὁ ἴδιος, ποὺ ὡς ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ καὶ τοὺς δικαίους καὶ τοὺς ἀδίκους, καὶ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, παρόλο ποὺ δὲν τὸ ἀξίζαμε καὶ δὲν μᾶς τὸ χρωστοῦσε, καὶ Ἀναστήθηκε χαρίζοντας σὲ ὅλους ἐμᾶς τὴν προοπτική της ὄντως Ζωῆς καὶ Ἀνάστασης καὶ χαρᾶς πνευματικῆς, ποὺ μόνο ἡ σταυρωμένη ἀγάπη μπορεῖ νὰ πραγματώσει, μέσα μας καὶ γύρω μας. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἰω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».
‚ Πρβ. Ματθ. 22, 37-40.
ƒ Λόγος περί ἀρετῶν και παθῶν.
„ Ὅροι κατά πλάτος, PG 31, 916-917.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου