Ο άσωτος, η αγκαλιά και η δυσκολία! Του π. Χρήστου Αιγίδη

Ο άσωτος, η αγκαλιά και η δυσκολία! Του π. Χρήστου Αιγίδη

Την  δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου  συναντάμε την όμορφη Ευαγγελική Περικοπή της Παραβολής του άσωτου Υιού ή καλύτερα του ευσπλάχνου πατέρα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν  οι Πατέρες της Εκκλησίας  την συγκεκριμένη περικοπή "το Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων". Αν όλο το Ευαγγέλιο χανόταν και έμενε μόνο τούτη η περικοπή, θα ήταν αρκετή για να καταλάβουμε  το μέγεθος της Αγάπης και της Φιλανθρωπίας του Θεού. 

Δεύτερη προϋπόθεση για την καλύτερη προετοιμασία μας  στο ταξίδι της Μεγάλης Σαρακοστής, ύστερα από το δίδαγμα περί ταπείνωσης και της αποφυγής του εγωισμού που είχαμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου είναι η αναγκαιότητα της Μετανοίας, η χρησιμότητα της Εξομολόγησης, η σπουδαιότητα της ανανέωσης του Βαπτίσματος, η επιστροφή μας στην αγκαλιά του Θεού – Πατέρα.  

Ο μικρός υιός ζητάει το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί και φεύγει σε χώρα μακρινή. Αισθάνεται πως μακριά από την πατρική εστία θα ζήσει ελεύθερος, χαρούμενος και ευτυχισμένος. Στη πορεία όμως κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Δαπανάει όλη του τη περιουσία, ζει στην κραιπάλη και στην ανομία. Βιώνει την απόλυτη αποτυχία και αστοχία φθάνοντας στο σημείο να προσπαθεί να επιβιώσει τρώγοντας τροφές ζώων .

Μέχρι που «ήλθε εις εαυτόν», ήλθε σε επίγνωση, κατάλαβε το λάθος του, μετάνιωσε. Πόση τόλμη δύναμη και αγωνιστικότητα θέλει αυτή η διαπίστωση; Άραγε πόσο δυσκολεύτηκε στο να γυρίσει πίσω; Από τη στιγμή που σκέφτηκε το γυρισμό έχει ήδη μετανοήσει. Και μετανοώ σημαίνει αλλάζω τρόπο σκέψης, αλλάζω προσανατολισμό. Το πρώτο στάδιο της μετανοίας είναι η διαπίστωση του λάθους μας. Να καταλάβω και να αισθανθώ τι με χωρίζει από την αγάπη του Θεού. Είναι η κατανόηση και η δυσφορία που δημιουργεί στη ζωή μου η αμαρτία. Είναι τελικά η πικρή γεύση, η έλλειψη της χαράς, η παρουσία της θλίψης ,η αγωνία του άγχους που επιφέρει στην καθημερινότητά μου η κάθε μου αμαρτία χωριστά.

Ο πατέρας πίσω περιμένει. Κάθε μέρα ζει  για την επιστροφή του χαμένου παιδιού του. Μέχρι που έφτασε η ευλογημένη στιγμή. Και τότε; Το μόνο που έχει για το γιό του είναι μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά. Δίχως λόγια, ούτε έλεγχο. Δίχως ανακρίσεις, ούτε ερωτήσεις. Δίχως φωνές μα ούτε και απαιτήσεις. Μόνο μια ανοικτή αγκαλιά ! Τούτη η στιγμή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή του πατέρα. Γι’ αυτό αμέσως ξεκινάει το γλέντι, η χαρά και ο χορός. Για τον γιό του που ήταν χαμένος και βρέθηκε, για τον γιό του που ήταν νεκρός και αναστήθηκε.

Και ερχόμαστε στο πρεσβύτερο υιό και στην αρνητική του συμπεριφορά. Ήταν πάντοτε το καλό παιδί, ο υπάκουος, ο εργατικός και συνετός. Αντί να χαρεί για την επιστροφή του χαμένου του  αδελφού, εκείνος δυσκολεύεται. Αντί να εορτάσει τον γυρισμό εκείνος θυμώνει. Είναι θλιβερή η στάση του. Δυσκολεύει τον ίδιο αλλά και τον πατέρα του. Μάλλον το ίδιο αισθανόμαστε όλοι μας όταν βλέπουμε να έρχονται στην Εκκλησία άνθρωποι που ήταν στην αμαρτία. Μένουμε ανυποψίαστοι στο ενδεχόμενο της μετανοίας τους. Αισθανόμαστε δυσκολία να χαρούμε για την αλλαγή τους. Ενώ στον ουρανό γίνεται μεγάλο πανηγύρι για την επιστροφή κάθε ψυχής στην αγκαλιά του πατέρα. Ο μεγάλος γιός θα μένει πάντα φιγούρα γραφική της ανθρώπινης μικρότητας. Λίγοι αντιλαμβανόμαστε  το μήνυμα του Χριστού μας, που απορρέει από την συμπεριφορά αυτή του μεγάλου υιού.

Στην πορεία της ζωής μας  ερχόμαστε στην ίδια θέση και με τα τρία πρόσωπα της παραβολής. Τις περισσότερες φορές στη θέση του Άσωτου υιού ( μακάρι να μην μένουμε μόνο στην αμαρτία, αλλά να προχωράμε και στην μετάνοια ). Πολλές φορές ίσως στην θέση του μεγάλου αδελφού. Καμιά φορά τέλος, ενδεχομένως να είμαστε και στη θέση του πατέρα. Όπου και αν βρισκόμαστε όμως ας μη λησμονούμε οτι όλοι μας έχουμε ανάγκη το έλεος του Θεού, και οτι είναι ουσιαστική η διαπίστωση του λάθους, η ειλικρινής διατύπωση και η παραδοχή του΄ ουσιαστικότερη όμως είναι η καθημερινή προσπάθειά μας να μην το επαναλάβουμε. 

Αυτή είναι η έννοια της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ!