ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ 

Σέ κήρυγμά του ἕνας σοφός καί ἅγιος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶπε μιά διδακτική ἱστορία: 

Ἕνας πατέρας εἶχε τρία παιδιά. Ὅταν μεγάλωσαν, τούς μοίρασε τήν περιουσία του. Καί τούς εἶπε: 

–Παιδιά μου. Σᾶς τά ἔδωσα ὅλα. Κρατῶ ἀκόμη ἕνα πολύτιμο πράγμα, τό δαχτυλίδι μου. Ἔχει ἕνα μεγάλο διαμάντι. Εἶναι πολύτιμο. Θά τό δώσω σ’ ἐκεῖνον πού θά κάνει τήν πιό καλή πράξη. 

Μετά ἀπό λίγο καιρό, ἔρχεται ὁ μεγάλος γιός καί τοῦ λέγει: 

–Πατέρα, ἕνας ἄνθρωπός μου ἐμπιστεύτηκε ὁλόκληρη τήν περιουσία του, ἕνα τεράστιο χρηματικό ποσό. Χωρίς χαρτιά καί συμβόλαια. Μοῦ τά ἔδωσε ὅλα στά χέρια μου. Καί μοῦ εἶπε: «Πάρ’ τα, νά μοῦ τά φυλάξεις. Ὅταν τά χρειαστῶ θά στά ζητήσω». Ὅταν ἦρθε καί μοῦ τά ζήτησε, τοῦ τά ἔδωσα ὅλα, μέχρι δεκάρας. Ἄν καί μποροῦσα νά τοῦ πῶ, μιά καί δέν εἶχε κανένα χαρτί: «Φύγε. Δέν σοῦ δίνω, ἀπολύτως τίποτα». 

Ὁ γυιός περίμενε νά ἀκούσει ἀπό τόν πατέρα τοῦ ἕνα μεγάλο «μπράβο!» Ἀλλά ὁ πατέρας κούνησε τό κεφάλι του καί τοῦ εἶπε: 

– Παιδί μου, ἀλλοίμονο, ἄν δέν τοῦ τά ἔδινες ὅλα. Τότε θά ἤσουν ἕνας παλιάνθρωπος. Ἄν θέλεις νά σέ ἐπαινέσω γιατί δέν ἔγινες παλιάνθρωπος, κάνεις μεγάλο λάθος. Δέν ἔχει ἀξία ἡ πράξη σου αὐτή. 

Ἔρχεται ὁ δεύτερος γιός καί τοῦ λέγει: 

–Εγώ, πατέρα, συνάντησα ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μοῦ ἐμπιστεύτηκε μεγάλα πράγματα. Μοῦ ἔδωσε, ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του. Καί ἐγώ δέν τόν ἐκμεταλλεύτηκα. Τόν προστάτευσα καί τοῦ φάνηκα χρήσιμος. Ἀπάντησε ὁ πατέρας: 

–Παιδί μου, ἔτσι εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Ἐδῶ ἦρθε ὁ ἄνθρωπος μέ ὅλη του τήν εἰλικρίνεια καί ἔπεσε στά χέρια σου, ὅπως πηγαίνει τό μωρό στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας του, καί καμαρώνεις γιατί αὐτό τόν ἄνθρωπο τόν προστάτευσες; Δέν εἶναι μεγάλη ἡ πράξη σου παιδί μου. Εὐγενική εἶναι, καλή εἶναι, ἀνθρώπινη εἶναι, ἀλλά δέν εἶναι μεγάλη. 

Ἦρθε καί ὁ τρίτος γιός καί εἶπε: 

–Ἐνώ, περπατοῦσα στόν δρόμο, εἶδα ἕνα ἄνθρωπο πού μέ εἶχε βλάψει, ἕναν ἐχθρό μου. Καθόταν σ’ ἕνα ψηλό βράχο καί ἀποκοιμήθηκε στήν ἄκρη. Ἦταν ἕτοιμος νά πέσει κάτω καί νά σκοτωθεῖ. Ὅταν εἶδα ὅτι κινδυνεύει νά πέσει, ἔτρεξα, τόν ἐπίασα ἀπό τό χέρι, τόν ξύπνησα καί τοῦ εἶπα: «τράβα παραπάνω, θά πέσεις». 

Λέει ὁ πατέρας: 

–Παιδί μοῦ, αὐτή εἶναι καλή πράξη. Σέ σένα θά δώσω τό δαχτυλίδι. 

Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία ἀδελφοί μου. Ἄραγε ὑπάρχει κάποιος ποῦ δέν βλέπει ἀποτυπωμένη σέ αὐτή, τό σημερινό εὐαγγέλιο; Ὁ πρῶτος γιός φέρθηκε κατά τό λόγο τοῦ Κυρίου. Φέρθηκε στό συνάνθρωπό του, ὅπως θά ἤθελε νά φερθεῖ αὐτός σε ἐκεῖνον. Ὁ δεύτερος ἀγάπησε τό συνάνθρωπό του, ὅπως κάνουν, ἄν ὄχι ὅλοι, πάντως οἱ περισσότεροι, τῶν ἀνθρώπων. Καί οἱ δυό φέρθηκαν σύμφωνα μέ τόν ἀνθρώπινο νόμο τῆς τιμιότητας καί τοῦ σεβασμοῦ. Ὅμως “ποία χάρις”, ποιά ἀμοιβή γί αὐτό; Καμία. Ἡ ἴδια ἡ πράξη τούς εἶναι καί ἡ ἀνταμοιβή τους. 

Δέν ἰσχύει ὅμως τό ἴδιο γιά τόν τρίτο υἱό. Αὐτός σώζοντας ἀπό βέβαιο θάνατο τόν ἐχθρό του, ἐνήργησε κατά τό θεῖο νόμο. Ἐφάρμοσε αὐτό πού ὁ Κύριός μας λέγει στό σημερινό καί πάλι εὐαγγέλιο: πλήν ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε. Ὄχι μόνο στά λόγια ἡ ἀγάπη, ἀλλά καί στά ἔργα. Νά ἀγαθοποιοῦμε. Νά κάνουμε ἔργα καλά, ἀρεστά στό Θεό μας. 

Καί τότε μήν ἀμφιβάλλουμε ἀγαπητοί μου. Ὁ Θεός Πατέρας, γιατί αὐτός εἶναι ὁ πατέρας τῆς παραπάνω ἱστορίας, θά μᾶς δώσει τό δαχτυλίδι, τό ἴδιο δαχτυλίδι πού ἔδωσε καί στόν ἄσωτο Υἱό, ὅταν αὐτός ἐπέστρεψε κοντά Του. Τό δαχτυλίδι αὐτό εἶναι ἡ ὑπόσχεση ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού τό λαμβάνει θά βρίσκεται στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνο γνήσιο, “υἱός τοῦ ὑψίστου” καί θά ἀπολαμβάνει εἰς τόν αἰώνα τά ἀγαθά πού ὁ Θεός ἔχει ἑτοιμάσει γιά ὅσους Τόν ἀγαποῦν.  

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Εἴμαστε τέκνα τοῦ ἐπουράνιου Θεοῦ. Ἅς φερόμαστε ἑπομένως ὡς τέκνα γνήσια, ὑπακούοντας καί ἐργαζόμενοι τίς ἐντολές Του. Καί ἅς θέσουμε ὡς σκοπό τῆς ζωῆς μας αὐτό πού ὁ Κύριός μας λέγει στό τέλος τῆς σημερινῆς εὐαγγγελικῆς περικοπῆς: Γίνεσθε οὔν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι.

π. Δημήτριος Καπρινιώτης 

ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σεραφείμ καί Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων 

ΠΗΓΗ