…πηλίκοις γράμμασιν ἔγραψα…  

Ἕνα σύγχρονό του πρόβλημα θίγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἕνα πρόβλημα πού παρουσιάστηκε στήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας κοντά στή σημερινή Ἄγκυρα.  

Κι ἦταν ἕνα πρόβλημα τόσο παλιό μα καί τόσο μελλοντικό ὅσο τό Προπατορικό ἁμάρτημα πού δέν εἶναι ἄλλο τι παρά ἡ αὐτονόμηση τῆς κτιστῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπ’ τό Δημιουργό Θεό της. 

Ὁ κτιστός ἄνθρωπος ἀντί νά ἀναφέρεται ὅλος στήν πηγή τῆς προέλευσής του τό Δημιουργό Θεό ἑκουσίως ὑποτάσσει τή θέλησή του στίς βιολογικές ἀνάγκες τῆς φύσης του καί ἀντί νά συντάσσεται μέ τήν Αἰώνια Ζωή ὑπάγεται στή ροή τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.  

Χρησιμοποιεῖ στή βιολογική πορεία τοῦ διάφορα «ὅπλα» γιά νά ἐναντιωθεῖ καί νά πολεμήσει τό θέλημά Του. Κυρίως στρέφει ἐνάντια στό Δημιουργό του, καί ἐντέλει στόν ἑαυτό του, τά ἐργαλεῖα πού τοῦ ἔδωσε Ἐκεῖνος νά χρησιμοποιήσει γιά τή σωτηρία του.  

Ἐδῶ χρησιμοποιεῖ τό Μωσαϊκό Νόμο, ἀφοῦ πρῶτα τόν «αὐτονομεῖ» ἀπό τήν ἐν Χριστῷ παιδαγωγική ἀποστολή του. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐναντιώνεται σ’ ἐκείνους πού θέλουν «εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί». Σ΄ ἐκείνους πού χρησιμοποιοῦν τό Νόμο γιά νά ἐπιδείξουν ἐνάντια στό Θεό τήν προσωπική αὐτονομημένη ἠθική ἀξία τους «ἴνα μή τῷ σταυρῶ τοῦ Χριστοῦ διώκονται». 

Γιατί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ὡς ἔκφραση τῆς κατ’ ἐξοχήν γνήσιας Ἀγάπης πού θυσιάζεται γιά τό πλάσμα Της καταδιώκει τόν ἠθικά ἤ θρησκευτικά αὐτονομημένο ἄνθρωπο. Ἀφοῦ τοῦ ὑπενθυμίζει πώς ὁ ἐγωισμός καί ἡ φίλαυτη αὐτοπροβολή βρίσκονται ἀκριβῶς στήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς Θείας Ἀγάπης. 

Σέ ἀντίθεση μ’ ἐκείνους πού προβάλουν τόν ἑαυτό τους καί τίς πράξεις τους ὡς παράδειγμα πρός μίμηση μέ στόχο νά συμπαρασύρουν τούς πιστούς στά δικά τους θελήματα, ὁ Ἀπόστολος προβάλει ὡς παράδειγμα πρός μίμηση τόν ἑαυτό τοῦ, ὁ ὁποῖος σταυρούμενος γιά τόν κόσμο μιμεῖται καί ἀκολουθεῖ τό δρόμο πού χάραξε ὁ Κύριος. 

Ὁ ἄνθρωπος ἀποδεχόμενος τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ εἰσέρχεται σ’ ἕνα νέο κόσμο, ὅπου βασιλεύει ἡ χαρά τῆς ζωῆς. 

Ἀπεγκλωβίζεται ἀπό τή φυλακή τοῦ Ἐγώ, τοῦ κακοῦ ἐαυτοῦ του, καί εἰσέρχεται στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ὡς κοινωνία Ἀγάπης καί συμμετοχῆς στή ζωή τοῦ Θεοῦ, τόν λυτρώνει ἀπ’ «τόν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου». 

Ἡ Μεγάλη Παρασκευή ὡς ἡμέρα τῆς Σταύρωσης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡμέρα πένθους καί λύπης, ἀλλά ταυτόχρονα εἶναι καί ἡμέρα δόξας καί θριάμβου γιατί ὁ Θεός προσφέρει τήν Ἀγάπη Του πάνω στό Σταυρό μαζί μέ τήν ἄφθαρτη ζωή καί καλεῖ πάντας ἠμᾶς νά γίνουμε μέτοχοι σ’ αὐτή. 

Τό πένθος διαδέχεται ἡ χαρά λοιπόν! Ἀκολουθεῖ τό Μεγάλο Σάββατο καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ! Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου πάνω στόν Σταυρό γίνεται αἰτία νά θανατωθεῖ ὁ θάνατος. Γιατί ἡ Ζωή προϋπάρχει κι εἶναι ἀνώτερη ἀπ’ τό θάνατο. 

Μπορεῖ στό λειτουργικό χρόνο ἡ Ἀνάσταση νά ἀκολουθεῖ τή Σταύρωση, ὅμως ἡ Ἀνάσταση προηγεῖται, προϋπάρχει τοῦ Σταυροῦ ἀφοῦ Ἐκεῖνος πού μέ τή δική του θέληση ὑπέμεινε για χάρη μας τό θάνατο εἶναι Θεός ἑξανθρωπίσας κι ὄχι ἄνθρωπος που ἀφοῦ ἀναστήθηκε ἔγινε θεός. 

Ἄλλωστε πρίν τή Μεγάλη Ἑβδομάδα, στήν ἀρχή της μᾶλλον, προηγεῖται ἕνα ἀναστάσιμο γεγονός, ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ὅπου ὁ Χριστός πρίν τή δική Του Ἀνάσταση προαναγγέλλει τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, τή δική μας ἀνάσταση. Πρίν τή λήξη τοῦ δικοῦ Του Πάθους φανερώνει τήν ἀρχή τῆς νέκρωσης καί ἀπελευθέρωσης ἀπ’ τά δικά μας πάθη. 

Ἡ διαχρονική πρόσκληση τοῦ Ἀπόστολου Παύλου στόν ἄνθρωπο ἀφορᾶ τήν ἀποδοχή τοῦ Σταυροῦ ὡς τρόπου ζωῆς, ὥστε νά σταυρώνεται «τό πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου» καί νά μεταμορφώνεται ἡ ἐγωκεντρικότητα καί ἡ αὐτάρκεια σέ ἀγάπη καί ταπείνωση. 

Ἡ καινή κτίση τῆς Ἀναστάσεως προβάλλεται στό λειτουργικό χωροχρόνο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου προσφέρεται καί προσλαμβάνεται μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. 

Ἡ καινή κτίση προϋποθέτει ἀπό τόν ἄνθρωπο, βέβαια τήν ἀγάπη τῆς Δημιουργίας καί τοῦ ἐαυτοῦ του ὡς πλάσματος τοῦ Θεοῦ. Τότε καί ἔτσι μόνο, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀνακαλύψει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα σ’ αὐτή καί νά ἀντιληφθεῖ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος ἐνεργεῖ. 

Ἀνακαλύπτοντας ὁ ἄνθρωπος τό Θεό ξαναβρίσκει τόν ἑαυτό του. Ό, τί ὑπάρχει μέσα του νεκρωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνακαινίζεται, ἀνοικοδομεῖται ἐκ νέου. Πεθαίνει τό παλιό καί ἀνασταίνεται σέ καινούργιο. Καινούργιο πού προσφέρει ὁ Θεός ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τό ἀποδεχθεῖ ἐλεύθερα καί νά τό καλλιεργήσει. 

Τελικά ἡ προτροπή τοῦ Ἀπόστολου τῶν Ἐθνῶν Παύλου νά τόν μιμηθοῦμε καί νά ἀποδεχθοῦμε τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει τήν ἐλεύθερη ἐπιλογή ἀπ’ τόν καθένα μας τῆς ἄρσης τοῦ προσωπικοῦ του σταυροῦ πού ταυτόχρονα ὁδηγεῖ στήν ἀποδοχή τῆς δικῆς μας, προσωπικῆς, ἀνάστασης. 

Ὅποιος ἀρνεῖται τό σταυρό του ταυτόχρονα ἀρνεῖται καί τήν ἀνάστασή του. Ἀμήν!  

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος 

Ἐφημέριος Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος

ΠΗΓΗ