Ἀπό τήν θλίψη στή μακαριότητα

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 21 Μαρτίου 2021, Α΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)

1. Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΕΣΕΩΝ

Σήμερα, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει μορφές τῆς πίστεώς μας, πού μᾶς ἐμπνέουν καί μᾶς καθοδηγοῦν. Τόσο μεγάλη πίστι εἶχε ὁ Μωϋσῆς, μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὥστε ὅταν μεγάλωσε καί ἔγινε ἄνδρας, ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται βασιλόπουλο, γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Προτίμησε νά κακοπαθῇ μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ παρά νά ἔχῃ τήν πρόσκαιρη ἀπόλαυσι τῆς ἁμαρτίας, νά ζῇ δηλαδή σάν ἄρχοντας μέ τιμές καί ἀνέσεις στά ἀνάκτορα τοῦ Φαραώ μαζί μέ τούς Αἰγυπτίους εἰδωλολάτρες, πού καταπίεζαν τούς Ἰσραηλίτες.

ΗΤΑΝ πραγματικά μεγάλο τό δίλημμα τοῦ Μωϋσῆ. Ἀπό τήν μία πλευρά ἡ δόξα καί τό μεγαλεῖο, οἱ ἀνέσεις καί τά πλούτη τῶν ἀνακτόρων καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ πτωχεία καί ἡ ἀφάνεια. Ἀλλά ὁ Μωϋσῆς ἦταν ἄνθρωπος πίστεως. Καί γι’ αὐτό πῆρε τήν μεγάλη ἀλλά καί πολύ δύσκολη ἀπόφασι τῆς ζωῆς του. Ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα καί τίς ἀνέσεις καί ἔγινε γιά σαράντα ὁλόκληρα χρόνια βοσκός κάι μάλιστα ἐξόριστος καί καταδιωκόμενος. Μποροῦμε νά σκεφθοῦμε τίς συνέπειες ἀλλά καί τό μεγαλεῖο τῆς ἐπιλογῆς του; Αὐτός ἱεράρχησε σωστά τίς ἀξίες. Καί ἄφησε παράδειγμα θυσίας καί αὐταπαρνήσεως σπουδαῖο σ΄ ὅλους μας.

Βέβαια θά πῇ κανείς πώς τέτοια μεγάλα διλήμματα δέν ἔχει κανείς ἀπό ἐμᾶς. Κι ὅμως ἐνῷ ἐμεῖς δέν ζοῦμε σέ παλάτια, συχνά καί ἡ καρδιά μας προσκολλᾶται στά μικροπαλάτια μας, στά ὑλικά ἀγαθά πού ὁ καθένας μας ἔχει ἤ θά ἤθελε νά ἔχῃ. Πόσες φορές ἀλήθεια ἐπιδιώκουμε ἀχόρταγα μάταιες μικροαπολαύσεις αὐτης τῆς ζωῆς; Ἀναζητοῦμε ἕνα ἀκριβό αὐτόκίνητο, σύγχρονα πολυτελῆ ἔπιπλα, ἐντυπωσιακή βίλλα, ἀκριβά μοντέρνα ἐνδύματα; Προσκολλᾶται ἡ καρδιά μας σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν γῆ, τήν «Αἰγυπτία γῆ», καί λησμονοῦμε τήν «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», τήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἡ νοοτροποία αὐτή κυριαρχεῖ σήμερα ἰδιαιτέρως μέσα στίς οἰκογένειες. Δυστυχῶς πολλοί γονεῖς διαπαιδαγωγοῦν τά παιδιά τους μέ τέτοιους στόχους, τόν εὔκολο πλουτισμό, τό συμφέρον, τήν ἄνεσι, τήν χλιδή. Καί ἀνατρέφουν ἔτσι παιδιά πού δέν ἀντέχουν νά ζήσουν μέ στερήσεις καί δυσκολίες· πού ἀπογοητεύονται στήν πρώτη ἀποτυχία· παιδιά δυστυχισμένα, χωρίς Θεό καί ἰδανικά. Θά πρέπει λοιπόν ὅλοι μας νά μαθητεύσουμε στό πνεῦμα τῆς ἐκκλησίας μας, πού εἶναι πνεῦμα πτωχείας καί αὐταπαρνήσεως. Ὁ Μωϋσῆς μᾶς ἔδωσε τό παράδειγμα.

2. ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ

Δέν εἶναι βέβαια μόνον τό παράδειγμα τοῦ Μωϋσῆ, παράδειγμα αὐτάπαρνήσεως καί πίστεως. Ὑπάρχουν πολλά ἄλλα παραδείγματα μέσα στήν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς λέει στήν συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Πρέπει νά σταματήσω, λέει, διότι δέν θά μέ ἀρκέσῃ ὁ χρόνος ἐάν διηγοῦμαι γιά τόν Γεδεών καί τόν Βαράκ καί τόν Σαμψών καί τόν Ἰεφθάε καί γιά τόν Δαβίδ καί τόν Σαμουήλ καί τούς προφῆτες.

Αὐτοί ἐπειδή εἶχαν μεγάλη πίστι ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τόν λαό μέ δικαιοσύνη, πέτυχαν τήν πραγματοποίησι τῶν ὑποσχέσεων πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τήν καταστρεπτική δύναμι τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τόν κίνδυνο νά σφαγοῦν, πῆραν δύναμη καί ἔγιναν καλά ἀπό ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἀνίκητοι στόν πόλεμο, ἔτρεψαν σέ φυγή τά στρατεύματα τῶν ἐχθρῶν.

Ἄλλοι δέθηκαν σέ βασανιστικά ὄργανα καί δάρθηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, ἐπειδή δέν δέχθηκαν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστι τους. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐμπαιγμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη καί δεσμά καί φυλακή. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς, πέθαναν μέ μαχαίρι, περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ καί ἐκεῖ. Καί φοροῦσαν γιά ἐνδύματα γιδοδέρματα, στερούμενοι, θλιβόμενοι καί κακοπαθοῦντες. Περιπλανιόνταν στίς ἐρήμους καί στά βουνά, στά σπήλαια καί στίς τρύπες τῆς γῆς.

Καί ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι, «μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν» δέν ἀπόλαυσαν τήν ὑπόσχεσι τῆς οὐρανίου κληρονομίας. Διότι ὁ Θεός προέβλεψε γιά μᾶς κάτι καλύτερο, ὥστε αὐτοί νά μήν λάβουν σέ τέλειο βαθμό τήν σωτηρία χωρίς ἐμᾶς, ἀλλά νά τήν λάβουμε ὅλοι μαζί. Ἔτσι ἐμεῖς βρισκόμαστε σέ πλεονεκτικότερη θέσι, διότι ὄχι μόνο ζοῦμε στούς χρόνους τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς εἶναι μικρότερη γιά μᾶς.

ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΘῌ κανείς πώς ὅλα αὐτά τά παραδείγματα τά ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπό πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀλήθεια τί θά μποροῦσε ἄραγε νά πῇ κανείς γιά τό ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῶν ἑκατομμυρίων Μαρτύρων καί Ἁγίων τῆς Καινῆς Διαθήκης; Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ θεῖος ἀπόστολος δέν ἀπόλαυσαν ἀκόμη στόν τέλειο βαθμό τήν οὐράνιο κληρονομία. Βρίσκονται βέβαια στόν οὐρανό καί ἀπολαμβάνουν τήν κοινωνία τους μέ τόν Θεό, ὄχι ὅμως σέ τέλειο βαθμό. Αὐτό πού τώρα ζοῦν εἶναι κάτι ἕνα μέρος μόνον ἀπό αὐτό πού θά ἀπολαύσουν μαζί μέ μᾶς μετά τήν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Τώρα εἶναι μόνο πνεύματα. Τά σώματά τους βρίσκονται ἐδῶ κάτω στήν γῆ. Περιμένουν λοιπόν. Περιμένουν τήν κοινή ἀνάστασι, τήν δική μας ἀνάστασι, ὥστε νά ἀπολαμβάνουν μαζί μέ μᾶς σέ τέλειο βαθμό τήν εὐτυχία τοῦ Παραδείσου.

Μᾶς περιμένουν λοιπόν οἱ Ἅγιοι. Μήν ἀδιαφορήσουμε στήν προσμονή τους. Ἄς ἀγωνισθοῦμε καί ἰδιαιτέρως τήν περιόδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὥστε κάποια ἠμέρα μοναδική νά μᾶς ὑποδεχθοῦν οἱ Ἅγιοί μας στόν Οὐρανό καί ὅλοι μαζί νά ἀπολαύσουμε τήν δόξα καί τήν χαρά τοῦ Παραδείσου.

ΠΗΓΗ