ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ [ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ]

(Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Κυριακή της Ὀρθοδοξίας σήμερα καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ἀναφέρεται σὲ ἱερὰ καὶ ἁγιασμένα πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν πίστη τους στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεὸ ἔζησαν μὲ τρόπο ὑπερκόσμιο καὶ ἐπιτέλεσαν πολλὰ καὶ ποικίλα θαύματα. Ἦταν δὲ ἡ βιοτὴ τους τόσο πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ τὸν συνήθη ἁμαρτωλὸ καὶ εἰδωλατρικὸ βίο τῶν συγχρόνων τους ἀνθρώπων, ὥστε φθάνει στὸ σημεῖο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νὰ πεῖ ὅτι γιὰ αὐτοὺς τοὺς φίλους του Θεοῦ «οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ συγκριθεῖ πρὸς αὐτοὺς ὁλόκληρος ὁ κόσμος. Τόσο πολὺ εἶχαν συνεπαρθεῖ ἀπὸ τὸν κατὰ Θεὸν βίο, ὥστε ζοῦσαν ὡς ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς καὶ, ὡς ἐκ τούτου, εἶχαν ἀποκοπεῖ τελείως ἀπὸ τὸ κοσμικὸ καὶ σαρκικὸ φρόνημα.

Περπατοῦσαν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πολιτεύονταν στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ παρουσία τους μέσα στὴν κοινωνία εἶχε ἀνεκτίμητη ἀξία καὶ ἄξιζε πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο μὲ τὶς δόξες, τὶς τιμές, τὰ μεγαλεῖα, τὴν σοφία καὶ τὰ πλούτη. Ἂν ἀναζητήσουμε τὸ ἰσχυρότατο κίνητρο ποὺ τοὺς ἀνέβασε τόσο ψηλά, θὰ δοῦμε πὼς ἦταν ἡ βαθιὰ καὶ ἀκλόνητη πίστη στὸν Θεό, μὲ τὴν ὁποία ἀναδείχθηκαν καὶ ὁδήγησαν τὸν Ἰσραήλ, τὸν περιούσιο λαό, στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Ἂς ἐπικεντρωθοῦμε, λοιπὸν, στὸ μέγιστο πρόσωπο τοῦ προφήτου Μωυσέως, μὲ τὸ ὁποῖο ἀρχίζει τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ κύριο χαρακτηριστικό τῆς προσωπικότητάς του, τὴν πίστη. «Πίστει Μωυσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῶ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἠγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ. Ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.» Ὁ Μωυσῆς, μετὰ τὴν διάσωσή του ἀπὸ τὴν κόρη τοῦ Φαραώ, ἡ ὁποία εἶχε πάει νὰ λουστεῖ  στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ καὶ ἐκεῖ τὸν βρῆκε ὡς βρέφος μέσα σὲ ἕνα ψάθινο καλάθι, ἀνατράφηκε σὰν βασιλόπουλο στὸ παλάτι τῆς Αἰγύπτου μέσα στὶς ἀνέσεις, στὰ πλούτη καὶ στὴν δόξα. Τίποτε δὲν τοῦ ἔλειπε, ὅ,τι ἤθελε τὸ εἶχε καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξελιχθεῖ στὴν ἱεραρχία τῶν ἀξιωμάτων τοῦ βασιλείου, γιατί διέθετε τὶς ἡγετικὲς ἱκανότητες, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν μετέπειτα ζωή του ὡς ἀρχηγοῦ τοῦ λαοῦ τῶν Ἑβραίων. Θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἕνας μεγάλος καὶ τρανὸς Αἰγύπτιος ἄρχοντας, τὸν ὁποῖο ὅλοι θὰ προσκυνοῦσαν καὶ θὰ  τιμοῦσαν. Γι’ αὐτὴν τὴν ὀνειρεμένη ζωὴ πολλοὶ θὰ καλοτύχιζαν τὸν Μωυσῆ καὶ θὰ λαχταροῦσαν νὰ βρεθοῦν στὴν θέση του. Ὅμως, ὁ Μωυσῆς τρελάθηκε, ὅπως θὰ ἔλεγαν κάποιοι, καὶ τὰ πέταξε ὅλα! Ἀρνήθηκε τὴν ὑψηλὴ θέση του μέσα στὸ παλάτι, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται βασιλοπαιδο, θετὸς γιὸς τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ, ἀρνήθηκε τὰ πλούτη καὶ τὶς τιμές! Σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τοῦ κόσμου αὐτοκτόνησε, ἔπεσε ἀπὸ τὸ ρετιρὲ στὸ ὑπόγειο, ἀπὸ τὴν κορυφὴ στὸν πάτο. Καὶ γιατί νὰ κάνει αὐτὸ τὸ ἀπονενοημένο διάβημα; Ποιὸ ἦταν τὸ κίνητρό του; Γιατί προτίμησε νὰ κακοπαθεῖ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁμαρτίας.

Οἱ ἀνθρώπινες ἀποφάσεις λαμβάνονται πάντοτε μὲ γνώμονα τὸ μέγιστο δυνατὸν προσωπικὸ συμφέρον. Κανεὶς δὲν ἀποφασίζει κάτι τὸ ὁποῖο θὰ τὸν βλάψει. Ἔτσι καὶ ὁ Μωυσῆς πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἐγκόσμια λαμπρότητα, γιατί βρῆκε ἕναν ἄλλο θησαυρό, πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τῆς Αἰγύπτου. Βρῆκε «τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ». Βρῆκε τὶς περιφρονήσεις καὶ τοὺς κατατρεγμούς, ποὺ ἔμοιαζαν μὲ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα, καὶ αὐτὰ τὰ ἀξιολόγησε ὡς πολυτιμότερα ἀπὸ κάθε ἀγαθό του κόσμου αὐτοῦ, ὅσο μεγάλο κι ἂν φαντάζει. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀντιπαράθεση δύο ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων καταστάσεων. Ἀπὸ τὴ μία ἔχουμε τὴν Αἴγυπτο, ποὺ συμβολίζει τὸν κόσμο μὲ ὅλη τὴν παθολογία του, μὲ τὴν εἰδωλολατρεία καὶ δαιμονολατρεία, τὴν φιληδονία, τὴν φιλοδοξία, τὸν ὑπέρμετρο πλοῦτο, τὴν ἀδικία καὶ τὴν οἴηση. Αὐτὸ τὸ σύνολο, ὅποιος τὸ προτιμήσει καὶ ἐμπλακεῖ μέσα του, ὁδηγεῖται στὸν θάνατο τῆς ψυχῆς, στὴν αἰώνια καταδίκη καὶ στὴν κόλαση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῶν ἀρετῶν, τὴν ὁποία ὁ κόσμος τῆς «Αἰγύπτου» τὴν κοροϊδεύει, τὴν περιγελᾶ, τὴν μισεῖ, τὴν ἐχθρεύεται, τὴν διώκει καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ τὴν ἐξαφανίσει. Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, ὅμως, εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ, μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, στὴν αἰώνια ζωὴ στὸν Παράδεισο.

Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν δρόμο ἐπέλεξε ὁ Μωυσῆς, γιατί «ἀπέβλεπε εἰς τὴν μισθαποδοσίαν» κατὰ τὴν Τελικὴ Κρίση καὶ γιατί πίστευε ἀκράδαντα σὲ αὐτήν. Χωρὶς βαθιὰ καὶ στέρεη πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἀνταπόδοση ποὺ πλουσιοπάροχα παρέχει Αὐτός, δὲν θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ ἐπιλέξει νὰ ταλαιπωρεῖται καὶ νὰ δοκιμάζεται μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἂν ὁ Μωυσῆς κλονιζόταν καὶ ὀλιγοπιστοῦσε, ἢ καὶ ἀπιστοῦσε ἐντελῶς, δὲν θὰ ἀνταποκρινόταν θετικά, δὲν θὰ ἔλεγε τὸ «ναὶ» στὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ παρέμενε ἕνας ἄρχοντας τῆς Αἰγύπτου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη θὰ χανόταν μετὰ θάνατον. Τὸ πολὺ πολὺ θὰ ἔβρισκαν οἱ ἀρχαιολόγοι σὲ ἕναν τάφο τὴ μούμια του, χωμένη μέσα στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου καὶ τίποτε ἄλλο. Τώρα, ὅμως, εἶναι ὁ μέγας Μωυσῆς, ὁ ἡγέτης, ὁ ὁποῖος ἔσωσε τὸν ἑβραϊκὸ λαὸ ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ Φαραὼ καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴ διάβαση μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα τὸν ὁδήγησε στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Εἶναι ὁ θεόπτης Μωυσῆς ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὶς πλάκες τῆς Διαθήκης στὸ θεοβάδιστο ὅρος Σινά. Εἶναι ὁ Μωυσῆς ποὺ συνομίλησε μὲ τὸν μεταμορφωμένο Χριστὸ ἐπάνω στὸ ὅρος Θαβώρ.  Καὶ ὅλα αὐτὰ συνέβησαν μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως. Ἑπομένως, ὁ Μωυσῆς δὲν ἦταν παράφρων ποὺ ἀπαρνήθηκε τὰ ἐγκόσμια καλά. Ἦταν εὐφυέστατος καὶ ἄριστος προνοητής τοῦ συμφέροντος, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ.

Ἂς φανοῦμε καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, τὸ ἴδιο ἔξυπνοι μὲ τὸν μέγα Μωυσῆ, ἐπιδεικνύοντας τὴν ἴδια πίστη καὶ πορευόμενοι τὸν δύσβατο δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ θέλγητρα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἂς προσευχόμαστε στὸν Χριστὸ νὰ μᾶς προσθέτει πίστη, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀποφεύγουμε τὶς παγίδες τοῦ παρόντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος καὶ νὰ μὴν παραρριπίζεται ὁ νοῦς μας. Ἰδιαίτερα δὲ κατὰ τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ στερεωθοῦμε στὴν πίστη μας καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τὴν ἁγιωτάτη νηστεία καὶ τότε μόνο θὰ αἰσθανθοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὸ εἶναι μας! Ἀμήν, γένοιτο!

Σημείωσις:  Ἐλαχίστη τιμή καί ἀναγνώρισις τῶν θυσιῶν τῶν ΄΄ὑπέρ τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος΄΄ ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 θά εἶναι ὁ γενικός σημαιοστολισμός τῶν Ἱερῶν  Ναῶν, Πνευματικῶν καί Ἐνοριακῶν Κέντρων καί τῶν οἰκιῶν μέ τήν ἱεράν ἑλληνικήν Σημαίαν κατά τήν 25ην Μαρτίου ἐ.ἔ.,  προτρέψητε δέ τούς Ἐνορίτας ὑμῶν, διά τήν ἀνάρτησιν τῆς ἑλληνικῆς Σημαίας εἰς τάς οἰκίας των.

ΠΗΓΗ