ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Ἔφθασε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Εἶναι ἡ ὡραιότερη καί ἡ πιό κατανυκτική περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.

Σκοπός της εἶναι ἡ πνευματική προετοιμασία μας γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Ἡ Κυριακή αὐτή ἀποτελεῖ, σύμφωνα μέ μιά θαυμάσια ἔκφραση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τό «προπύλαιoν τῆς ἱερᾶς περιόδου». Μᾶς ἀναγγέλλει τήν ἄφιξή της καί μᾶς προσκαλεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τό ὑψηλό νόημά της.

Γιά ἀνάμνηση τοῦ χαμένου παραδείσου κάνουν λόγο οἱ ὕμνοι τῆς Κυριακῆς αὐτῆς. Ἐξάλλου τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα κεντρίζει τή μνήμη τῆς προσωρινότητός μας στή ζωή αὐτή καί τήν ἀνάγκη γιά πνευματική προετοιμασία καί ἐπαγρύπνηση ἐν ὄψει τῆς ὥρας ἐκείνης. Εἶναι σάλπισμα ἀφυπνιστικό. Ἅς τό ἀκούσουμε.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποβλέποντας στήν τελειότητα τῶν Χριστιανῶν τῆς Ρώμης, τούς θυμίζει τώρα σάν ἄλλο κίνητρο τή σωτηρία πού πρέπει νά ἔχουν πετύχει φεύγοντας ἀπό τή ζωή αὐτή.

Ἡ σωτηρία, μᾶς λέει, εἶναι πιό κοντά σήμερα ἀπό τότε πού πιστέψαμε γι’ αὐτή. Βρισκόμαστε πλησιέστερα στή δεύτερη καί ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νύχτα τῆς ἐδῶ ζωῆς, ἔχει προχωρήσει. Ἡ ἡμέρα τῆς ἄλλης ζωῆς πλησίασε. Ἅς πετάξουμε ἀπό πάνω μας τίς σκοτεινές πράξεις τῆς ἁμαρτίας σάν βρόμικο ροῦχο κι ἅς ντυθοῦμε τήν πανοπλία τῶν φωτεινῶν ἔργων τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης.

Δέν περιορίζεται δηλ. σέ μιά γενικευμένη κατάσταση, ἀλλά ἀπαριθμεῖ συγκεκριμένα ποιά εἶναι τά ἁμαρτωλά αὐτά ἔργα.

Ὀφείλουμε, ἀναφέρει, νά ζοῦμε «μή κώμοις καί μέθαις» χωρίς μεθύσια καί κώμους. Ὁ κῶμος εἶναι συμπόσιο μέ αἰσχρά τραγούδια καί βωμολοχίες. Ὁ Θεός εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τή λήψη τῶν τροφῶν καί τή χρήση τοῦ οἴνου. Ὅταν ὅμως ὁδηγούμαστε στήν γαστριμαργία καί στή μέθη, τότε ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό θέλημά Του καί γινόμαστε δοῦλοι τῶν παθῶν.

Ἕνα ἄλλο ζεῦγος ἁμαρτημάτων πού μᾶς ζητᾶ νά ἀποφεύγουμε εἶναι το: «μή κοίταις καί ἀσελγείαις». Μέ τίς δύο αὐτές λέξεις ἐννοεῖ κάθε εἶδος σαρκικῆς ἁμαρτίας, πού κολάζει καί νεκρώνει τό σῶμα. Κι αὐτό γιατί πεποίθησή μας εἶναι ὅτι τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στή συνέχεια προσθέτει καί ἕνα τρίτο ζεῦγος παθῶν: «μή ἔριδι καί ζήλω». Πρέπει νά ἀποβάλουμε ἀπό τή ζωή μας τήν φιλονικία, τόν φθόνο καί τή ζήλια, πού δηλητηριάζουν τήν καρδιά μας. Ὅλα αὐτά εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου πού, ἄν μᾶς βρεῖ ἀθωράκιστους, εἶναι δυνατόν νά μᾶς πλανήσει καί νά χάσουμε τήν αἰώνια μακαριότητα.

Πρέπει λοιπόν νά θωρακιστοῦμε, πῶς; Μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός, «ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός», δηλ. νά ντυθοῦμε τήν πανοπλία πού δίνει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου.

Ποιά ὅμως εἶναι τά ὅπλα τοῦ φωτός; Ἡ ἀρετή εἶναι τό δικό μας ὅπλο. Μέ αὐτή ἐξοπλιζόμαστε, πολεμοῦμε τόν πονηρό καί βγαίνουμε νικητές στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Τό νά ντυθοῦμε τήν ἀρετή βέβαια δέν σημαίνει μιά κάποια ἐξωτερική συμμόρφωση σέ μερικές ἐντολές, οὔτε μιά ἐπιφανειακή συμπεριφορά, ἀλλά μιά βαθιά ἀλλαγή τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Αὐτό μας διευκρινίζει ὁ Ἀπόστολος ὅταν στόν 14ο στίχο μᾶς προτρέπει «ἀλλ’ ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν». Ἔνδυμα τῶν πιστῶν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ὅσοι πιστέψαμε ἅς ντυθοῦμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή ἅς τόν μιμηθοῦμε σέ ὅλα Του. Καί στή σεμνότητα καί στήν καλωσύνη καί στήν ἀγάπη καί στήν ἁγιότητα καί στήν ἀναμαρτησία καί στή συγχώρηση καί στή μακροθυμία καί σ’ ὅλες του τίς ἀρετές, ποῦ εἶχε σάν ἄνθρωπος καί Θεός. Ἀσκηθεῖτε στήν πνευματική ζωή.

Παραιτηθεῖτε ἀπό κάθε πονηρή φροντίδα γιά τίς ἄνομες σαρκικές ἐπιθυμίες καί πράξεις.

Θωράκισή μας ἐπίσης εἶναι ἡ σεμνότητα. Μακριά ἀπό τά ὄργια τῆς εἰδωλολατρίας. Μακριά ἀπό τήν πολυποσία καί τίς μέθες, ποῦ βγάζουν τόν ἄνθρωπο ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του, τή λογική καί τήν εὐπρέπεια, καί τόν κάνουν νά μή μοιάζει γιά ἄνθρωπος, ἀλλά γιά ζῶο. Μακριά ἀπό τά κρεβάτια τῆς πορνείας καί τῶν παράνομων μίξεων. Μακριά ἀπό τίς ἀναίσχυντες καί ἀκόλαστες σεξουαλικές πράξεις καί συνήθειες. Μακριά ἀπό τίς φιλονικίες, τίς διχόνοιες, τίς λογομαχίες, τίς ζηλοτυπίες, τούς φθόνους. Ὅλ’ αὐτά εἶναι ἀσχημοσύνες, ἐκδηλώματα σαρκικῶν ἀνθρώπων, ποῦ ζοῦν χωρίς καμμιά ἔννοια ἀνώτερης ζωῆς καί περαιτέρω προσδοκίας.

Οἱ προτροπές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀδελφοί μου, ἔχουν παντοτινή ἰσχύ. Εἶναι καί σήμερα ἐξίσου ἐπίκαιρες καί ἐπείγουσες ὅσο καί στίς μέρες του. Ἡ ζωή μας εἶναι μικρή καί τά βιοτικά μᾶς ἀπορροφοῦν σέ βαθμό ποῦ συχνά ἔχουμε παύσει νά σκεφτόμαστε ὅτι πρόκειται νά παρουσιαστοῦμε στό βῆμα τοῦ Κριτοῦ. Εἶναι αὐτό μιά ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου σίγουρη, ἀφοῦ στέλνει τούς ἀνθρώπους ἐντελῶς ἀπροετοίμαστους στό δικαστήριο. Τά πράγματα δέν εἶναι ἀστεῖα. Οὔτε μποροῦμε νά διορθώσουμε τά κακῶς ἔχοντα ἀργότερα. Εἴθε νά ἀφυπνιστοῦμε τώρα, νά ἔλθουμε ἀμέσως κοντά στόν Χριστό. Μᾶς τό ζητά ἰδιαίτερα ἡ εὐλογημένη περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού ἀπό αὔριο ξανοίγεται μπροστά μας.

Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ