ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. δ΄1 - 7

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιη΄18 – 27

29 Noεμβρίου 2020

Την περασμένη Κυριακή, παρακολουθήσαμε τον Χριστό να διηγείται την παβολή του άφρονος πλουσίου. Τον είδαμε να στηλιτεύει την απόφαση του πλούσιου εκείνου να χαλάσει τις αποθήκες του, που ήταν μικρές, και να κτίσει άλλες μεγαλύτερες, ώστε να μπορέσει να αποθηκεύσει τα αγαθά τα οποία συσσώρευσε όλη τη χρονιά. Τον αποκαλεί ανόητο γιατί στην αφροσύνη του ξέχασε τον θάνατο που παραμονεύει σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Στο σημερινό ευαγγέλιο βλέπουμε τον Κύριο να μιλά και πάλι με σκληρή γλώσσα στον πλούσιο νεαρό της ευαγγελικής περικοπής, παρόλο που ο άνθρωπος αυτός φαίνεται να τηρεί κατά γράμμα τις εντόλες του Μωσαϊκού νόμου. Όμως, για τον Χριστό, η απλή τήρηση των εντολών δεν είναι αρκετή. Ζητά από τον πλούσιο κάτι παραπάνω, λέγοντάς του να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα και να τα δώσει στους φτωχούς. Μόνο τότε θα κερδίσει τη Βασιλεία των ουρανών. Ο Χριστός γνώριζε ότι τα χρήματα θα ήταν μεγάλο εμπόδιο στην πορεία του ανθρώπου αυτού προς τη βασιλεία των ουρανών. Αυτό το πράγμα, ο πλούσιος δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί.

Βλέποντας ο Χριστός την απογοήτευση στο πρόσωπό του θέλησε, ως γιατρός, να τον θεραπεύσει, αφαιρώντας την αιτία της αρρώστιας του. Τα λόγια Του ήταν κάθετα: «Ειναι πολύ δύσκολο αυτοί που έχουν τα χρήματα να μπούν στη Βασιλεία των ουρανών». Γίνεται ακόμα πιο έντονος και παραστατικός λέγοντας ότι «είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα μέσα από την τρύπα ενός βελονιού, παρά ένας πλούσιος στη Βασιλεία των ουρανών».

Αν κάποιος ερχόταν στην Εκκλησία μόνο αυτές τις δύο Κυριακές, καθώς και άλλες οπου ο Χριστός επικρίνει τους πλουσίους, θα του εδημιουργείτο ένα εύλογο ερώτημα. Μήπως ο Χριστός δεν αγαπά αυτούς που έχουν χρήματα; Ακόμα κι ένα άλλο ερώτημα, αυτό που του έθεσαν οι μαθητές: Τελικά ποιος μπορεί να σωθεί;

Για τον Χριστό, αγαπητοί μου, τα χρήματα αυτά καθ΄ εαυτά δεν προκαλούν πρόβλημα στον άνθρωπο. Μπορεί κάποιος που είναι πάμπλουτος να κερδίσει τη Βασιλεία των ουρανών, ενώ ένας φτωχός να τη χάσει. Ο πλούσιος έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει τον πλούτο του σ’ ένα μέσο βοήθειας και απάλειψης της οικονομικής δυσχέρειας πολλών ανθρώπων, κάνοντάς τους ευτυχισμένους, προχωρώντας, έτσι, όλο και πιο κοντά στον Χριστό. Ο πλούτος μοιάζει με μαχαίρι. Στα χέρια του γιατρού σώζει ζωές, ενώ στα χέρια του φονιά αφαιρεί ζωές.

Αυτό που σίγουρα προκαλεί πρόβλημα είναι η προσκόλληση του ανθρώπου σε αυτόν. Η προσκόλληση αυτή οδηγεί στην ασθένεια της ψυχής του ανθρώπου που ονομάζεται φιλαργυρία. Η φιλαργυρία οδηγεί τον άνθρωπο στην απομόνωση. Τον κάνει να βλέπει τους γύρω του ως επικίνδυνους. Σαν κάποιους που έχουν μοναδικό τους σκοπό να του αφαιρέσουν κάτι απο τη μεγάλη του αγάπη, το χρήμα.

Όταν η ψυχή νοσήσει απο την ασθένεια της φιλαργυρίας το μυαλό καθίσταται πλέον αδύνατο να συγκρατήσει την ακόρεστη επιθυμία για όλο και περισσότερο πλούτο. Η επιθυμία αυτή κάνει τον άνθρωπο να θεωρεί πράξεις, που πριν ήταν ανήκουστες, τώρα να είναι πολύ φυσιολογικές, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ακόμη και στο έγκλημα για να ικανοποιήσει την επιθυμία του αυτή. Η φιλαργυρία οχι μόνο δεν αφήνει τον άνθρωπο να αγαπήσει τους εχθρούς αλλά τον κάνει να μισήσει και τους φίλους. Ο φιλάργυρος άνθρωπος, πολλές φορές, εκμεταλλεύεται φίλους και γνωστούς για εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.

Πολλοί έχουν επισημάνει τον κίνδυνο αυτό. O Απόστολος Παύλος λέει ότι: «Πολλούς απώλεσε το χρυσίον» και ότι αυτοί που θέλουν να πλουτίσουν οδηγούνται σε «επιθυμίας ανοήτους και βλαβεράς». Ιδιαίτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας γράφουν ότι «ουδείς φιλόχρυσος εγένετο φιλόχριστος». Όποιος, δηλαδή, αγάπησε το χρυσάφι δεν μπόρεσε να αγαπήσει και τον Χριστό. Το τονίζει, μάλιστα, σε μιαν άλλη περίπτωση ο Κύριος και συγκεκριμένα στην παραβολή του Άδικου Διαχειριστή λέγοντας: «Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους. Ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα προσκολληθεί στον ένα και θα περιφρονήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε και τον Θεό και το χρήμα».

Μπορεί, λοιπόν, ο πλούτος να γίνει μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αρκεί να εφαρμοστεί το ψαλμικό: «Εσκόρπισεν, έδωκε τον πλούτον αυτού, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα». Η δίκαιη, δηλαδή, πράξη του διαμοιρασμού του πλούτου σε όσους τον έχουν ανάγκη μένει αιώνια τόσο στη μνήμη των ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο στη μνήμη του Θεού.

Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη. Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσει ότι: Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται. Όπως χρειάζεται τροφή το σώμα, άλλη τόση ανάγκη τροφής έχει και η ψυχή. Πού θα βρούμε την τροφή της ψυχής; Εδώ, στον χώρο της Εκκλησίας αρχικά. Μέσα από τα μυστήριά της, στον πνευματικό ανεφοδιασμό μας. Αλλά και με το να κατανοήσουμε το άστατο και ευμετάβολο των υλικών αγαθών. Επιδρομές αλλοφύλων, πόλεμοι, πυρκαγιές, σεισμοί πλημμύρες και άλλες καταστροφές μας λεν ότι δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα υλικά αγαθά. Στον Θεό θα πρέπει να στραφούμε πρώτιστα. Θα πρέπει να στραφούμε, ύστερα, με αληθινή αγάπη και προς τον συνάνθρωπό μας. Οι άλλοι δεν είναι ξένοι, είναι συμπλήρωση του εαυτού μας. Αν ανοιχτούμε με αγάπη προς αυτούς θα γίνουν τα φτερά που θα μας ανεβάσουν στον ουρανό.

π. Χρίστος Κωνσταντίνου

ΠΗΓΗ