ΕΝ Τῼ ΣΥΝΔΕΣΜῼ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα

Κυριακῆς ΙΓ ́ Λουκᾶ

(Ἐφεσ. δ ́, 1-7)

Ἡ πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή, εἶναι καί αὐτή ἐπιστολή τῆς αἰχμαλωσίας.

Εἶναι δηλαδή μία θεόπνευστη ἐπιστολή, πού ὁ κήρυκας τῆς Οἰκουμένης Ἀπόστολος Παῦλος τὴν ἔγραψε κλεισμένος μέσα στήν φυλακή τῆς Ρώμης, γιά τήν ἀγάπη καί τήν δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Ὡς γνήσιος Ἀπόστολος καί αὐθεντικός ἐργάτης τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀγωνιᾶ, ὥστε οἱ πιστοί, στούς ὁποίους κήρυξε καί μόρφωσε τόν Χριστό, νά μήν ἐπιτρέψουν ἀνάμεσά τους νά ὑπάρξουν ταραχές καί σχίσματα, ἀλλά «νά σπουδάσουν, νά τηροῦν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. δ ́, 3).

Τοῦτο εἶναι πρώτιστο, ἡ ἑνότητα τοῦ Πνεύματος. Καί ὅλα τά χαρίσματα, αὐτόν τόν κύριο σκοπό ἐξυπηρετοῦν, ὅταν βέβαια λειτουργοῦν σωστά, καί ὄχι «ἀνταγωνιστικά». Ὅταν λειτουργοῦν πρός οἰκοδομήν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι ἐγωιστικά. Διότι πράγματι, ὅλοι ἀποτελοῦμε, πρέπει νά ἀποτελοῦμε, «ἕνα σῶμα» μέ ἕνα «πνεῦμα», πού νά ζωοποιεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό Ὁποῖο νά συντηρεῖ τό πνευματικό αὐτό σῶμα.

Μία ἐλπίδα νά ἔχουμε ὅλοι ὅσοι ἔχουμε κληθεῖ ἀπό τόν Θεό. Τήν ἐλπίδα τῆς κατακτήσεως τῆς Βασιλείας Του καί τῆς μετοχῆς στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία Του. Καί φυσικά, δέν μπορεῖ κανείς νά ἀποτελέσει μέλος τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας Του στήν ἄλλη ζωή, ἄν πρῶτα δέν ἀποτελέσει γνήσιο, ζωντανό καί συνειδητό μέλος τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας μας, ἐδῶ στή γῆ, πού ἤδη βιώνει τόν θρίαμβο σέ αὐτήν τήν ζωή.

Ἐξ ἄλλου, Ἕνας καί μοναδικός εἶναι ὁ Κύριος. Μία ἡ Πίστις πού μᾶς ἑνώνει. Ἕνα τό Βάπτισμα πού ἔχουμε λάβει. Ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί Πατέρας μας, πού χαριτώνει ὅλους τούς πιστούς, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ μέσα σέ ὅλους μας, καί τοῦ ὁποίου ἡ δύναμις διαχέεται, μέσα ἀπό ἐμᾶς, εἰς τούς ἐκτός Ἐκκλησίας καί εἰς τόν κόσμον. Γι ̓ αὐτό λοιπόν πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι ἕνα.

Καί φυσικά, ὅλα αὐτά κατορθώνονται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πρωτίστως, ὅταν οἱ πιστοί περιπατοῦμε «ἀξίως τῆς κλήσεώς μας», κατά τρόπο δηλαδή ἄξιο τῆς ὑψηλῆς κλήσεως στήν ὁποία προσκληθήκαμε ἀπό τόν Θεό. Καί ποιά εἶναι αὐτή; Τό νά εἴμαστε Χριστιανοί.

Ὁπωσδήποτε, ἡ εὐλογημένη αὐτή κατάσταση συνεπάγεται συνειδητό καί ἔντονα πνευματικό ἀγῶνα. Ἀγῶνα γιά νίκη κατά τῶν παθῶν καί καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, καί μάλιστα τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς πραότητας, τῆς μακροθυμίας, καί κυρίως τῆς ἀγάπης, διότι μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης, ὁ ἕνας ἀνέχεται τά ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου.

Καί, ἐνῶ ἔτσι πρέπει νά ἔχουν τά πράγματα καί ἔτσι νά γίνεται, δυστυχῶς ὅμως, ἐπάνω στά πράγματα καί μέσα στήν πολύπλοκη καθημερινότητα πού ζοῦμε, κάποιες φορές, μέ πίκρα διαπιστώνουμε νά συμβαίνει τό ἀντίθετο. 

Βλέπουμε τήν ἑνότητα, πού, ὅταν ἐπικρατεῖ, σκορπίζει τόσες εὐλογίες, νά φυγαδεύεται, ἴσως ἀνεπιστρεπτί, διότι ὄχι μόνο δέν ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν παθῶν μας, ἀλλά ξεχνοῦμε καί τήν κλήση μας. Λησμονοῦμε, ὅτι ἡ ἑνότητα δέν ἔρχεται «ὡς διά μαγείας», ἀλλά ἀπαιτεῖ τήν νίκη κατά τῶν παθῶν μας.

Χρειάζεται νά γίνεται τό ξεκαθάρισμα τῶν ἀγκαθιῶν καί των κακιῶν μας, καί ἐπιβάλλεται νά θέσουμε ὡς βάση τῆς συμπεριφορᾶς μας, καί γενικώτερα τῆς πολιτείας μας, τῆν ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης, ἡ ὁποία γιά νά κατακτηθῆ πρέπει πρῶτα νά χτυπηθῆ ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑπερηφάνειά μας, καί ἡ ὁποία, ἀφοῦ κατακτηθῆ μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, θά κάνει τήν ψυχή μας ὑποχωρητική καί δεκτική περισσοτέρας θείας Χάριτος.

Ἀρκετές φορές ἀπαιτοῦμε ἀπό τούς «μεγάλους» τῶν ἐθνῶν νά δείξουν στήν πράξη ἐκεῖνο πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀρνούμαστε νά ἐφαρμόσουμε μέσα στήν ἴδια τήν οἰκογένειά μας, ἤ στόν περιωρισμένο χῶρο τῆς ἐργασίας μας. Πόσο ὄμορφα ὅμως θά ἦταν τά πράγματα, ἐάν, παράλληλα μέ τίς «ὑψηλές μας ἀπαιτήσεις», «σκάβαμε» μέσα στήν καρδιά μας, καί μέ βοήθεια τήν συνειδησή μας ἀρχίζαμε νά σφυρηλατοῦμε τόν κακό ἑαυτό μας.

Θά διερωτηθοῦμε ὅμως, μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, χρειάζεται ἄραγε αὐτή ἡ διαγωγή πού μᾶς προτρέπει νά ἔχουμε ὁ θεῖος Παῦλος;

Πράγματι, ἄν ρίξουμε μία σύντομη ματιά στίς ἐνδοεκκλησιαστικές ταραχές καί ἀκαταστασίες, ἄν μελετήσουμε κατόπιν τίς αἰτίες τῶν δραματικῶν σχισμάτων καί τῶν δαιμονικῶν αἱρέσεων, θά διαπιστώσουμε, ὅτι ὅλα αὐτά προκλήθηκαν, διότι κάποιοι, ἀπό ὑπέρμετρο ἐγωισμό, δέν βάδισαν «ἀξίως τῆς κλήσεως, ἧς (τῆς ὁποίας) ἐκλήθησαν», μέ ἀποτέλεσμα νά χωρισθοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά συμπαρασύρουν μαζί καί τούς ὀπαδούς τους. Ἔτσι, ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί διέρρηξαν τόν σύνδεσμο τῆς εἰρήνης, πού ἐκφράζεται κυρίως στήν λειτουργική καί λατρευτική μας πράξη καί ζωή.

Ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ ὄντως μεγάλη ἀλήθεια ἡ φράση ἑνός σύγχρονου Ἁγίου, ὁ ὁποῖος, ἑρμηνεύοντας τό σημερινό Ἀποστολικό μας Ἀνάγνωσμα, μεταξύ ἄλλων τόνισε: «Ἡ Ἐκκλησία δέν φοβᾶται τήν ἁμαρτία (τό σφάλλειν, ἀνθρώπινον). Ἡ Ἐκκλησία φοβᾶται τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα, τά ὁποῖα βάση τους ἔχουν τόν δαιμονικό ἐγωισμό».

Ἡ χρυσή σάλπιγγα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἐσάλπισε σέ ἀνάλογη ὁμιλία του, τό ἑξῆς σχετικό: «Προσοχή, διότι τό σχίσμα, οὔτε καί αὐτό τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν δύναται νά τό ξεπλύνει».

Στῶμεν, λοιπόν, καλῶς...

Εἴθε νά δώσει ὁ θεῖος Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας μας νά παραμένουμε ἀσάλευτοι στήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, γινόμενοι ἕνα ὅλοι μας μέσα στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης.

Καί εὐχόμεθα, ὅσοι βρίσκονται σέ σχισματικές καὶ αἱρετικές ὁμάδες, σύντομα νά ἐπιστρέψουν στήν μία καί μοναδική Ἐκκλησία, στήν στρατευομένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων μας. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Ἱεροκῆρυξ Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων.

ΠΗΓΗ