ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ – 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020

(Λκ. ι΄ 25-37)

«Ἤγαγεν αὐτόν εἰς πανδοχεῖον καί ἐπεμελήθη αὐτοῦ»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Στή σύντομη διήγηση τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου περιλαμβάνεται ὁλόκληρο τό μέγα μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Στίς λίγες καί ἁπλές γραμμές της περιγράφεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο καί ἡ πατρική φροντίδα γιά τή σωτηρία του. Ὅποιος μέ προσοχή διαβάσει τή σημερινή παραβολή καί μέ τή σοφία τῶν ἁγίων πατέρων προσπαθήσει νά ἐμβαθύνει στά νοήματά της, θά βγάλει ἐποικοδομητικά καί ψυχωφελῆ διδάγματα γιά τήν πνευματική του ζωή καί θά θαυμάσει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ.

Ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ πού μέ τήν παρακοή ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ καί κατέβηκε στήν Ἱεριχῶ, στόν κόσμο. Κατέβηκε ἀπό τήν ἁγιωσύνη τοῦ οὐρανοῦ καί ἦρθε στό βάραθρο τῆς ἁμαρτίας. Κατά τήν κάθοδο του ἔπεσε στά χέρια τῶν νοητῶν ληστῶν, δηλ. τοῦ διαβόλου καί τῶν δυνάμεών του. Τοῦ ἔβγαλαν τή στολή τῆς ἀθάνατης δόξας, τόν χτύπησαν ἀνελέητα μέ τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες, τοῦ προξένησαν πληγές δηλ. πορνεῖες, μοιχεῖες, φαρμακώματα, δολοφονίες, φιλονικίες καί τόν ἄφησαν μισοπεθαμένο, ὄχι γιατί δέν ἤθελαν νά τόν σκοτώσουν ἀλλά γιατί δέν τούς ἄφησε ὁ Θεός. Ἱερεύς καί Λευΐτης εἶναι ὁ Μωσαϊκός νόμος καί ἡ τάξη τῶν προφητῶν. Οὔτε ὁ Μωϋσῆς μέ τά θαύματά του, οὔτε οἱ προφῆτες μέ τά σημεῖα τους δέν κατόρθωσαν νά θεραπεύσουν τά τραύματα τῆς ἁμαρτίας γιατί, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «καί γάρ αὐτοί ἐν ἁμαρτίαις κατείχοντο» Μόνο ὁ σπλαχνικός καί ἐλεητικός Σαμαρείτης, ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ, πού τήν καταγωγή του εἶχε ἀπό τόν οὐρανό, στάθηκε μέ ἀγάπη πάνω ἀπό τόν τραυματισμένο ἄνθρωπο. Ἕνωσε κρασί καί λάδι, συνταίριασε τή θεία φύση μέ τήν ἀνθρώπινη, ἕνωσε τό ἅγιο Πνεῦμα μέ τό αἷμα του καί ἔδωσε στόν ἄνθρωπο ζωή. Ὕστερα πῆρε τήν ἀνθρώπινη σάρκα ἐπάνω στούς ὦμους τῆς Θεότητάς του καί τήν ἐναπέθεσε στό φιλόξενο καί γαλήνιο πανδοχεῖο, στήν ἁγία Ἐκκλησία.

Πανδοχεῖο γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, ἰατρεῖο ψυχῶν καί σωμάτων, τόπος ἀνανήψεως καί ἀναρρώσεως εἶναι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὑπηρέτες καί ἰατροί εἶναι οἱ οἰκονόμοι τῶν θείων Μυστηρίων, οἱ ὁποῖοι μέ τό λάδι τῆς ἀγάπης καί τό κρασί τῆς διδασκαλίας θεραπεύουν τά ἕλκη τῆς ἁμαρτίας. Οἱ πόρτες τοῦ πανδοχείου εἶναι γιά ὅλους ἀνοικτές. Ὅλους τούς δέχεται καί ὅλους τούς φροντίζει. Δέν ἀπομακρύνει τόν πόρνο, δέν ἀπεχθάνεται τόν εἰδωλολάτρη, κανένα ἀσεβῆ καί ἀκάθαρτο δέν ἀποδιώχνει, ἀλλά μέ ἀγάπη ὅλους τούς ἀγκαλιάζει, τούς ἀνακουφίζει μέ τή στοργή, τούς δροσίζει μέ τήν καλοσύνη, τούς ἐνισχύει μέ τά Ἄχραντα Μυστήρια καί τούς θεραπεύει μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Τίς χειμαζόμενος καί προστρέχων τῷ λιμένι τούτῳ οὐ διασώζεται; ἢ τίς ὀδυνώμενος καί προσπίπτων τῷ ἰατρείῳ τούτῳ οὐ θεραπεύεται;» (Στιχ. ἀποστιχ. Δ΄ ἤχου. Κυριακῆς ἑσπέρας).

Ὁ σημερινός ἄνθρωπος δέσμιος στό ἅρμα τῆς ἐξωφρενικῆς τεχνολογικῆς ταχύτητας ἔχει χάσει τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στό ψυχοσωματικό ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκολουθώντας τό δρόμο τῆς προόδου καί τοῦ πολιτισμοῦ χωρίς σύνεση καί κρίση πέφτει συχνά στίς ἐνέδρες τῶν ληστῶν πού ἐπιβουλεύονται τήν εὐτυχία καί τήν πρόοδό του μέ ἀποτέλεσμα νά χάνει ἐκεῖνο πού ποθεῖ καί νά μένει μισοπεθαμένος στήν ἄκρη τῶν πολυσύχναστων λεωφόρων τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν. Τό δέ τραγικότερο εἶναι, ὅτι πεισματικά ἀρνεῖται νά δεχθεῖ τή βοήθεια ἐκείνου πού θά τόν ὁδηγήσει στό «πανδοχεῖο», στήν ἁγία Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία θά ἀνακουφισθεῖ ἀπό τόν πόνο τῶν πληγῶν καί τή ζάλη τῆς ψυχοπνευματικῆς συγχύσεως.

Χωρίς τή βοήθεια τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτου», τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κινδυνεύει νά ἀφήσει τήν τελευταία του πνοή μέσα στό δρόμο, ἐγκαταλελειμμένος, ἀπογοητευμένος ἀπό τήν ἀδιαφορία τῶν φίλων καί συγγενῶν, μόνος μέ μόνη συντροφιά τή θλίψη καί τήν ἀπελπισία.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχουν πολλοί ἀνάμεσά μας πού ἔχουν ἀνάγκη μιᾶς ψυχοπνευματικῆς ἀνακαινίσεως μέσα στό ἱερό πανδοχεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας καί κοινωνικῆς τάξεως, τραυματισμένοι ἀπό τά ψυχοφθόρα τους πάθη, ἐξουθενωμένοι ἀπό τή μανία τοῦ μίσους καί τῆς κακίας τοῦ κόσμου τούτου, περιμένουν κάποιο συνάνθρωπό τους νά σταθεῖ μπροστά στόν πόνο τους καί νά τούς παρηγορήσει μέ τή ἀγάπη του. Ὅλοι ὅμως προσπερνοῦν βιαστικοί. Δέν ἔχουν χρόνο, οὔτε διάθεση. Καί ὅμως πρέπει κάποιος Σαμαρείτης, κάποιος ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας νά θυσιάσει λίγη ὥρα, νά κάνει τόν πόνο τοῦ πλησίον δικό του πόνο καί νά τόν ὁδηγήσει στό θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν. Κι ἂν αὐτός ἀρνηθεῖ νά δεχθεῖ τῆς Ἐκκλησίας τή χάρη, ἐμεῖς ἂς προσπαθήσουμε νά τοῦ δείξουμε ἀγάπη καί τότε μόνος του θά ζητήσει τή σωτηρία.

Ἀδελφέ, «Μή ἀπέχου Ἐκκλησίας, οὐδέν γάρ Ἐκκλησίας ἰσχυρότερον. Ἡ ἐλπίς σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ σωτηρία σου ἡ Ἐκκλησία, ἡ καταφυγή σου ἡ Ἐκκλησία» (Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ