ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Απόστολος: Πράξ.θ' 32-42

Ευαγγέλιο: Ιωάν.ε' 1-15

10 Μαΐου 2020

«Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω»(Ιωάν. ε'7)

Δυο βασικά μηνύματα προβάλλουν μέσα από το άκουσμα ή τη μελέτη του σημερινού Ευαγγελίου. Πρώτον, ότι υπάρχει όχι μόνο ατομική αλλά και κοινωνική παραλυσία με βασική αιτία την αμαρτία. Δεύτερον, ότι ο Χριστός έρχεται για να προσφέρει ολοκληρωμένη ψυχοσωματική θεραπεία στον άνθρωπο, προσφέροντάς του τη δυνατότητα να βγει από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε εξαιτίας της αμαρτίας.

Έτσι, στη διαχρονική κραυγή «άνθρωπον ουκ έχω», ο Χριστός θέτει στον άνθρωπο την ερώτηση: «θέλεις υγιής γενέσθαι;» Αν η απάντηση είναι ναι, τότε υπάρχει δυνατότητα. Γιατί, μπορεί να μην υπάρχει διαθέσιμος άνθρωπος για οποιαδήποτε βοήθεια, όμως είναι διαθέσιμος «ο Υιός του Ανθρώπου». Ο Χριστός, είναι πάντοτε παρών για να παρηγορήσει, αλλά και ιδιαίτερα για να προσφέρει την αναγκαία θεραπεία, τόσο του σώματος, όσο και της ψυχής.

Ο Χριστός, ως Θεός, προσφέρει τη δυνατότητα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις, προσφέρει τη Χάρη Του, όμως αφήνει το περιθώριο επιλογής στον άνθρωπο. Και αυτή η επιλογή, σαν πράξη ελευθερίας και ιδιαίτερα πίστεως, είναι απόδειξη όχι μόνο της αποδοχής, αλλά και της δικής του συνεισφοράς στο έργο της σωτηρίας του. Ακόμα θα είναι και η καλύτερη απόδειξη της αποδοχής του Χριστού ως Θεού.

Άρα, μέσα από το «θέλεις» προσφέρει τη δυνατότητα του «μπορείς». Και τούτο γιατί, όπως ομολογεί ο Ίδιος ο Χριστός, «ήλθεν ο Υιός του Ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ.ιθ'10). Αν δε σε αυτή την αναζήτηση αποδεχθεί ο άνθρωπος την προσφορά του «Υιού του Ανθρώπου», τότε έχει τη δυνατότητα της θεραπείας και κατ' επέκταση και της σωτηρίας.

Όταν ο Χριστός, λοιπόν, ήλθε στα Ιεροσόλυμα δεν επισκέφθηκε τα ανάκτορα, ούτε και πήγε κατ' ευθείαν στον ναό. Πρώτα απ' όλα πέρασε από το πρόχειρο Νοσοκομείο της πόλης, την κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Όπως ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο, «εκεί βρίσκονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό γιατί, από καιρό σε καιρό, ένας άγγελος Κυρίου κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε τα νερά. Όποιος έμπαινε πρώτος, μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε».

Το έκτακτο αυτό γεγονός, αλλά και η δυνατότητα της θεραπείας μόνο σε έναν άνθρωπο, που πρώτος θα έμπαινε στο ταραγμένο νερό, επέβαλλε την παραμονή στον χώρο εκείνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ανάμεσά τους βρισκόταν κι ένας άρρωστος, που για τριανταοχτώ χρόνια ήταν παράλυτος. Όταν τον είδε ο Χριστός και γνωρίζοντας πως ήταν άρρωστος για πολύ καιρό, τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω», απάντησε ο παράλυτος.

Απρόσμενη απάντηση για ένα τόσο πολυσύχναστο χώρο, όσο και για ένα μακροχρόνιο ασθενή. Γιατί, ο καθένας, είτε προσπερνούσε αδιάφορα, είτε ενδιαφερόταν μόνο για τον δικό του άνθρωπο. Ανεξάρτητα αν η απάντηση του παραλύτου ήταν κραυγή γνώσης ή απόγνωσης, πέραν από τα αρνητικά διακρίνουμε σ' αυτήν και θετικά στοιχεία. Πρώτον είναι ευγενής, γιατί απαντά με σεβασμό στον συνομιλητή του. Δεύτερον δεν φέρεται εχθρικά ούτε και στους συνανθρώπους του. Φαίνεται ότι η πολύχρονη ασθένεια του (38 χρόνια) τον οδήγησε όχι μόνο στη μετάνοια, αλλά και στην άσκηση των αρετών, όπως της πίστεως στον Θεό, της υπομονής και της επιμονής και ιδιαίτερα της συγκατάβασης απέναντι στον συνάνθρωπο.

Η ασθένεια πέραν από τον πόνο και την απόγνωση μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά για τον άνθρωπο και μέσα από την αναγνώριση των λαθών του, να στραφεί προς τον Θεό εναποθέτοντας την πίστη και την ελπίδα του σ' Αυτόν. Με τον τρόπο αυτό η ασθένεια ενεργεί λυτρωτικά, αφού επαναφέρει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό στον οποίο και παραδίδεται απόλυτα. Κι αν ακόμα η ασθένεια εξακολουθεί να είναι «συγκάτοικος» του ανθρώπου, αφού δεν οδηγήθηκε στη θεραπεία ή την πλήρη θεραπεία, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, ο άνθρωπος αισθάνεται μέσα του απόλυτη γαλήνη. Μια γαλήνη που πηγάζει από την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και που επαναλαμβάνεται σαν υπενθύμιση: «αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται» (Β'Κορ.ιβ'9). «Σου αρκεί η Χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητα της μέσα σ' αυτή την αδυναμία σου».

Και, όταν ο πόνος της ασθένειας επισκιασθεί από τη χαρά της παρουσίας του Θεού, τότε μπορεί ο άνθρωπος να επαναλαμβάνει τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Με περισσότερη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού».(Β'Κορ. ιβ'9).Ακόμα μέσα από την ασθένεια μπορεί να αισθάνεται και να ομολογεί, όπως και ο Απόστολος Παύλος: «Όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί».(Β'Κορ. ιβ'10).

Αυτή η δύναμη δεν είναι δική μας .Κατά τον Απόστολο Πέτρο: «Πάντα ημίν της Θείας δυνάμεως αυτού». «Η Θεία δύναμη του μας τα δώρισε όλα όσα μας χρειάζονται για τη ζωή μας και τη λατρεία του Θεού, με τη βαθιά γνώση εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και τα θαυμαστά του έργα» (Β'Πέτρ.α'3).

Αδελφοί μου, οδυνηρή η κραυγή του παραλύτου «άνθρωπον ουκ έχω».

Όμως η κραυγή γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή όταν δεν έχω τον «Υιόν του Ανθρώπου». Γιατί, μόνος δεν είναι μόνο αυτός που δεν έχει κανένα κοντά του, αλλά ιδιαίτερα μόνος είναι εκείνος που έχει αποξενωθεί από τον Θεό. Μόνος είναι ακόμα εκείνος που δεν ξέρει να αγαπά. Η μοναξιά σπάζει μόνο με την αγάπη. Και τούτο γιατί, η αγάπη φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στην απόλυτη αγάπη, που είναι ο Θεός. Απομάκρυνση από τον Θεό της αγάπης οδηγεί τον άνθρωπο, σαν άλλο άσωτο «εις χώραν μακράν» και κατ' επέκταση σε παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις, όπως αυτή του παραλύτου. Η σημερινή σύσταση του Χριστού προς τον θαραπευμένο παράλυτο είναι ξεκάθαρη: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά, από δώ και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην πάθεις τίποτε χειρότερο». Γιατί, σε τελική ανάλυση, η αμαρτία, είτε δική μας, είτε των άλλων ,αποτελεί άρνηση προσφοράς αγάπης στον Θεό, τον συνάνθρωπο ή και τον, ίδιο τον εαυτό μας, με οδυνηρό αποτέλεσμα την εκκόλαψη της μοναξιάς. Ας αποφύγουμε την αμαρτία. Ας επενδύσουμε στην αγάπη για να μην αισθανθούμε ποτέ αυτή τη μοναξιά. Αμήν. 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ