Κυριακή 3 Μαΐου 2020.

Κυριακή των Μυροφόρων.

(Μρ. 15, 43 - 16, 8).

«.. .λίαν πρωΐ...» (Μρ. 16, 2)

Χριστός Ανέστη! Μετά από τήν Ασέληνη νύκτα του θανάτου, μέσ' από τό απέλπιδο σκοτάδι της αμαρτίας, μέσ' από τό ζόφο και τήν καταχνιά της ανυπακοής και της φθοράς ξημερώνει ένα καινούριο πρωινό. Ο όρθρος πού σήμερα ανατέλλει κουβαλάει τήν ολοζώντανη χαρά της νίκης εναντίον του θανάτου. Φέρνει μαζί του τήν ολοφώτεινη ελπίδα της αληθινής καί άδυτης ζωής, η οποία έρχεται νά εγκατασταθεί γιά πάντα στόν κόσμο καί νά θριαμβεύσει εναντίον του κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου καί τών δυνάμεών του.

Κάθε πρωινό γιά τούς ανθρώπους είναι ένα ξεκίνημα. Μέ τίς πρώτες ακτίνες του αισθητού ηλίου οί άνθρωποι ξυπνούν, γιά νά ριχτούν στούς αγώνες καί τίς αγωνίες μιας καινούριας ημέρας. Κάθε όρθρος είναι μία αφετηρία ζωής. Κάθε πρωινό αρχίζει μία διαδρομή, για τήν οποία δέ γνωρίζει κανείς αν θα είναι ευχάριστη η δυσάρεστη, αν θα είναι διαδρομή προόδου η οπισθοχώρησης, αν θά είναι γεμάτη από χαρές καί γέλια η από θλίψεις καί δάκρυα. Αύτό πού κάνει τον άνθρωπο να ξυπνάει καθε ήμερα και να ρίχνεται στή στράτα τής ζωής είναι η ελπίδα. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας τήν κρυφή ελπίδα πως η ήμερα που ξεκινάει θα είναι καλύτερη από τίς προηγούμενες.

Αύτή η ελπίδα έκανε καί τίς Μυροφόρες νά σηκωθούν εκείνο τό πρωινό τής «μιάς των Σαββάτων» καί νά πάρουν τό δρόμο πρός τό κενό μνημείο. Μιά μυστική ελπίδα ήταν η εσωτερική δύναμη πού τίς ώθησε νά αψηφήσουν κάθε λογική καί όλα τά κοσμικά δεδομένα και νά κάνουν κάτι παράτολμο και ριψοκίνδυνο. Ήταν η ελπίδα πώς θά αντίκριζαν καί θά φρόντιζαν τό σώμα του πολυαγαπημένου τους Ιησού. Καί μόνο πού θά έβλεπαν τή γλυκύτατη μορφή Του ήταν αρκετό γι' αύτές. Καί μόνο πού θά άπλωναν στό νεκρό σώμα Του τά αρώματα της αγάπης τους γέμιζε τήν ψυχή τους. Η ελπίδα νά δούν τή μορφή Του, ακόμη καί νεκρή, ήταν αρκετή γιά νά τίς ξυπνήσει «λίαν πρωΐ». Πρίν ό ήλιος προλάβει νά αγγίξει μέ τίς ακτίνες του το όρθρον», προλαβαίνοντας δηλαδή τό ξημέρωμα, είχαν αρχίσει ήδη τή διαδρομή τους, γιά να συναντήσουν τόν πολυλατρεμένο τους Κύριο. Αυτή η ελπίδα εξαφάνισε κάθε δισταγμό καί γέμισε μέ θάρρος αντρικό τή γυναικεία φύση.

Χωρίς νά τό έχουν συνειδητοποιήσει είχαν επενδύσει τήν ελπίδα τους σε εκείνο το πρόσωπο πού δικαιώνει δλες τίς ελπίδες τών ανθρώπων. Όσο ήταν κοντά τους ζωντανός είχε εκπληρώσει όλες τίς ελπίδες καί τίς προσδοκίες τους. Τίς είχε καθαρίσει καί θεραπεύσει από τήν αμαρτία, έδωσε στή ζωή τους καί στήν ύπαρξή τους νόημα καί αξία εσωτερικής τους αγνοίας και τους άνοιξε τα μυστικά μονοπάτια της θεογνωσίας. Εκείνος έγινε τό επίκεντρο της προσωπικότητάς τους καί δεν μπορούσε αύτό νά ακυρωθεί ούτε μέ τό θάνατο Του. Τό πρόσωπο Του είχε γίνει η ζωντανή ελπίδα για τήν πραγματοποίηση της πιό μεγάλης προσδοκίας καί τού πιό σημαντικού αιτήματος, τού αιτήματος της σωτηρίας καί της λύτρωσης. Οί Μυροφόρες δέν άντεχαν στήν ιδέα ότι μπορούν νά ζήσουν χωρίς Χριστό. Έτρεξαν κοντά Του ακόμη καί μετά τόν τραγικό θάνατο Του. Ακόμη καί στο αληθινή ζωή.

Αύτό είναι η αίσθηση καί η βέβαιη πίστη κάθε αληθινού μαθητή του Κυρίου. Όποιος γνωρίζει καί ντύνεται τό Χριστό κατά τή ζωή του εοω, στή γή, ελπίζει οτι μπορεί να Τον αγαπάει καί νά μείνει ενωμένος μαζί Του γιά πάντα. Κάθε ήμέρα γιά τόν πιστό είναι η επανεκκίνηση μιας πορείας πρός τόν Ιησού. Κάθε πρωινό μαζί μέ τήν ανατολή τού ήλίου ανατέλλει μέσα του η ελπίδα δτι ό Κύριος είναι κοντά του. Κάθε πρωινό ό πιστός έ'χει τή βεβαιότητα οτι καμία δύναμη δέν μπορεί νά τόν χωρίσει από τόν πολυαγαπημένο Ιησού. Μέ λαχτάρα καί θάρρος τρέχει τό Κυριακάτικο πρωινό στό Ναό τού Θεού, γιά νά ενωθεί μέ τό Νυμφίο τής καρδιάς του. Καμιά ταφόπλακα καί καμιά συμβατικότητα δέν τόν απομακρύνει από τό πρόσωπο τού Χριστού, πού είναι η μοναδική επιθυμία καί απαντοχή του.

Οί Μυροφόρες μας δείχνουν τό δρόμο της συνάντησης μέ τήν αληθινή ζωή. Η κακία, ακόμη και άν προσπάθησε νά σφραγίσει τήν αληθινή ζωή στόν τάφο της λησμοσύνης καί της φθοράς, δέν τά κατάφερε. Ό Νικητής του θανάτου έσπασε τά δεσμά του τάφου καί περιμένει ολοζώντανος κάθε μυροφόρα ψυχή καί κάθε μυροφόρο πιστό νά Του προσφέρουν τά μύρα της αγάπης. Εκείνος ποθεί καί ζητάει ακατάπαυστα νά τούς αντιπροσφέρει τήν εύωδία της δικής Του παρουσίας μέσα τους.

Μακάρι νά γίνουμε όλα τά πρωινά καί όλες τίς ήμέρες της ζωής μας μιμητές της ευωδιαστής πορείας των Μυροφόρων, γιά ν' απολαύσουμε τό δυνατό καί ακένωτο άρωμα της σωτηρίας μας από τώρα καί γιά πάντα. Αμήν.

ΠΗΓΗ