ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ́ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Τήν Ἑβδόμη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα, πού εἶναι ἀμέσως μετά τήν ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἀφιερώνει στήν μνήμη τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων πού ἔλαβαν μέρος στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνῆλθε τό 325 μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας.

Σχετικό εἶναι καί τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού ἀκούμε στήν θεία Λειτουργία καί πού ἀποτελεῖ ἕνα τμῆμα τῆς λεγόμενης Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας, δηλαδή, τῆς θείας, ἁγίας, ἀποκαλυπτικῆς προσευχῆς, πού ὁ Χριστός ἀπηύθυνε πρός τόν Θεό Πατέρα του, λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, γιά τόν ἑαυτό του, γιά τούς μαθητές του καί γιά ὅλους ὅσοι ἐπρόκειτο νά πιστέψουν σ’ αὐτόν.

Δέν εἶναι τυχαῖο, πού τό σημερινό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα, ἀναφέρεται στήν Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου μας, λίγες ὧρες πρίν ἀπό τό Πάθος Του. Στήν κορυφαία αὐτή προσευχή ὁ Ἰησοῦς ζητᾶ ἀπό τόν Πατέρα Του νά διαφυλάξει τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν Του. Εἶναι σχεδόν ἡ ἀποκλειστική, ἡ κύρια μέριμνά Του γιά αὐτούς πού θά Τόν ἀκολουθοῦσαν.

Ἡ Ἱστορία ἔδειξε ἀργότερα πώς ὁ ὕπουλος ἐχθρός γιά τήν Ἐκκλησία ἦταν οἱ διαιρέσεις. Οἱ διαιρέσεις πού δέν ὀφείλονταν οὔτε σέ οἰκονομικά, οὔτε σέ πολιτικά, οὔτε σέ φυλετικά, οὔτε σέ ὁποιαδήποτε ἄλλα ὑλικά ἤ κοσμικά συμφέροντα: ὀφείλονταν στίς αἱρέσεις! Αἵρεση εἶναι ἡ ἐγωιστική ὑποστήριξη ἀντιλήψεων διαφορετικῶν ἀπό τήν κοινή Πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Αἱρέσεις ὑπῆρχαν ἀπό τά πρῶτα κιόλας Ἀποστολικά χρόνια.

Ἡ αἵρεση, θυμίζω, δημιουργεῖ στήν Ἐκκλησία μεγαλύτερο κακό ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὁ ἁμαρτωλός πέφτει σάν ἄτομο, ἀλλά μπορεῖ πάλι νά ἀνανήψει χάρη στά λυτρωτικά μέσα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ αἱρετικός ὅμως

ἀποκόπτεται ὁριστικά ἀπό τό σῶμα της, γιατί δέν πιστεύει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κιβωτός τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Πιστεύει μόνο στόν ἑαυτό του, δηλ. θεοποιεῖ τόν ἑαυτό του. Κάθε αἵρεση εἶναι θά ἔλεγα ἕνα ἐξάνθημα τῆς ἴδιας ἀρρώστιας, τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωισμοῦ. Ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι τοῦ ἰδίου φυράματος. Εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό ἡ κάθε αἵρεση διαιρεῖ τήν Ἐκκλησία καί καταστρέφει τήν ἑνότητά της.

Κατά συνέπεια ἡ αἵρεση κατασπαράσσει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. 

Διαστρεβλώνει τήν θεία ἀποκάλυψη καί τήν καταθρυμματίζει, ἀναμιγνύει τήν ἀλήθεια μέ τήν πλάνη. Γι’ αὐτό θά ἔλεγα ὅτι εἶναι πολύ χειρότερη καί ἀπό ἄλλη θρησκεία.

Γιατί δέν ἔρχεται ἐπ’ ἔξω καί γι’ αὐτό δέν γίνεται ἀντιληπτή, κυκλοφορεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία, κυκλοφορεῖ σάν ἀλήθεια μέ ἔνδυμα καί χρῶμα ἐκκλησιαστικό (ἄσκηση φιλανθρωπίας, αὐστηρή δῆθεν ἐκκλησιαστική ζωή) καί ἔτσι κατορθώνει εὔκολα νά ἐξαπατήσει. Εἶναι τό φοβερότερο ὅπλο τοῦ σατανᾶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, φοβερότερο καί ἀπ’ αὐτούς τούς διωγμούς, γιατί δέν σκοτώνει φθαρτά σώματα, ἀλλά ἀθάνατες ψυχές.

Ὁ τελικός σκοπός ὅλων των αἱρέσεων, μέ τήν ἔντεχνη καί καλά προετοιμασμένη προπαγάνδα τους, εἶναι νά διαφθείρουν συνειδήσεις καί νά ὁδηγήσουν μέ μεθοδικότητα τούς ἀνθρώπους στήν ἐγκατάλειψη τῆς Ἐκκλησίας καί τήν καταστροφή τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. 

Ἡ ὕπαρξη, ὅμως, τῆς αὐθεντίας τῶν Μαθητῶν καί τοῦ αἵματος τῶν ἑκατομμυρίων Μαρτύρων ἔσβηνε κάθε αἱρετική πυρκαγιά. 

Ἐπίσης, ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ χάρισε στούς δύσκολους ἐκείνους καιρούς ἕναν μεγάλο Αὐτοκράτορα: Τόν (μετέπειτα Ἅγιο) Κωνσταντῖνο!

Ὁ μεγαλοφυής αὐτός ἡγέτης συνεκάλεσε στήν Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τήν Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο. Μετεῖχαν σ’ αὐτήν τριακόσιοι δεκαοκτώ Πατέρες. Διακριθεῖσες μορφές τῆς συνόδου ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Ἀλεξανδρείας, ὁ Εὐστάθιος ὁ Ἀντιοχείας, ὁ Μακάριος ὁ Ἱεροσολύμων, ὁ Σπυρίδων καί ὁ Νικόλαος. Ὅλοι αὐτοί ἦταν ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μας, καθῶς ἐπίσης συμμετείχαν Πρεσβύτεροι καί διάκονοι, ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Σοφοί καί ταπεινοί, μιμητές τῶν Ἀποστόλων, φωτισμένοι ἀπό τό Θεῖο Πνεῦμα.

Σύμφωνα μέ την ἀποστολική παράδοση «Ἔδοξε τῷ Ἁγίω Πνεύματι καί ἠμίν...», ὀρθοτόμησαν δογματίζοντας τό ὁμοούσιον τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ, καταδικάζοντας τόν αἱρεσιάρχη Ἄρειο. Ἐπίσης, ὅρισαν τόν ἀκριβή ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀπό ὅλες τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες καί ἐξέδωσαν εἴκοσι ἱερούς κανόνες γιά τήν ὀρθή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αὐτῶν τήν Πίστη συνεχίζουμε δεκαεπτά καί πλέον αἰῶνες μετά.

Αὐτῶν τόν φωτισμό βιώνουμε. Ἐκείνων τόν τρόπο διαφυλάττουμε: Τόν τρόπο τῆς Ἀγάπης καί τῆς Ἑνότητας.

Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς πρέπει νά θεωροῦμε σάν συνέπεια τῆς πίστεώς μας καί ἱερό καθῆκον μας, ἀφοῦ πρῶτα οἱ ἴδιοι βιώνουμε τήν αὐθεντική εκκλησιαστική ζωή, στή συνέχεια τό νά ξεσκεπάζουμε ὅλες τίς αἱρέσεις. Νά συνειδητοποιούμε ὅτι ὅλες οἱ πλάνες καί οἱ ποικιλόμορφες αἱρέσεις ἐξυπηρετοῦν συμφέροντα σκοτεινά, διαβολικά καί ἐργάζονται γιά τήν καταστροφή τῆς πίστεώς μας. Καί φυσικά νά προφυλάσσουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί τούς ἀδελφούς μας ἀπό τό φοβερό αὐτό δηλητήριο τοῦ διαβόλου.

Νά προσευχόμαστε λοιπόν, νά πραγματώνεται στούς αἰῶνες τό αἴτημα τοῦ Κυρίου μας στήν Γεθσημανή ὅτι: «Ἴνα καί αὐτοί ἐν ὦσι, καθώς ἠμεῖς».

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ