ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΜΑΪΟΥ 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν μία ἥσυχη ζωή, χωρὶς ἔκτακτα περιστατικά, ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι ἀρνητικά, χωρὶς δραματικὲς ἐξάρσεις, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἀνησυχία, στὸ φόβο καὶ στὴν ἀγωνία. Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος θέλει μία ἤρεμη καθημερινότητα, ἕνα εὐχάριστο βόλεμα, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ διαταράσσεται ἀπὸ κανέναν ἐνοχλητικὸ ἢ ἀπὸ καμιὰ ἀναταραχή. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴ δειλία, ἀρνεῖται κάθε ἡρωικὴ ἐκδήλωση καὶ αὐτὸ εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕνα χριστιανό. Γιατί χριστιανὸς σημαίνει θάρρος, παρρησία, ὁμολογία, ξεπέρασμα τῶν ἐγωιστικῶν ἀναστολῶν, μαρτύριο καὶ θάνατο, ἂν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει.

Ἕνα τέτοιο ἡρωικὸ παράδειγμα μᾶς δίνει ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καὶ εἶναι ἥρωας ὁ θεραπευμένος τυφλός, γιατί κινημένος ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς προσωπικῆς του θεραπείας, ἦρθε σὲ σύγκρουση μὲ τὸ πανίσχυρο ἱερατικὸ κατεστημένο τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ ὁμολόγησε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, ἀδιαφορώντας πλήρως γιὰ τὶς ὅποιες συνέπειες θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστεῖ.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀναπτύσσει τὸ γεγονὸς τοῦ θαύματος αὐτοῦ μὲ μία λεπτομερῆ ἀφήγηση, ὅπου διαφαίνεται μὲ ἀκρίβεια ἡ κοινωνικὴ κατάσταση τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα. Τὸ ἐνδιαφέρον ἑστιάζεται στὰ ὅσα συνέβησαν καὶ στὰ ὅσα διημείφθησαν σχετικὰ μὲ τὸ θαῦμα τῆς ἀναβλέψεως τοῦ τυφλοῦ. Κατ΄ ἀρχὴν πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ τυφλὸς ἦταν πασίγνωστος, ὅλοι ἤξεραν ποιὸς εἶναι, ποῦ βρίσκεται, ποιὰ εἶναι ἡ οἰκογένειά του. Ἑπομένως τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς προκαλεῖ μεγάλη ἔκπληξη καὶ περιέργεια. Ξεκινᾶ, λοιπὸν, μία ὁλόκληρη διερεύνηση, καθὼς κάποιοι ἀναρωτιοῦνται ἂν αὐτὸς εἶναι ὁ τυφλός. Ἄλλοι λέγουν ὅτι εἶναι κάποιος ὅμοιός του. Ὁ τυφλὸς λέγει: «Ἐγὼ εἶμαι!» Τὸν ρωτοῦν πῶς τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια καὶ αὐτὸς ἀπαντᾶ ὅτι ὁ Ἰησοῦς τὸν θεράπευσε. «Ποῦ εἶναι ἐκεῖνος;», ρωτοῦν. «Δὲν ξέρω», ἀπαντᾶ. Τὸν ὁδηγοῦν στοὺς Φαρισαίους, γιατί ἦταν Σάββατο, ὅταν τὸν θεράπευσε ὁ Ἰησοῦς, κάτι ἀπαράδεκτο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Κάποιοι Φαρισαῖοι ἀποφαίνονται ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς, δὲν ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί δὲν φυλάσσει τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Αὐτὸ, ὅμως, ποὺ ἰσχυρίζονται ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θαυματουργία. Ἔτσι, προκαλεῖται διαφωνία ἀνάμεσά τους. Ρωτοῦν τότε τὸν τυφλό: «Ἐσὺ ποιὰ γνώμη ἔχεις γι΄ αὐτόν;» Αὐτὸς ἀπαντᾶ: «Εἶναι προφήτης!» Ἡ ἀπάντηση δὲν ἀρέσει στοὺς Ἰουδαίους, γι’ αὐτὸ δὲν πιστεύουν στὸ θαῦμα καὶ καλοῦν τοὺς γονεῖς του γιὰ ἐπιβεβαίωση. Αὐτοὶ βεβαιώνουν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ τυφλὸς γιός τους, ἀλλὰ ἀποφεύγουν νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸ ὡς αἴτιο τοῦ θαύματος. Ἡ τρομοκρατία ποὺ ἔχουν ἐπιβάλλει οἱ Ἰουδαῖοι εἶναι ἀποτελεσματική: ὅποιος ὁμολογήσει τὸν Ἰησοῦ ὡς Χριστὸ Μεσσία θὰ γίνεται ἀποσυνάγωγος, δηλαδὴ ἀποδιωγμένος καὶ ἀφορισμένος. Φοβερὴ τιμωρία γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τόσο φοβερή, ὥστε οὔτε οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ γιό τους καὶ ἀποστασιοποιοῦνται. «Μεγάλος εἶναι, ρωτῆστε τὸν ἴδιο!», ἀπαντοῦν. Βλέπουμε νὰ ἐκτυλίσσεται μπροστὰ σὲ ὅλον τὸν ἁπλὸ λαὸ τῆς Ἰουδαίας μία δαιμονικὴ προσπάθεια γιὰ διαστροφὴ καὶ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας, ἕνας λυσσασμένος ἀγώνας κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ Τὸν πιστέψουν. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ πόλεμος αὐτὸς ἐνδύεται τὸν εὐσχήμονα χιτώνα τῆς θεοσέβειας καὶ τῆς πιστῆς τήρησης τοῦ Νόμου. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ δεύτερη φορὰ ποὺ ἀνακρίνουν τὸν πρώην τυφλό τοῦ λένε: «Δόξασε τὸν Θεό!», δηλαδὴ τὸν Θεὸ ποὺ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ σοφοί, γιατί αὐτὸς ποὺ σὲ θεράπευσε, ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ἁμαρτωλός, ἀφοῦ δὲν τηρεῖ τὸ Σάββατο, ἑπομένως ἀποκλείεται νὰ εἶναι θεόσταλτος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ εἶναι Θεός! Οἱ Ἰουδαῖοι ἀσκοῦν ψυχολογικὴ πίεση στὸν ἄνθρωπο αὐτόν. Γνωρίζουν ὅτι διακρατοῦν τὰ σκῆπτρα τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας ἐπάνω στὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ μὲ τὸν ἐκφοβισμὸ προσπαθοῦν νὰ ἀποτρέψουν κάθε προσπάθεια ἢ καὶ θέληση ἀναγνώρισης τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ Σωτήρα. Θεωροῦν ὅτι ὁ πρώην τυφλὸς εἶναι ἕνα εὔκολο θύμα, ἕνα φοβισμένο ἀνθρωπάκι, ποὺ θὰ ὑποκύψει γρήγορα καὶ θὰ συμμορφωθεῖ πρὸς τὴν καθεστωτικὴ γραμμὴ τῆς πνευματικῆς δικτατορίας.

Ἔκαναν,ὅμως, λάθος. Στὴν ἐπιθετικὴ ἀνάκριση τῶν Ἰουδαίων ὁ πρώην τυφλὸς ἀπαντᾶ μὲ παραδειγματικὸ θάρρος καὶ ἑτοιμότητα λόγου χωρὶς καμία ἀμφιταλάντευση. Ἀρχικὰ δίνει τὴν ἀπάντηση ὅτι ἂν ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ἁμαρτωλός, αὐτὸ δὲν τὸ ξέρει. Ἕνα γνωρίζει, ὅτι ἐνῶ ἦταν τυφλός, τώρα βλέπει. Ἐπιστρατεύει τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς ἀληθείας τοῦ θαύματος, οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐθελοτυφλοῦν. Δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν αὐτὸ ποὺ βλέπουν μπροστά τους, γι’ αὐτὸ τὸν ρωτοῦν πάλι καὶ πάλι: «Τί ἔγινε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια;» Νομίζουν ὅτι ἐπαναλαμβάνοντας τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια θὰ ζαλίσουν, θὰ κουράσουν τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ ὑπαναχωρήσει. Κλασσικὴ ἀνάκριση ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑφίσταται ὁ πρώην τυφλός. Αὐτὸς, ὅμως, δὲν ὑποκύπτει καὶ ξεστομίζει κάτι ἐξωφρενικὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους: «Μὲ ρωτᾶτε, σᾶς τὰ λέω καὶ δὲν ἀκοῦτε. Γιατί θέλετε νὰ τὰ ξανακούσετε; Μήπως θέλετε νὰ γίνετε μαθητὲς ἐκείνου;» Πρωτοφανὲς θάρρος ἀπὸ ἕναν «ἀνθρωπάκο», ποὺ ἐξαγριώνει τοὺς ἀνακριτὲς καὶ τοὺς κάνει νὰ τὸν ὑβρίσουν λέγοντάς του: «Ἐσὺ εἶσαι μαθητὴς ἐκείνου. Ἐμεῖς εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ! Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει μιλήσει μόνο στὸ Μωυσῆ. Αὐτὸν δὲν τὸν γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ προέρχεται!» Πόσο ἀξιοθρήνητοι εἶναι αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ, ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ Αὐτὸν ἀκριβῶς ποὺ προεφήτευσε ὁ Μωυσῆς καὶ τὸν ὁποῖο πάρα πολὺ θὰ ἤθελε νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ ἀκούσει ὁ μεγάλος Προφήτης τοῦ Ἰσραήλ! Στὴ συνέχεια, ἔρχεται συντριπτικὴ ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ πρώην τυφλοῦ μὲ μία δόση εἰρωνείας. Τοὺς λέγει: «Αὐτὸ εἶναι ἀξιοθαύμαστο, ὅτι ἐνῶ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς θεοσεβεῖς, ποὺ ἐκτελοῦν τὸ θέλημά Του. Ἑπομένως, ἂν αὐτὸς δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν Θεό, δὲ θὰ μποροῦσε νὰ κάνει ἕνα τόσο μεγάλο θαῦμα!» Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ σοφοί του λαοῦ, μένουν ἄφωνοι μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἀλήθειας καὶ δὲ μποροῦν νὰ ἀπαντήσουν τίποτε λογικό, τίποτε ποὺ νὰ ἀναιρέσει τὸ προφανὲς συμπέρασμα: ὁ Ἰησοῦς εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Χριστός. Ὁ ἐγωισμὸς τους ὅμως, ὁ φθόνος καὶ ἡ κακία τοὺς ἐμποδίζουν νὰ παραδεχτοῦν τὸ ὁλοφάνερο καὶ ξεσποῦν σὲ ὕβρεις: «Μέσα στὶς ἁμαρτίες ὅλος γεννήθηκες καὶ ἐσὺ τολμᾶς νὰ μᾶς διδάσκεις;» Καὶ τὸν πέταξαν ἔξω.

Μεγάλο παράδειγμα γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων τὸ θάρρος καὶ ἡ παρρησία τοῦ τυφλοῦ. Αὐτὸς ὕψωσε τὸ ἀνάστημά του μπροστὰ στὸ φοβερὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του, διακήρυξε τὴν ἀλήθεια, ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν κοινωνία, κέρδισε ὅμως τὸν Χριστό, δηλαδὴ τὸ πᾶν. Κι ἐμεῖς αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε: νὰ ἀντιτάσσουμε τὸ λόγο τῆς ἀληθείας, τὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, μπροστὰ στὶς ὁλοένα αὐξανόμενες ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν Του, μένοντας παντοτινὰ συνδεδεμένοι μαζί Του. Ἂς μὴ φοβόμαστε τίποτε! Ὁ Σατανᾶς, ποὺ ὑποκινεῖ τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ ὑποχείριά του ὄργανα, εἶναι ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. «Φρίσσει γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν». Ἂς προχωροῦμε ἀκλόνητοι ἔχοντας βαθειὰ πίστη καὶ ἂς ψάλλουμε μὲ δυνατὴ φωνή: «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός!».

ΠΗΓΗ