2020 ΜΑΙΟΥ 31 - ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ (Ιω. 17, 1-13)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στη Βίγλα, στις 8/6/2003)

Μικρή κάθε θυσία

Τιμάμε τους άγιους μάρτυρες και τα ιερά λείψανά τους, γιατί οι άνθρωποι αυτοί πίστεψαν σοβαρά στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το όνομα του Χριστού με την πίστη τους, γράφτηκε στο αίμα τους, στο σώμα τους, στα κόκκαλά τους. Και προπαντός γράφτηκε στην ψυχή τους, γιατί το αγάπησαν με όλη τους τη δύναμη. Και δεν δίστασαν για το όνομα του Χριστού να θυσιάσουν τη ζωή τους. Αλλά και κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό, θυσιάζει κάτι από τη ζωή του γι’ αυτόν. Δηλαδή νηστεύει, κάνει προσευχές, ελεημοσύνες, αποδέχεται στους νόμους και τους θεσμούς της Εκκλησίας και προσπαθεί να συμμορφωθεί μ’ αυτούς.

Βέβαια όποια θυσία και να κάνουμε για τον Χριστό είναι μικρή. Γιατί είναι ο Κύριος της δόξης όπως το διακήρυξαν οι άγιοι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που σήμερα επιτελούμε τη μνήμη τους.

Αλλά ας αναφέρουμε κάποια περιστατικά από την Αγία Γραφή που τονίζουν αυτή την αλήθεια. Που δείχνουν τι σημαίνει το όνομα του Χριστού και το θέλημα του Χριστού.

 

Η φλεγομένη βάτος

 

Γράφει η Αγία Γραφή: Μια ημέρα που ο Μωυσής ήταν στην έρημο είδε ένα παράξενο θέαμα. Μια φωτιά έχει ζώσει ένα βάτο. Η φωτιά θεριεύει, καίει, και το βάτο μένει καταπράσινο. Δεν καίγεται. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Φυσικά όχι. Πλησιάζει και ακούει τον Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να του λέει:

-Μωυσή, μην πλησιάζεις. Ο τόπος που γίνεται αυτό το θαύμα είναι άγιος και ιερός. Βγάλε τα παπούτσια σου για να προχωρήσεις και να ‘ρθεις πιο κοντά.

Έχουμε εδώ ένα θαύμα. Φανέρωσε για λίγο, το όνομά Του, την παρουσία Του, ο Θεός της δόξης. Το βάτο καιγόταν χωρίς να κατακαίγεται. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Με φυσικούς νόμους όχι. Με το θέλημα του Θεού γίνονται.

 

Τα ρούχα που θεραπεύουν

 

Άλλο θαύμα: Ήλθε ο Χριστός στον κόσμο και φορούσε όπως όλοι μας ρούχα. Και επειδή τα ρούχα ακουμπούσαν επάνω Του, είπε μια γυναίκα αιμορροούσα: «Αυτός είναι ο Κύριος της δόξης, χρειάζεται να του παρουσιαστώ; Να του αναφερθώ; Χρειάζεται μήπως να κάνω τίποτε άλλο; Χρειάζεται εκείνος να με σταυρώσει, για να γίνω καλά; Θα πάω μόνο από πίσω και θα ακουμπήσω το ρούχο Του».

Πήγε, ακούμπησε με το δάχτυλό της το ρούχο Του και αμέσως έγινε καλά. Γιατί αδελφοί; Γιατί το ρούχο αυτό ακουμπούσε πάνω στον Θεό της δόξης. Γιατί πάλι λέμε, ότι το μεγαλύτερο όπλο εναντίον του διαβόλου είναι ο Σταυρός; Γιατί στο Σταυρό καρφώθηκε ο Χριστός και έρρευσε το αίμα Του επάνω στο Σταυρό. Και έγινε, επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε για μας, το μεγαλύτερο όπλο μας εναντίον του διαβόλου. Και το μέσον της ευλογίας και του αγιασμού.

 

Χαρίζει το φως

 

Θυμάστε την περασμένη Κυριακή το Ευαγγέλιο; Πήγε ο Χριστός και βρήκε έναν εκ γενετής τυφλό. Πράγμα το οποίο σημαίνει δεν είχε μάτια. Είχε γεννηθεί χωρίς μάτια. Και ο Χριστός τι έκανε; Έφτυσε στη γη έφτειαξε λάσπη με το φτύσμα του και τον επέχρισε. Του έβαλε λάσπη στα μάτια. Εμείς όταν θέλουμε να πούμε για κάτι κακό, λέμε: «Λάσπη στα μάτια του ‘βαλε». Ο Χριστός του ‘βαλε λάσπη στα μάτια και του είπε «πήγαινε πλύσου».

Μόλις πλύθηκε άνοιξαν τα μάτια του, όχι μόνο του σώματος, αλλά και τα μάτια της ψυχής. Είδε όλη την ομορφιά του κόσμου, αλλά και την ομορφιά του Κυρίου του κόσμου. Είδε την καλωσύνη και την αγαθότητα και την αγάπη του Θεού που είχε γίνει άνθρωπος και ήλθε στον κόσμο για μας. Για να καταλάβουμε από την δική Του αγάπη, ποιο είναι το μυστικό που πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους: Η αγάπη και η καλωσύνη.

 

Νεκροί εγείρονται

 

Ένα άλλο περιστατικό. Πήγε ο Χριστός σ’ ένα τάφο. Τέσσερες μέρες ήταν μέσα πεθαμένος ο άνθρωπος και βρωμούσε. Δηλαδή είχε πάθει αποσύνθεση. Στάθηκε ο Χριστός και λέει:

-Ανοίχτε τον τάφο.

-Μα πώς; Αφού βρωμάει.

-Ανοίχτε.

Τον άνοιξαν και είδαν όλοι τον πεθαμένο στην κατάσταση που ήταν. Φώναξε ο Χριστός:

-Λάζαρε, δεύρο έξω.

Και ο Λάζαρος σηκώθηκε και βγήκε έξω. Πώς βγήκε; Οι Εβραίοι τύλιγαν τους πεθαμένους, όπως τύλιγαν τις παλαιότερες εποχές οι μητέρες τα μωρά, με τη φασκιά. Μπορούσε να κουνήσει χέρι και πόδι το παιδί, όταν ήταν τυλιγμένο με την φασκιά; Τίποτα. Έτσι και ο άνθρωπος τυλιγμένος με τέτοια ζουνάρια, έμενε ακίνητος. Πώς περπάτησε ο Λάζαρος; Πώς σηκώθηκε ο τετραήμερος; Πώς βγήκε έξω; Γιατί βγήκε έξω σε αυτή την κατάσταση; Γιατί δεν ήταν δυνατόν να μην κάνει υπακοή σ’ εκείνον που διέταζε. Είπε ο Χριστός:

-Τώρα λύστε τον, να περπατήσει και με τα δικά του πόδια.

Τον έλυσαν και περπάτησε μόνος του.

 

Η πιο δυνατή φωνή

 

Αυτή είναι η παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Μήπως «θέλει πολύ» ο Χριστός, για να έχει μια ένδοξη παρουσία; Φράζεται πουθενά ο παντοδύναμος Θεός; Είναι δυνατόν να το φαντασθεί κανείς; Και αν το φαντάζεται, έχει την πίστη τη σωστή; Δεν την έχει. Αλλά ας δούμε, ποιο είναι το μεγαλύτερο γεγονός που μας δείχνει την δόξα του Κυρίου.

Κατέβηκε ο άγγελος, πήγε στη Ναζαρέτ και βρήκε την αγία Θεοτόκο. Της είπε:

-Θα γεννήσεις τον Υιό του Θεού και τον σωτήρα του κόσμου.

Λέει η Παναγία:

-Μα πως θα γίνει αυτό; Εγώ υποσχέθηκα στο Θεό παρθενία. Αφιερώθηκα στον Θεό. Είπα: «για την δόξα Του και για την ψυχή μου, δεν θα παντρευτώ ποτέ». Πώς τώρα θα παντρευτώ; Θα παραβώ και τον όρκο μου;

Λέει ο άγγελος:

-Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε. Θα ‘ρθει Άγιο Πνεύμα επάνω σου. Και χωρίς να παντρευτείς και χωρίς να συνευρεθείς με άνδρα θα γεννήσεις τον Υιό του Θεού και λυτρωτή του κόσμου.

Το πίστευσε η Παναγία το δέχθηκε γιατί ήταν φωνή του Θεού. Και αυτοστιγμεί, όταν έφυγε ο άγγελος, ξεκίνησε να πάει να χαιρετήσει την Ελισάβετ την σύζυγο του Ζαχαρία. Και η Παναγία περπατώντας δύο - τρεις μέρες, έφτασε στο σπίτι της Ελισάβετ. Καταλαβαίνει ποτέ γυναίκα δυό ημέρες μετά από την σύλληψη, ότι έχει παιδί στην κοιλιά της; Δεν το καταλαβαίνει. Το καταλάβαινε η Παναγία; Όχι!

Αλλά ο Πρόδρομος, μέσα στην κοιλιά της Ελισάβετ, έξι μηνών ήταν, το κατάλαβε. Γιατί ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου, όπως το ‘χε πει ο Θεός. Από πού το κατάλαβε; Από τον ήχο της φωνής της Παναγίας. Μα τι είναι αυτά τα πράγματα που λέμε; Στέκουν; Ναι. Γιατί από την στιγμή που μπήκε ο Υιός του Θεού, στην κοιλιά της Παναγίας, ο ήχος της φωνής της έγινε τέτοιος, που τον άκουγαν οι άγγελοι και οι άγιοι που είχαν Πνεύμα Άγιο και καταλάβαιναν περί τίνος επρόκειτο. Είπε η Ελισάβετ στην Παναγία:

-Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Είσαι η πιο δοξασμένη γυναίκα στον κόσμο. Όλος ο κόσμος θα δοξάζει και θα ευλογεί τον καρπό της κοιλίας σου. Και από πού το κατάλαβα; «Ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου», μόλις ήρθε, λέει, στ’ αυτιά μου ο ήχος της φωνής σου, «εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει, εν τη κοιλία μου».

Χοροπήδησε ο Πρόδρομος μέσ’ στην κοιλιά της Ελισάβετ που αισθάνθηκε τον Χριστό δίπλα του. Γιατί; Γιατί ήταν σωστά τοποθετημένος απέναντί Του. Το ‘χε καταλάβει από αυτή την ηλικία ότι ο Χριστός είναι ο Θεός της δόξης, ο σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου. Αυτό το φρόνημα υπήρχε στην ψυχή του, και στην ψυχή της Παναγίας και της Ελισάβετ. Ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.

Γι’ αυτό προφήτευσε ο Πρόδρομος μέσα από την κοιλιά της μάνας του, γι’ αυτό προφήτευσε η Ελισάβετ. Προφήτευσαν, γιατί μέσα τους εγράφη το όνομα «Ο Ιησούς Χριστός ο Θεός της δόξης που έγινε άνθρωπος για μας».

 

Το δίδαγμα των θαυμάτων

 

Είτε λοιπόν ακούει κανείς για την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, είτε για το θαύμα ότι καιγόταν η βάτος και δεν κατακαιγόταν, είτε ακούει πως η αιμορροούσα ακούμπησε το ρούχο του Χριστού και έγινε καλά, είτε ακούει διάφορα υπερφυσικά γεγονότα, θαύματα των αγίων σε διάφορες γενεές, ένα διαπιστώνει και ένα καταλαβαίνει: ότι ο Χριστός είναι ο Θεός της δόξης. Και το όνομά Του, όπου και αν ακούγεται, δίνει ζωή και υγεία. Σωματική και ψυχική.

Όταν προσκυνούμε τα ιερά λείψανα των αγίων μπορούμε να τους παρακαλούμε για ό,τι καλό θέλουμε. Είθε να μας εισακούουν. Και με τις πρεσβείες τους, να γεμίζει ο Χριστός τη ζωή μας με την ευλογία Του. Προπαντός όμως ας παρακαλέσουμε τον Χριστό και ας του πούμε: «αξίωσέ με Χριστέ μου να σε καταλάβω, να καταλάβω τη δύναμή σου και τη χάρη σου και το έλεός σου και την αγάπη σου. Για να γίνω και εγώ τόπος της κατοικίας σου. Για να γίνω και εγώ αληθινός πιστός σου». Αμήν.-

ΠΗΓΗ