ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ

( 19 – 02 - 2017 )

Ἡ Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀφιερωμένη στό πιό φοβερό γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στή μέλλουσα Κρίση, ὡς ἀπαραίτητος προβληματισμός τῶν πιστῶν αὐτή τήν περίοδο. Μέ τήν ἀνάμνηση τῆς Μεγάλης Κρίσεως, μέ τήν ἀνάγνωση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καί μέ τή σχετική ὑμνολογία τῆς ἡμέρας, μποροῦμε νά συναισθανθοῦμε τή μεγάλη εὐθύνη μας ἀπέναντι στόν Εὐαγγελικό νόμο, τοῦ ὁποίου ἡ τήρηση εἶναι προϋπόθεση γιά τήν προσωπική μας κρίση. Νά συνειδητοποιήσουμε πῶς ἡ ἐπί γῆς ζωή μας δέ θά μείνει ἄκριτη, ἀλλά θά δώσουμε λόγο γιά ὅ,τι κάναμε καί γιά ὅ,τι δέν κάναμε μέ τή βιωτή μας, ἀφοῦ θά ἀποδώσουμε «περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως» (Ματθ. 12,36) μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Κύριος. Τότε «ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.» (Ἰωάν.5,29).

Βασικό κριτήριο μέ τό ὁποῖο θά ξεχωρίσει τούς δικαίους ἀπό τούς ἁμαρτωλούς εἶναι ἕνα, ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἡ ὁποία ἀναφέρεται κατ’εὐθείαν στό πρόσωπό Του, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαίωσε: «ἐφʹ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε», μᾶς εἶπε. Καθετί πού κάνετε ἔστω καί σέ ἕναν ἀπό τούς φτωχούς αὐτούς ἀδελφούς μου, εἶναι σάν νά τό κάνατε σέ μένα. Ὁ Χριστός βρίσκεται καί ζῆ ἀνάμεσά μας. Ζῆ στό πρόσωπο τοῦ πεινασμένου, τοῦ διψασμένου, τοῦ ξένου, τοῦ γυμνοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ φυλακισμένου.

Δέν εἶναι σχῆμα λόγου ὅλα αὐτά. Οἱ ἅγιοι πατέρες λένε: «Εἶδες τόν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου!». Πράγματι κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». (Γέν.

1,27). Συνεπῶς στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὀφείλουμε πάντοτε νά διακρίνουμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά διακονήσουμε στά πρόσωπα αὐτῶν πού πονοῦν καί ὑποφέρουν μέσα ἀπό τίς διάφορες δοκιμασίες τῆς ζωῆς.

Στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, γράφει ὁ σοφός Σολομῶν: «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. ιθ ́17). Δηλαδή, αὐτός πού ἐλεεῖ τόν πτωχό ἀδελφό του, στήν οὐσία δανείζει στό Θεό. Ἔτσι ἀκόμη καί ἡ πιό μικρή καλή μας πράξη λαμβάνει ἄπειρη ἀξία, ἀφοῦ τελικά ἀπευθύνεται στόν Θεό. Καί ἡ ἀμοιβή πού τήν ἀκολουθεῖ εἶναι ὅ,τι ἀνώτερο μπορεῖ νά ποθήσει ὁ ἄνθρωπος, τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει: «Πᾶν ὅ,τι ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καὶ οὐκ ἀνθρώποις» (Κολασ. Γ ́23). Δηλαδή καθετί πού κάνετε, νά τό ἐργάζεσθε πρόθυμα καί μέ τήν καρδιᾶ σας, σάν νά τό ἐργάζεσθε στόν Κύριο καί ὄχι σέ ἀνθρώπους.

Ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στηρίζεται σέ δύο ἄξονες, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ δύο παρουσίες τοῦ Κυρίου στόν κόσμο. Ἡ πρώτη παρουσία εἶναι ἡ ταπεινή καί ἀθόρυβη ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως προέβλεπε τό σχέδιο τῆς Θείας οἰκονομίας. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν.1,14). Ὁ ἄναρχος καί ἄπειρος Θεός δέχθηκε νά περιορισθεῖ στό χρόνο καί στό χῶρο γιά τήν δική μας σωτηρία. Ἄφησε τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, γιά νά εἶναι ὁ συνεχιστής στούς αἰῶνες τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν γενεῶν, ἕως τή συντέλεια τοῦ κόσμου. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, χωρίς καμιά διάκριση εἶναι καλεσμένοι στή σωτηρία, χωρίς νά ὑποχρεώνεται κανένας νά σωθεῖ δίχως τή θέλεσή του.

Καί ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου θά λάβει χώρα εἶναι ἡ μέλλουσα Μεγάλη Κρίση. Ἡ μέλλουσα Κρίση ἡ ὁποία θά συμβεῖ στό τέλος αὐτοῦ τοῦ πρόσκαιρου κόσμου καί περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου (25, 31-46).

Ὁ Κύριος, λίγο πρίν τό πάθος Του, ὁμιλώντας γιά τά ἔσχατα καί μετά τίς παραστατικές παραβολές τῶν δέκα παρθένων καί τῶν ταλάντων εἶπε πώς, θά ἔρθει ὁ Ἴδιος στή Δεύτερη καί φοβερή παρουσία Του «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ ̓ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ ̓ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ ̓ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. 

Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ ̓ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ .... ἐφ ̓ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.»» (Ματθ. 25,31-46).

Ἡ Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου δέ θά εἶναι ἀθόρυβη καί ταπεινή, ὅπως ἡ πρώτη, ἀλλά γεγονός μεγαλοσύνης καί θριάμβου. Τότε «κάμψει πᾶν γόνυ» (Ρωμ.14,11) ἐνώπιόν Του, καί οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς θά τρέμουν σάν ξερόχορτα ἀπό τό φύσημα τοῦ ἀνέμου! Λόγω τῆς μεγαλειώδους παρουσίας τῆς δόξας Του θά σαλευθοῦν οἱ δυνάμεις καί αὐτοῦ τοῦ ἄψυχου κόσμου, «ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ· αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται» (Λουκ. 21,26). Δέν θά ἔρθει πιά ὡς σωτήρας, ἀλλά ὡς κριτής ἀπόλυτα δίκαιος. Μέ τήν παντοδυναμία καί τήν παντωγνωσία Του θά κρίνει σύμπαν τό ἀνθρώπινο γένος, διότι μόνος Αὐτός μπορεῖ νά γνωρίζει τά κρύφια τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς»( Ψαλμ.7,10).

Πότε ὅμως θά γίνη ἡ Δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία, οὐδείς γνωρίζει.

Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ Ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ Πατήρ μου μόνος. «γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται ... γίνεσθε ἕτοιμοι» (Ματθ. 24: 42, 44).

Εἶναι ἑπομένως πλάνη καί ἀπάτη ἡ διδασκαλία τῶν Ἰεχωβιτῶν, πού ὁρίζουν ἡμέρες καί πού γι’αὐτό ἔχουν ἐπανειλημμένως διαψευσθῆ καί γελοιοποιηθῆ.

Ἡ ἐνθύμηση τῆς φοβερῆς μελλούσης Κρίσεως στήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀπαραίτητη, διότι ἀπώτερος σκοπός τοῦ ὅλου πνευματικοῦ ἀγώνα μας εἶναι νά βρεθοῦμε ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότη μας Χριστοῦ, κατά τή μεγάλη Κρίση. Καλούμαστε λοιπόν αὐτή τήν εὐλογημένη περίοδο νά ἐγκαινιάσουμε μία νέα πορεία, ἡ ὁποία θά ὁδηγεῖ τά πνευματικά μας βήματα πρός τόν οὐρανό. Κυρίαρχη σκέψη μας θά πρέπει νά εἶναι τό πῶς θά σταθοῦμε, κατά τήν ὥρα τῆς φοβερῆς Κρίσεως, ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ. Τέλος καλούμαστε νά ἔχουμε διαρκῶς στήν ἐνθύμησή μας τή μεγάλη ἀλήθεια, πώς τό κλειδί τοῦ παραδείσου εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη μας πρός τούς ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας. ΑΜΗΝ.

π. Ἰωάννης Κιτσοτόλης

ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου

Ἀνατολῆς Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ