ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 25, 14-30)

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστά, ἔχουμε ἱκανότητες, μικρὲς ἢ μεγάλες, ἔχουμε γνώση σὲ κάποιο τομέα ἢ κατέχουμε πλοῦτο, λίγο ἢ πολύ. Αὐτὰ εἶναι τά «τάλαντα», γιὰ τὰ ὁποῖα κάνει λόγο ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Τά «τάλαντα» αὐτὰ τὰ ἔχουμε ὄχι γιὰ νὰ ὑψηλοφρονοῦμε ἢ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε μόνο γιὰ τὴ δική μας ὠφέλεια, ἢ εὐρύτερα τῆς οἰκογένειάς μας, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀνάπαυση καὶ ἀνακούφιση καὶ τοῦ πλησίον μας, δηλαδὴ τοῦ κάθε συνανθρώπου μας. Προχωρῶντας στὴ ζωή μας κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο, βοηθῶντας δηλαδὴ καὶ ὑπηρετῶντας τοὺς ἄλλους, στὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας, ἑλκύουμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἐάν, ὅμως, κρύψουμε τὸ τάλαντό μας, δηλαδὴ δὲν τὸ χρησιμοποιήσουμε ὀρθά, ὥστε νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἄλλους καὶ ἀντ᾿ αὐτοῦ τοὺς ἐκμεταλλευτοῦμε, τότε θὰ εἴμαστε ὑπόλογοι στὸν φιλάνθρωπο Θεό. Ἐδῶ ἐν προκειμένῳ ἂς προσέξουμε τὸ ἑξῆς˙ δὲν θὰ κατηγορηθοῦμε διότι σφετεριστήκαμε ξένα πράγματα οὔτε ἐπειδὴ εἴμαστε κακοί, πονηροὶ ἢ ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ ἐξαιτίας τοῦ ὅτι δὲν κάναμε ἀγαθὴ χρήση τῶν δικῶν μας ἱκανοτήτων ἢ δυνατοτήτων. Καὶ ὅποιος, ἐνῷ μπορεῖ, δὲν ἀγαθοποιεῖ, ἐπιτρέπει τελικὰ στὸ κακὸ καὶ τὴν ἀδικία καὶ τὸν πόνο νὰ κυριαρχήσουν ἐπὶ τῶν συνανθρώπων του.

Ἂς μὴν σκεφτοῦμε καὶ ἂς μὴν ποῦμε ὅτι διαθέτουμε μικρὸ τάλαντο ἢ λίγες καὶ μηδαμινὲς ἱκανότητες. Ὁ καθένας μας ἂς κάνει ἀγαθὴ χρήση αὐτῶν ποὺ ἔχει, ἀναλογιζόμενοι πὼς ἀκόμη καὶ τὸ ἐλάχιστο μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει τὸν συνάνθρωπό μας. Καὶ τὸ ἐλάχιστο, ποὺ ὅλοι τὸ ἔχουν καὶ ὅλοι μποροῦν νὰ τὸ ἐκφράσουν, εἶναι πρωτίστως ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀνοχὴ πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Πράγματι, τὸ πλέον ἀγαπητὸ στὸν Θεὸ εἶναι νὰ εἴμαστε φιλάνθρωποι. Καὶ φιλανθρωπία δὲν εἶναι μόνο νὰ ὁμιλεῖ κανεὶς γιὰ τὸν Χριστὸ στοὺς ἄλλους μὲ τὴ σκέψη ὅτι ἔτσι θὰ τοὺς ἑλκύσει στὴν Ἐκκλησία οὔτε ἁπλῶς νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία τὴν Κυριακή, νὰ νηστεύει καὶ νὰ ἐξομολογεῖται. Αὐτὰ βέβαια εἶναι καλὰ καὶ ἀναγκαῖα, ὅμως, πρέπει νὰ συνυπάρχουν μὲ τὴν πράξη τῆς ἀγάπης, τὴν ἔμπρακτη δηλαδὴ καὶ ὄχι θεωρητικὴ ἀπόδειξη τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητας. Ἔτσι, λοιπὸν εἶναι κανεὶς καλὸς Χριστιανὸς καὶ τὸ ἀποδεικνύει στὴν πράξη ὅταν ἀνεχθεῖ αὐτὸν ποὺ τὸν λοιδορεῖ ἢ τὸν ἐμπαίζει καὶ εὐχηθεῖ ὑπὲρ αὐτοῦ, ὅταν δείξει πραότητα καὶ μακροθυμία καὶ ἀγάπη καὶ ἀνοχή, ὅταν κρατήσει τὸ στόμα του καὶ δὲν ἀνταποδώσει τὰ ἴσα.

Συνάμα, τὸ τάλαντο τοῦ καθενός μας εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία ποὺ ἔχουμε νὰ ὑπηρετήσουμε, νὰ ὠφελήσουμε καὶ νὰ εὐεργετήσουμε τὸν πλησίον μας, διὰ τῶν ἐπαγγελματικῶν μας δυνατοτήτων καὶ ἱκανοτήτων. Ἡ ἀγαθὴ λοιπὸν καὶ θεάρεστη χρήση τῶν χαρισμάτων καὶ τῶν δυνατοτήτων μας γίνεται καὶ μὲ ἀφετηρία τὸν ἐπαγγελματικό μας χῶρο. Ὁ ἰατρός, ὁ ὁποῖος δὲν κοιτᾶ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὶς γνώσεις του γιὰ νὰ πλουτήσει, ἀλλὰ ἀντιμετωπίζει τοὺς ἀσθενεῖς πρῶτα ὡς ἀνθρώπους καὶ ὕστερα ὡς πελάτες, αὐτὸς κάνει ἀγαθὴ χρήση τῶν δυνατοτήτων ποὺ ἔχει. Αὐτὸς ποὺ κατέχει μία ὑπεύθυνη θέση πίσω ἀπὸ ἕνα γραφεῖο ἀποδεικνύεται ἀγαθὸς καὶ συνειδητὸς ὅταν θέτει ὡς προτεραιότητα τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι ὅταν ἐπιδεικτικὰ τοὺς ἀγνοεῖ. Ὁ μηχανικὸς ἢ ὁ ἔμπορος ἀναδεικνύουν τὴν ἀνθρωπιά τους ὅταν δὲν παραπλανοῦν αὐτοὺς ποὺ συναλλάσσονται μαζί τους. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἐργοδότες, ἀποδεικνύονται ἀγαθοὶ καὶ φιλάνθρωποι, ὅταν δὲν ἀπομυζοῦν τοὺς ἐργοδοτούμενους σὲ αὐτούς, καὶ ὅταν δὲν ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀνάγκη τῶν ἐργαζομένων εἴτε αὐτοὶ εἶναι ντόπιοι εἴτε ἀλλοδαποί. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ χρησιμοποιοῦν ἄριστα τὰ τάλαντά τους ὅταν ἀναλώνονται στὸ νὰ μορφώσουν τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τοὺς παρέχουν μὲ εὐσυνειδησία τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὴ ζωή, καὶ ὄχι ὅταν ἐπιδεικνύουν ἀδιαφορία ἢ ὀλιγωρία.

Ἐνεργῶντας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο, ἐργαζόμενοι συνειδητά, μὲ βάση τὰ χαρίσματα καὶ τὶς ἱκανότητές μας καὶ ἀγαθοποιῶντας στοὺς συνανθρώπους μας, ἀποδεικνυόμαστε ἀγαθοὶ καὶ συνετοὶ χριστιανοὶ ποὺ πολυπλασιάζουν τὸ τάλαντό τους καὶ εὐαρεστοῦν τὸν Θεό.

ΠΗΓΗ