ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:7-02-2016:«Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ 

Τό μεγαλύτερο μέρος τῆς διηγήσεως τῆς παραβολῆς τῶν ταλάντων ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο περιστρέφεται στή λογοδοσία καί τιμωρία τοΰ τρίτου δούλου πού χαρακτηρίζεται ὡς «πονηρός» καί «ὀκνηρός». Σέ ἀντίθεση μέ τούς δύο πρώτους δούλους, τούς «ἀγαθούς» καί «πιστούς», πού ἔλαβαν ἀνά πέντε καί δύο τάλαντα ὁ καθένας καί μέ τήν ἐργασία τούς τά πολλαπλασίασαν γιά νά λάβουν τελικά τόν ἔπαινο καί τήν ἀμοιβή τους ἀπό τόν ἐπανελθόντα Κύριό τους, ὁ τρίτος δοῦλος ἔκρυψε στή γῆ τό ἕνα τάλαντο πού ἔλαβε, ἀμέλησε γιά τήν ἀξιοποίησή του καί ἀπέφυγε τήν ἐργασία, μέ ἀποτέλεσμα τή σκληρή καί χωρίς ἔλεος τιμωρία

Καιρός ὅμως τώρα νά ἐρευνήσουμε τί κρύβεται κάτω ἀπό τή λέξη «τάλαντο», γιά τήν ὅποια γίνεται λόγος στήν παραβολή. Εἶναι κάποιο συγκεκριμένο χάρισμα ἡ δῶρο ποῦ δόθηκε στόν ἄνθρωπο.

Ἡ ὀκνηρία, ὅπως περιγράφεται στή στάση τοῦ τρίτου δούλου τῆς παραβολῆς, σημαίνει ἔλλειψη ἀγάπης πρός τόν Θεό καί πρός τόν ἄνθρωπο- στηρίζεται σέ μία ἀντίληψη περί Θεοῦ ὡς αὐστηροῦ καί τιμωροῦ κυρίου, ἀντίληψη πού δέν συμφωνεῖ καθόλου μέ τόν Θεό τῆς ἀγάπης ὅπως τόν ἀπεκάλυψε στήν ἀνθρωπότητα ὁ Χριστός. Ἀντίθετα, ἡ διά τῆς ἐργασίας ἀξιοποίηση τῶν ταλάντων μαρτυρεῖ πιστότητα στόν Θεό καί ἀγάπη πρός τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων

Ἡ διαφορά μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὡς πρός τά τάλαντα πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, δήλ. ὡς πρός τό ἔργο πού ἔχουν νά ἐπιτελέσουν μέσα στήν κοινωνία, δέν ὀφείλεται στήν αὐθαίρετη διανομή ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ἀλλά εἶναι ἀνάλογη πρός τίς δυνατότητες τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἡ ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ νά πολλαπλασιάσει ὁ ἄνθρωπος τά τάλαντά του, ὅσο ἀπόλυτη κι ἄν εἶναι, δέν ὑπερβαίνει ποτέ τίς ἀνθρώπινες δυνατότητες.

Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός ἀλλά καί δίκαιος συγχρόνως. Ἡ ἀγαθότητα τοῦ φαίνεται στά δῶρα καί χαρίσματα πού προσφέρει, ἡ δικαιοσύνη τοῦ ἐκδηλώνεται κατά τή λογοδοσία τῶν ἀνθρώπων γιά τό ἄν ἀξιοποίησαν τά χαρίσματα ἡ τά ἀπέκρυψαν. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ αὐτή ἐφαρμόζεται ὄχι μόνο σ” ὅσους διέπραξαν τό κακό, ἀλλά καί σ” ὅσους παρέλειψαν ἡ ἀδιαφόρησαν γιά τό καλό.

Τέλος, ἡ ὅλη παραβολή μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ χρόνος τῆς κρίσεως εἶναι ἄδηλος ἐν ὄψει αὐτοῦ του ἄγνωστου χρόνου πρέπει ὁ ἄνθρωπος συνεχῶς νά ἀγρυπνεῖ, ὄχι περιμένοντας παθητικά, ἀλλά ἐργαζόμενος καί ἀσκώντας ἔργα ἀγάπης κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, δήλ. τῶν ταλάντων πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΗΓΗ