ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΙΖ΄ Ματθαίου: Β΄ Κορ. ς΄ 16 - ζ΄ 1

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παν­τοκράτωρ. Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, ­καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁ­­­γιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ

    Καθὼς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μεγάλο πειρασμό: τὴν ἐκκοσμίκευση. Τὸν κίνδυνο δηλαδὴ νὰ παρασυρθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὰ ἴδια φρονήματα καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸ τὸν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, καὶ γι’ αὐτὸ καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσέξουν ἰδιαίτερα:

    Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοὺς λέγει, «ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος»· μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἶστε ναὸς τοῦ ζω­ντανοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶπε ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω»· θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω ἀνα­με­σά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. 

    Γι’ αὐτὸ βγεῖτε ἔξω καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· τότε, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε υἱοί μου καὶ θυγατέρες μου. 

    Πράγματι, ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ πολλὲς εὐλογίες στοὺς Ἰσραηλίτες, ἐφόσον τηροῦσαν τὸ Νόμο Του. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐλογίες ἦταν ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ θὰ ἀπολάμβαναν τὴν παρουσία Του (Λευιτ. κς΄ [26] 12). 

    Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπ­ενθυ­μίζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς αὐτὴ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου, διότι, ἂν αὐτὴ ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πολὺ περισσότερο ἐφαρμόζεται στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἐπὶ τῆς γῆς ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, ποὺ φανερώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας Του. 

    Τώρα πλέον ὁ βαπτισμένος χριστιανὸς ὁ ὁποῖος πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ μὲ κατάλληλη προετοιμασία κοινωνεῖ τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἔνοικο στὴν ψυχή του καὶ ἀναπτύσσει διαρκῶς τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν θείων ἐπαγγελιῶν: «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀ­ποκτᾶ πλέον, σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα ἀνώτερο, τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, δηλαδὴ γίνεται κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο! 

    Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄν­θρωπο νὰ τὸν ὀνομάζει ὁ Θεὸς παιδί Του;... Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπὸ τὸ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὀνομάζει Πατέρα; Ἀλήθεια, πόσο ἀχάριστοι φαινόμαστε, ὅταν περιφρονοῦμε τὸν Κύριο ποὺ μᾶς τιμᾶ μὲ τόσες ἀνεκτίμητες δωρεὲς καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἀπόστολος καταλήγει καὶ ὑπογραμμίζει τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος μας.

2. Τὸ χρέος τῶν πιστῶν

    Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς ἐπιδιώκουμε νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιότητα μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ.

    Γιὰ νὰ δοῦμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιοῦνται καὶ στὴ δική μας ζωή, ἔχουμε, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, τὴν ἑξῆς διπλὴ ὑποχρέωση: πρῶτον, νὰ διατηροῦ­με τὴν καρδιὰ μας καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυ­σμὸ τῆς ἁμαρτίας καί, δεύτερον, νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν ἁγιασμό μας. 

    Τὸ πρῶτο ἀπαιτεῖ καθημερινὸ ἀγώνα καὶ ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «μολυσμός», διότι μολύνει τὴν καρδιά μας. Ὅπως λοιπὸν ἀποφεύγουμε τὰ ἀπορρίμματα, τὶς ἀκαθαρσίες ἢ ἄλλες ἑστίες μολύνσεως, γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, πολὺ περισσότερο ἂς μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἴτε ὡς πράξη εἴτε ὡς σκέψη, ἐπιθυμία καὶ διάθεση. Διότι δὲν ἁμαρτάνουμε μόνο μὲ ἐξωτερικὲς πράξεις ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, μὲ πάθη ποὺ φωλιάζουν μέσα στὴν ψυχή, ὅπως ἡ ζήλεια, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε σταδιακὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα. 

    Γιὰ νὰ καρποφορήσει ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ἁγιάζει, ὥστε νὰ προχωροῦμε στὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπόστολος: τὸν ἁγιασμό μας. Ἁγιασμὸς σημαίνει μετοχὴ στὴν θεία ζωή. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ μετοχὴ καὶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μετέχουμε στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς ὅπως ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

    Ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ τὶς ὑποσχέσεις Του. Ἂς διαχωρίσουμε λοιπὸν τὴ θέση μας ἀπὸ τὸν ψεύτικο καὶ ἀπατηλὸ κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας Του.

ΠΗΓΗ