Εχουμε ανάγκη την Προσευχή, γιατί αυτή είναι η ανάσα της ψυχής μας

Δεκάτη έκτη Kυριακή του Λουκά (κεφ. ιη΄ 10-14) η ερχόμενη, αγαπητοί, ή Kυριακή του Tελώνου και του Φαρισαίου· και αρχίζει το Tριώδιο.

Αφού τελειώσαμε τις γιορτές των Xριστουγέννων, των Θεοφανίων και της Υπαπαντής, τώρα, με την έναρξη του Tριωδίου, μπαίνομε στις γιορτές του Πάσχα και η Εκκλησία μάς προετοιμάζει κατάλληλα.

Mας προετοιμάζει με την προσευχή, την υμνολογία, και μας προετοιμάζει με την άσκηση.

Ο άνθρωπος θέλει να επικοινωνεί με τον Πλάστη του· το έχει μεγάλη ανάγκη. Είναι η ανάσα της ψυχής του. «Καλύτερα να προσευχόμεθα παρά να αναπνέομε» λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας.

Κι έχουμε εδώ την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. «Ανέβηκαν δύο άνθρωποι στο Ιερό να προσευχηθούν…» λέει ο Χριστός. Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από την προσευχή, γι' αυτό να μην την αμελούμε, όπου και αν βρισκόμαστε· και στον ναό και στο σπίτι μας και στον δρόμο και οπουδήποτε. Να επικοινωνούμε με τον Κύριο. Αυτό αλλάζει το κλίμα, φέρνει τη χάρη του Θεού επάνω μας, βοηθάμε και τους άλλους, προστατευόμεθα απ' το κακό και προχωρούμε για τη θεία βασιλεία.

Ο άνθρωπος σε κάποιες στιγμές της ζωής του δείχνει και τον χαρακτήρα του. Εμείς σήμερα τον δείχνουμε περισσότερο στην οδήγηση και σε άλλα, αλλά και κατά την ώρα της προσευχής φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Ο Φαρισαίος, εγωλάτρης, τυπολάτρης, υπερήφανος και αλαζόνας, προσευχότανε στον Θεό αλλά όχι στον Θεό, στον εαυτό του. Στον εαυτό του! Και ευχαριστούσε τον Θεό, γιατί δεν ήταν σαν τους άλλους, λες και αυτός μπόρεσε και έκαμε την αρετή, και δεν ήταν δώρο του Θεού.

Κι έπειτα άρχισε να κατηγορεί τους άλλους, ακόμα και τον Τελώνη, που ήταν πολύ κοντά του. Οταν προσευχόμεθα όμως, δεν κατηγορούμε τους άλλους αλλά τον εαυτό μας. Κάνουμε την αυτομεμψία και την ταπείνωση, κι αυτά φέρνουν επάνω μας τη χάρη και την ευλογία του Θεού. Είπε και για τις αρετές του, που ήταν πραγματικές, αλλά, χωρίς αναφορά σε Εκείνον που του τις έδωσε, έγιναν κακίες.

Ενώ ο Τελώνης είχε σκύψει κι έβλεπε κάτω, τη γη και το χώμα. Δεν τολμούσε να δει ούτε τον ουρανό ούτε τον πλησίον. Είχε αμαρτήσει και στον ουρανό και στον πλησίον. Ομως το αισθάνθηκε. Η χάρη του Θεού τον φώτισε, γιατί ζητούσε όντως την αλήθεια, όντως το φως και όντως τη σωτηρία, και δεν έλεγε τίποτε άλλο παρά μονάχα λίγες λέξεις: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». «Θεέ μου, συγχώρα με τον αμαρτωλό». Kι ήρθε πάνω του η χάρις και η ευλογία του Kυρίου.

Και βγάζει ο Χριστός μας το συμπέρασμα και λέγει: «Κατέβηκε ο Τελώνης απ' τον ναό δεδικαιωμένος και όχι ο Φαρισαίος». Και συμπληρώνει ο Χριστός μας: «Αυτός που υψώνει μόνος του τον εαυτό του θα ταπεινωθεί». Και το βλέπουμε και σήμερα στη ζωή μας και στις διάφορες εκφάνσεις της παγκόσμιας σκηνής. Οποιος υπερηφανεύεται ταπεινώνεται. Γι' αυτό να προσέχωμε όλοι και προπαντός οι μεγάλοι να είμεθα ταπεινοί.

Και συνεχίζει ο Χριστός: «Και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί». Υψώνεται μπροστά στον Θεό· τον υψώνει η αγάπη Του και η χάρις Tου. Υψώνεται μέσα στην ψυχή του, γιατί αισθάνεται αγαλλίαση και ευφροσύνη. Και υψώνεται και στους άλλους, στους πλησίον, στους εγγύς και στους μακράν, διότι τον ταπεινό άνθρωπο όλοι τον θέλουν.

Καλό Τριώδιο, καλή Μεγάλη Σαρακοστή και καλή Ανάσταση!

Toυ π. Ανανία Κουστένη - Από την Ορθόδοξη Αλήθεια