Κυριακή 15.2.2015

(Κυριακή Ἀπόκρεω Α΄ Κορ. η΄- 8 - θ΄ 2 )

     Ἐπειδή πολλοί λέγουν ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κοινωνικός, ἡ σημερινή Ἀποστολική περικοπή εἶναι ἔκδηλα χριστιανική καί κοινωνική μιά καί βάζει στό ἐπίκεντρο τοῦ προσωπικοῦ μας ἐνδιαφέρoντος τόν διπλανό μας. «Εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τόν ἀδελφόν μου, οὐ μή φάγῳ κρέα εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τόν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω». Αὐτός ὁ διπλανός, ὁ ἀδελφός μας ἄς μᾶς δώσει σήμερα τήν ἀφορμή γιά ὅσα θά ἀκολουθήσουν.

     Ὁ ἀληθινός χριστιανικός κοινωνισμός φαίνεται στή διάσταση πού προσλαμβάνει γιά τόν καθένα μας ὁ ἄλλος. Αὐτός ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἕνας ξένος παράγοντας τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, οὔτε ἕνα χωριστό ἐργαλεῖο τῆς μεγάλης μηχανῆς, πού λέγεται κόσμος. Ἀντίθετα εἶναι ὀργανωτικά ἑνωμένος μαζί μας καί ἐμεῖς μαζί του, εἶναι ἀδελφός μας. Ἡ θεώρηση αὐτή, ξένη στήν ἀνθρώπινη διάνοια πρίν ἀπό τόν Χριστό, θεμελιώνεται πάνω στήν ἀλήθεια τῆς κοινῆς πατρότητος τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας καί τῶν κοινῶν προοπτικῶν πού ἔθεσε γιά ὅλους μας ἀνεξαιρέτως ἡ πατρική πρόνοιά του. Μέσα στό κλίμα πού διαμορφώνει μέ τήν ἀνθρωπολογία του ὁ χριστιανισμός, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀνεξάρτητα ἀπό τίς διαφορές πού τόν χωρίζουν ἀπό τόν διπλανό του, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀτίμητη σέ ἀξία. Ἡ ἀξία του δέ αὐτή ἔγκειται στή δυνατότητά του νά εἶναι πρόσωπο, κάτι δηλαδή τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο στή δημιουργία. Ἡ χριστιανική θεολογία ἔδωσε σ’ αὐτό ἀκριβῶς τό πρόσωπο τίς τεράστιες διαστάσεις μιᾶς ἀληθινῆς παντοδυναμίας πού τήν ἐγγυᾶται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, μιᾶς καί χαρακτηριστικό Του γνώρισμα εἶναι καί ἡ «φιλανθρωπία».

     Ἡ θεώρηση ἐκ μέρους μας τοῦ ἄλλου κάτω ἀπό τό πρῖσμα αὐτό ὑπαγορεύει τόν σεβασμό μας πρός τήν προσωπικότητά του, ἕνα σεβασμό πού δέν ἐπιβάλλεται ἀπό κανένα πολιτικό κατεστημένο, ἀλλά ἀπορρέει αὐθόρμητα ἀπό τήν ἀναγνώριση στόν ἄλλο δικαιωμάτων ἐπάνω στήν ἀγάπη καί τήν θυσία μας. Γι’ αὐτό καί ὁ σημερινός λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι σημαντικός σάν κένωση τοῦ ἑαυτοῦ μας χάριν τοῦ ἄλλου σάν πραγμάτωση στήν καθημερινή ζωή τῆς σχέσεως ἀληθινῆς ἀδελφότητος «τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ». Αὐτή ἡ θυσία πρός χάριν τοῦ ἀδελφοῦ ἐξυπηρετεῖ ἕνα πνευματικό σκοπό, γιατί ἐκδηλώνεται μπροστά στό πελώριο πρόβλημα τῆς σωτηρίας τήν ὁποίαν ἐπιβουλεύεται ὁ σκανδαλισμός πού προέρχεται ἀπό μέρους μας. Ἡ κατηγορηματική ἄρνηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου νά ἀπολαύσει κάτι πού ἐνῶ ἀντικειμενικά εἶναι ἐπιτρεπτό, ἐν τούτοις ὑποκειμενικά συνιστᾶ γιά τόν ἄλλο αἰτία σκανδάλου, εἶναι ἔκφρασις αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ πνεύματος τῆς θυσίας γιά τήν σωτηρία του πού διακυβεύεται, ἔστω ἀδικαιολόγητα, ἔστω ἐξαιτίας τῆς «ἀσθένειας» του περί τήν πίστην. Εἶναι μία θεληματική ἀπαλλοτρίωση δικαιώματος, μία ἀπόδειξη τρανῆς ἀγάπης πού ξεκουράζει καί γονιμοποιεῖ μέσα μας τά σπέρματα τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος. Ἴσως νά βλέπουν μερικοί σάν ἀνυπόφορη δέσμευση αὐτή τήν ἀλλοτρίωση. Ὅμως κατά βάθος δέν πρόκειται γιά περιορισμό. Εἶναι ἡ ἐπέκταση τῆς ἐλευθερίας πού ὁ Θεός χάρισε στά παιδιά Του, μιᾶς ἐλευθερίας πού γνωρίζει καλά νά αὐτοτιθασσεύεται μπροστά στήν ἀναζήτηση τῆς ὁλοκλήρωσης τῆς δικῆς της καί τῶν ἄλλων.

     Μπροστά στό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς κενώσεως, πού μέ ὅλη του τήν πληρότητα ὁ χριστιανικός κοινωνισμός πού θέλει τήν κοινωνία μέσα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπ’ αὐτή τήν ἔννοια ἀναδύεται ἡ ἀντίληψη τῆς ὑπαρξιακῆς ὀντότητός μας καθώς καί οἱ ἐσχατολογικές μας προοπτικές καθώς παίρνουμε «μέθεξη» τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μας μέ τό θεῖο. Ὁ χριστιανισμός στήν γνήσια μορφή του συνειδητοποιεῖ τήν ἀνάγκη τῆς ὀργανικῆς του συσχετίσεως μέ τό ἀνθρώπινο ὑλικό πού τόν περιβάλλει καί γνωρίζει τόν τρόπο πού πετυχαίνει αὐτόν τόν ἐγκεντρισμό του στό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος πλασμένης ἀπό τό δημιουργικό χέρι τοῦ Θεοῦ. Θά ἦταν ἀτύχημα γιά ὅλους μας, ἄν δέν εἴχαμε τήν δύναμη τῆς ἀφομοιώσεως αὐτῆς τῆς ἀλήθειας πού προβάλλει τόν ἀνθρωπισμό μας καί τήν ἀκατάλυτη γέφυρα πού μᾶς συνδέει μέ τόν οὐρανό. Ὡστόσο ὁ ἐλεεινός ἐγωϊσμός μᾶς χωρίζει συχνά ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ μας καί γεννάει ἀνάμεσά μας μία ἀντιδικία πού σπάζει τούς δεσμούς τῆς ἀδελφότητος καί χαράζει στεγανές γραμμές χωρισμοῦ. Στήν κατάσταση αὐτή ὁ καθένας μας θωπεύει τόν ἑαυτό του καί μέ τήν ἀντικοινωνική του συμπεριφορά καταφέρνει καίρια πλήγματα στήν πνευματική δομή τῆς κοινωνίας.

     Ἄν κάθε φορά πού μία πράξη ἤ ἐνέργειά μας προξενοῦσε ψυχική βλάβη στό διπλανό μας, ἀνέβλυζε ἀπ’ τήν συνείδησή μας τό χρέος μας μπροστά στήν δίνη πού δημιουργεῖ ὁ σκανδαλισμός, τότε ἀσυναίσθητα ἴσως θά τραβούσαμε ὅλοι τόν δρόμο τῆς προσωπικῆς θυσίας, πού θά ἄνοιγε ἀληθινή διέξοδο στόν τραυματισμένο ἀδελφό μας καί θά χάριζε τήν πληροφορία τῆς σωτηρίας του.

     Ἀλήθεια θά ἦταν ἄραγε τόσο δύσκολο νά τό κατορθώσουμε;