«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

Κυριακή 31η Ιανουαρίου 2016

«Του Ζακχαίου»

Αν κανείς διαβάσει το Ευαγγέλιο του αποστόλου Λουκά, αγαπητοί μου αδελφοί, θα δε ότι η μεταστροφή του Ζακχαίου είναι το τελευταίο μεγάλο θαύμα που κάνει ο Ιησούς Χριστός πριν εισέλθει στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την Ανάστασή Του. Αυτό λοιπόν το γεγονός μας υπενθυμίζει η Αγία μας Εκκλησία σήμερα και μας ζητά να στοχαστούμε με αφορμή αυτό και για τη δική μας ζωή.

Ο Ιησούς διέρχεται την Ιεριχώ και κάποιος άνθρωπος, ο Ζακχαίος θέλει να τον δει. Η περιγραφή του Ζακχαίου είναι χαρακτηριστική. Ήταν πλούσιος και αρχιτελώνης, δηλαδή ασκούσε ένα επάγγελμα ιδιαίτερα αποκρουστικό για την εποχή του. Οι τελώνες, οι εφοριακοί κατά κάποιο τρόπο της εποχής, ουσιαστικά δυνάστευαν τους πολίτες διεκδικώντας φόρους δυσβάστακτους. Επιπλέον το γεγονός ότι ήταν αναγκασμένοι να συνδιαλέγονται με τον κατακτητή της Ιουδαίας τον Ρωμαίο διοικητή, τους έκανε ακόμη πιο μισητούς από τους συμπολίτες τους που τους θεωρούσαν ακάθαρτους που από την άλλη όμως δεν αντιδρούσαν καθώς φοβούνταν την οικονομική ευμάρεια τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος, βουτηγμένος μέσα στην αδικία και τη πλεονεξία ακούει ότι από τον τόπο του θα περάσει ο Ιησούς Χριστός. Όμως ζητά να Τον δει θέλει ακόμη και αυτός να τον αντικρύσει να δει ποιος είναι. Αψηφά το γεγονός του πλούτου του και αποφασίζει να ανέβει πάνω σε μια συκιά για να δει έστω και από μακριά τον Σωτήρα. Όταν ο Ιησούς περνά κάτω από το δένδρο δεν αφήνει το πλάσμα του στη τύχη του άλλα καλεί κοντά του τον Ζακχαίο, λέγοντας του ότι θα φιλοξενηθεί στο σπίτι του αυτού που όλοι θεωρούν ακάθαρτο. Οι περίοικοι διαμαρτύρονται για τη στάση του Ιησού. Τότε ο Ζακχαίος δικαιώνει αυτή την επιλογή του Χριστού με μία δημόσια αναγγελία. Το σπίτι του Ζακχαίου μετατρέπεται από άντρο ανομίας και αδικίας, σε χώρο ελεημοσύνης και ευεργεσίας.

Μας δίνεται λοιπόν μέσα από την περικοπή που διαβάσαμε η δυνατότητα να κατανοήσουμε για μία ακόμη φορά πώς ο Ιησούς Χριστός με την επί γης παρουσία Του, αλλά και με την ανά τους αιώνες ενέργεια Του, αλλάζει προς το συμφέρον την Ιστορία του ανθρώπου. Ο Ζακχαίος όπως είδαμε έχει μία συγκεκριμένη πολιτεία, ένα συγκεκριμένο τρόπο φέρεσθαι, που αν και του εξασφαλίζει μία οικονομική επιφάνεια, εντούτοις τον απομονώνει από το περιβάλλον γύρω του. Ιδιαίτερα στις μέρες μας και τον τόπο μας πρέπει να τονίζεται το παράδειγμα του Ζακχαίου, ο οποίος είναι έτοιμος να ενεργήσει άνομα και άδικα προς τους αδελφούς του, αδιαφορώντας για το κοινωνικό καλό, αλλά και φανερώνοντάς μας ότι τέτοιες συμπεριφορές διαλύουν τις ανθρώπινες σχέσεις, καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό φέρνοντας το μίσος και την πικρία στους ανθρώπους. Ο Ζακχαίος δεν μπορεί να συμπορευτεί με την κοινότητα του στη συνάντηση με το Θεό. Πρέπει να ανέβει πάνω σ’ ένα δένδρο, απομονωμένος, αμήχανος, εγκλεισμένος στο φαύλο κύκλο του εγωισμού του.

Το καλό για μας είναι ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να σπάσει αυτά τα δεσμά του εγωισμού και της ανομίας: «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι». Με λίγες λέξεις μπορεί να αλλάξει, ως Κύριος αυτού εδώ του κόσμου, το ρου του. Ο Ζακχαίος καλείται κοντά στον Ιησού, καλείται να γίνει ο άνθρωπός Του, ο συνεργός Του, ο οικείος Του. Να γίνει εκείνος που θα γεμίζει την καρδία του προσφέροντας, αδειάζοντας τις αποθήκες του, που δε θα αναζητά την αυτόεκπλήρωση βασανίζοντας τους γύρω του, αλλά υπηρετώντας τους. Η κατάβαση αυτή του Ζακχαίου, η μεταστροφή του είναι έργο που θέλει γενναιότητα, πίστη σε ανώτερα ιδανικά, ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτά τα στοιχεία μόνο η παρουσία του Ιησού Χριστού μας μπορεί να τα εμπνεύσει.

Η παρουσία αυτή του Χριστού είναι απαραίτητη λοιπόν σε κάθε εποχή. Ένα ερώτημα είναι πώς φαίνεται αυτή η παρουσία μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι Πώς γίνεται ο κόσμος να εργάζεται σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου μας, μετανοώντας για τα λάθη του και αναζητώντας τη θεϊκή προστασία της ζωής. Συνεχιστές του έργου αυτού είναι άγιοι μας, οι άνθρωποι αυτοί που αποφάσισαν να δώσουν τα πάντα ώστε η βασιλεία των Ουρανών να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων. Άγιος κατά τον ιερό Φώτιο σημαίνει αυτός που δεν ανήκει στη γη, από το στερητικό «α» και τη λέξη γη, αυτός που πορεύεται από τη γη προς τον ουρανό και που σ’ αυτή την πορεία του καλεί και τους αδελφούς του.

Ένα τέτοιο άγιο τιμά σήμερα και η τοπική μας Εκκλησία. Τον άγιο Αρσένιο το Νέο, ένα πατέρα πνευματικό του τόπου μας και των αγιοτόκων νησιών μας. Ο άγιος Αρσένιος στα δύσκολα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και της δημιουργίας του ανεξάρτητου κράτους μας δίδαξε τα ιερά γράμματα, προσευχήθηκε για μας, λειτούργησε στις Εκκλησίες που και εμείς σήμερα πηγαίνουμε, δίδαξε στους πατέρες μας τη Θεία Δικαιοσύνη και φανέρωσε το Θείο Θέλημα. Άνθρωποι, που ήταν πρόγονοί μας, κατηχήθηκαν, άλλαξαν τον τρόπο που σκέπτονταν, ανακάλυψαν το θεϊκό μεγαλείο, εξομολογήθηκαν τα αμαρτήματά τους, άρχισαν να δοξάζουν τον Κύριό μας, λειτουργήθηκαν και μυήθηκαν στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Αρσένιος υπήρξε καλός αγωγός του Αγίου Πνεύματος για τη ζωή όλων μας. Τα υπερφυσικά σημεία που με την προσευχή του έγιναν, επιβεβαιώνουν την πνευματική αξία και περιουσία που μας παρέδωσε. Αναδείχθηκε σε πνευματικό πατέρα όλων κατοίκων του τόπου μας, κρατώντας ψιλά τα ιδανικά του γένους μας και της Εκκλησίας μας.

Αδελφοί μου, το θαύμα της μεταστροφής του Ζακχαίου συνεχίζεται μέσα από τους αγίους μας που μας καλούν να κατεβούμε ο καθένας μας από βάθρα του εγωισμού που στήνουμε και να μετατρέψουμε τις ψυχές μας σε εργαστήρια σωτηρίας όπως έκαναν οι ίδιοι. Αυτό είναι και το κάλεσμα για όλους μας του αγίου μας Αρσενίου του εν Πάρω, μία προοπτική που αν εμείς συγκατατεθούμε τότε στη ζωή μας θα ρεύσει πλούσια η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

π. Α. Μ.

ΠΗΓΗ