ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

Κυριακή 24η Ιανουαρίου 2016

«Του Τυφλού της Ιεριχώ»

Ένα ακόμη μεγάλο θαύμα του Ιησού Χριστού μας υπενθυμίζει με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Λουκάς, Αγαπητοί μου αδελφοί, τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχώ. Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς την Ιεριχώ μαζί με τους ανθρώπους που τον ακολουθούσαν, ένας τυφλός που καθόταν στο δρόμο και ζητιάνευε ζήτησε να μάθει ποίος ήταν αυτός που ερχόταν. Όταν του είπαν ότι είναι ο Χριστός άρχισε να φωνάζει Ιησού υιε του Δαυίδ ελέησον με. Οι περίοικοι τον επιτιμούσαν να σιωπήσει, αλλά εκείνος δε δίσταζε να καλεί τον Ιησού ακόμη πιο δυνατά. Ο Ιησούς τον ακούει και ζητά να τον φέρουν κοντά Του. Τον ρωτά τι θέλει και εκείνος του λέει ότι θέλει να βρει το φως του. Τότε ο Ιησούς του λέει να δει γιατί η πίστη του τον έσωσε και αμέσως ο τυφλός θεραπεύεται και ακολουθεί τον Ιησού. Μπροστά στο μεγάλο αυτό θαύμα μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς όλοι οι παριστάμενοι έκπληκτοι αρχίζουν να δοξάζουν τον Θεό.

Με βάση την περικοπή θα κάνουμε μερικά σχόλια για να καταλάβουμε καλύτερα το νόημά της και να αντλήσουμε κάποια διδάγματα σημαντικά και για τη δική μας ζωή σήμερα. Από τα κύρια πρόσωπα της σημερινής διήγησης είναι ο τυφλός και ο τρόπος που αυτός λειτουργεί. Ένας άνθρωπος που δεν έχει το φώς του, που ζει αυτό το δράμα της αναπηρίας είναι αναγκασμένος να ζητιανεύει στο δρόμο για να μπορέσει να επιβιώσει. Όπως μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε η ζωή του μόνο άνετη δε μπορεί να ήταν. Ο καθημερινός μόχθος της επιβίωσης αλλά και ο κοινωνικός αποκλεισμός σίγουρα έχουν ήδη κουράσει τον άνθρωπο μας. Το πάθος του παρά ταύτα δε γίνεται αδιέξοδο για τη ζωή του. Ακούει ότι ο Χριστός θα περάσει από το σημείο που εκείνος βρίσκεται χρησιμοποιεί δηλαδή τα άλλα αισθητήρια που έχει για να αντιληφθεί τι γίνεται γύρω του, και όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ευαγγελιστής φωνάζει τον Ιησού. Τα μάτια δε λειτουργούν όμως τα αυτιά του και η φωνή του είναι εκεί για να τον βοηθήσουν να αναζητήσει τον Ιησού.

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι αφήνουμε τις ελλείψεις μας, τις δυσκολίες της ζωής, που συνήθως δε συγκρίνονται με τη σοβαρότητα της πάθησης του τυφλού να γίνουν εμπόδιο ή ακόμα χειρότερα τείχος απροσπέλαστο στη σχέση μας με το Θεό αλλά και με τους αδελφούς μας. Προφασιζόμενοι ή και καλυπτόμενοι πίσω από κάτι που μπορεί να φαίνεται ότι μας λείπει δεν ενεργοποιούμε τις υπόλοιπες δυνάμεις που μπορεί να έχουμε για να κοινωνήσουμε με τον Θεό. Ενώ κάθε άνθρωπος μέσα στη ψυχή του έχει κάτι που σίγουρα είναι υγιές, άρα αυτό μπορεί να τον βοηθήσει εμείς αρνούμαστε να το αξιοποιήσουμε. Αυτό λέγεται πνευματική ασθένεια και είναι το δραματικότερο πρόβλημα του ανθρώπου, ιδιαίτερα του σημερινού ανθρώπου, που δυστυχώς παρόλη την τεχνολογική του πρόοδο έχει μείνει πίσω στο θέμα της ψυχικής προόδου και καλλιέργειας. Η αφύπνιση του ανθρώπου, ή εσωτερική αναζήτηση των θετικών του στοιχείων τα οποία θα άλλαζαν την όλη ζωή του πολλές φορές δεν είναι τόσο καλλιεργημένα όσο θα έπρεπε.

Αυτό που έχει ονομαστεί «σύγχρονος μηδενισμός», η άρνηση να ανακαλύψουμε το θετικό και η ενασχόληση μόνο με τα αρνητικά οδηγεί τους ανθρώπους να μην μπορούν να έχουν στόχους στη ζωή τους ξεκάθαρούς. Που δεν μπορούν να έχουν ένα όραμα και ένα όνειρο για τη ζωή τους μ’ αποτέλεσμα να μην μπορούν να αξιοποιήσουν τα θετικά στοιχεία που είναι δεδομένο ότι έχουν. Απ’ αυτή την ασθένεια λοιπόν σίγουρα δεν υποφέρει το τυφλός της σημερινής περικοπής. Έχει και όραμα και στόχο, τα οποία κανείς δεν μπορεί να του τα αμφισβητήσει. Οι φωνές του κόσμου να μείνει ήσυχός δε μπορούν να τον πτοήσουν. Εκείνος γνωρίζει τι πρέπει να κάνει: «αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζε» τονίζει ο ευαγγελιστής και παραδειγματιζόμαστε εμείς για τη δική μας πνευματική πρόοδο.

Αυτή η επιμονή και στοχοπροσήλωση του τυφλού γίνεται η αφορμή για να δράσει η χάρις του Ιησού Χριστού, ο οποίος μέσα από τον διάλογο που γίνεται αναδεικνύει ακόμη περισσότερο αυτές τις αρετές του τυφλού. Το «τι συ θέλεις ποιήσω;» είναι ένα ερώτημα που έχει συγκεκριμένη απάντηση «ίνα αναβλέψω». Αυτή η στιχομυθία προϋποθέτει ότι και οι δύο διαλεγόμενοι γνωρίζουν απολύτως τη ρόλο τους και ότι ο ένας τιμά και σέβεται τον άλλο. Ο Ιησούς βρίσκεται εκεί ως σωτήρας και ευεργέτης ως παροχέας της ζωής και της υγείας έτοιμος να προσφέρει στο πλάσμα Του οτιδήποτε πραγματικά του είναι χρήσιμο και από την άλλη ο άνθρωπος παρόλη την ασθένειά του, είναι εκεί ενώπιον του Θεού, με ακράδαντη τη πίστη ότι μόνο από τον Θεό θα βρει τη σωτηρία του, τη θεραπεία των αδυναμιών του, αλλά και έτοιμος μόνο από Αυτόν να ζητήσει το έλεος που τόσο έχει ανάγκη.

Αδελφοί μου, όλοι περνάμε δυσκολίες και προβλήματα. Όλοι μας βλέπουμε τις ελλείψεις μας και τα κενά μας. Όμως παράλληλα θα δούμε ότι όλοι μας έχουμε δυνάμεις μέσα μας που αν τις διαθέσουμε για να απευθυνθούμε προς τον Θεό μας τότε τα πράγματα της ζωής μας θα γίνουν καλύτερα. Το μεγαλύτερο θαύμα ίσως δεν θα είναι να λυθούν όλα τα προβλήματα μας. Το μεγαλύτερο θαύμα στο οποίο ο άνθρωπος μπορεί να συνεργήσει με το Θεό είναι να Του επιτρέψει να σηκώσουν μαζί το Σταυρό αυτής της ζωής και να βάλλει στη ζωή του την Αναστάσιμη χαρά που εκείνος προσφέρει. Αμήν.

ΠΗΓΗ