ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 19, 1-10)

Στὸν Χριστιανισμὸ τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα, τὰ χρήματα, τὰ σπίτια, τὰ χωράφια, τὰ κοσμήματα, δὲν ἀποτελοῦν ἀγαθά. Ἐὰν ἦταν ἀγαθὰ ἔπρεπε οἱ πλούσιοι νὰ ἦταν ἄνθρωποι ἀγαθοί, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων του. Εἶναι ὅμως; Ἡ ἐμπειρία τοῦ καθενός μας ὑποδεικνύει μᾶλλον τὸ ἀντίθετο. Τὰ πλούτη ἀποτελοῦν οὐδέτερο πρᾶγμα καὶ ὅπως δὲν κάνουν τὸν κάτοχό τους ἀγαθό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν τὸν κάνουν καὶ κακό. Φτάνει βέβαια τὰ πλούτη νὰ μὴν προῆλθαν ἀπὸ ἀδικίες, ἁρπαγές, κλεψιὲς καὶ ἐκμετάλλευση. Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὁ πλεονέκτης καὶ ὁ ληστὴς καὶ ὁ ψεύτης καὶ ὁ ἅρπαγας καὶ ὁ κλέπτης; Ὅταν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ ὅταν κρυπτόμενοι πίσω ἀπὸ τὴν κοινωνική τους θέση, πλεονεκτοῦν καὶ αὐξάνουν τὴν περιουσία τους μὲ ἀδικίες, μήπως αὐξάνεται μαζὶ καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγαθότητά τους; Κατηγορηματικὰ ὄχι. Αὐτὰ ποὺ ἔχουν καὶ αὐτὰ ποὺ ἀποκτοῦν δὲν εἶναι ἀγαθά, οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι ἀγαθοί.

Ὅπως προαναφέρθηκε, τὰ πλούτη ἀπὸ μόνα τους δὲν κάνουν κάποιο κακό, φτάνει ὁ κάτοχός τους νὰ μὴν ἀποδεικτεῖ πλεονέκτης καὶ νὰ κλείσει τὴν καρδία του στὸν πόνο τοῦ ἄλλου. Ἐὰν τὴν κλείσει θὰ ἔχει μὲν πολλὰ ὑπάρχοντα -ὄχι ὅμως ἀγαθά- ἀλλὰ θὰ τοῦ λείπει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δίδεται ὅταν κάποιος ἀνοίγεται πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Ὁ πλούσιος ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, δὲν ἦταν εὐτυχισμένος. Κάτι τοῦ ἔλειπε. Τὰ πλούτη καὶ τὰ ἀξιώματα, ποὺ ἐνδεχομένως νὰ ἦταν ζηλευτὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦσε, δὲν τὸν γέμιζαν καὶ δὲν τοῦ ἔδιναν τὴν πραγματικὴ χαρά. Καὶ δὲν τοῦ τὴν ἔδιναν, διότι δὲν ἀποτελοῦσαν ἀγαθά. Καὶ δὲν ἦταν ἀγαθά, διότι δὲν χρησιμοποιοῦνταν γιὰ φιλανθρωπίες. Ἔτσι ὁ Ζακχαῖος βρισκόταν σὲ ἀναζήτηση αὐτοῦ τοῦ πράγματος ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ νιώσει χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Διότι ἕνεκα τῶν ἀδικιῶν ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων διέπραττε ἀπὸ τὴ θέση τοῦ ἀρχιτελώνη, ἦταν ἐσωτερικὰ ἄδειος. Αὐτὸ δὲ ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὸν ἀρχιτελώνη ἦταν ὁ Θεός. Ἡ εὐκαιρία ἐπανόρθωσης τῶν ἀδικιῶν του, τοῦ προσφέρεται κατὰ τὴ διέλευση τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ. Τοῦτο τὸ γνωρίζει ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἀδικῶν καὶ ἁμαρτάνων, εἶχε κατὰ βάθος ἀγαθὴ διάθεση, ἀλλὰ καὶ πόθο ἐξόδου ἀπὸ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν. Ἔτσι, σπεύδει μπροστὰ καὶ σκαρφαλώνει σὲ μία συκομορέα, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ δεῖ τὸν Κύριο.

Ἡ ἀγαθὴ διάθεση τοῦ πλούσιου ἀρχιτελώνη Ζακχαίου, καθὼς καὶ ἡ αὐθόρμητη πράξη του, δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς τοῦ Κυρίου, ποὺ τοῦ ζητᾶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὴν οἰκία του. Ἡ δὲ τιμὴ ποὺ τοῦ ἀποδίδει ὁ Κύριος ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο στὸ φιλότιμο τοῦ Ζακχαίου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔμπροσθεν πάντων, μὲ συντριβὴ καρδίας, ἐξομολογεῖται καὶ ἐπιζητεῖ τὴν ἐπανόρθωση τῶν ἀδικιῶν ποὺ διέπραξε. Ἐπιθυμεῖ καὶ ἀποφασίζει νὰ δώσει ἀπὸ τὰ πολλά του πλούτη, ποὺ μέχρι τότε μάζευε διαπράττοντας ἀδικίες. Δίδει λοιπὸν ὁ Ζακχαῖος ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του, τὰ φαινομενικὰ ἀγαθά, καὶ γίνεται ἀνὴρ ἀγαθός.

Ὁ ὄντως ἀγαθὸς ἄνθρωπος, καὶ ὡς τέτοιος ἀποδεικνύεται ὁ ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, εἶναι αὐτὸς ποὺ καθαίρει τὴ συνείδησή του, αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται στὴν ἀρετή, αὐτὸς ποὺ βλέπει τὸν κάθε ἄνθρωπο ὡς πλησίον καὶ ἀνοίγει τὰ σπλάχνα του στὶς ἀνάγκες καὶ τὰ προβλήματά του. Αὐτὸς ποὺ δὲν χαίρεται καὶ δὲν ὑπερηφανεύεται γιὰ τὰ πλούτη του θεωρῶντας ὅτι ἀφοῦ ἔχει χρήματα καὶ περιουσία δὲν ἔχει ἀνάγκη κανενὸς καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχει ἀνάγκη κανενὸς δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ κανένα. Ἀντιθέτως, ἀγαθὸς εἶναι ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος. Καὶ ἡ ἀγαθότητά του εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο μεγάλη εἶναι καὶ ἡ καρδία του γιὰ τὸν συνάνθρωπό του.

Τὸ παράδειγμα ποὺ προσφέρει ἡ περίπτωση τοῦ ἀρχιτελώνη Ζακχαίου εἶναι ἰδιαίτερα διδακτικὸ καὶ προσφέρεται ὡς ἠχηρὴ ὑπενθύμιση στὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἔχουμε ἀγαθὰ ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα νὰ φερθοῦμε φιλάνθρωπα δίνοντας ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, ὥστε νὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς τό «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». 

ΠΗΓΗ