ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Ἀπευθυνόμενος στούς Κορινθίους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπολογεῖται, προκειμένου νά ἀναιρέσει τίς ὀλέθριες ἐναντίον του συκοφαντίες, πού διακινοῦσαν κάποιοι ψευδοδιδάσκαλοι, μέ σκοπό νά θίξουν καί νά ὑποβαθμίσουν τήν Ἀποστολική του ἰδιότητα. Τόν κατηγοροῦσαν γιά καπηλεία τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, καθώς, ὅπως διέδιδαν, ὁ Παῦλος δέν εἶχε δεῖ προσωπικῶς τόν Χριστό καί δέν ἐργαζόταν ὡς Ἀπόστολος. Τίς σκευωρίες αὐτές ἀνατρέποντας, ὁμολογεῖ ὅτι καί τόν Κύριο εἶδε καί ὡς Ἀπόστολος ἐργάστηκε, γεγονός πού ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε. Ἄν, ὅμως, δέν ἔκανε χρήση κάποιων ἀναφαίρετων δικαιωμάτων του, ὡς Ἀπόστολος, τό ἔπραξε γιά νά μήν ἐμποδίσει τήν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου καί δώσει ἀφορμή κατηγορίας ἐναντίον του καί σκανδαλισμοῦ τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν.

Ἡ γυναικεία παρουσία στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας

Ἕνα ἀπό τά δικαιώματα πού ἀπεμπόλησε εἶναι ἡ συμπερίληψη κάποιας ἤ κάποιων γυναικῶν, σεμνῶν καί πιστῶν, στίς ἱεραποστολικές του περιοδεῖες, οἱ ὁποῖες θά ἀναλάμβαναν δευτερεύουσες διακονίες, προκειμένου ὁ ἴδιος νά εἶναι ἀπερίσπαστα ἀφοσιωμένος στό ἱεραποστολικό του ἔργο. Καί αὐτό τό ἔπραξε, γιά νά μή δώσει ἀφορμή κατηγορίας σέ πονηρούς καί δαιμονικούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν πάντα ἀφορμή γιά νά ἀντιδράσουν κατά τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ ἀναφορά αὐτή τοῦ Παύλου στή δευτερεύουσα καί διακριτική γυναικεία παρουσία στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μᾶς παρέχει τήν εὐκαιρία νά καταθέσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά μέ τή λεγόμενη ἱερωσύνη τῆς γυναίκας, περί τῆς ὁποίας ἀναπτύσσεται, κατά καιρούς, μεγάλη συζήτηση στόν χριστιανικό κόσμο. Μάλιστα, ἡ συζήτηση αὐτή βάλλει, συνήθως, κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τήν εἴσοδο τῶν γυναικῶν στούς κόλπους τῆς ἱερωσύνης, θίγοντας, δῆθεν, μέ τόν τρόπο αὐτό, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν γυναικῶν.

Ἕνας μακαριστός Προκαθήμενος εἶχε τοποθετηθεῖ ὑπεύθυνα καί καθοριστικά, ἐπί τοῦ ζητήματος αὐτοῦ, ὅταν ἡ συζήτηση εἶχε ὀξυνθεῖ πρίν ἀπό μερικά χρόνια. Εἶχε τονίσει χαρακτηριστικά ὅτι «ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, πού προτείνεται ὡς ἀντίλογος, πολλές φορές, ἀπό τό φεμινιστικό κίνημα, ἀποτελεῖ μᾶλλον ψευδοδίλημμα. Ἡ ἱερωσύνη δέν ἀποτελεῖ ἀξίωμα κοσμικό, δέν θεωρεῖται ἐπάγγελμα, ἀλλά λειτούργημα, δέν εἶναι ἀξίωμα ἐξουσίας, ἀλλά προσφορά καί αὐτοθυσία. Βεβαίως, ὅλα αὐτά δέν μποροῦν νά κατανοηθοῦν μέ τά κριτήρια τοῦ κόσμου καί τήν προβληματική τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων. Γιατί μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ἀπαιτοῦμε θέσεις, δέν διεκδικοῦμε δικαιώματα. Τήν Ἐκκλησία τή διακονοῦμε προθύμως καί ποικιλοτρόπως, χωρίς νά προσμένουμε ἀνταλλάγματα».

Ἡ Παναγία διδάσκει μέ τήν ταπείνωσή της

Θά μπορούσαμε νά καταθέσουμε σειρά ἐπιχειρημάτων πάνω στά ὁποῖα στηρίζει ἡ Ἐκκλησία μας τή διαχρονική αὐτή ἄποψή της, πού σχετίζονται εἴτε μέ τή Θεολογία, εἴτε μέ τήν παράδοσή της. Θά περιοριστοῦμε, ὅμως, στό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία κατέχει κορυφαία θέση στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, καθότι ἐκπροσώπησε ἐπαξίως τό ἀνθρώπινο γένος καί κατέστη τό δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔθεσε τίς βάσεις γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ Ἐκκλησία μας οὐδέποτε περιέβαλε τήν Παναγία μας μέ τό ἱερατικό ἤ τό ἀρχιερατικό ἀξίωμα, οὔτε τῆς ἀνέθεσε ἱεραποστολικό ἔργο ἤ τήν εὐθύνη τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης τῶν μελῶν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἀλλά οὔτε καί ἡ ἴδια διεκδίκησε γιά τόν ἑαυτό της τέτοια ἰδιότητα. Ἡ Παναγία ἔζησε στήν ἀφάνεια, διδάσκοντας μέ τή σιωπή, τή διακριτικότητα καί τήν ταπείνωσή της τόσα μεγάλα καί θαυμαστά, ὥστε νά ὑμνεῖται καί νά τιμᾶται ὅσο κανείς ἄλλος Ἅγιος στή χριστιανική πραγματικότητα ὅλων τῶν ἐποχῶν. 

Ἐν τούτοις, ἡ πιστή, εὐσεβής καί σεμνή γυναίκα μπορεῖ νά ἱερουργήσει, τρόπον τινά, ἀναλώνοντας τόν ἑαυτό της στό κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, παίρνοντας τή θέση τῶν διακονισσῶν τῆς ἀγάπης τῆς Ἀποστολικῆς ἐποχῆς. Μπορεῖ, μέ τόν τρόπο αὐτό, νά καταστεῖ εὔχρηστο ὄργανο θεοφιλοῦς διακονίας, δίπλα στόν ὑπεύθυνο ἱερέα καί ποιμένα, προσφέροντας ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, διατηρώντας τή θέση πού τῆς ἁρμόζει στόν Ἐκκλησιαστικό ὀργανισμό, ἀλλά καί ἐργαζόμενη, παράλληλα, γιά τήν προσωπική της πνευματική ἀνέλιξη καί τελειότητα. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ