ΚΥΡΙΑΚΗ ΙB' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (31-08-2025)

 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

«Δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Μτ. 19,23), ἀκούσαμε στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί μου. Αὐτός ὁ Κυριακός Λόγος μᾶς δίνει, λοιπόν, τήν ἀφορμή νά ὁμιλήσουμε γιά τόν πλοῦτο καί τά χρήματα. Καταρχάς, πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅλα τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, πνευματικά καί ὑλικά, ἀνήκουν σ’ Ἐκεῖνον πού τά δημιούργησε καί προνοεῖ γιά ἐκεῖνα. Ἑπομένως, δικά του εἶναι καί τά οἰκονομικά ἀγαθά, δηλαδή ὁ πλοῦτος, πού κατανέμεται μέ τήν θεία βούληση καί μέ παιδαγωγικό σκοπό. Ἔτσι, οἱ πλούσιοι ἔχουν τήν εὐκαιρία νά δείξουν φιλανθρωπία, εὐσπλαγχνία καί ὑπεύθυνη διαχείριση τῶν ὑλικῶν τους, ἐνῶ οἱ φτωχοί καλοῦνται νά ἀσκηθοῦν στήν καρτερία, τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα πρός τόν Θεό.

Ὁ πλούσιος, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, δέν εἶναι κυρίαρχος καί ἀπόλυτος κύριος τῶν ὑπαρχόντων του, ἀλλά διαχειριστής καί οἰκονόμος τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι «οἰκονόμος ἐπί τῶν παρά Θεοῦ», «ἀγαθοῦ Θεοῦ γέγονας ὑπηρέτης, οἰκονόμος τῶν ὁμοδούλων». Ὁ πλοῦτος, προερχόμενος ἀπό τόν Θεό, ἔχει προορισμό τήν ἀνακούφιση καί τήν εὐημερία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ὥστε νά ὑπηρετεῖ τήν κοινή ὠφέλεια καί νά στηρίζει τήν κοινωνική συνοχή, ἀλληλοσυμπληρώνοντας τά ὑστερήματα πλουσίου καί πτωχοῦ. Γι’ αὐτό ὁ ὑλικός πλοῦτος, πού ἀποτελεῖ πρόσκαιρο ἀγαθό, δέν δικαιολογεῖ ἔπαρση στόν κάτοχο του ἤ πολύ περισσότερο θεοποίηση.

Ὁ πλοῦτος ἀποτελεῖ οὐδέτερο ἀγαθό, δηλαδή δέν εἶναι οὔτε καλός οὔτε κακός ἀπό μόνος του, ἀλλά ἀπό τή χρήση πού τοῦ κάνει κάποιος. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, ἀποτελεῖ κάτι τό πρόσκαιρο, ἐπισφαλές καί εὐτελές πρός τή μέλλουσα νά ἀποκαλυφθεῖ δόξα. Πρέπει νά εἶναι ἄμεμπτη ἡ κτήση του, ἐπιδιώκοντας πάντοτε ὁ ἄνθρωπος τή δικαιοσύνη καί διαχειριζόμενος ἐκεῖνον ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἠθικῆς καί τοῦ θείου καί τοῦ ἀνθρώπινου νόμου. Ἡ κακή χρήση του ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, καθότι ὑποθάλπει τά πάθη τῆς φιλαργυρίας καί τῆς πλεονεξίας, προερχόμενα καί τά δύο ἀπό τήν ἐμπαθή προσκόλληση στά ὑλικά ἀγαθά καί προκαλώντας ἡ μία τήν ἄλλη.

«Οὐδείς οἰκέτης δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν· ἤ γάρ τόν ἕνα μισήσει καί τόν ἕτερον ἀγαπήσει, ἤ τοῦ ἑνός ἀνθέξεται καί τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾶ» (Λκ. 16,13), διδάσκει ὁ Χριστός. Αὐτό διότι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἡ προσκόλληση στά πνευματικά ἀγαθά ἀπό τή μιά καί ἡ ἀγάπη πρός τό χρῆμα καί ἡ προσκόλληση στά ὑλικά ἀγαθά ἀπό τήν ἄλλη, θεμελιώνονται στήν ἴδια ἐπιθυμητική δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος προσκολλᾶται στό χρῆμα καί γενικῶς στά ὑλικά ἀγαθά τόσο περισσότερο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό.

Ἔχοντας, λοιπόν, ὑπ’ ὄψιν ὅλα αὐτά, ἄς εἴμαστε μιμητές ἐκείνων πού εἶναι πλούσιοι στόν οὐρανό καί διαχειρίστηκαν καλῶς τόν πλοῦτο ἤ τήν πτωχεία τους καί ἄς ἐπιδιώκουμε ὄχι τά πρόσκαιρα καί ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά τά αἰώνια, γιά νά τά ἐπιτύχουμε μέ τή Χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τοῦ ὁποίου στόν Πατέρα καί στό Ἅγιο Πνεῦμα ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ τιμή. Ἀμήν.

Ἱεροδιάκονος Ἱερόθεος Κρητικός

ΠΗΓΗ