ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Συμπεριφορές πού ἀπειλοῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου ἔρχεται νά θεραπεύσει ὁ Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του. Ζητεῖ ὁμόνοια καί ἑνότητα, ἐνῶ ἐκφράζει τή στενοχώρια του γιά τίς παρατηρούμενες ἔριδες, προερχόμενες ἀπό ἰδιοτελεῖς στάσεις καί συμπεριφορές. Διδάσκει ὅτι ὅλοι εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, στό ὄνομά του βαπτισθήκαμε, γι’ αὐτό εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά εἴμαστε προσκολλημένοι σέ ἐπιμέρους πρόσωπα, τά ὁποῖα εἶναι ἐπιφορτισμένα μέ τήν πνευματική μας καθοδήγηση, ἐντυπωσιασμένοι, ἐνδεχομένως, ἀπό τά ποικίλα χαρίσματά τους.

Τό πρόβλημα τῆς διαίρεσης ἀπασχόλησε ἐξ ἀρχῆς τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, διότι πολλοί τορπίλιζαν τήν ἑνότητά της. Τό ἴδιο πρόβλημα συνοδεύει τήν ἱστορική της πορεία, δικαιώνοντας τή μεγάλη ἀνησυχία τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος, τήν ὥρα τῆς μεγάλης ἀγωνίας, προσευχήθηκε ἔντονα γιά τή διατήρηση τῆς ἑνότητας στούς κόλπους της (Ἰωάν. 17,11).

Παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τούς λόγους τοῦ Παύλου, θά ἐπισημάνουμε τούς παράγοντες πού λειτουργοῦν καταστροφικά στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Σχίσματα καί αἱρέσεις

Ὁ πρῶτος παράγοντας διαίρεσης εἶναι τά σχίσματα. Πρόκειται γιά διοικητικῆς φύσεως διασπάσεις, πού ὀφείλονται στόν ἐγωισμό τῶν ἐμπνευστῶν τους, ἀλλά καί στήν καλλιέργεια κλίματος θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καί ἑνός ἀδικαιολόγητου ὑπερσυντηρητισμοῦ, πού ὁδηγεῖ στήν ἀμφισβήτηση τῆς διοικητικῆς τάξης καί στήν ἀνυπακοή πρός τήν Κανονική ἐκκλησιαστική ἡγεσία. Ἀκόμα κι ἄν τά σχίσματα δέν προσβάλλουν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ἀλλοιώνουν τή φύση τῆς Ἐκκλησίας καί τραυματίζουν τήν ἀγάπη. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι «τίποτα δέν παροξύνει τόν Θεό, ὅσο ἡ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ δέν ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τή φιλονικία, τή διαμάχη καί τή διάσπαση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο οὔτε οἱ συσταυρωθέντες ληστές δέν τόλμησαν νά διαρρήξουν καί νά χωρίσουν σέ πολλά μέρη». Τονίζει, μάλιστα, ὅτι «οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν μπορεῖ νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος».

Ὁ δεύτερος παράγοντας εἶναι οἱ αἱρέσεις. Αὐτές παραβιάζουν τίς ἀρχές τῆς πίστεως καί ἀλλοιώνουν τήν ὀρθή διδασκαλία, ὅπως διασώζεται στήν Ἁγία Γραφή καί στήν ἱερά Παράδοση. Ὁδηγοῦν στήν πλάνη, ἡ ὁποία καταστρέφει τήν προοπτική τῆς σωτηρίας. Ἀείμνηστος πανεπιστημιακός καθηγητής ἔλεγε ὅτι «τίποτε δέν ἀπειλεῖ περισσότερο τήν πίστη καί τή σωτηρία μας ἀπό τήν πλάνη». Ἡ πλάνη –κάθε πλάνη– συσκοτίζει ἤ παραχαράσσει τήν πίστη, ὁδηγώντας σέ «πίστη», πού δέν μπορεῖ νά σώσει, νά ἑνώσει τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, διότι ἐνεργεῖ ὡς βλασφημία. Ὑπάρχει τό «πνεῦμα τῆς ἀληθείας», πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί τό «πνεῦμα τῆς πλάνης», πού προέρχεται ἀπό τόν διάβολο (Α΄ Ἰωάν. 4,6). Ὁ σκοπός τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά προφυλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό «πνεῦμα τῆς πλάνης». Διότι, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος (5,20), «ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλόν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχήν ἐκ θανάτου καί καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν».

Ὁ γεροντισμός ὡς παράγοντας διάσπασης

Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ γεροντισμός. Πρόκειται γιά τήν τάση ὁμαδοποίησης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὑπό τή σκέπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἑνός γέροντος – πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἡ ἀπόλυτη αὐθεντία· ὁ λόγος του εἶναι «εὐαγγέλιο». Συχνά, τό φαινόμενο ὑποδαυλίζεται ἀπό τούς ἴδιους τούς γέροντες, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, ἱκανοποιοῦν τή ματαιοδοξία τους. Ὁ ρόλος ὅμως τοῦ γέροντος δέν πρέπει νά εἶναι ἡ δημιουργία ὀπαδῶν, ἀλλ’ ἡ εἰς Χριστόν προαγωγή τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Ὁ ἴδιος ὀφείλει νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ἑνώνει τούς πιστούς μέ τόν Χριστό, διασπώντας τά τείχη πού ὀρθώνονται μεταξύ τους, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας.

Ἀπό τά παραπάνω, συμπεραίνεται ὅτι χρειάζεται μεγάλη διάκριση καί προσοχή γιά νά ἀποφεύγουμε τούς πειρασμούς πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί λαμβάνουν ποικίλες μορφές, κατά καιρούς. Μήν ξεχνοῦμε ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν Σωτήρα Χριστό.

Δέν ἀκολουθοῦμε φανατικές καί ὑποκειμενικές ἀνθρώπινες διδασκαλίες, ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί παραμένει ἀνόθευτο στούς αἰῶνες.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ