ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

3 Αὐγούστου 2025

«σύ γάρ εἶ πατήρ ἡμῶν...ἀπ’ ἀρχῆς τό ὄνομά σου ἐφ’ ἡμᾶς ἐστι» (Ἠσαΐου 63,16).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀναφωνεῖ: «Ἐσύ, Κύριε, εἶσαι ὁ Πατέρας μας, ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης μας...ἀνέκαθεν τό παντοδύναμον Ὄνομά Σου ἦταν προστατευτικό γιά ἐμᾶς»· «καί ἄκουσα τήν φωνή τοῦ Κυρίου» (6,8).

Ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός μέλπει στούς Ψαλμούς του: «Ἐσύ εἶσαι ὁ ὕψιστος Κύριος πάνω σ’ὅλη τή γῆ» (96,9)· «Μάθετε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός μας» (99,3)· «Σέ Ἐσένα εἶπε ἡ καρδιά μου· τόν Κύριο θά ζητήσω» (26,8).

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους θά πεῖ: «Σᾶς παρακαλῶ διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά λέγετε ὅλοι τήν αὐτήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως καί νά μήν ὑπάρχουν μεταξύ σας διαιρέσεις. 

Ἄλλος λέγει ἀπό ἐσᾶς καυχόμενος· ἐγώ εἶμαι τοῦ Παύλου, ἄλλος, εἶμαι θαυμαστής καί μαθητής τοῦ Ἀπολλώ καί ὁ τρίτος λέγει· ἐγώ ἀνήκω στόν Κηφᾶ· καί ἄλλος πάλι ἰσχυρίζεται· Ἐγώ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 1,10-12). Αὐτή ἡ ἔντονη προτροπή τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν γιά ἑνότητα μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ὑπογραμμίσουμε, πρῶτα, πόσο μεγάλη πληγή ἀποτελεῖ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στήν Ἐκκλησία καί, δεύτερον, πῶς μπορεῖ νά ἀποφευχθεῖ μιά τέτοια θλιβερή κατάσταση.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί, ὅταν τά μέλη της δέν εἶναι ἑνωμένα, τότε παρουσιάζεται ὁ Χριστός κομματιασμένος! Κάθε διαίρεση μεταξύ τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ πρώτιστα καίριο πλῆγμα καί προσβολή ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Γι’αὐτό καί διαμαρτύρεται ἔντονα ὁ θεῖος Ἀπόστολος «Μεμέρισται ὁ Χριστός;» (6,13). Εἶναι δυνατόν νά κοινωνοῦμε ἀπό τό ἴδιο Ἅγιο Ποτήριο καί νά εἴμαστε διασπασμένοι;

«Ἕνας εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος, γι’αὐτό ἕνα ἠθικό σῶμα εἴμαστε οἱ πολλοί» (Α΄ Κορ. 10,17). Ἄς θυμηθοῦμε τήν ἑνότητα τῶν πρώτων χριστιανῶν (Πράξ. 4,32).

Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τή διάσπαση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ διαιρέσεις καί διαφωνίες ἔχουν ἀρνητικό ἀντίκτυπο καί στούς ἀνθρώπους πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό. Πῶς νά πιστέψουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη, ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά εἶναι σέ διαμάχη καί ἀντίθεση; Γι’αὐτό ἀκριβῶς καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς προέτρεψε τούς μαθητές Του νά διατηρήσουν τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα μεταξύ τους λέγοντας: «Μέ αὐτό θά μάθουν ὅλοι, ὅτι εἶστε μαθητές δικοί μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας» (Ἰω. 13,35). Εἶναι φανερό καί ἐπιτακτική ἀνάγκη νά καλλιεργοῦμε τήν ὁμοφροσύνη καί τήν ἑνότητα μεταξύ μας καί νά ἀποφεύγουμε κάθε τί πού δημιουργεῖ διαιρέσεις καί διχόνοιες μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. 

Πῶς, ὅμως, θά γίνει αὐτό; Πρῶτα μέ τήν ταπεινοφροσύνη. Ἄν ἐξετάσουμε τόν βαθύτερο λόγο γιά τόν ὁποῖο δέν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ μας, θά διαπιστώσουμε ὅτι λείπει ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἀντί αὐτῆς παρουσιάζεται ὁ ἐγωϊσμός, ὁ ὁποῖος σάν δυναμίτης τινάζει στόν ἀέρα τό οἰκοδόμημα τοῦ νηφάλιου διαλόγου καί τῆς ἁρμονικῆς συνεργασίας. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς παρακινεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ἀρετή αὐτή ὑποτασσόμενοι ὁ ἕνας στόν ἄλλο (Α΄ Πέτρ. 5,5). Καί ἕνα δεύτερο σημεῖο ἀπαραίτητο γιά τή διασφάλιση τῆς ἑνότητας εἶναι ἡ ὑπακοή μας στόν Κύριο καί στήν Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἑνότητα ἄν δέν ἀκολουθοῦμε τήν πίστη καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά αὐτοσχεδιάζουμε σέ ζητήματα Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς. «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν Βάπτισμα» (Ἐφ. 4,5), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτήν τήν «μίαν πίστιν» καί τήν ἀλήθεια, πού μᾶς παραδόθηκε καλούμαστε καί ἐμεῖς νά ἀκολουθήσουμε. Τότε, πράγματι, θά λέγουμε «τό αὐτό πάντες» καί δέν θά ὑπάρχουν μεταξύ μας διαφωνίες καί ἀντεγκλήσεις.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος εὔστοχα παρατηρεῖ: «Τίποτα χειρότερο δέν ὑπάρχει ἀπό φιλονικία καί μάχη καί ἀπό τό νά διασπᾶ κάποιος τήν Ἐκκλησία, καί τόν χιτῶνα, τόν ὁποῖο δέν τόλμησαν οἱ ληστές νά σχίσουν, αὐτόν νά τόν κατακόβει σέ πολλά μέρη. Δέν ἀρκοῦν οἱ ὑπόλοιπες αἱρέσεις, ἀλλά καί ἐμεῖς κατακόβουμε τούς ἑαυτούς μας. 

Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος σφάζει καί διαμελίζει τόν Χριστό, ποιᾶς κόλασης δέν εἶναι ἄξιος;... Τόν Δεσπότη σου κατασπαράζεις καί δέν φρίττεις; Τά μέλη τά Δεσποτικά ξεσκίζεις, καί δέν τρέμεις; Σπίτι πατρικό εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Δύο διαιρέσεις ὑπάρχουν στό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Ἡ μία μέν ὅταν παγώσουμε τήν ἀγάπη. Ἡ ἄλλη πάλι, ὅταν τολμήσουμε πράγματα πού εἶναι ἀνάξια νά γίνονται σέ ἐκεῖνο τό σῶμα. Καί συνεχίζει ὁ χρυσός στό στόμα καί στή καρδιά Ἐπίσκοπος: Τίποτα δέν θά μπορέσει νά διαιρεῖ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὅσο ἡ ἀλαζονεία, ἐφ’ ὅσον ἡ διαφορά τῶν σχιζομένων δέν ὀφείλεται στήν δογματική διδασκαλία. Οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν μπορεῖ νά ἐξαλείψει αὐτή τήν ἁμαρτία... Διότι καί ἄν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, δέν θά ἦταν κατόρθωμα ἀπό τήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν χρόνων, τόσο μεγάλο, ὅσο εἶναι τό ἔγκλημα πού προέρχεται ἀπό τή διαίρεση καί τό σχίσμα.

Χριστιανοί μου,

δέν ὑπάρχει πιό πολύτιμο πρᾶγμα γιά τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἑνότητα τῶν μελῶν της. Διηρημένοι προηγουμένως οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους καί ξένοι πρός τόν Θεό ζοῦσαν μέσα στήν ἄγνοια. Ἀλλά ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του ἦλθε καί μᾶς ὁδήγησε ὅλους στή «μία ποίμνη» στή μία Ἐκκλησία Του, ὅπου ἐκεῖ ἐκφράζεται ἡ μία ἑνότητα. Μόνο μέσα στούς κόλπους τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», βρίσκουμε αὐτόν τόν ἱερό δεσμό τῆς κοινῆς δογματικῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας καί εἰδικώτερα τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα ἐμπνέει αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀλλά καί ὅλοι οἱ θεοφόροι Πατέρες δέν παύουν νά ὑπογραμμίζουν καί νά ὁμιλοῦν ὅτι οἱ πιστοί χριστιανοί ἔχουν μεγάλο χρέος νά διαφυλάττουν τήν ἑνότητα καί νά παραμερίζουν διαιρέσεις καί σχίματα. Ὅλα πρέπει νά θυσιάζονται χάρη τῆς ἑνότητας. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἄλλωστε, κατά τήν ἀρχιερατική Του προσευχή πρίν ἀπό τό Πάθος Του, αὐτό ἀκριβῶς ζήτησε ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα Του· τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν...ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσει ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας» (Ἰωάν. 17,21).

Ὁ χριστιανός ποιητής θά παιανίσει καί πάλι: Ἐγώ νά γίνω θέλησα θεός - ὤ συμβουλή προδότρα, στεῖρα! - Ἐγώ ν’ἁρπάξω ζήτησα στά χέρια μου στέμμα καί σκῆπτρο - ὤ μαύρη πλάνη! – Κι ἐσύ, Χριστέ μου, τό καλάμι ἐκράτησες κι ἐφόρεσες τ’ ἀκάνθινο στεφάνι. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ