Κυριακή των Ἁγίων Πάντων

“Ἔτι προσφέρομέν σοι τὴν λογικὴν ταύτην λατρείαν ὑπὲρ τῶν ἐν πίστει ἀναπαυσαμένων προπατόρων, πατέρων, πατριαρχῶν, προφητῶν, ἀποστόλων, κηρύκων, εὐαγγελιστῶν, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, ἐγκρατευτῶν καὶ παντὸς πνεύματος δικαίου ἐν πίστει τετελειωμένου.”

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, σάν καλή καί στοργική Μητέρα, δείχνει στά παιδιά της τόν θεῖο ἔρωτα πού ἔκαιγε στίς καρδιές τῶν Ἁγίων καί ἔτσι κατόρθωσαν τά ἀκατόρθωτα. Γι’ αὐτό προσφέρουμε τήν θεία Εὐχαριστία “ὑπέρ” ὅλων των Ἁγίων καί κυρίως τῆς Παναγίας. Τήν προσφέρουμε πρώτον γιά νά τούς τιμήσουμε, καί δεύτερον γιά νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό πού μᾶς τούς χάρισε γιά νά μεσιτεύουν γιά μᾶς.

Στήν Τράπεζα τῆς ζωῆς, ὅπου συμμετέχουμε, οἱ ἅγιοι Μάρτυρες παραθέτουν τήν ἁγία ζωή τους καί τά ἅγιά τους λείψανα γιά νά εὐφρανθοῦμε πνευματικά.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς λέγει χαρακτηριστικά ὅτι “οἱ ἅγιοι κουράστηκαν καί χαίρουμε ἐμεῖς. Ἐκεῖνοι ἐπάλαισαν κι ἐμεῖς ἀγαλλόμεθα.

Τό στεφάνι τῆς νίκης ἀνήκει σ’ ἐκείνους, ἀλλά ἡ δόξα εἶναι κοινή, μᾶλλον δέ ἡ δόξα ἀνήκει σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Καί πῶς γίνεται κάτι τέτοιο; Διότι οἱ ἅγιοι εἶναι μέλη δικά μας. Ἔτσι ὅταν ἕνα μέλος πάσχει, ὅλα τα μέλη συμπάσχουν. Κι ὅταν ἕνα μέλος δοξάζεται, ὅλα τα μέλη συγχαίρουν. Ἡ κεφαλή στεφανώνεται, καί τό ὑπόλοιπο σῶμα ἀγάλλεται. Ἐμεῖς εἴμαστε τά πόδια, οἱ δέ Ἅγιοι ἡ κεφαλή.” Ἁπλά, ἡ ζωή τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας εἶναι μία διαρκῆς πρόσκληση στήν εὐχαριστιακή Κοινωνία. Οἱ Ἅγιοι, ὅπως γράφει ὁ ὅσιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, “οὔτε χορταίνουν νά ὑμνοῦν τόν Θεό, οὔτε νομίζουν ὅτι αὐτοί μόνοι ἐπαρκοῦν γιά τήν Εὐχαριστία. Ἔτσι λοιπόν θέλουν νά ἔχουν συνεργάτες σ’ αὐτόν τόν ὕμνο ὅλους τούς Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους.”

Ἕνας σύγχρονος ἅγιος, ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, μέ τόν ἁγιοπνευματικό του λόγο ὑμνεῖ τούς Ἁγίους της Ἐκκλησίας μας λέγοντας ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι “ζοῦν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Κύριος καί ἡ Πανάχραντη Μητέρα του. Ἐκεῖ εἶναι οἱ Ἅγιοι Προπάτορες καί Πατριάρχες οἱ ὁποῖοι ἔφεραν καί παρέδωκεν τήν πίστη τους. Ἐκεῖ εἶναι καί οἱ Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν Πνεῦμα Ἅγιον καί μέσω τοῦ λόγου τους καλοῦσαν τό λαό πρός τόν Θεό. Ἐκεῖ καί οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι πέθαναν γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖ βρίσκονται καί οἱ Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ καί οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες, οἱ μιμητές τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ἐβάστασαν τά βάρη τῶν πνευματικῶν τους προβάτων. Ἐκεῖ εἶναι καί οἱ ὅσιοι ἀσκητές καί οἱ διά Χριστόν σαλοί, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἄσκησή τους νίκησαν τόν κόσμο. Ἐκεῖ, στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀγάλλονται καί ὅλοι οἱ Δίκαιοι, οἱ ὁποῖοι ἐφύλαξαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νίκησαν τά πάθη.”

Ἄς ἀγωνιστοῦμε κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά βρεθοῦμε στήν θεσπέσια αὐτή Σύναξη τοῦ Κυρίου μας, τῆς Μητέρας Του καί ὅλων τῶν Ἁγίων Του. Ἀλλά, ἀλίμονο σέ ἐμᾶς, ὅπως πάλι μᾶς λέγει ὁ ὅσιος Σιλουανός! 

“Ἐπειδή δέν ἔχουμε ταπείνωση, τό ἀσθενές πνεῦμα μας σβήνει σάν κεράκι μέ τόν παραμικρό πειρασμό, ἐνῶ τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων ἔκαιγε σάν φλόγα πυρός, κι ὄχι μόνο δέν ἔσβηνε ἀπό τόν ἄνεμο τῶν πειρασμῶν, ἀλλά μᾶλλον ἄναβε ἀκόμα περισσότερο. Οἱ Ἅγιοι ἐργάζονταν ὅπως κι ἐμεῖς ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά ἀντιθέτως μέ ἐμᾶς τό πνεῦμα τους ἔμενε πάντα στήν μνήμη τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Ἅγιοι γιά χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὑπέμεναν ὅλες τίς θλίψεις καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐδόξαζαν τόν Θεό.”

Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε λοιπόν μέ πίστη τήν Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους διότι εἰσακούουν τῶν προσευχῶν μας καί χαίρονται γιά τήν μετάνοιά μας.

Καί τελειώνοντας ἄς κλείσουμε καί πάλι μέ τόν ὅσιο Σιλουανό, ὁ ὁποῖος γράφοντας γιά τήν μεσιτεία τῶν Ἁγίων, λέγει ὅτι “πρότερον δέν μποροῦσα νά καταλάβω πῶς οἱ οὐρανοπολίτες Ἅγιοι δύνανται νά βλέπουν τήν ζωή μας. Ὅταν ὅμως ἡ Ἁγία Θεομῆτορ μέ ἔλεγξε γιά τίς ἁμαρτίες μου, τότε ἐγνώρισα ὅτι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οἱ Ἅγιοι μᾶς βλέπουν καί γνωρίζουν ὅλη τήν ζωή μας.”

π. Θεολόγος Παντελής

Ἐφημέριος Ἁγ. Ἰωάννου Ἀνατολῆς

ΠΗΓΗ