«Πνεύματος ἐπιδημία» 

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 12 Ἰουνίου 2022, τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β΄ 1-11)

«Πνεύματος ἐπιδημία»

Τὴ νύχτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ὁ Κύριος εἶχε δώσει μιὰ σημαντικὴ ὑπόσχεση στοὺς Μαθητές. Τοὺς εἶχε πεῖ ὅτι μετὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση καὶ τὴ θεία Ἀνάληψή του στοὺς οὐρανοὺς θὰ τοὺς ἔστελνε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μένει συνεχῶς μαζί τους καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύει. Ἡ ἐπαγγελία αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἐκπληρώθηκε τὴν πεντηκο­στὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή του, μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Μαθητὲς καὶ στὴν πρώτη Ἐκ­κλησία. Αὐτὸ τὸ ­συγκλονιστικὸ γε­γο­νὸς ­ἑορτάζουμε σήμερα, μὲ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκο­στῆς καὶ μᾶς τὸ περιγράφει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

1. Μιὰ διαρκὴς Πεντηκοστὴ

Στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅ­που εἶχε τελεσθεῖ ὁ Μυστικὸς Δεῖ­πνος, βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οἱ Μαθητὲς τοῦ Κυρίου μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἕναν εὐρύτερο κύκλο μαθητῶν καὶ προσεύχονταν μὲ μιὰ καρδιά. Ξαφνικὰ ἄκουσαν ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ μιὰ βοὴ σὰν φύσημα σφοδροῦ καὶ βίαιου ἀνέμου. Ἡ βοὴ αὐτὴ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι. Τὴν ἴδια στιγμὴ εἶδαν νὰ διαμοιράζονται σὲ αὐτοὺς γλῶσσες σὰν τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καὶ στὸν καθένα νὰ κάθεται ἀπὸ μιὰ γλώσσα.

«Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μὲ τὸν φωτισμό του ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες καὶ νὰ κηρύττουν οὐράνιες καὶ θεϊκὲς ἀλήθειες.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε μὲ τὸν θαυμαστὸ αὐτὸ τρόπο τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὴ σύναξη ἐκείνη τῶν πιστῶν, στὴν πρώτη Ἐκκλησία, καὶ πλημμύρισαν οἱ Μαθητὲς μὲ τὰ ἐξαιρετικὰ χαρίσματά του. Ἐξίσου θαυμαστὸ ὅμως εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ τότε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παραμένει διαρκῶς στὴν Ἐκκλησία καὶ ἐνεργεῖ τὰ πάν­τα μέσα σὲ αὐτήν. Ἐκεῖνο τελεσιουργεῖ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἁγιάζει καὶ ἀναγεννᾶ τοὺς πιστούς, μᾶς ἐνισχύει στὸν πνευματικό μας ἀγώνα, χορηγεῖ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του στὸν καθένα μας· «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως τονίζει ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς Ἑορτῆς.

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ὁ ἱερὸς χῶρος μέσα στὸν ὁποῖο πνέει ἀκατάπαυστα εἴκοσι αἰῶνες τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, οἱ δὲ πα­ράδοξες ἐκεῖνες φλόγες, ποὺ ἔλαβαν τότε οἱ Μαθητές, μεταλαμπαδεύονται σὲ κάθε πιστὸ ποὺ ἔχει λάβει τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ ἅγιο Χρίσμα καὶ εἶναι ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

2. Τέλεια κοινωνία ἀγάπης

Τὴν ἡμέρα ἐκείνη βρίσκονταν στὴν Ἱερουσαλὴμ Ἑβραῖοι τῆς Διασπορᾶς ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, ὅπως σημειώνει στὴ συνέχεια τὸ ἱερὸ κείμενο τῶν Πράξεων: «Ἦσαν ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν», οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔλθει γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Στὸ ἄκουσμα λοιπὸν τῆς βοῆς τοῦ ἀνέ­μου συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπὸ αὐτοὺς ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκία, ὅπου βρίσκονταν οἱ Ἀπόστολοι, ἔμειναν δὲ κατάπληκτοι, διότι ἄκουγαν τοὺς Μαθητὲς νὰ μιλοῦν στὴ δική τους γλώσσα.

Καὶ ἀποροῦσαν: «Δὲν εἶναι ὅλοι αὐτοί, δηλαδὴ οἱ Ἀπόστολοι, Γαλιλαῖοι στὴν καταγωγή; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μιλοῦν τὴ δική μας τοπικὴ γλώσσα; Εἴμαστε ἐδῶ Πάρθοι, Μῆδοι, Ἐλαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς Ἰουδαίας, τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Φρυγίας, τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Λιβύης, ποὺ εἶναι κοντὰ στὴν Κυρήνη, καὶ Ρωμαῖοι, ποὺ διαμένουμε ἐδῶ, καθὼς ἐπίσης Κρῆτες καὶ Ἄραβες. Πῶς εἶναι δυνατὸν ὅλοι ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀκοῦμε νὰ κηρύττουν στὶς δικές μας τοπικὲς γλῶσσες τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ;» Ὅταν κάποτε οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν μὲ ἀλαζονεία νὰ χτίζουν τὸν πύργο τῆς Βα­βὲλ γιὰ νὰ φθάσουν στὸν Θεό, ὅπως νόμιζαν, ὁ Θεὸς παραχώρησε σύγχυση σὲ αὐτούς. Ἄρχισαν νὰ μιλοῦν διαφορετικὲς γλῶσσες μεταξύ τους καὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν. Ἀποξενώθηκαν. Τὴν Πεντηκοστὴ συνέβη τὸ ἀκρι­βῶς ἀντίθετο: Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φώτισε τοὺς Ἀποστόλους, ὥστε νὰ μιλοῦν γλῶσσες ποὺ ποτὲ δὲν εἶχαν ἀκούσει μέχρι τότε, καὶ νὰ κηρύττουν σὲ ποικίλες διαλέκτους τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀναιρέθηκε τότε ἡ ἀ­πο­ξέ­νωση τῆς Βαβὲλ κι ὅλος ὁ κόσμος ἑνώ­θηκε στὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό.

Ἑνώθηκε καὶ παραμένει ἑνωμένος. Μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ζοῦμε αὐθεντικὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ ἦθος της, ὑπερβαίνονται οἱ φυλετικὲς καὶ γλωσσικὲς διαφορές. Μᾶς ἑνώνει ὅλους ἡ κοινὴ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό. Μὲ τὴ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ξεπερνοῦμε κάθε διαφορὰ καὶ κάθε ἀδυναμία ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν διπλανό μας. Δὲν εἴμαστε πλέον ξένοι. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς καθιστᾶ καὶ πάλι ἀδελφούς· ἑνωμένους σὲ μία τέλεια κοινωνία ἀγάπης. Καὶ μέσα στὴν κοινωνία αὐτή, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, ὄχι ἁπλῶς «φθάνουμε» στὸν Θεό, ἀλλὰ ζοῦμε διαρ­κῶς ἑνωμένοι μαζί Του.

ΠΗΓΗ