“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(21 Ἰουλίου 2019)

Συγκλονιστική και συνάμα αποκαλυπτική αδελφοί μου η συνάντηση του Κυρίου με τους δαιμονόπληκτούς της περιοχής των Γεργεσηνών.

Συγκλονίζει η περιγραφή του Ιερού Ευαγγελιστού Ματθαίου, για την τραγική, την οδυνηρή, την όντως δραματική κατάσταση των δύο αυτών ανθρώπων που ήταν κάτω από την εξουσία την τυρρανική του διαβόλου. Ίσως βλέποντας την εικόνα των δύο στο Ευαγγέλιο να θεωρήσουμε ότι εμείς δεν βρισκόμαστε σε τέτοια κατάσταση. Οι Πατέρες όμως της Εκκλησίας μας προτρέπουν να δούμε τον εαυτό μας επηρεασμένο από τον εγωϊσμό, σκοτισμένο από το θυμό, οπλισμένο με την εκδικητικότητα και την κακότητα, τυφλωμένο από τη φιλοδοξία, την σαρκολατρεία, την ματαιοδοξία. Εαν ταπεινά θελήσουμε να δούμε σε μία τέτοια κατάσταση τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι δεν διαφέρουμε από τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου.

Όμως σήμερα αδελφοί μου δεν θα σταθούμε στην κατάσταση των δύο δαιμονισμένων που άγγιξε και θεράπευσε η αγάπη και το έλεος Του Κυρίου, αλλά σε μία σκοτεινή, απαράδεκτη, δαιμονική στάση της ψυχής που ονομάζεται αχαριστία. Οι κάτοικοι της περιοχής, όταν οι συμπατριώτες τους θεραπεύονται και η περιοχή λυτρώνεται από την ενοχλητική παρουσία τους, δεν τρέχουν να ευχαριστήσουν τον Κύριο, δεν βλέπουν την δύναμη του την Θεϊκή, δεν τον παρακαλούν να μείνει όπως οι κάτοικοι της Σαμάρειας και πολλών άλλων περιοχών, αλλά τρέχουν να τον παρακαλέσουν να φύγει γρήγορα γιατί η παρουσία Του τους στοίχισε τους χοίρους που δεν άντεξαν την παρουσία του διαβόλου και έπεσαν στον γκρεμό. Η παρουσία των χοίρων άξιζε για αυτούς περισσότερο από την παρουσία του Θεού.

Η αχαριστία γεννήθηκε στην ψυχή των πρωτοπλάστων την στιγμή της πτώσης. Τη στιγμή που έπεσαν από το ύψος της αγάπης στα σκληρά χέρια του εγωϊσμού. Η αγάπη τρέφει την ευγνωμοσύνη ενώ η απουσία της καλλιεργεί την αχαριστία. Η αχαριστία ενδυναμώνει τις κακίες και ισχυροποιεί την περιφρόνηση. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν τον αχάριστο και αδιάντροπο. Άνθρωπο χωρίς φιλότιμο, ευαισθησία, ευγένια, ειλικρίνεια. Άνθρωπο χωρίς περιεχόμενο. Ένας αγιορείτης ασκητής έλεγε το αχάριστο πιθάρι τρύπιο που όσο και να το γεμίσει ο Θεός, ότι κι αν του δώσουν οι άνθρωποι το ξεχνά, το χάνει και πάλι άδειο μένει. Πολλοί πατέρες της Εκκλησίας μας, σημειώνουν ότι ο αχάριστος πέφτει σε επίπεδο κατώτερο και από αυτό του ζώου. Το σκυλάκι πάντοτε ευχαριστεί εκείνον που το τρέφει και πολλά από τα ζώα ανταποδιδουν την ευεργεσία. Ο Κύριος εκφράζει πικρία για τους εννέα λεπρούς που θεραπεύτηκαν από την σωματική ασθένεια αλλά όχι από την ψυχική αχαριστία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νεοκαισαρείας τονίζει ότι η αχαριστία δεν είναι «δεινόν αλλά πάνδεινον».

Θεραπεία της αχαριστίας, η ευγνωμοσύνη. Γονείς της μεγάλης αρετής η ταπείνωση και η αγάπη. Όσο περισσότερο ταπεινώνεται ο άνθρωπος αισθάνεται την ευεργεσία και ευχαριστεί. Όσο αγαπά τόσο ευγνωμονεί. Έτσι ο άνθρωπος κρατά δεν διώχνει το Χριστό. Έτσι διατηρεί μέσα στη ζωή του και τον αδελφό. Χριστός και αδελφός είναι ο παράδεισος μας, τον οποιο γεννά, καλλιεργεί και διατηρεί η ευχαρίστια στο Θεό και η ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο.

ΠΗΓΗ