ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ὅπως μᾶς ἀνέφερε ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Ματθαῖος τήν περασμένη Κυριακή ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας μετά τήν θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων στήν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν δέν παρέμεινε ἐκεῖ, ἀλλά ἀφοῦ μπῆκε στό πλοιάριο μαζί μέ τούς Μαθητές Του ἐπέστρεψε στήν Καπερναούμ. Ὅταν ἔφθασε «στήν ἰδίαν πόλιν» τοῦ ἔφεραν μπροστά Του ἕναν παραλυτικό. Ἕναν πονεμένο, ἕναν δυστυχισμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος γεμάτος προσδοκία καί ἐλπίδα κοιτοῦσε τόν ἰατρό ψυχῶν καί σωμάτων Ἰησοῦ. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος δέν βλέπει μόνο τόν πόνο τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλά βλέπει καί τήν αἰτία τῆς ἀσθενείας του, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἐπειδή ὅμως ἡ ψυχή ἔχει πολύ μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τό σῶμα θέλει πρῶτα νά θεραπεύσει τήν ψυχή καί τοῦ λέει: «θάρσει τέκνον ἀφέωνται σοί αἱ ἁμαρτίαι σου..» καί κατόπιν θεραπεύει τό σῶμα.

Ὁ Χριστός θεραπεύει τόν ὅλο ἄνθρωπο, ὡς ψυχοσωματική ὀντότητα καί γι’ αὐτό δέν περιορίζεται μόνο στή σωματική ἀσθένεια, ἀλλά θεραπεύει καί τήν ψυχή, δίδοντας «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον», διότι, ὅπως γράφει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς Πράξεις, «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος», γι’ αὐτό, σημειώνει ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, «ἡ διακονική στάση τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, δέν σταματᾶ στό κήρυγμα καί τή διδασκαλία Του, στή διακονία τοῦ λόγου, ἀλλά συμπληρώνεται μέ τήν ἔμπρακτη προσφορά τῆς ἀγάπης Του, μέσω τῆς θαυματουργικῆς ἄρσης τῶν συνεπειῶν τῆς ἁμαρτίας τοῦ πόνου, τῆς ἀρρώστιας καί τοῦ θανάτου, τῆς δουλείας στήν τραγική μοίρα τῆς φθαρτότητας. Κορύφωση, ὅμως, τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπο ὑπῆρξε τό Πάθος τοῦ Σταυροῦ, ἡ προσφορά τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς Του, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὕψιστη, λοιπόν, ἔκφραση τῆς θείας ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ, πού πραγματώνεται ὡς διακονία, εἶναι ἡ θυσία».

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νομίζουμε ὅτι ἡ μεγαλύτερη συμφορά στόν κόσμο εἶναι οἱ ἀσθένειες, οἱ στερήσεις, ἡ φτώχεια καί φυσικά ὁ θάνατος. 

Ἀλλά ὁ Χριστός μέ τήν σημερινή ἀντιμετώπιση τοῦ παραλύτου μᾶς λέει:

Ὄχι.

Ἡ μεγαλύτερη συμφορά στόν κόσμο, πού συνήθως φέρνει ὅλες τίς ἄλλες, εἶναι ἡ ἁμαρτία.

Μία τραγική πραγματικότητα γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι τό γεγονός τῆς ἁμαρτίας. Ἁμαρτία σημαίνει, ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπήσει τόν Θεό. Εἶναι, ὅπως λέει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, «μία ἄνομη κυοφορία πού ἀποκυεῖ τόν θάνατο». Ἡ ποικιλόμορφη ἁμαρτία ξεπηδᾶ καί γεννιέται ἀπειλητικά μέσα ἀπό δύο παράγοντες, πρώτον, ἀπό τόν πειρασμό τοῦ

ἀρχέκακου διαβόλου, καί δεύτερον, ἀπό τήν ἐσωτερική ἐπιθυμία, πού

δελεάζει καί θέλγει. Ὁ Ἄπ. Παῦλος περιγράφει μέ τραγικότητα τήν

πτώση καί τήν παραπλάνηση. Ἐκεῖ πού πάω νά κάνω τό καλό, λέει,

βλέπω ἕναν ἄλλο ἑαυτό μου νά μέ παρασύρει καί νά κάνω τελικά το

κακό, καί ποιός ἄραγε μπορεῖ νά μέ γλιτώσει ἀπό τόν θάνατο αὐτό;

«Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ

θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7:24).

Κανείς δέν μπορεῖ νά ξεφύγει ἀπό τήν πειρασμό καί τήν ἁμαρτία.

Ὅμως τό πρόβλημα γεννιέται μετά ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό καί ὁ

Ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι, «οὔχ οὕτως ἁμαρτία κακόν, ὡς ἡ μετά τήν

ἁμαρτίαν ἀναισχυντία». Ὁ λυτρωτικός μονόδρομος εἶναι ἡ μετάνοια

στήν γλυκύτατη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἡ παραδοχή τῶν λαθῶν, ἡ ἀποδοχή

ταπεινά της πτώσης, ἡ ὁμολογία καί ἡ συγχώρηση τοῦ Θεοῦ γεμίζει τόν

ἄνθρωπο μέ τήν χαρά τῆς νέας ζωῆς μέσα στήν προσδοκία, στήν ἐλπίδα

τῆς αἰωνιότητας καί στήν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς τήν «πάντα νοῦν

ὑπερέχουσαν».

Ἐδῶ βρίσκεται ἡ μεγάλη εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου, νά δεῖ τήν ἁμαρτία

πού φωλιάζει μέσα του καί νά ἀγωνισθεῖ νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτή.

Ὅμως δέν τήν βλέπει. Πιό εὔκολα εἶναι νά παίρνει κανείς

ἀντικαταθλιπτικά καί ἠρεμιστικά φάρμακα καί νά ἀκολουθεῖ μοντέρνες

ψυχοθεραπεῖες, παρά νά δεῖ τήν ἁμαρτία νά μετανοήσει καί νά ἀλλάξει

τρόπο ζωῆς μέσα στήν ἀπέραντη ἀγάπη καί γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ καί τήν

θυσιαστική ἀγάπη Του στόν κόσμο. Γι’ αὐτό τήν ἁμαρτία φοβόταν πᾶν

ἀπό ὅλα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Λέει χαρακτηριστικά ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Κι ἄν ἀκόμη κάθε

ἡμέρα ἁμαρτάνης, κάθε ἡμέρα μετανόει». Δέν περιμένει ὁ Θεός νά

περάση χρόνος ἀπό τήν μετάνοιαν. Ὠμολόγησες τήν ἁμαρτίαν σου μέ

εἰλικρίνειαν; Δικαιώθηκες καί συγχωρέθηκες. Μετενόησες ἀληθινά;

Ἐλεήθηκες. Δέν χρειάζεται πολύς χρόνος. Αὐτή εἶναι ἡ του Θεοῦ ἄπειρη

μακροθυμία καί φιλανθρωπία».

Εἴμαστε ἄνθρωποι, πνευματικά ἄρρωστοι, χρεῶστες καί αἰχμάλωτοι

στά πάθη καί στήν ἁμαρτία. Κάθε παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι

μιά πνευματική δουλεία. Ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ: Ἐλᾶτε κοντά μου

ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί «πεφορτισμένοι κἀγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Χωρίς

μετάνοια δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ