ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (8, 28–9,1)

21/7/2019

Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας μάς ομιλεί για τη θεραπεία των δαιμονιζομένων στη χώρα των Γεργεσηνών [η ίδια διήγηση με μικρές διαφορές παρατίθεται και από τους Ευαγγελιστές Μάρκο (κεφ. 5ο) και Λουκά (κεφ. 8ο )].

Ο Ιησούς με τους μαθητές του, περνώντας με πλοιάριο τη λίμνη Γεννησαρέτ, φτάνει στη χώρα των Γεγρεσηνών που βρίσκονταν απέναντι από τη Γαλιλαία. Εκεί τον συναντούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι

κυριαρχούνταν και βασανίζονταν από δαιμόνια. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι δεν έμεναν σε σπίτι, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά στα μνήματα. Ήταν δε τόσο επιθετικοί και επικίνδυνοι

που οι συντοπίτες τους απέφευγαν να περάσουν από εκεί.

Η συνάντηση με τον Ιησού είναι απρόσμενη, καθώς βλέποντας οι δαιμονιζόμενοι τον Κύριο, ταράσσονται από φόβο και κράζουν λέγοντας «τι ζητάς με εμάς Ιησού Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;». Αιτία του φόβου και της αντίδρασης είναι το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι Εκείνος, ο οποίος έχει εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων, είναι Εκείνος, ο οποίος κατά το πρωτευαγγέλιο θα συντρίψει το κεφάλι του πονηρού (Γεν., 3, 15), γι’ αυτό και με την παρουσία του δαίμονες φρίττουσι. Ο διάβολος «φρίττει... και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν». 

Ο Ιησούς διαλέγεται με τα δαιμόνια που έχουν καταλάβει τους ανθρώπους εκείνους, τα οποία παρακαλούν το Χριστό, κατανοώντας την παντοδυναμία του, να δείξει έλεος και να τους δώσει τη δυνατότητα να εισέλθουν στους παρακείμενους χοίρους, οι οποίοι κατά τον Μωσαϊκό νόμο θεωρούνταν ακάθαρτα ζώα και το κρέας τους μη βρώσιμο αλλά μιαρό. Ο Χριστός τούς το επιτρέπει· έτσι βλέπουμε ότι ο Κύριος ακόμη και στα δαιμόνια δίνει δυνατότητα μετανοίας, εκείνα όμως, καταλαμβάνουν τους χοίρους και με την κακοποιό προαίρεσή τους, τους οδηγούν στον γκρεμό, όπου κατακρημνίζονται στη λίμνη και πνίγονται. 

Ο διάβολος εισέρχεται εκεί που δεν υπάρχει η παρουσία του Θεού,

εκεί που οι αντιστάσεις και οι άμυνες έχουν παραδοθεί και οι

κερκόπορτες είναι ανοικτές. Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί με αυτά

τα πράγματα. Όπως πιστεύουμε ότι υπάρχει και ενεργεί ο φιλάνθρωπος

Θεός, άλλο τόσο πιστεύουμε ότι υπάρχει και ενεργεί ο μισάνθρωπος

διάβολος. Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί, αφενός να μην αφήνουμε

χώρο στον πονηρό αλλά να καλλιεργούμε τη άσκηση, την προσευχή και

να γεμίζουμε με τη Θεία χάρη, με τον τακτικό εκκλησιασμό, με τη μετοχή

μας στα μυστήρια, στη Θεία Ευχαριστία, την Εξομολόγηση και τις λοιπές

Αγιαστικές πράξεις. Αφετέρου χρειάζεται πάλι προσοχή και διάκριση

καθώς κάποιοι πιστοί αρέσκονται να βλέπουν πίσω από κάθε τι στη ζωή

τους το διάβολο, μη αντιλαμβανόμενοι τη δική τους ευθύνη. Πολλές φορές

έρχονται στους πνευματικούς, ζητώντας εξορκισμούς κατά του διαβόλου

σαν να είναι καραμέλες για τον πονόλαιμο. Χρειάζεται προσοχή και

διάκριση, γιατί αντί να βλέπουμε και να κατανοούμε τα πάθη, τις

αδυναμίες μας και τα σφάλματά μας ως απότοκα δικών μας χειρισμών ή

της έλλειψης προσπάθειας από μέρους μας, τα αποδίδουμε σε κάποιον

εξωτερικό παράγοντα, στον πονηρό, ο οποίος, ας μου επιτραπεί η

παρακινδυνευμένη έκφραση, γίνεται εξιλαστήριο θύμα, καθώς του

χρεώνουμε τα πάντα με ευκολία. Διαχωρίζουμε το όποιο δικό μας βάρος,

με αποτέλεσμα να ασχολούμαστε συνεχώς μαζί του και εν τέλει αντί να

θέτουμε ως κέντρο της ζωής μας το Χριστό, θέτουμε το διάβολο.

Η ευαγγελική περικοπή όμως δεν τελειώνει εδώ αλλά μας

πληροφορεί πως στη συνέχεια, αφού διαδίδεται η είδηση του

περιστατικού με τους δαιμονιζόμενους και τον κατακρησμό των χοίρων,

βγαίνουν από την πόλη τους όλοι οι Γεγρεσηνοί για να συναντήσουν τον

Χριστό Η αντίδρασή τους στο θείο σημείο αυτό μάλλον είναι η

αναμενόμενη για άπληστους, για πεπωρομένους ανθρώπους που έχουν

αλλοτριωθεί και δεν βλέπουν τα πράγματα στην ορθή διάστασή τους.

Έτσι διόλου δεν χαίρονται για την ίαση των συμπατριωτών τους, δεν

ευφραίνονται και δεν συνεορτάζουν για το γεγονός ότι ήταν ουσιαστικά

νεκροί και αναστήθηκαν και ακόμα δεν βλέπουν τον Ιησού Χριστό ως

ευεργέτη, ως διδάσκαλο και σωτήρα που από περισσή αγάπη και

φιλανθρωπία φρόντισε τους ταλαίπωρους εκείνους.

Η συμπεριφορά τους αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι η παρουσία

του Ιησού, από τη μια αποκαλύπτει και φανερώνει την αντίθετη με το

μωσαϊκό νόμο στάση της ζωής τους, δηλαδή την εκτροφή των χοίρων και

αφετέρου βλάπτει τα οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα της πλούσιας

περιοχής τους. Τυφλωμένοι λοιπόν από την ιδιοτέλειά τους δεν βλέπουν

την αλήθεια που κομίζει ο Χριστός και αντί να τον υποδεχθούν, Του

ζητούν με μεγάλο φόβο να φύγει από την περιοχή τους, γιατί ουσιαστικά

γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την παντοδυναμία Του αλλά και κατανοούν

πολύ καλά την αμαρτωλή κατάστασή τους από την οποία δεν επιθυμούν

να απομακρυνθούν.

Ο Χριστός, σέβεται την ελευθερία που μας έχει δώσει από τη στιγμή

της δημιουργίας των πρωτοπλάστων, δεν εισέρχεται με τη βία στη ζωή

μας, είναι πάντοτε εκεί, δίπλα μας, διακριτικός και αθόρυβος, μας ελεεί,

μας φροντίζει και μας ευεργετεί φανερώς, μα κυρίως αφανώς. Όποιος

φοράει απατηλές παρωπίδες και τυφλώνεται από την εγωπάθειά του, δεν

μπορεί να ανιχνεύσει και να βιώσει αυτή την πραγματικότητα. Στο βιβλίο

του Ιερεμία ο Θεός αυτοσυστήνεται λέγοντας ότι «Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι...

καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν» (Ιερ., 23, 23), δηλαδή, «εγώ είμαι ο Θεός που

βρίσκεται κοντά σου και όχι Θεός απόμακρος». Ας μην τον αποδιώξουμε

αδελφοί μου, όπως οι Γεργεσηνοί, αλλά ας ανιχνεύσουμε τη συνεχή Του

παρουσία στη ζωή μας και ας πορευθούμε μαζί Του. Αμήν

Πρωτοπρεσβύτερος

Σέργιος Γ. Μαρνέλλος

ΠΗΓΗ