ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. δ΄ 1-7

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιβ΄16-21

18 Νοεμβρίου 2018

«Είπε δε αυτώ ο Θεός: άφρον, ταύτη τη νυχτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ΄20).

Βαρύς ο χαρακτηρισμός «άφρον», άμυαλε, ανόητε, αλλά άμεση και βαρύτερη η ετυμηγορία: «ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου».

Αυτή την νύχτα θα παραδώσεις την ζωή σου. Αυτή την νύχτα που ονειρευόσουν σαν νύχτα ευτυχίας και απολαυστικής ζωής, δυστυχώς για σένα θα είναι η πιο σκοτεινή. Αυτή τη νύχτα θα πεθάνεις, κι έτσι η ελπίδα θα μετατραπεί σε απόγνωση και εφιάλτη!

Όμως, πέρα από το βαρύ χαρακτηρισμό και την άμεση εφαρμογή της ετυμηγορίας του Θεού, προβάλλει ένα πραγματικό και διαχρονικό ερώτημα:

«Α δε ητοίμασας τίνι έσται;». Αυτά λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιόν θα ανήκουν;

Θα ανήκουν σε συγγενείς, σε φίλους ή και εχθρούς; Όποιοι κι αν είναι, σίγουρα θα είναι πρόσωπα στα οποία αρνήθηκες να προσφέρεις έστω και λίγα από τα αγαθά σου. Άραγε τώρα αυτοί οι κληρονόμοι σου θα σε εκτιμούν και θα ευλογούν τη μνήμη σου ή θα σε καταριούνται, γιατί στη διάρκεια της ζωής σου αυτοί όχι μόνο σου ήταν ανεπιθύμητοι ή και οι ίδιοι σε απεχθάνοντο;

Αν οι κληρονόμοι σου θα ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, τότε δε θα διαφέρουν καθόλου από σένα στην αφροσύνη, γιατί όπως και συ, έτσι κι αυτοί αγνόησαν το Θεό σαν τον πρώτο και μεγάλο συντελεστή της ευλογίας. Ακόμα ξέχασαν ότι, πέραν από το σώμα υπάρχει και η πνευματική ψυχή με τις δικές της ανάγκες. Τέλος αγνόησαν ή και περιφρόνησαν το συνάνθρωπο. Όλοι εγκλωβίστηκαν μέσα στο «εγώ» και τις επιτυχίες του! Όλοι εγκλωβίστηκαν στην ύλη και τα παράγωγά της και το χειρότερο αφού την απολυτοποίησαν, πίστεψαν ότι μέσα σ’ αυτήν υπάρχει μια ευτυχία συνεχής και προ παντός αιώνια.

Δυστυχώς , αυτή η ψευδαίσθηση έχει σαν πηγή της την πλεονεξία, αλλά και την αντίληψη ότι τα πολλά πλούτη εξασφαλίζουν όχι μόνο μια άνετη ζωή αλλά και μακροζωία. Το επιβεβαίωσε σήμερα και ο άφρονας, τόσο μέσα από τον προβληματισμό, όσο και μέσα από τις αποφάσεις του και που θα είχαν το πιο ποθητό αποτέλεσμα.

Ακούσαμε, λοιπόν, σήμερα πως ο πλούσιος μετά την πλούσια σοδειά σκεφτόταν και έλεγε «τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Να τι θα κάνω» είπε «θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου.

Και τότε θα πω στον εαυτό μου: τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά· ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε». 

Η συχνή επανάληψη του «μου» όπως «τους καρπούς μου, τας αποθήκας μου, τα γεννήματά μου, τα αγαθά μου, τη ψυχή μου» φανερώνει ότι θεωρούσε τα πάντα σαν δική του επιτυχία, σαν δική του περιουσία. Κατά συνέπεια δεν έχει κανένα άλλο δικαιούχο ή και κοινωνό αυτής της περιουσίας για να τη μοιραστεί μαζί του. Κατά τον ίδιο, τα πάντα εξαρτώνται από αυτόν και ότι  αυτός είναι ακόμα κυρίαρχος της ζωής του. Μιας ζωής, που λόγω και των πολλών αγαθών του, προδιαγεγραμμένα θα είναι πλημμυρισμένη από συνέχεια. Και το σημαντικότερο ότι αυτή η ζωή δε θα έχει τέλος, γιατί τη ζωή και τη διάρκειά της την ορίζει από μόνος του.

Δυστυχώς όμως, η αίσθηση της αυτάρκειας και της απόλυτης κυριαρχίας, οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στην πλάνη της οικειοποίησης αγαθών που δεν του ανήκουν, όπως είναι τα υλικά αγαθά και η ίδια η ζωή του. Τόσο η ζωή, όσο και τα αγαθά της είναι δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο για να τα διαχειριστεί ως καλός οικονόμος και όχι ως σφετεριστής. Αυτή την αλήθεια επιβεβαιώνει η πραγματικότητα της ζωής. Αυτή την αλήθεια επιβεβαιώνει και ο Ιώβ λέγοντας: «Γυμνός εξήλθον εκ της κοιλίας της μητρός μου και γυμνός απελεύσομαι». Γεννήθηκα γυμνός και απογυμνωμένος θα φύγω. Τίποτε δεν έφερα και τίποτε δεν θα πάρω φεύγοντας από τον κόσμο. 

Όμως, αυτή η αντίληψη δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε αδράνεια. Η προσπάθεια του καθενός είναι αναγκαία. , αλλά για να καρποφορήσει είναι αναγκαία και η βοήθεια του Θεού. Για τούτο, αναγνωρίζοντας το Θεό σαν τον πρώτιστο συντελεστή της ευλογίας, τον παρακαλούμε στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας να μας χαρίσει ευνοϊκές καιρικές συνθήκες για την παραγωγή.

Κατά τον Απόστολο Ιάκωβο: «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον από του πατρός των φώτων». Δηλαδή, κάθε καλή προσφορά και κάθε τέλειο δώρο έρχεται από ψηλά, από το δημιουργό των ουράνιων σωμάτων. Αλλά και ο ψαλμωδός είναι πολύ παραστατικός:

«Ανοίξαντός σου την χείρα τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος.

Αποστρέψαντος δε το πρόσωπον ταραχθήσονται» (Ψαλμ. Ργ. 28-29). Κατά συνέπεια, εκτιμώντας αυτή την προσφορά του Θεού, θα πρέπει να την εκφράσουμε με μια έμπρακτη αναγνώριση. Ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα συμμετοχής και απόλαυση των όποιων αγαθών. Όλα τα αγαθά είναι παγκόσμια και όχι προσωπική κληρονομιά. Έτσι, το σημερινό ερώτημα του άφρονος πλουσίου «τι ποιήσω» από ερώτημα απόγνωσης μεταβάλλεται σε οδηγό για λύση όλων των προβλημάτων του ανθρώπου. Αρκεί ο καθένας από μας να αντιληφθεί ότι είναι απλά διαχειριστής των αγαθών και όχι σφετεριστής. 

Αδελφοί μου, δύο χιλιετίες μετά, πόσο διαφέρουμε από τον άφρονα του σημερινού ευαγγελίου; Είμαστε διαχειριστές ή σφετεριστές των αγαθών που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός; Πώς απαντούμε στο πιο πάνω ερώτημα; Η περίοδος αυτή της οικονομικής κρίσης από κατάρα, μπορεί να μετατραπεί σε ευλογία, γιατί θα μπορεί να νιώσουμε άνθρωποι μέσα από την προσφορά. Ας μην ξεχνούμε ότι κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος, όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων που δυστυχούν. Μαζί μπορούμε. Ας πάρουμε τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα, για να μπορέσουμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι, ανάμεσα σε ευτυχισμένους και ιδιαίτερα για να αποφύγουμε το χαρακτηρισμό «άφρον» του σημερινού ευαγγελίου. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ