ΚΥΡΙΑΚΗ Η'ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. ί 25-37

11 Νοεμβρίου 2018

«Και τίς εστί μου πλησίον;»

Κάποιος νομοδιδάσκαλος, μας λέει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, παρουσιάζεται στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, όπως ο ίδιος πίστευε, του λέει: «Διδάσκαλε, τί πρέπει να κάμω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;» Κι ο Ιησούς τότε τον ρωτά: «Ο νόμος τι γράφει;». Κι εκείνος απαντά: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου, με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου, με όλη την δύναμή σου και με όλο το νου σου· και τον πλησίον όπως τον εαυτό σου». «Πολύ σωστά απάντησες», του λέει ο Ιησούςּ· «αυτό να κάνεις και θα ζήσεις». Ο νομοδιδάσκαλος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, λέει στον Κύριο: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;» Η ερώτηση αυτή δίνει την αφορμή στον Κύριο να πει την ωραιότατη και τόσο διδακτική παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Κι έτσι με την παραβολή αυτή ο Κύριος, μας δείχνει ποιος είναι ο πλησίον μας και ποιο είναι το χρέος μας, που έχουμε προς Αυτόν. Το θέμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και γι' αυτό αξίζει να το προσέξουμε πολύ. Γιατί όπως φαίνεται από τη στάση και την όλη συμπεριφορά μας προς τον πλησίον, εξαρτάται και το αιώνιο μέλλον μας. Κι ας δούμε τώρα ποιος είναι ο πλησίον μας.

Η απάντηση, εκ πρώτης όψεως, στο ερώτημα αυτό δεν είναι δύσκολη. 

Πλησίον μας, όπως το λέει και η λέξη, είναι ο συνάνθρωπος, που βρίσκεται κοντά μας. Είτε πρόκειται για γνωστό, είτε άγνωστο σ’ εμάς. Είτε πρόκειται για οικείο και συγγενή μας, είτε πρόκειται για ξένο και άσχετο σ’ εμάς. Βέβαια, πολύ περισσότερο πλησίον μας είναι οι οικείοι και συγγενείς μας, οι συνάδελφοι και συνεργάτες μας, οι συγκάτοικοι και γείτονές μας, οι συμπολίτες και συγχωριανοί μας, οι ομοεθνείς και ομόδοξοι. Και είναι αλήθεια ότι με όλους αυτούς, μας συνδέουν δεσμοί ιεροί και ιδιαίτεροι. Δεσμοί αίματος και συγγένειας, κοινής καταγωγής και δεσμά κοινής πίστεως και ομολογίας. Στην πραγματικότητα όποιος μιμείται τον Καλό Σαμαρείτη, μιμείται τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί, σύμφωνα με την αλληγορική ερμηνεία της παραβολής, ο Καλός Σαμαρείτης είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που όπως είναι γνωστό ήλθε στη γη από αγάπη για να σώσει τον άνθρωπο. Γιατί, ο Θεός δεν έμεινε ποτέ αδιάφορος στον πόνο και στη δυστυχία του ανθρώπου. Γι’ αυτό κι έστειλε στη γη τον Μονογενή Του Υιό, για να θεραπεύσει τις πληγές μας και να μας χαρίσει πάλι ζωή και ελπίδα. Το ότι, λοιπόν, είμαστε όλοι παιδιά ενός Πατέρα, του Θεού, και ότι όπως είπαμε θυσιάστηκε για όλους τους ανθρώπους, ανεξαιρέτως, αυτό θα πρέπει να μας βοηθά να βλέπουμε όλους τους ανθρώπους, όχι σαν ξένους, αλλά σαν αδελφούς μας. Σαν ψυχές, για τις οποίες ο Χριστός όχι μόνο δεν αδιαφόρησε, αλλά «για χάρη όλων πέθανε» (Β΄ Κορ. ε' 14).

Αν επομένως, ο Χριστός και Θεός μας φέρθηκε έτσι και τόσο πολύ αγάπησε τον άνθρωπο, το ίδιο κι εμείς δεν μπορούμε να περιφρονούμε τους συνανθρώπους μας. Δυστυχώς, αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας, είναι ότι αν εξαιρέσουμε τους οικείους και στενούς συγγενείς μας, που καθηκόντως πρέπει να αγαπούμε και παρ’ όλα αυτά μερικές φορές οι σχέσεις μας δεν είναι οι ενδεδειγμένες, για τους λοιπούς και μάλιστα γι' αυτούς που μας μισούν και μας εχθρεύονται, δεν  ενδιαφερόμαστε καθόλου. Κι έχουμε μάλιστα περιπτώσεις, που μένουμε στην ίδια γειτονιά ή στην ίδια πολυκατοικία και μερικές φορές που εργαζόμαστε στην ίδια εργασία και όμως είμαστε ξένοι και άγνωστοι μεταξύ μας. Και το χειρότερο απ’ όλα μπορεί οι πλησίον μας να έχουν θλίψεις, δοκιμασίες, ασθένειες, πένθη και ανάγκη συμπαράστασης κι εμείς να τους αντιπαρερχόμαστε απαθείς κα αδιάφοροι. Γιατί η καρδιά μας είναι στεγνή από αγάπη και γιατί μας κυβερνά ο ατομισμός και η φιλαυτία.

Πράγματι, ο πλησίον δεν καθορίζεται από τη φυλετική, εθνική ή θρησκευτική του ταυτότητα. Κάθε άνθρωπος, είτε είναι συμπατριώτης μας, είτε ξένος, φίλος ή εχθρός, γνωστός ή άγνωστος είναι άνθρωπος και γι' αυτό του οφείλουμε αγάπη και σεβασμό. Η αγάπη είναι αυτή που αναδεικνύει ως πλησίον μας τον κάθε άνθρωπο, που βρίσκεται σε κάποια ανάγκη και δύσκολη στιγμή.

Αυτή την αγάπη προς όλους, ανεξαιρέτως, τους ανθρώπους είναι που μας διδάσκει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Μας διδάσκει, δηλαδή, να δείχνουμε συμπάθεια σε κάθε άνθρωπο που πάσχει, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτός ο άνθρωπος είναι συγγενής μας ή συμπατριώτης μας και χωρίς να λογαριάζουμε τις θυσίες, τους  κόπους και τις δαπάνες που θα υποστούμε για να βοηθήσουμε και να συντρέξουμε αυτόν που πάσχει, έστω κι αν αυτός είναι εχθρός μας. Αν πράγματι, θέλουμε να είμαστε γνήσιοι μαθητές και μιμητές του Χριστού, τότε θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε. Γιατί η αγάπη είναι αυτή που ομορφαίνει τη ζωή μας και μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο, επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέσα στην ιστορία και σε ανθρώπους του Θεού, όπως συνέβη και στην περίπτωση του ιερέα και του λευίτη, που ήσαν δυο πρόσωπα που είχαν αξίωμα και έργο ιερό. Σε μας που θέλουμε να είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας, είναι απάνθρωπο να αποδεικνυόμαστε στην πράξη, άσπλαχνοι σκληροί και αδιάφοροι στον ανθρώπινο πόνο. Είναι τραγικό να ισχύει κάτι τέτοιο και για μας. Ο Κύριός μας το ξεκαθάρισε πλείστες όσες φορές, ότι χωρίς την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, Βασιλεία Ουρανών δεν πρόκειται να κληρονομήσουμε. Γι' αυτό και η αγάπη προς τον πλησίον είναι η σφραγίδα της γνησιότητάς μας και η βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας. Και να ξέρουμε πάντοτε ότι αγάπη σημαίνει θυσία. Ν’ ακούμε, δηλαδή, με πόνο το πρόβλημά τους και να τους ανακουφίζουμε. Και να κάνουμε ότι έκαμε ο Καλός Σαμαρείτης. Γι’ αυτόν ο τραυματισμένος Ιουδαίος, ήταν ο ξένος, ο αντίθετος, ο εχθρός. Όμως η αγάπη προς τον πλησίον, τον βοηθά να παραμερίσει κάθε διαφορά, που τους χωρίζει και να τον δει σαν αδελφό του. Και κάμνει γι΄ αυτόν τα πάντα, κατά τρόπο τόσο συγκινητικό και τέλειο. Κι' όλα αυτά προς ένα ξένο, άγνωστο, γιατί όχι και εχθρό του.

Αδελφοί μου! Αν θέλουμε να κληρονομήσουμε την αιωνιότητα, θα πρέπει να γίνουμε κι εμείς άνθρωποι της χριστιανικής αγάπης. Δικό μας πρότυπο ας είναι πάντοτε μόνο ο Κύριος, που είναι η ενσάρκωση και η πηγή της αγάπης. Ο Κύριός μας το ξεκαθάρισε ότι χωρίς την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, Βασιλεία Ουρανών δεν πρόκειται να κληρονομήσουμε. Η αγάπη, λοιπόν, προς τον πλησίον μας είναι η σφραγίδα της γνησιότητάς μας και η βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας.

† Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος

ΠΗΓΗ