«Ἅ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»

(Ἡ παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου – Κυριακή Θ ́ Λουκᾶ, ιβ ́ 16–21)

Ποιός φιλόσοφος, ποιός στοχαστῆς μέσα στούς αἰῶνες κατάφερε μέσα σέ μιά μικρή παράγραφο νά πεῖ τόσες πολλές ἀλήθειες, ὅσες λέει ὁ Χριστός μας στό αὐριανό Εὐαγγέλιο; Ποιός ἀπό τούς μεγαλύτερους φιλοσόφους καί στοχαστές πού πέρασαν ἀπό τήν γῆ, κατάφερε νά μιλήσει μιά φορά καί ὁ λόγος Του νά παραμείνει διαχρονικός μέσα στούς αἰῶνες; 

Ἡ εὐαγγελική περικοπή, παρέμεινε γνωστή ὡς «τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Εἶναι μιά πολύ μικρή ἱστορία πού ἐπαναλήφθηκε χιλιάδες, ἑκατομμύρια φορές ἀπό τότε πού εἰπώθηκε, μιά ἱστορία ἑνός ἀνώνυμου πλουσίου πού προβληματίζεται μέσα ἀπό μία διαπίστωση. Ἡ διαπίστωση ἔχει ὡς ἑξῆς: Ψυχή μου, ἐαυτέ μου, ἀπέκτησες πολλά. Τώρα φάε, πιές καί ξεκουράσου· τό μόνο ποῦ τόν προβληματίζει εἶναι αὐτό: ποῦ θά χωρέσω τά ἀγαθά ποῦ ἀπέχτησα στήν ζωή μου;

Σκέπτεται, προγραμματίζει καί σχεδιάζει. Θέλει νά γκρεμίσει τίς ἀποθῆκες του καί νά κάνει στήν θέση τούς καινούργιες, μεγαλύτερες ὥστε νά χωροῦν τά ἀγαθά του. Σχεδιάζει ἕνα βράδυ, κλεισμένος ὄχι στό δωμάτιό του, ἀλλά στόν δικό του μικρόκοσμο, μέσα στόν ὁποῖο δέν χωρᾶ κανείς ἄλλος παρά μόνον ὁ ἴδιος του ὁ ἑαυτός. 

Ὅμως, αὐτό τό βράδυ, χωρίς ὁ ἴδιος νά τό ἔχει συμπεριλάβει στόν σχεδιασμό τοῦ εἶναι τό τελευταῖο του! Τήν ἐπαύριο, τήν ἴδια ὥρα πού κάνει τώρα αὐτές τίς σκέψεις θά βρίσκεται κλεισμένος μέσα σέ ἕναν φρεσκοσκαμμένο τάφο πού χωρᾶ μόνον τό σῶμα του, τό σῶμα πού καί αὐτό γιά λίγο θά παραμείνει ἐκεῖ μιᾶς καί ἡ φύσις, ἔχει τά δικά της σχέδια γι’ αὐτό!

Πρίν ὅμως ἐγκαταλείψει γιά πάντα αὐτόν τόν κόσμο, μιά ἀπόκοσμη φωνή ἠχεῖ στά ἀφτιά τοῦ ἀνατρέποντας τοῦ κάθε σκέψη, κάθε προγραμματισμό τόσων ἐτῶν ζωῆς! «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ὁ Θεός, ἀποφασίζει νά δώσει τήν λύση στόν προβληματισμό τοῦ ἄφρονος πλουσίου. Λύση ἀναπόφευκτη γιά τόν καθέναν ἀπό ἐμᾶς πού ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα θά βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μέ τόν θάνατο, αὐτόν τόν ἀνεπιθύμητο πάντοτε ἀλλά ἀναπόφευκτο τελευταῖο ἐπισκέπτη...

Αὐτόν τό θάνατο πού τό ἄκουσμα τοῦ πάντοτε ξαφνιάζει τόν ἄνθρωπο πού νομίζει πώς μέ αὐτό τό ξάφνιασμα θά τόν ξορκίσει. Ποιός δέν ξαφνιάζεται στό ἄκουσμα τοῦ θανάτου ἑνός προσώπου; Αὐτό τό ξάφνιασμα δείχνει πώς ὁ θάνατος, στά μάτια μας φαντάζει ξένος πρός ἐμᾶς, πώς ὁ θάνατος εἶναι μόνον γιά τούς ἄλλους! Γι’ αὐτό φαίνεται παράλογο στά μάτια μας αὐτό πού κάποιοι ἀσκητές, ἀληθινοί φιλόσοφοι, ἔκαναν: προετοίμαζαν τόν τάφο τούς ξαφνιάζοντας ἔτσι τόν ἴδιο τόν θάνατο!

Τόν πλοῦτο τόν ἔδωσε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους. Τούς ἔδωσε τήν ἴδια λογική ὥστε νά τόν ἀξιοποιήσουν στά χρόνια της ἐπίγειας ζωῆς τους.

Οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλησαν νά χωριστοῦν σέ πλούσιους καί φτωχούς. Ἄν ὁ Θεός ἤθελε νά τούς ξεχωρίσει, θά εἶχε ἕνα τρόπο γιά νά τό κάνει. 

Ἀντίθετα, τούς ἔδωσε τό ἴδιο σῶμα, τό ἴδιο αἷμα ἀλλά καί τόν κοινό γιά ὅλους θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτό δέν θέλησε νά τό παραδεχτεῖ. Θεώρησε τόν πλοῦτο ζωή ἀλλά δέν κατάφερε νά ἀπομακρύνει τόν θάνατο. Πῶς θά ἦταν ὁ κόσμος αὐτός ἄν ὁ ἄνθρωπος τό εἶχε συνειδητοποιήσει αὐτό; Ἄν μποροῦσε τόν πλοῦτο νά τόν χρησιμοποιήσει γιά νά καταχτήσει τήν αἰωνιότητα; Νά ἐξασφαλίσει ὅ,τι δέν πωλεῖται ἀλλά καί δέν ἀγοράζεται ἐπάνω στήν γῆ μέ ὅσα χρήματα καί ἄν διαθέσει κανείς.

Πάντα μοῦ ἄρεσαν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι ἀκόμα καί στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας ὁ Θεός μᾶς ἀφήνει τήν ἐπιλογή γιά τό ἄν θά πιστέψουμε σέ αὐτήν ἤ ὄχι. Μέ μιά πάρα πολύ μικρή φράση, μᾶς δίνει τό δικαίωμα πού ὁ ἴδιος ἐμφύτευσε στούς ἀνθρώπους, τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».

π. Θωμᾶς Ἀνδρέου , Δρ. Θεολογίας– Ἱστορίας.

Πρωτοσύγκελος Ι.Μ. Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ