ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ι’ 25-37)

«Προσελθών κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον»(Λουκ. ι’ 34).

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ ἡ σημερινή Κυριακή, Χριστιανοί μου, καὶ στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴν ὑπέροχη παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου.

Ὁ καλὸς Σαμαρείτης εἶναι μία εὐγενὴς μορφή, μὲ ἀγαθὴ καρδιά. Ἕνας ἀληθινὸς Ἄνθρωπος. Καί ὁ Ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἀντιπαρῆλθεν, ὅπως ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ Λευΐτης, τὸν θανάσιμα τραυματισθέντα ἐκεῖνο ἄνθρωπο, ποὺ κατέβαινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχώ. Χωρὶς νὰ διστάσει, χωρὶς νὰ φοβηθεῖ, χωρὶς νὰ ὑπολογίσει κόπους καὶ δαπάνες σκέφθηκε, ὅτι εἶχε καθῆκον νὰ τὸν βοηθήσει. Καὶ ἡ βοήθεια αὐτὴ δὲν ἦταν μόνο στὸν τόπο ἐκεῖ, ποὺ βρισκόταν πεσμένος, γεμάτος τραύματα καὶ πληγές, ἀλλὰ καὶ στὸ πανδοχεῖο, ὅπου εἶχε σκοπὸ νὰ τὸν μεταφέρει. Γι’ αὐτὸ, τοῦ προσφέρει ἀμέσως τὶς πρῶτες βοήθειες. Πρέπει νὰ σταματήσει τὴν ἐπικίνδυνη αἱμορραγία τῶν τραυμάτων, νὰ τοῦ ἁπαλύνει τὴν δριμύτητα τῶν πόνων. Προσῆλθε, λοιπόν, μὲ ἀγάπη καὶ στοργὴ, καὶ «κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον».

Τὸ παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη εἶναι φωτεινὸ παράδειγμα, γιὰ τὸν καθένα μας. Ἡ πράξη του αὐτὴ ἀξιομίμητη. Δὲν ἔλειψαν, οὔτε θὰ λείψουν ποτὲ οἱ τραυματισμένοι. Καθημερινὰ ἀντικρίζουμε τραύματα καὶ τραύματα. Τραύματα σωματικὰ καὶ τραύματα ψυχικά. Σωματικὲς θλίψεις καὶ πνευματικὲς ὀδύνες. «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, λέει ἕνα τροπάριο τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή». Τί θὰ προσέξουμε περισσότερο; Ποῦ θὰ ρίξουμε τὸ μεγαλύτερο βάρος τῆς φροντίδα μας; Ἀναμφίβολα, θὰ ἐνδιαφερθοῦμε καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πάσχει σωματικά, ποὺ ὑποφέρει ὑλικά.

Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ βρίσκονται στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ δὲν ἔχουν, ἴσως, κάποιον νὰ τοὺς βοηθήσει, νὰ τοὺς προμηθεύσει ἕνα φάρμακο, λίγο φαγητό, ἕνα ποτήρι νερό. Ὅσο κι ἂν ἔχει ὀργανωθεῖ ἡ κοινωνικὴ πρόνοια, ὅσο κι ἂν ἔχει ἐπεκταθεῖ ἡ ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη, πάντοτε θὰ ὑπάρχουν ἀσθενεῖς χωρὶς φάρμακα, κατάκοιτοι χωρὶς βοήθεια, ἄρρωστοι χωρὶς τὰ μέσα θεραπείας, τραυματίες, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ λίγο αἷμα. Σὲ ὅλους αὐτοὺς μποροῦμε νὰ προσθέσουμε ὅσους βρίσκονται σὲ δύσκολες οἰκονομικὲς περιστάσεις, ἰδιαιτέρως τὶς ἡμέρες αὐτές. Οἱ ἐργασίες ἔχουν λιγοστέψει, ἡμερομίσθια δὲν ὑπάρχουν, ὁ περισσότερος κόσμος περνάει δύσκολες ἡμέρες. Ὅπως σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς δὲν ἔλειψαν οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες, οἱ γυμνοὶ καὶ οἱ ἄστεγοι, ἔτσι, καὶ στὶς ἡμέρες μας, μὲ διαρκῶς αὐξανόμενες τάσεις. Ὅλοι αὐτοὶ ὑποφέρουν ἀπὸ ὑλικῆς πλευρᾶς. Εἶναι οἱ τραυματίες τῆς ζωῆς, στὰ τραύματα τῶν ὁποίων πρέπει νὰ βρεθεῖ κάποιος καλὸς Σαμαρείτης, γιὰ νὰ χύσει ἔλαιον καὶ οἶνο τὶς πληγές τους. Αὐτοὶ, οἱ πλησίον μας, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὴ στοργικὴ καὶ αὐτοπρόσωπη παρουσία μας, στὸ πλευρό τους. Μπορεῖ νὰ τοὺς δώσουμε λίγα. Τὸ πραγματικό μας ἐνδιαφέρον ὅμως καὶ ἡ εἰλικρινὴς καὶ γνήσια ἀγάπη μας τοὺς ἀνακουφίζει περισσότερο. Γι’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο κυρίως πάσχουν.

Καὶ καλοὶ Σαμαρεῖτες πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε οἱ Χριστιανοὶ τῆς ζωντανῆς πίστης καὶ ἐνεργῆς ἀγάπης. Καθένας μπορεῖ νὰ γίνει καλὸς Σαμαρείτης, γιὰ τὸν πλησίον του. Καθένας μπορεῖ νὰ προσφέρει σ’ αὐτὸν, ποὺ πάσχει καὶ στερεῖται. Ἀκόμη κι ὁ πτωχὸς θὰ ἀνακαλύψει κάποιον περισσότερο πτωχὸ, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει, μὲ τὰ λίγα μέσα, ποὺ διαθέτει. Σὲ ὅλες τὶς γενεὲς καὶ τὶς τάξεις τῶν ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὴν δυνατότητα ἐφαρμογῆς τὰ λόγια του Κυρίου· «ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιελάβετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με» .

Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ ἄλλα τραύματα, βαθύτερα, ἴσως, καὶ ὀδυνηρότερα, στὰ ὁποῖα πρέπει, χωρὶς νὰ ἀναβολὴ, νὰ χυθεῖ λάδι καὶ κρασὶ, γιὰ νὰ ἁπαλυνθεῖ ὁ πόνος, νὰ προληφθεῖ ἡ μόλυνση καὶ νὰ περάσουν στὸ στάδιο τῆς θεραπείας οἱ ἀσθενεῖς. Κι αὐτὰ τὰ τραύματα δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὰ ψυχικά, τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι οἱ ὀδύνες καὶ οἱ πόνοι, ποὺ σὰν ρομφαία διαπερνοῦν τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τὰ δράματα καὶ οἱ σπαραγμοὶ, ποὺ συγκλονίζουν, ἐσωτερικὰ, τὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ ὁποία δὲν φαίνονται τόσο εὔκολα, ὅπως φαίνεται ἡ ἀρρώστια καὶ ἡ φτώχια. Τέτοια τραύματα εἶναι π.χ. οἱ μὴ ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν συζύγων, οἱ ζηλοφθονίες καὶ οἱ καχυποψίες, οἱ πικρίες καὶ οἱ φιλονικίες, ὁ ψυχικὸς χωρισμός, ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ κορυφώσει τὸ οἰκογενειακὸ δράμα μέχρι καὶ τὸ διαζύγιο. Εἶναι ἡ ἀπειθαρχία καὶ ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν παιδιῶν, ἡ ἀναιδὴς καὶ ὑβριστικὴ συμπεριφορὰ τους ἀπέναντι τῶν γονέων τους, ἡ σπατάλη καὶ ἡ ἀσωτία τους, ἡ χρεωκοπία στὴ ζωή τους, πρὶν ἀκόμη ἀρχίσουν. Εἶναι ὁ θάνατος τοῦ στοργικοῦ υἱοῦ ἢ κάποιου ἄλλου Μέλους τῆς Οἰκογένειας.

Εἶναι, ἀκόμη, οἱ συκοφαντίες ἐναντίων τῶν ἀθώων, ἡ σπίλωση ὑπολήψεων, ἡ διάβρωση τοῦ κύρους ἔντιμων ἀνθρώπων, οἱ «συστροφὲς» ὅπως λέει ὁ Ψαλμωδός, οἱ μυστικὲς, δηλαδὴ, συνομωσίες τῶν δολίων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, χωρὶς νὰ φαίνονται, πλήττουν, ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, τούς ἀθώους . «Περιῆλθα ἐγὼ μὲ τὸν νοῦν μου, λέει ὁ Ἐκκλησιαστής, τὴν οἰκουμένην καὶ εἶδα τὰ δάκρυα τῶν συκοφαντουμένων καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ τοὺς παρηγορήσει…» .

Ὅλοι, αὐτοὶ, ποὺ πλήττονται, ἀπὸ τὴν κακότητα τῶν πονηρῶν ἀλλὰ καὶ, ποὺ βασανίζονται ἀπὸ τὶς δικές τους ἁμαρτίες, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ παρηγοριά, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἐνίσχυση, ἀπὸ καθοδήγηση καὶ συμπαράσταση. Σὲ ὅλους αὐτοὺς μποροῦμε νὰ δράσουμε ὡς καλοὶ Σαμαρεῖτες. Σ’ αὐτοὺς πρέπει νὰ προσέλθει μὲ στοργή, νὰ σκύψει μὲ συμπόνια στὸν πόνο τους, νὰ κλάψει μαζί τους, νὰ γίνει, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «κλαίων μετὰ κλαιόντων» . Νὰ ἀκούσει τὸν πόνο τους, γιατί καί αὐτὸ εἶναι ἀνακούφιση γι’ αὐτὸν, ποὺ πονάει. Καὶ ἀπὸ τὸν θησαυρὸ τῆς καρδιά του νὰ ἀντλήσει λόγια παρηγοριᾶς, λόγια Θεοῦ, τὰ ὁποῖα, ὅπως τὸ λάδι καὶ τὸ κρασὶ, γιὰ τὰ σωματικὰ τραύματα, ἀπαλύνουν τὴν ὀδύνη τῶν ψυχικῶν τραυμάτων.

Εἶναι, πραγματικὰ, μεγάλο καὶ ἐπιτακτικὸ τὸ ἔργο μας, ὡς Χριστιανῶν, νὰ βοηθᾶμε ὅσους πάσχουν, νὰ παρηγοροῦμε τοὺς θλιμμένους, νὰ εἰρηνεύουμε τοὺς ταραγμένους, νὰ καθοδηγοῦμε τοὺς πλανεμένους, νὰ διαλύουμε τὴν ὁμίχλη τοῦ πόνου, γιὰ νὰ λάμψει, στὶς πονεμένες καρδιὲς, ὁ Ἥλιος τῆς Θείας Χαρᾶς καὶ Εἰρήνης.

Ὅμως, γιά μᾶς τούς Χιῶτες, ἡ σημερινή ἡμέρα, ἡ 11η Νοεμβρίου, Ἑορτή τῶν Πολιούχων τῆς Χίου, Ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καί Βικεντίου, εἶναι μία σημαντική ἡμέρα.

Ἡ Ελληνική Ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἢ ἀνάκτηση ἑνὸς πολύτιμου ἀγαθοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τῆς Ἐλευθερίας, γιὰ τὸ ὁποῖο θυσιάζει ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τοῦ τὴ ζωή. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν καλὰ οἱ Χιῶτες, ποὺ πλήρωσαν μὲ τὸ αἷμα τοὺς τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴ Λευτεριὰ τὸ 1822, ὅταν οἱ Τοῦρκοι κατέστρεψαν ὁλοκληρωτικὰ τὸ νησὶ καὶ ἔσφαξαν τοὺς κατοίκους του. 90 χρόνια ἀργότερα ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ οἱ Χιῶτες ἀναπνέουν ἐλεύθεροι. Ἦταν ἡ 11η Νοεμβρίου τοῦ 1912, ἡμέρα Κυριακή, ἑορτὴ τῶν πολιούχων τῆς Χίου Ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου. Ἀπὸ τότε ἑορτάζεται καὶ ὡς ἡμέρα τῆς ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Κάθε χρόνο ἡ Χίος ζεῖ αὐτὲς τὶς ἀνεπανάληπτες στιγμές, τὶς ὑπέροχες, τὶς εὐτυχισμένες, ποὺ ἔρχονται στὴ μνήμη μὲ τὴ ζωντάνια τοῦ πρόσφατου γεγονότος.

Στὶς 11 Νοεμβρίου τοῦ 1912 ὁ Ἑλληνικὸς στόλος, ἀποτελούμενος ἀπὸ 3 καταδρομικά, τὸ «Μακεδονία», τὸ «Ἑσπερία» καὶ τὸ «Ἀρκαδία», 2 ἀντιτορπιλικά, τὸ «Νέα Γενεὰ» καὶ τὸ «Κεραυνὸς» καὶ 3 μεταγωγικά, τὸ «Πατρίς», τὸ «Σαπφὼ»καὶ τὸ «Ἐριέττα» μὲ 2.500 στρατιῶτες, φτάνει στὸ λιμάνι τῆς Χίου.

Οἱ Χιῶτες ὑποδέχθηκαν τὸν Ἑλληνικὸ στόλο χαρούμενοι καὶ σίγουροι γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τῆς Τούρκους. Τότε ἀπὸ τὸ καταδρομικὸ «Μακεδονία» ἀποβιβάστηκε στὸ νησὶ ἀντιπροσωπεία, γιὰ νὰ διαπραγματευτεῖ τὴν παράδοση τοῦ νησιοῦ. Ὁ στρατιωτικὸς διοικητὴς τοῦ νησιοῦ Ζιχνὺ Μπέης, ἀρνεῖται νὰ τὸ παραδώσει, ὑπολογίζοντας, πῶς θὰ δοθεῖ βοήθεια ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ δηλώνει ὅτι θὰ τὸ ὑπερασπιστεῖ μέχρι τέλους.

Ἔτσι, οἱ Ἕλληνες ἀποβίβασαν στὸ «Κοντάρι» 3 Τάγματα πεζικοῦ καὶ μία ὀρεινὴ πυροβολαρχία μὲ ἀρχηγὸ τὸ Συνταγματάρχη, Νικόλαο Δελαγραμμάτικα.

Τὴν πρώτη ἡμέρα ὁ Ἑλληνικὸς στόλος εἶχε δύο νεκρούς, τὸν Ἐμμανουὴλ Ποθητὸ καὶ τὸν Ἰωάννη Χρυσολωρά. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα καταλαμβάνεται ἡ πόλη τῆς Χίου καὶ οἱ Τοῦρκοι ὑποχωροῦν καὶ συγκεντρώνονται στὸν «Κορακάρη».

Οἱ συγκρούσεις συνεχίζονται καὶ σταδιακὰ καταλαμβάνονται τὰ Καμπόχωρα καὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος Συκούσης. Στὴν μάχη τοῦ «Αἴπους» σκοτώνονται ὁ Νικόλαος Ρίτσος καὶ ὁ Ἰωάννης Παστρικάκης.

Οἱ μάχες συνεχίστηκαν καὶ διήρκεσαν 40 ἡμέρες. Στὶς 20 Δεκεμβρίου οἱ Τοῦρκοι, μὲ ἕναν ἀξιωματικό τους διεμήνυσαν, ὅτι ἐπιθυμοῦν νὰ παραδοθοῦν. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ Ζιχνὺ Μπέης ὑπογράφει τὴν παράδοση τοῦ Νησιοῦ, ἐγκαταλείποντας δεκάδες πυροβόλα, πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα.

Μεγάλη ἦταν ἡ προσφορὰ τοῦ ἐθελοντικοῦ λόχου τῶν Καρδαμυλίων, ψυχὴ τοῦ ὁποίου ὑπῆρξαν ὁ γιατρὸς Ἠλίας Ἀσπιώτης καὶ ὁ Μιχαήλ Ζολώτας. Σημαντικές, ἐπίσης, ἦταν οἱ ὑπηρεσίες ποὺ πρόσφεραν τὸ σῶμα τῶν ἐθελοντῶν τῆς Βολισσοῦ μὲ τὸ γιατρὸ Γεώργιο Κοκράνη καὶ τὸ σῶμα τῶν Μαστιχοχώρων μὲ ἀρχηγὸ τὸν ἀρχιμανδρίτη Νεόφυτο Παπαναστασίου.

Ἀξιόλογη, ἀκόμη, ὑπῆρξε ἡ συμπαράσταση ποὺ προσέφεραν στὸ μαχόμενο ἑλληνικὸ στρατὸ οἱ κάτοικοι τοῦ Βροντάδου, ἄντρες καὶ γυναῖκες. Οἱ σπουδαιότερες ἐπιχειρήσεις, κατὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Χίου, διεξήχθησαν στὴν περιοχὴ τοῦ Αἴπους, περιοχὴ, ποὺ ἀνῆκε στὸ Βροντάδο. Οἱ Βρονταδοῦσοι χρησίμευαν στὸ ἑλληνικὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα ὡς ἀνιχνευτές, τραυματιοφορεῖς καὶ ἀνεφοδιαστὲς – μεταγωγεῖς.

Τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ συνέδραμαν κάτοικοι τῆς Λαγκάδας, τῆς Συκιάδας καὶ ἄλλων περιοχῶν, στὶς ὁποῖες ὑπῆρχαν ἑλληνικὲς δυνάμεις. Καὶ στὴν πόλη τῆς Χίου ἐκδηλώθηκε τεράστιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἐπισιτισμὸ καὶ τὴν περίθαλψη τοῦ στρατοῦ καὶ ὀργανώθηκε στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο μὲ ἐθελοντικὴ ἐργασία καὶ προσφορά.

Στὸ κάλεσμα τῆς πατρίδας ὑπῆρξε, ἐπίσης, πρόθυμη ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸ ἰατρικὸ καὶ νοσηλευτικὸ προσωπικό του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου, καθὼς καὶ τῆς ἰδιωτικῆς κλινικῆς του χειρουργοῦ Ἰωάννη Κουντουρᾶ. Παροιμιώδης ὕπηρξε ἡ φιλοξενία, ποὺ πρόσφεραν ἁπλοὶ πολίτες στὸν ἑλληνικὸ στρατό, κάτι ποὺ ἀναγνώρισαν ἐπίσημοι στρατιωτικοὶ παράγοντες.

Μεγάλη ὑπῆρξε, τέλος, ἡ συνδρομὴ τοῦ ἱεροῦ κλήρου στὸν ἀγώνα, ἰδιαίτερα ὅμως πρέπει νὰ ὑπογραμμιστεῖ ἡ δράση τοῦ μοναχοῦ τῆς σκήτης τοῦ Ἁγ. Μάρκου Ἰγνατίου Παϊδα, πού, κατ’ ἐπανάληψη, κατάφερε νὰ διολισθήσει στὶς ἑλληνικὲς γραμμὲς καὶ νὰ ἐνημερώσει τὸ Δελαγραμμάτικα καὶ τὸν κυβερνήτη τῆς «Μακεδονίας», γιὰ τὴ θέση τοῦ ἐχθροῦ. Ἀκόμη, νὰ ἐξαρθεῖ ἡ ἡρωικὴ δράση τοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Ἠλία Λίναρη, τοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Νεόφυτου Παπαναστασίου, τοῦ διάκου τῆς Μονῆς Μυρσινιδίου Μακαρίου καὶ τοῦ Καρδαμυλίτη παπᾶ Κ. Συγγροῦ.

Ἡ Χίος εὐγνωμονοῦσα, ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς ἀπελευθέρωσής της καὶ μέχρι σήμερα, δὲν ἔπαυσε νὰ τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν ἐνδόξων νεκρῶν μὲ θρησκευτικὰ μνημόσυνα, δεήσεις, μαθητικὲς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, παρελάσεις καί ὁμιλίες.

Θά κλείσουμε τίς λίγες αὐτές σκέψεις, μέ δύο ποιήματα, ἀπό τά πολλά, τά ὁποῖα ὑμνοῦν

τήν δράση καί τίς θυσίες τῶν Ἑλλήνων τῆς Χίου κατά τήν διάρκεια τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ἀλλά καί κατά τήν ἱστορική στιγμή τῆς Ἀπελευθερώσεως τῆς Χίου.

Περίφημοι ἔχουν μείνει οἱ στίχοι τοῦ Γεωργίου Δροσίνη: 

ΩΡΑΙΟ ΝΗΣΙ

Ὡραῖο νησί! καὶ λέγοντας μονάχα τ'ὄνομά σου

μὲ περιχοῦν τ'ἀνθόνερα καὶ τὰ ροδόσταμά σου

γεμίζουν οἱ παλάμες μου μὲ γιασεμιὰ ἀνθισμένα

σφαλοῦν ἀπ'τὴ μαστίχα σου τὰ μάτια μεθυσμένα

κι ἀκοῦν τ'αὐτιά μου ἕνα παλιὸ τραγούδι ἀγάλι-ἀγάλι

τραγούδι γιὰ τὶς Χιώτισσες ποὺ πλένουν στ' ἀκρογιάλι

καί, δείχνοντας ἀστόχαστα τὸ ποδοστράγαλό τους,

κάνουν τοὺς ναῦτες ποὺ περνοῦν νὰ χάνουν τὸ μυαλό τους.

Ὡραῖο νησί! ἂν δὲ φόρεσες δαφνόκλαδα, σοῦ φτάνει

γιὰ δόξα σου τὸ ἀκάνθινό του μαρτυρίου στεφάνι.

Τὰ γιασεμιὰ κοκκίνισαν τὸ χρόνο τῆς σφαγῆς σου,

πίνοντας αἷμα ἀντὶ νερὸ στὴ ρημαγμένη γῆ σου.

Τὰ χελιδόνια πέρασαν χωρὶς νὰ σταματήσουν,

μὴ ξέροντας στὸ χαλασμὸ, ποῦ τὶς φωλιὲς νὰ χτίσουν.

Κι ὁ ναύτης ποὺ ξετρέλανες, ξαναγυρνώντας πάλι,

δὲν εἶδε οὔτε μία Χιώτισσα νὰ πλένει στ' ἀκρογιάλι!

Καί ὁ Σουρῆς ἀποτυπώνει τίς ἔνδοξες στιγμές τῆς Ἀπελευθερώσεως, μέ τούς ἑξῆς στίχους:

Τώρα κατάκλειστες καρδιές

γοργοπετοῦν κοντά σου

ν’ ἀνοίξουν μέσ’ στίς εὐωδιές

καί μέσ’ στ’ ἀρώματά σου.

Στρατούς λεβέντικης γενειᾶς

μ’ ἀνθούς τούς ραίνεις λεμονιᾶς,

βασανισμένη χώρα,

Κι ἀπό τόν Ἅγιο σου Μηνᾶ

ὅπου τό σήμαντρο μηνᾶ

τήν Λευτεριά σου τώρα.εμίζουν

ΠΗΓΗ