ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

«Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς»

(Λουκ. ιστ’ 19).

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, Χριστιανοί μου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀφηγεῖται τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Μία παραβολὴ μὲ πολλὰ μηνύματα.

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ βλέπουμε τὸν πλούσιο νὰ ζεῖ μία ζωὴ γεμάτη χλιδή. Νὰ σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του καὶ κανένα ἄλλο. Ὁ πλοῦτος τὸν ἔχει κάνει τυφλὸ στὴ δυστυχία τῶν συνανθρώπων του. Ἀνάλγητος, ἰδιοτελής, ἐγωιστὴς ὁ πλούσιος.

Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς του ἦταν οἱ ποικίλες ἀπολαύσεις, οἱ ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις, οἱ ἡδονές, ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεών του μὲ κάθε τρόπο, τὰ πολυτελῆ ἐνδύματα καὶ ἡ λαμπρὴ ἀμφίεση. Τὰ συμπόσια ἦταν καθημερινὰ καὶ γεμάτα λαμπρότητα. Τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτὰ ἦταν τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ καὶ γαργαλιστικά, ἐξάπτοντας, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ, τὶς ἁμαρτωλὲς ὁρμές του. Οἱ συνδαιτυμόνες τῶν συμποσίων του, τοῦ ἰδίου φυράματος, γεμάτοι γέλια καὶ θόρυβο. Ἡ μουσικὴ ἀνάλογη συνόδευε τὰ δεῖπνα. Τὰ πάντα χρησιμοποιοῦσε γιὰ νὰ εὐφραίνεται ὁ φιλήδονος καὶ φίλαυτος πλούσιος.

Τέτοιοι ἄνθρωποι, ὅπως ὁ πλούσιος της παραβολῆς, οἱ ὁποῖοι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔχουν θεοποιήσει τὴν κοιλιά τους, «ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα αὐτῶν ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν» , δὲν λείπουν ποτὲ ἀπὸ τὶς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων. Ἕνα σύνθημα ἔχουν στὴ ζωή τους· νὰ φᾶμε, νὰ πιοῦμε, νὰ ἀπολαύσουμε. Τίποτε ἄλλο δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ. Κανένα ὑψηλὸ ἰδανικό, καμία ἀρχή. Ἔχουν ποδοπατήσει τὰ πάντα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔχουν ὑποβιβάσει τὸ ἑαυτό τους στὴν κατάσταση τοῦ ζώου. Ζοῦν, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, μία «βοσκηματώδη» ζωή. Ὅπως δηλαδὴ τὰ ζῶα ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ φᾶνε, νὰ πιοῦν, νὰ ἀναπαυθοῦν ἔτσι καὶ οἱ φιλήδονοι ἄνθρωποι.

Μὲ πολὺ παραστατικὸ τρόπο τοὺς διαζωγραφίζει ἡ Σοφία Σολομῶντος. Οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ φιλήδονοι σκέφτονται λάθος καὶ λένε: «ἡ ζωὴ μας εἶναι σύντομη καὶ γεμάτη ἀπὸ λύπες. Δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα, ὅτι θὰ ζήσουμε πέραν τοῦ τάφου. Ἄλλωστε, κανεὶς δὲν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν Ἅδη, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τί ὑπάρχει ἐκεῖ. Ἡ γέννησή μας στὸν κόσμο ἦταν τυχαία. Μετὰ τὸν θάνατο, θὰ ἐπανέλθουμε σὲ μία τέτοια κατάσταση, σὰν νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτέ. Ὅταν τελειώσει ἡ ζωή μας, τὸ σῶμα μας θὰ γίνει στάχτη καὶ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε πνεῦμα θὰ διαλυθεῖ σὰν κούφιος ἄνεμος. Ἡ ζωή μας θὰ περάσει σὰν τὸ σύννεφο, ποὺ δὲν ἀφήνει ἴχνη, σὰν τὴν ὁμίχλη, ποὺ διασκορπίζεται ἀπὸ τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καὶ διαλύεται ἀπὸ τὴν θερμότητά του».

Οἱ σκέψεις ὅμως αὐτὲς εἶναι ἀπαισιόδοξες, εἶναι ὑλιστικοὶ δογματισμοί, ἐξουθενώνουν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς τέκνων Θεοῦ μὲ ἀθάνατη ψυχὴ καὶ μὲ προορισμὸ τὴν αἰωνιότητα. Φυσικὴ κατάληξη αὐτῆς τῆς ὑλοφροσύνης εἶναι ἡ ἀπόφασή τους νὰ ἀπολαύσουν, ὅσα μποροῦν περισσότερο, τὶς καταστρεπτικὲς γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ σῶμα ἡδονές. Λένε: «Ἀφοῦ τέτοια εἶναι ἡ ζωή μας, ἂς ἀπολαύσουμε τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Ἂς μεθύσουμε μὲ τὸ πιὸ ἀκριβὸ κρασί, ἂς λουσθοῦμε μὲ πανάκριβα ἀρώματα καὶ ἂς μὴν ἀφήσουμε νὰ περάσει κανένα ἄνθος τῆς ἄνοιξης χωρὶς νὰ τὸ ἀπολαύσουμε. Κανεὶς ἀπὸ μᾶς ἂς μὴ μείνει ἀμέτοχος στὶς μεγαλοπρεπεῖς ἀπολαύσεις μας».

Εἶπαν καὶ ἔκαμαν αὐτὰ καὶ πολὺ χειρότερα καὶ ἀσεβέστερα. Καὶ προσθέτει ὁ σοφὸς Σολομών· «αὐτὰ τὰ φαῦλα ἐσκέφθησαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἐπλανήθησαν. Τοὺς ἐτύφλωσεν ἐξ ὁλοκλήρου ἡ κακία των καὶ ἡ φιληδονία…» .

Πραγματικὰ πλανήθηκαν. Ὁ πόθος τῶν ἁμαρτωλῶν ἀπολαύσεων, τῶν ἡδονῶν καὶ τῆς ἀσωτίας, σκότισαν τὸ νοῦ τους, ἀχρήστευσαν τὸ λογικό τους, διέφθειραν τὴν καρδιά τους, μόλυναν τὴν ψυχή τους. Καθὼς ἦταν σκοτισμένοι ἀπὸ τὸ οἰκτρὸ αὐτὸ κατάντημά τους δὲν ἤθελαν νὰ δοῦν ὅτι ἡ ἁμαρτωλὴ τέρψη καὶ ἡδονὴ ποτὲ δὲν δίνει – καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει – τὴν πραγματικὴ χαρά, τὴν ἀληθινὴ ἱκανοποίηση καὶ εὐφροσύνη. Γιὰ πολὺ λίγο προσφέρει εὐχαρίστηση στὶς αἰσθήσεις καὶ μόνο, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀναπαύσει βαθύτερα τὸν ἄνθρωπο. Πολὺ γρήγορα παρέρχεται καὶ ἀφήνει πίσω πίκρα καὶ μεγάλη ἀπογοήτευση.

Καμιὰ φορά ἢ μᾶλλον πολὺ συχνὰ κατὰ τὴν ὥρα τῶν πολυτελῶν συμποσίων, τῆς ἀπόλαυσης, δημιουργοῦνται παρεξηγήσεις μεταξὺ τῶν συνδαιτυμόνων. Ἐκτοξεύονται πειράγματα, εἰρωνεῖες καὶ ὑπονοούμενα. Ἀνταλλάσσονται λόγια πικρά, ὕβρεις, ξεσποῦν ἀντεγκλήσεις καὶ φιλονικίες. Ἔτσι τὸ συμπόσιο ποὺ ὑποσχόταν εὐχαρίστηση καὶ χαρά, γίνεται τόπος διαπληκτισμῶν καὶ τελειώνει μὲ ψυχικὴ ἀναστάτωση καὶ πικρία. Ἂς ἀφήσουμε, ὅτι τέτοιου εἴδους ἀπολαύσεις γεννοῦν, πολὺ συχνὰ, τὴν ἀηδία καὶ κάνουν κάθε φιλήδονο νὰ ζητάει κάτι περισσότερο, κάτι ἐξεζητημένο καὶ νὰ μὴν τὸ βρίσκει. Καὶ νὰ φθάνει σὲ μία κατάσταση γελοία, ὅπως ὁ ἄσωτός τῆς παραβολῆς.

Τὸ χειρότερο ὅμως καὶ φοβερότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι, ὅτι οἱ ἁμαρτωλὲς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις κάνουν τὸν ἄνθρωπο ὑπεύθυνο τῆς αἰωνίου κολάσεως, τῆς φοβερῆς καταδίκης στὴν κάμινο τοῦ πυρός, τῆς ἀπερίγραπτης ὀδύνης στὸν Ἅδη. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς θρηνοῦσε, ὅτι βρισκόταν «ἐν βασάνοις», ὅτι ὑπέφερε τρομερὲς ὀδύνες «ἐν τῇ φλογὶ» τοῦ Ἅδη, ὥστε καὶ μία σταγόνα νεροῦ θὰ ἦταν γι’ αὐτὸν οὐράνιο δῶρο.

«Ἡ ἡδονή, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἁμαρτίας, ἡ δὲ ἁμαρτία τὸ δηλητηριῶδες κεντρὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ἡδονὴ τρέφει τὸν αἰώνιο σκώληκα. Πρὸς στιγμὴ, μόνο, γλυκαίνει τὸν φιλήδονο, ὕστερα ὅμως φέρνει πικρότερες κι ἀπὸ τὴ χολὴ συνέπειες». Ἡ ἡδονὴ εἶναι τὸ δόλωμα, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται τὸ φοβερὸ ἀγκίστρι τοῦ αἰωνίου πόνου. Ὁ ἄνθρωπος δελεάζεται καὶ ἑλκύεται ἀπὸ αὐτὸ, ποὺ βλέπει καὶ δὲν μπορεῖ, μᾶλλον δὲν θέλει, νὰ δεῖ τὴ συμφορὰ, ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν ἡδονή. Ἔτσι ἡ πρόσκαιρη ἡδονὴ γίνεται αἰώνια ὀδύνη.

Χριστιανοί μου. Ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ ἔχουμε μία ζωὴ χωρὶς χαρὰ καὶ εὐτυχία. Ὁ Ἴδιος, ἄλλωστε, δημιούργησε, γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν ὡραῖο αὐτὸ κόσμο, ποὺ ζοῦμε, μὲ τὶς ἀναρίθμητες ἀπολαύσεις. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ γνωρίζει νὰ ἀπολαμβάνει τὶς θεοσδοτες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ γίνεται δοῦλος τῶν ψυχοφθόρων ἡδονῶν καὶ παθῶν. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ