ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

(Ἰω. 20, 19-31)

Τὸ ἀ­πό­γευ­μα τῆς ἡ­μέ­ρας τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου, δέ­κα ἐκ τῶν ἕν­τε­κα Ἀ­πο­στό­λων -ἀφοῦ ὁ Ἰούδας εἶχε ἀπαγχονιστεῖ καὶ ὁ Θωμᾶς ἀπουσίαζε- πλήρεις λύπης, ἀλλὰ καὶ φόβου μὴ συλληφθοῦν καὶ αὐτοὶ καὶ καταδικαστοῦν ἀπὸ τοὺς ὁμοεθνεῖς τους Ἰουδαίους, βρι­σκόν­του­σαν κλει­δαμ­πα­ρω­μέ­νοι σὲ κά­ποιο σπί­τι στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ξαφ­νι­κὰ ἐμ­φα­νί­ζε­ται ὁ ἀ­να­στη­μέ­νος Κύ­ρι­ος ἀ­νά­με­σά τους καὶ τοὺς λέ­ει: «Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν», δεί­χνον­τάς τους ταυ­τό­χρο­να τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν του, γιὰ νὰ πει­σθοῦν ὅ­τι εἶ­ναι ὄν­τως ὁ ἴ­διος. Στὴ θέ­α τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου οἱ φοβισμένοι καὶ στενοχωρημένοι Ἀ­πό­στο­λοι ἐ­πλή­σθη­σαν χα­ρᾶς. Ἔτσι ἐπληρώθη αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοὺς εἶχε πεῖ πρὸ τοῦ πάθους του, ὅτι δηλαδὴ τὸ κλάμα καὶ τὸν θρῆνο τους θὰ διαδεχθεῖ μεγάλη χαρά: «μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με... ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται˙ ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται».

Ἔπειτα ὁ Κύριος εἶπε ξανὰ στοὺς μαθητές του τό «εἰρήνη ὑμῖν» καὶ τοὺς ἔστειλε νὰ κηρύξουν σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη: «καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τοὺς ἀναδεικνύει στύλους καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας, καὶ τοὺς χειροτονεῖ διδασκάλους τῆς οἰκουμένης καὶ οἰκονόμους τῶν θείων μυστηρίων. Ὡς Ἀπόστολοι τῆς οἰκουμένης ἐντέλλονται νὰ μιμηθοῦν καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν ἴδιο τρόπο κηρύγματος ποὺ ἀκολούθησε καὶ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Πατέρα νὰ θεραπεύσει καὶ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως ὁ Κύριος λέει: «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν»˙ «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες»˙ «Καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με»˙ «Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ», ἔτσι καὶ οἱ Ἀπόστολοι, καλοῦν εἰς μετάνοια τοὺς ἁμαρτωλούς, θεραπεύουν τοὺς κακῶς ἔχοντας πνευματικῶς ἢ σωματικῶς, καὶ κατὰ τὴν κηρυκτική τους δράση δὲν ἐπιδιώκουν νὰ τηρήσουν τὸ δικό τους θέλημα, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ σωθεῖ ὅλος ὁ κόσμος.

Ἀφοῦ ὁ Κύριος ἀνέδειξε τοὺς μαθητές του κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου ἀνὰ τὴν οἰκουμένη, ἀμέσως μετὰ τοὺς ἔδωσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς˙ λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Ὁ τρόπος ποὺ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίδεται ἀπὸ τὸν Υἱό, δηλαδὴ διὰ ἐμφυσήματος, ἀποκαλύπτει καὶ τὴ μεταξύ τους σχέση. Δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀλλότριο τοῦ Υἱοῦ, ἀλλὰ ὁμοούσιο μαζί του, ὅπως βέβαια καὶ μὲ τὸν Πατέρα. Ἐκπορεύεται ἔτσι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ διὰ τοῦ Υἱοῦ χορηγεῖται στὴν κτίση.

Ἡ χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους τοὺς χαρίτωσε καὶ τοὺς ἁγίασε, ὥστε νὰ εἶναι κατάλληλοι γιὰ τὸ μέγα ἔργο ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ Κύριος, δηλαδὴ τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ κόσμου. Χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα οἱ Ἀπόστολοι δὲν θὰ ἦταν ἱκανοὶ νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ οὔτε θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν μυσταγωγοὶ τοῦ εὐαγγελίου του. Ἐὰν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν χαρίτωνε τοὺς Ἀποστόλους αὐτοὶ δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀνακηρύξουν τὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Κύριο: «Οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριος Ἰησοῦς», μᾶς ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Κατ’ ἀναλογία πρὸς τὸν ἐξαγιασμὸ τῶν Ἀποστόλων, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ τὸ ἀναγκαῖο στοιχεῖο καὶ στὴ δική μας χριστιανικὴ ζωή. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει κατὰ Θεὸ οὔτε νὰ ἐπιτελεῖ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀρεστὰ στὸν Θεὸ οὔτε νὰ ἀντιστέκεται καὶ νὰ ἀρνεῖται τὴν ἁμαρτία, ἐὰν δὲν λάβει καὶ ἐνδυθεῖ τὴν ἐξ ὕψους δύναμη, δηλαδὴ τὴν ἁγιάζουσα καὶ ἐνισχύουσα χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίδεται καὶ ἀλλοιώνει τοὺς ἀνθρώπους ὅταν αὐτοὶ ζοῦν καὶ ἀγωνίζονται πνευματικά, μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ ταπείνωση, ἄδολη πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο.

ΠΗΓΗ