Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν.

Εἶπαν πολλοί γιά τήν σημερινή ἑορτή, ὅτι εἶναι τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τό Πάσχα τῆς Παναγίας. Καί πολύ δικαίως. Τό Πάσχα ἑορτάζουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Σήμερα ἑορτάζουμε τήν κοίμηση, ὄχι τόν θάνατο τῆς Παναγίας, καί τήν μετάσταση πού ἀκολούθησε μετά ταῦτα. Μετάστασις σημαίνει τήν ἀνάσταση, ἀλλά καί τήν ἀνάληψη, τήν ἄνοδο τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, στά οὐράνια σκηνώματα. Ὁ τάφος καί ὁ θάνατος δέν μπόρεσαν νά τήν κρατήσουν, γιατί εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς καί Ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός πού ἐνοίκησε μέσα στά πάναγνα σπλάχνα της καί γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος, ὄντας Θεός, δέν ἐπέτρεψε νά διαλυθεῖ τό σῶμα της, ὅπως γίνεται μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά τήν ὁδήγησε στήν αἰώνια ζωή, στήν Βασιλεία Του. Ἐκεῖ κάθεται στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της ὡς βασιλομήτωρ.

Θά ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας σήμερα σ᾿ αὐτά τά λόγια. Ἐπαναλαμβάνουμε καί τονίζουμε, ὅτι ὁ θάνατος τῆς Παναγίας ἦταν μία κοίμηση καί σύμφωνα μέ τά ἀψευδῆ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἕνα πέρασμα ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο λέει ὁ Χριστός: Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τῶν δικαίων εἶναι ἕνα ἀπ᾿ εὐθείας πέρασμα ἀπό αὐτήν τήν ζωή, τήν ψεύτικη καί λυπηρή στήν αἰώνια, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπό τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ εἶπε ὁ Κύριος: Πέθανε ὁ φτωχός, ὁ σεμνός Λάζαρος καί ὁδηγήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους στόν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή στήν μακαρία αἰώνια ζωή. Πέθανε ὁ ἄσπλαχνος πλούσιος, τοῦ ἔγινε μεγαλόπρεπη κηδεία, καί κατέληξε στόν φοβερό Ἄδη. Γιά τόν ἕνα ἀμέσως μετά τόν θάνατο ἄρχισε ἡ εὐτυχία τοῦ παραδείσου, ἐνῷ γιά τόν ἄλλο ἄρχισαν τά βάσανα τῆς κολάσεως.

Ἀπό τήν Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου γνωρίζουμε, ὅτι ὑπάρχει πρῶτος θάνατος καί δεύτερος θάνατος. Πρῶτος θάνατος εἶναι ὁ φυσικός, αὐτός μέ τόν ὁποῖο τελειώνει ἡ ζωή κάθε ἀνθρώπου. Γιά τούς δικαίους ὑπάρχει μόνο αὐτός ὁ θάνατος, πού εἶναι μία μακαρία κοίμηση. Τούς ἀμετανόητους ἀμαρτωλούς, τούς βλάσφημους περιμένει ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ πνευματικός θάνατος, μετά τήν δικαία κρίση τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν δευτέρα παρουσία Του.

Θά μοῦ πεῖτε τώρα: Οἱ δίκαιοι δέν θά παρουσιασθοῦν σ᾿ αὐτήν τήν κρίση; Ἀσφαλῶς θά περάσουν καί αὐτοί, ἀλλά γι᾿ αὐτούς θά εἶναι πανηγύρι. Σύμφωνα πάλι μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ δίκαιος εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται. Πρίν ἀκόμη βγάλει τήν ἀπόφασή του ὁ δίκαιος Κριτής, θά ξεχωρίσει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Τά πρόβατα, δηλαδή τούς δικαίους, θά τούς τοποθετήσει στά δεξιά του καί θά πεῖ σ᾿ αὐτούς: Ἐλᾶτε σεῖς οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πού ἑτοιμάσθηκε γιά σᾶς. Τά ἐρίφια, τούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, θά τούς στείλει στό πῦρ τό ἐξώτερον, νά καίγωνται μαζί μέ τόν διάβολο. Αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.

Γιά τό βαθύτερο αὐτό μυστήριο ἔλεγε ὁ σοφός Σολομών, ὅτι οἱ ψυχές τῶν δικαίων εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί δέν θά τίς βρεῖ, οὔτε κἄν θά τίς ἀκουμπήσει κάποιο βάσανο. Γράφει ὁ ψαλμωδός: Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός. Ὁ θάνατος τῶν ἁμαρτωλῶν εἶναι πολύ ὀδυνηρός καί γεμᾶτος πόνο. Ἐνῷ ἔλεγε ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος: Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος. Γιά μένα ζωή σημαίνει Χριστός καί ὁ θάνατος εἶναι κέρδος, ἀφοῦ αὐτός θά μέ ὁδηγήσει κοντά στόν Χριστό.

Ἔτσι λοιπόν μή θλιβώμαστε σήμερα, πού βλέπουμε τά σύμβολα τοῦ θανάτου, δηλαδή τό σῶμα τῆς Παναγίας νεκρό, ἁπλωμένο πάνω σ᾿ ἕνα κρεββάτι, νά κηδεύεται ἀπό τούς ἱερούς ἀποστόλους, πού μαζεύθηκαν κατά παράδοξο τρόπο στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς. Ἔπρεπε νά συμβεῖ καί αὐτό, ἀφοῦ ἡ Παναγία ἦταν φύσεως ἀνθρωπίνης, ἄρα φύσεως θνητῆς. Ὅμως καί ἐδῶ φάνηκαν τά προνόμοια τῆς θείας χάριτος. Ὅταν ἡ πάναγνη κόρη συνέλαβε τόν Χριστό, ἡ σύλληψη ἦταν ἄσπορη, ὅταν Τόν γέννησε ἡ κύηση ἦταν ἀδιάφθορη καί τώρα πού πέθανε, ἡ νέκρωσις ἦταν ἀθάνατη.

Γι᾿ αὐτήν δέν ἦταν θάνατος, ἀλλά ὕπνος γλυκύς, μέ τόν ὁποῖο ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου ἀναπαύθηκε ἀπό τούς κόπους αὐτῆς τῆς ζωῆς καί ἡ μακαριωτάτη ψυχή της ἔτρεχε, ὅσο γινόταν πιό γρήγορα, γιά νά φθάσει στόν ἀγαπημένο Υἱό καί Θεό της. Ὁ θάνατός της ἔγινε ἅρμα χερουβικό, πού ἀκολούθησε τόν ἴδιο ἀνηφορικό δρόμο μέ τόν Χριστό, γιά νά ἀνεβεῖ δοξασμένη στόν οὐρανό.

Ἄς ἐρευνήσουμε τόν τάφο στήν Γεθσημανῆ, θά τόν βροῦμε κενό, ἄδειο, ὅπως ἄδειος εἶναι καί ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Χριστοῦ. Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν τήν μητέρα τῆς ζωῆς. Τώρα θά τήν συναντήσουμε στόν οὐρανό ὡς βασίλισσα τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων. Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, λέγει ὁ προφητάναξ Δαβίδ. Μετά τόν Θεό αὐτή ἔχει τίς μεγαλύτερες τιμές. Οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς μπροστά στά πόδια της ρίχνουν τά σκῆπτρα καί τά διαδήματά τους. Αὐτῆς τόν ὑψηλό θρόνο περικυκλώνουν τῶν Ὀρθοδόξων τά συστήματα. Ἕνας παρακαλεῖ γιά τήν ὑγεία του στήν ἀρρώστια. Ἄλλος ζητάει παρηγοριά στίς θλίψεις. Ἐκεῖνος βοήθεια στίς συμφορές. Ὅλοι ζητοῦν ἔλεος ἀπό τήν πηγή τοῦ ἐλέους. Ὁ παρακαλῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει, διότι εἶναι πέλαγος ἀνεξάντλητο. Ὅλοι λαμβάνουν τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Εἶναι ἀδύνατον, χριστιανοί μου, νά φαντασθοῦμε τό ὑπέρλαμπρο φῶς, μέ τό ὁποῖο ἀστράφτει ἡ Παναγία. Ἡ σελήνη καί ὁ ἥλιος εἶναι σκοτεινά σώματα μπροστά της. Τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ δέν χορταίνουν νά βλέπουν αὐτό τό ἀνεκλάλητο κάλος, πού ἔχει. Αὐτό ἐπεθύμησε νά δεῖ καί ἕνας νέος εὐσεβής, πού ἀγαποῦσε πολύ τήν Παναγία. Παναγία μου, παρακαλοῦσε, ἀξίωσέ με νά σέ δῶ, ὅπως εἶσαι μέσα στόν Παράδεισο καί ἄς χάσω τό ἕνα μου τό μάτι. Πράγματι ἡ Πάναγνη Δέσποινα τόν ἄκουσε καί ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του. Τήν εἶδε ὁλόλαμπρη, ὅπως ἦταν στό οὐρανό, μά ἔχασε τό ἕνα μάτι. Εἶχε ὅμως τόση χαρά, ἔνιωσε τέτοια γλυκύτητα, ὥστε παρακάλεσε καί πάλι, νά σέ δῶ ἀκόμη μία φορά καί ἄς χάσω καί τό ἄλλο μου μάτι, δέν μέ μέλει. Ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ δέν τοῦ χάλασε τό χατήρι, τοῦ ἐμφανίσθηκε γιά δεύτερη φορά. Καί τώρα τί νομίζετε, ἔμεινε τυφλός καί ἀπό τό ἄλλο μάτι; Ὄχι. Ἔγινε καλά καί ἔβλεπε καί ἀπό τά δύο μάτια. Ἡ Παναγία ἡ πανάγαθη, ἡ Μητέρα τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαχνίας, δέν μπορεῖ νά κάνει κακό. Κανείς δέν ζημιώνεται ἀπό τήν Παναγία.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτήν τήν Παναγία ἄς παρακαλέσουμε, νά δεχτεῖ τήν νηστεία πού κάναμε πρός τιμή καί χάρη της. Νά ἀκούσει τίς παρακλήσεις πού ψάλαμε αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ δεκαπενταυγούστου. Νά μᾶς ἀξιώνει ἐδῶ νά ἀσπαζώμαστε τήν ἁγία εἰκόνα της. Μέ τίς πολλές καί θερμές της πρεσβεῖες νά μᾶς βάλει στόν παράδεισο κι᾿ ἐκεῖ νά βλέπουμε συνεχῶς τό πάνσεπτο πρόσωπό της καί νά τήν προσκυνοῦμε μαζί μέ τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.-