ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Μέσα στόν κόσμο πού ζοῦμε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, εἶναι πα­ρα­τη­ρημένο, ὅτι δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τήν ἴδια ἀντίληψη, τήν ἴδια ἀπο­­δοτικότητα, τήν ἴδια ἱκανότητα. Ἐκεῖ ὅπου ὁ ἕνας ὑστε­ρεῖ, ὁ ἄλλος ὑπε­ρέχει. Ὁ ἕνας εἶναι πλούσιος σέ ταλέντα καί χαρί­σμα­τα, ὁ ἄλλος εἶναι πτωχός. Ὅλοι ὅμως ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε λάβει ἀπό τό Θεό, «τά­­λα­ντα» τά ὁποῖα κατά τόν τρόπο πού ἔχουν δοθεῖ, ἐξυπηρετοῦν μία με­γά­λη σκοπιμότητα, κρατοῦν σέ ἰσορ­ρο­πία τήν κοινωνία καί βοηθοῦν τήν ὁμαλή λειτουργία τοῦ κοινωνι­κοῦ σώματος. Οἱ ταλαντοῦχοι εἶναι σπάνιες ἐξαιρέσεις. Οἱ πιό πολ­λοί εἴμαστε μετριότητες. Μποροῦμε ὅμως μέ τήν καλ­λιέρ­γεια τῶν ταλάντων πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά ἀποκτήσουμε τά χαρί­σμα­τα τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά γίνουμε ἄνθρωποι χαριτω­με­νοι. Ἀπα­ραί­­τητη προϋπόθεση γιά τήν αὔξηση τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ προ­­σωπικός ἀγώνας.

Ὁ ἀνθρωπος πού πρίν τήν ἀποδημία του ἐμπιστεύθηκε στούς δού­λους του «τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ» εἶναι ὁ Θεός. Οἱ τρεῖς δοῦλοι εἶναι τρεῖς κα­τη­γορίες ἀνθρώπων, πού παίρνουν ἀπό τό Θεό διάφο­ρα «τάλαντα» γιά νά τά αὐξήσουν καί τά ἐπιστρέψουν κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Θεοῦ, δηλ. τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατά τήν ὁποία καθένας θά λογο­δο­τή­σει γιά τό πῶς χρησιμοποίησε τά τάλαντα καί τίς ἱκανότητές του. Ὅταν θά ἔλθει ἡ φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἄλλοι θά ἔχουν χρησιμοποιήσει τά τα­λέ­ντα τους πρός δόξαν Θεοῦ. Αὐτούς θά τούς ἀμείψει ὁ Θεός, γιατί φά­νη­καν ἄνθρωποι, μέ ἀνθρώ­πι­νη συνείδηση. Τούς ἄλλους ὅμως πού εἶχαν θέσει σάν στόχο τῆς ζωῆς τους τήν ἱκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ τους μόνο καί δέν καλλιέργη­σαν χάριν τοῦ συνόλου τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ θά τιμωρήσει μέ τήν αἰώνια καταισχύνη.

Ὅσο κι ἄν θέλουμε νά πιστέψουμε στήν ἰδέα τῆς ἰσότητος τῶν ἀν­θρώ­πων μερικές φορές βρισκόμαστε μπροστά στήν ὠμή πραγματι­κό­τητα πού μᾶς ἀνατρέπει τούς ὁραματισμούς. Γιατί, ναί μέν μπροστά στό Θεό ε{ιμαστε ὅλοι ἴσοι, θνητοί καί ἀδύναμοι, ἀλλά μέσα στήν κοι­νωνία ζοῦμε διαφορετικά. Θά ἦταν φύσει ἀδύνατο νά λειτουρ­γή­σει κοινωνία ἀνθρώ­πων, ἄν ὅλοι εἶχαν στόν ἴδιο βαθμό καί στό ἴδιο εἶδος τίς ἱκανότητες καί τίς δωρεές. Ὅπως ἀκριβῶς δέν εἶναι δυνα­τόν ὅλο τό σῶμα νά εἶναι μόνο μά­τια ἡ μόνο χέρια, οὔτε ὁ στρατός ν΄ἀποτελεῖται μόνο ἀπό στρατηγούς, ἔτσι καί στήν κοινωνία δέν μπο­ροῦν νά εἶναι ὅλοι ἴσοι. Ἄνιση εἶναι ἡ δια­νομή ἀλλά ὄχι ἄδικη. Τάλαντο παίρνει καί ὁ πλούσιος καί ὁ πτωχός καί ὁ σοφός καί ὁ ἄσημος. Κανείς δέν μένει χωρίς τάλαντο. Κι ἄν κανείς νο­μί­ζει ὅτι δέν ἔχει τίποτα ἀλλο, πάντως ἔχει τήν ἀθάνατη ψυχή, πού ἀξίζει πε­ρισ­σότερο ἀπ΄ὅλο τόν κόσμο.

Μέσα στήν κοινωνία λοιπόν ὑπάρχουν ἀπό τή μιά πλευρά οἱ τα­λα­­ντοῦχοι, οἱ προικισμένοι μέ ἰδιαίτερες ἱκανότητες κι ἀπό τήν ἄλλη οἱ με­τριό­τητες. Κι ἀπό τήν ἄνιση αὐτή διανομή, ἄν λείπει ὁ συν­δετικός κρῖκος τῆς ἀγάπης, ἀνοίγεται μεγάλο χάσμα πού συνεχῶς ἀπομακρύνει τούς μέν ἀ­πό τούς δέ. Οἱ πρῶτοι μέ τό αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς βλέπουν τούς ἄλλους ἐγωϊ­στικά, ἀνθρώπους δεύτερης ἐπι­λο­γῆς. Οἱ δεύτεροι μέ τό κόμπλεξ τῆς κα­τωτερότητος δέν ἀνέχονται τήν παρουσία τῶν πρώτων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπι­κρατεῖ στήν κοινωνία κλῖμα ἀκήρυκτου πολέμου ἀλληλοεξοντώ­σεως. Ἐ­κεῖ φθάνει ὁ ἄνθρω­πος πού ἀγνοεῖ ὅτι ὁ Θεός «νέμει τοῖς δούλοις τόν πλοῦτον» τῶν ταλάντων.

Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλα ἐναρμονίζονται ἀρκεῖ μόνο καί «οἱ τά πέ­ντε τάλαντα λαβόντες» καί οἱ «τό ἕν τάλαντον» νά ἔχουν τή διά­θε­ση τῆς ἀ­γω­νιστικότητος καί νά διακρίνονται γιά τά αἰσθήματα ἀν­θρω­πισμοῦ καί κα­λω­σύνης. Καί ἀκόμα νά προσπαθήσουν τά τάλαντα νά μεταποιήσουν σέ χα­ρί­σματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς λογοδοσίας ὁ Θεός θά ζητήσει πολλά ἀπό ἐκεί­­νους στούς ὁποίους ἔδωσε πολλά καί λίγα ἀπό ἐκείνους στούς ὁποίους ἔδω­σε λίγα. Τούς καλούς καί φρονίμους οἰκονόμους θά ἀμείψει μέ ἔπαινο καί τιμή, ἐνῶ τούς πονηρούς καί ὀκνηρούς μέ καται­σχύνη. Τούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ θά δεχθεῖ στή Βασιλεία του συν­δαι­τημόνες τῆς θεϊκῆς δόξης του, ἐνῶ τούς «ἀχρείους δούλους» θά καταδικάσει «εἰς τό σκότος τό ἐξώ­τε­ρον». Θά τούς τιμωρήσει ὄχι γιατί ἔπραξαν τό κακό, ἀλλά διότι δέν ἐργά­σθη­καν τό ἀγαθό. Τό συμπέ­ρασμα τῆς σημερινῆς παραβολῆς εἶναι ὅτι θά τι­μωρηθεῖ σάν κακο­ποιός καθένας πού δέν προσπάθησε νά γίνει ἀγα­θο­ποιός.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί!

Ὁ Θεός ἐπροίκησε τόν καθένα μας μέ τάλαντα πολλά. Ἄς μή τά κρύ­ψουμε γιά τή δική μας μόνο εὐτυ­χία. Ἄς ἀνοίξουμε τό θησαυ­ρο­φυ­λά­κιο τῆς καρδιᾶς μας κι ἄς δώ­σου­με μέ ἀπλοχεριά σ΄ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Ἄς διαθέσουμε τήν ὑγεία μας γιά τή δική τους ἀρρώστια, τόν πλοῦτο μας γιά τήν φτώ­χεια τους, τήν ἐξυπνάδα μας γιά τή φιλομάθειά τους, τή δύ­να­μη τοῦ ἀξιώ­ματός μας γιά τήν ἐξυπη­ρέ­τηση τῶν ἀναγκῶν τους. Ἄν ἔτσι δια­χει­ρισθοῦμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ θ΄ ἀκούσουμε κατά τήν φρικτή ἡμέ­ρα τῆς κρίσεως τήν παρή­γο­ρη φωνή τοῦ δικαιοκρίτου: «Εὖ, δοῦλε ἀγα­θέ καί πιστέ εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».