Εὐαγγέλιον ΙΖ΄ Ματθαίου-Ματθαίου ιε΄21-28 «Ἕνας Θεός γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους »
Ἡ Χαναναία τήν περίπτωση τῆς ὁποίας διηγήθηκε ὁ Εὐαγγελιστής
Ματθαῖος στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Θεός
εἶναι Θεός Πατέρας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀγαπᾶ καί φροντίζει καί
σώζει ἀδιακρίτως ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἐφόσον πιστεύουν σ’ Αὐτόν.
Ἑπομένως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐκείνοι οἱ ὁποῖοι διαφοροποιοῦνται ἀπέναντί
Του. Ἄς δοῦμε, ὅμως, πῶς ἡ ἱστορία τῆς Χαναναίας ἐξελίσσεται.
Ἦταν μία εἰδωλολάτρισσα, ἡ ὁποία πλησίασε τόν Χριστό
παρακαλώντας Τον νά θεραπεύσει τήν δαιμονισμένη θυγατέρα της. Ἐκείνη
τήν ἐποχή οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ μόνοι πού πίστευαν στόν ἀληθινό Θεό, δέν
ἔρχονταν σέ ἐπαφή μέ τούς εἰδωλολάτρες. Κρατοῦσαν τήν ἀπόστασή τους.
Τούς ἀπέφευγαν. Αὐτή, ὅμως, ἡ γυναίκα πηγαίνει κοντά στόν Χριστό, Τόν
πλησιάζει. Αὐτό ἀπό μόνο του δείχνει ὅτι σ’ Ἐκεῖνον ἔβλεπε κάτι πού δέν
εἶχε δεῖ σέ ἄλλους. Φαίνεται πώς διαισθανόταν κάτι, εὕρισκε κάτι μέσα στήν
καρδιά της, τό ὁποῖο τῆς ἔδινε ἐμπιστοσύνη καί τήν ἀπάλλασε ἀπό τόν φόβο,
ὅτι θά τήν ἔδιωχναν.
Στρέφεται στόν Χριστό μέ τά ἴδια λόγια τά ὁποῖα βρίσκουμε στά
χείλη τοῦ τυφλοῦ Βαριτιμαίου τῆς Ἱεριχοῦς στό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλιο
«Ἰησοῦ Υἱέ Δαυΐδ». Αὐτή εἶναι ἤδη μία ὁμολογία πίστεως, ὄχι βέβαια
ὁλοκληρωμένη. Δέν πίστευε ἡ εἰδωλολάτρισσα τόν Χριστό ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ.
Τόν ἀναγνώριζε μόνο ὡς ἀπόγονο τοῦ Βασιλικοῦ οἴκου τοῦ Δαυΐδ ἀπό τόν
ὁποῖο θά γεννιόταν ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου: «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱέ Δαυΐδ, ἡ
θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».
Ὁ Χριστός ὅμως συνεχίζει σιωπηλός τόν δρόμο του, χωρίς νά
ἀνταποκρίνεται στήν κραυγή της. Τότε, στρέφονται πρός ἐκεῖνον οἱ
Μαθητές: «Ἀπόλυσέ την, διότι ἐπιμένει στήν κραυγή τῆς ἐλπίδος καί
ἀπογνώσεως». Μέ τό «ἀπόλυσον αὐτήν » δέν ἐννοοῦσαν «διῶξ’ την», ἤθελαν
νά ποῦν : «Ὁπωσδήποτε θά τήν λυπηθεῖς, δέν θά τήν λυπηθεῖς; Δέν εἶναι καί
αὐτή ἄνθρωπος, ἤ μήπως δέν εῖναι; Εἶναι σωστό νά κρατοῦμε ἀπόσταση ἀπό
τέτοιους ἀνθρώπους ; Δέν ἔχει ὁ ἀνθρώπινος πόνος καί γιά τούς
εἰδωλολάτρες τήν ἴδια φρίκη καί ἀγωνία πού ἔχει γιά μᾶς;».
Mέ τό «ἀπόλυσε αὐτήν» οἱ Μαθητές παρακαλοῦσαν τόν Χριστό, Τοῦ
ἔλεγαν : «Ἄφησέ την νά φύγει μέ καρδιά εἰρηνευμένη». Αὐτό τό
συμπεραίνουμε ἀπό τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Χριστός στήν συμβουλή –
παράκλησή τους.
Τούς λέγει : «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπολωλότα
οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ Χαναναία ἀκούει καί ἀπαντᾶ: «Κύριε, βοήθει μοι». Δέν
δίνει ἀπάντηση στήν παρατήρηση τοῦ Κυρίου, ὅτι δέν ἔχει σταλεῖ σ’ ἐκείνην
πιστεύει μόνο ὅτι θά τήν λυπηθεῖ. Δέν δημιουργεῖ συζήτηση. Δέν ἐπιμένει, ὅτι
ἐκείνη εἶναι ἀνθρώπινο πλάσμα. Μόνο πιστεύει στήν εὐσπλαχνία Του. Ζητᾶ
νά τήν λυπηθεῖ. Κι ὁ Χριστός δοκιμάζει τήν ἐμπιστοσύνη της στήν
εὐσπλαχνία Του γιά μία ἀκόμη φορά. Ὁ Ἴδιος βέβαια γνωρίζει τήν πίστη της
καί ἴσως ἡ Χαναναία νά ἔνοιωθε τήν διορατικοτητά Του. Πιθανόν ὅμως νά
ἦταν γιά τούς Μαθητές ἀναγκαῖο νά κατανοήσουν τό βάθος τῆς πίστεως, τό
ὁποῖο μποροῦσε νά δείξει ἕνας εἰδωλολάτρης στόν Χριστό. Τῆς λέει λοιπόν :
«Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις»
Σημαίνουν τά λόγια Του : «Δέν είναι σωστό νά παίρνεις τό ψωμί τῶν
παιδιῶν σου καί νά ταΐζεις μ’ αυτό σκυλάκια».
Τά λόγια αὐτά φαίνονται σκληρά καί ἀνήλεα. Μοῦ φαίνεται, ὅτι μποροῦμε
νά τά καταλάβουμε ἄν φαντασθοῦμε τόν Σωτῆρα νά χαμηλώνει, τό
προσεκτικό, σκεφτικό, συμπαθές βλέμμα Του στά μάτια τῆς γυναίκας ὅπου
ὑψώνονται ἱκετευτικά πάνω Του καί Τόν παρακαλοῦν, τόν ἱκετεύουν.
Ἑκείνη ἄκουγε τά λόγια αὐτά, ὅπως είχε ἀκούσει πολλές φορές σκληρά
λόγια, τί ἄκουγε ὅμως ταυτόχρονα ἔβλεπε στραμμένο πάνω στό πρόσωπο τῆς
θεϊκῆς ἀγάπης καί ἀπάντησε σάν νά χαμογελοῦσε μέ τήν ἴδια ἐμπιστοσύνη
πού ἔτρεξε πάνω Του : «Ναί Κύριε, ὅμως καί τά σκυλάκια τρώγουν ψίχουλα
πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τῶν κυρίων τους». Κάτι περισσεύει καί γιά μᾶς.
Λίγο ἔλεος, λίγη ἀγάπη, λίγη εὐσπλαγχνία, λίγη συμπάθεια μποροῦμε νά
ἐλπίζουμε ὅτι θά ἔχουμε ἀπό Σένα. Ἡ ἀπάντηση τῆς Χαναναίας δόθηκε ἀπό
τό βάθος τῆς πίστεως, γνωρίζοντας ὅτι τά σκληρά λόγια βγαίνουν ἀπό μία
σκληρή καρδιά.
Ὁ Σωτῆρας ἐδῶ, ὅπως καί σέ ἄλλες περιπτώσεις ἀπαντᾶ στήν πίστη μέ
ἀγάπη καί μέ τήν δύναμή Του ἡ ὁποία θεραπεύει συγχωρεῖ, καί λυτρώνει: Ὦ
γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ
αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.
Βλέπουμε ἀδελφοί μου,
γιά μία ἀκόμη φορά, ὅτι τό ἔλεος τοῦ Κυρίου είναι ἀπεριόριστο, ὅτι ὁ
Κύριος δέν χωρίζει τούς ἀνθρώπους ἀναλόγως τοῦ πιστεύω τους σέ φίλους
καί σέ ξένους. Γιά ἐκεῖνον δέν ὑπάρχουν ξένοι, ὅλοι εἶναι φίλοι.
Συγχρόνως ὅμως περιμένει καί ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς ἀληθινή πίστη, μία
προσπάθεια γιά πίστη, τήν ἀπόφαση νά Τοῦ δείξουμε ἐμπιστοσύνη, τήν
ἀποφασιστικότητά μας πού χρειάζεται γιά νά πλησιάσουμε μέ κραυγές, μέ
ἐγκάρδιες προσευχές.
Αὐτό ὀφείλουμε νά τό μάθουμε ἀπό τήν Χαναναία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου