ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (ΛΟΥΚ. 5, 11-32) 20η Φεβρουαρίου 2011

     Δεν υπάρχει πιο σύγχρονο κείμενο από την παραβολή του Ασώτου. Ειπώθηκε πριν από 2000 χρόνια και όμως μιλάει με τον πιο σύγχρονο τρόπο. Πάντα σύγχρονη, πάντα επίκαιρη. Γιατί πάντα ισχύει η τριλογία πτώση- μετάνοια – λύτρωση, ή: αμαρτία – δάκρυα – χαρά.

     Σύγχρονη η παραβολή του Ασώτου, αλλά και ψυχολογικότατη. Καθρεφτίζεται μέσα σ΄ αυτήν η ψυχολογία του αμαρτωλού, η ψυχολογία του ανθρώπου, γιατί κάθε άνθρωπος είναι αμαρτωλός. Αν υπάρχει πιο ζωντανή παρουσίαση του δράματος που λέγεται αμαρτία από την παραβολή του Ασώτου. Αλλά και δεν υπάρχει πιο συγκινητική απεικόνιση της λύσης του δράματος, που λέγεται αγάπη του Θεού, από την παραβολή του Ασώτου.  Μέσα σ΄ αυτήν το βάθος της ανθρώπινης αφροσύνης, αλλά και το ύψος της θεϊκής αγάπης. Μέσα στην παραβολή του Ασώτου, ο άνθρωπος και ο Θεός, το παιδί και ο Πατέρας, η πτώση και η λύτρωση, η πραγματική και η αληθινή χαρά. Η παραβολή του Ασώτου: Δεν υπάρχει κείμενο στην παγκόσμια φιλολογία και γραμματεία, που να μπορεί να συγκριθεί με το κείμενο της παραβολής του Ασώτου.
     Από πολλές σκοπιές έχει εξετασθεί η παραβολή του Ασώτου. Εμείς θα τη δούμε από τη σκοπιά του ανθρώπου της εποχής μας, που μιλάει για ελευθερία και αναζητάει την ελευθερία και αγωνίζεται για την ελευθερία.
     Ελεύθερος πλάστηκε ο άνθρωπος από το Θεό. Από όλα τα δημιουργήματα μόνον ατός πλάστηκε λογικός και ελεύθερος. Θέλησε ο Θεός και του έδωσε το αυτεξούσιο. Θέλησε ο Θεός και του έδωσε τα πνευματικά και διανοητικά και υλικά χαρίσματα. Του πατέρα ήταν όλα τα αγαθά και ο πατέρας της παραβολής θέλησε να τα μοιράσει τα αγαθά του, την περιουσία του στα παιδιά του. Ο πατέρας θέλησε να δώσει και στο μικρότερο αγόρι του το μερίδιο, όπως έδωσε και ο Θεός σ΄ όλους μας τα μερίδια.
     Περιουσία που πήραμε από τον Ουράνιο Πατέρα, η σωματική υγεία, τα διανοητικά προσόντα, τα ψυχικά χαρίσματα, τα γενικά και τα ειδικότερα τάλαντα. Άφησε ελεύθερο το παιδί ο πατέρας. Δεν θέλησε να το δεσμεύσει. Και εδώ αρχίζει η κακή χρήση της ελευθερίας. Μαγεμένος από τα συνθήματα της χειραφέτησης και της πλήρους αποδέσμευσης, το άγουρο αγόρι ζητάει να φύγει. Η παραμονή στο σπίτι του πατέρα του φαίνεται σκλαβιά. Πρέπει να φύγει. Δεν τον χωράει το σπίτι. Και φεύγει. «Και συναγωγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως».
     Μακριά από κάθε παρακολούθηση. Κανένας φραγμός πια στη ζωή του. Εντελώς ελεύθερος όπως νόμιζε, πηγαίνει όπου θέλει, κάνει ό,τι θέλει, ζει όπως του γουστάρει, γυρίζει παντού. Κανένα φρένο, κανένα stop στη ζωή του. Έτσι νόμιζε πως θα είναι αληθινά ελεύθερος. Αλλοίμονο όμως! Τρέχοντας τρελλά, ξεπέρασε το φράχτη της ελευθερίας και βρέθηκε στον άγριο τόπο της ασυδοσίας. Αυτή είναι η ελευθερία που ζητάνε οι περισσότεροι νέοι της εποχής μας. Η ελευθερία της ασυδοσίας. Κάθε φραγμός σπιτικός τους φαίνεται σκλαβιά. Κάθε δέσμευση σχολική τους φαίνεται ανυπόφορη.  Κάθε περιορισμός του νόμου τους φαίνεται αναχρονιστικός. Μεριάστε όλοι! Οι νέοι περνούν! Γεμίστε τους φράκτες, σπάστε τις πινακίδες με τα stop, σβήστε τους περιορισμούς, καταργήστε τους κανονισμούς και τους νόμους. Κάτω τα Μη! Όλα επιτρέπονται στους νέους….! Έτσι κήρυξαν οι κράχτες της ασυδοσίας και του αναρχισμού. Και κέρδισαν τις πλατειές μάζες των νέων. Και πήραν τα παιδιά μας το δρόμο τάχα για την λευτεριά. Μα πήραν το δρόμο λάθος. Βρέθηκαν στο δρόμο της ασυδοσίας. Το αποτέλεσμα; Δείτε την ιστορία του ασώτου αγοριού. Αντίθετα απ΄ ότι νόμισε τα βρήκε. Ελευθερία νόμιζε πως θα βρει, σε αθλιότητα και εξαχρείωση κατάντησε. «Δαπανήσαντος δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός…». Τα ΄φαγε όλα και τώρα φτώχεια, γύμνια, κακομοιριά, δυστυχία. Μακριά από Θεό και χωρίς Θεό, πείνα και δυστυχία, ανασφάλεια και εξαχρείωση. Πόσοι νέοι χάνονται και εξαθλιώνονται! Πόσα ταλέντα πάνε χαμένα. Πόσοι προσοντούχοι καταντούν ρεμάλια του κακού! Υποδούλωση, αυτό είναι το αποτέλεσμα του αποστάτη ανθρώπου της εποχής μας. Απομακρύνθηκε από το Θεό και «πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών…». Προσκολλήθηκε, υποδουλώθηκε σε κάποιο αφεντικό, σε κάποιο άνθρωπο που τον έχει θεοποιήσει. σε κάποιο κόμμα που το ΄χει απολυτοποιήσει.  σε κάποια ιδεολογία, που την έχει εξειδανικεύσει. σε κάποιο πάθος, που δεν μπορεί να το υπερνικήσει. Αυτό που λένε, ότι θα ζήσουν ανεξάρτητα, είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όποιος πάψει να πιστεύει στο Θεό, πιστεύει στο διάβολο, που έχει διάφορες μορφές, διάφορα προσωπεία. Την ώρα που ξεγλιστράς απ΄ την αγκαλιά του Θεού, πέφτεις στην αγκαλιά της αμαρτίας. Και είναι φοβερό το σφιχταγκάλιασμα της αμαρτίας. Και η αμοιβή γι΄ αυτό το σφιχταγκάλιασμα με το κακό, γι΄ αυτήν προσκόλληση στον κόσμο; Η ίδια η αμοιβή με τα γουρούνια. Ξυλοκέρατα, χαρούπια κατάντησε να επιθυμεί ο άσωτος υιός. Και αυτά δεν τά ΄βρισκε,, τα έδιναν στα γουρούνια.
     Η ελευθερία που ζήτησαν οι νέοι μακριά από το Χριστό ήταν όνειρο απατηλό. Ήταν η ελευθερία των χοίρων, η ελευθερία της λάσπης. Μα ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος να σέρνεται στο χώμα και να κυλιέται στη λάσπη. Είναι πλασμένος να πετάει ψηλά, σε κόσμους ουράνιους, σε σφαίρες πνευματικές.
     Τι κρίμα! Παιδιά του Θεού, πλασμένα να τρέφονται με θεϊκές τροφές, κατάντησαν παιδιά του βούρκου. Τι ταϊζουν τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα παιδιά μας; Ξυλοκέρατα, χαρούπια. Και κάτι χειρότερο. Λάσπη, βούρκο, λασπόνερα. Τι απογοήτευση! Τα παιδιά  του ουράνιου Μάννα να ρουφούν βούρκο από τον υπόνομο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
     Αλλά αρκετά μας κοίμισε ο διάβολος με το χλωροφόρμιο της αμαρτίας. αρκετά μας έδεσε με τα δεσμά της αμαρτίας. Καιρός για το σωτήριο τίναγμα. «Ξυπνάτε αλύτρωτοι ραγιάδες, για να χαρήτε λευτεριά. Συντρίψετε τις αλυσίδες, που σας τυλίξανε βαρειά…». Δεν είμαστε εμείς παιδιά της λάσπης. Είμαστε παιδιά του Θεού. Ω, να γινότανε μέσα στις τόσες πορείες που γίνονται και η πορεία, η δεύτερη πορεία του Ασώτου, η πορεία της επιστροφής. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα…». Είναι η πορεία, το τρέξιμο προς την αληθινή ελευθερία. Πήρες τη ζωή λάθος, πήρες λαθεμένο δρόμο για την ελευθερία; Μεταβολή! Μετάνοια, αυτό θα πει μεταβολή.
     Και στην πορεία επιστροφής, η ανοιχτή αγκαλιά του πατέρα είναι εξασφαλισμένη. «Είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και ευσπλαχνίσθη και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν». Μια κίνηση κάνει το παιδί, δέκα κάνει ο πατέρας. Δειλή η κίνηση του παιδιού, ζεστή η κίνηση του πατέρα. Δάκρυα λύπης το παιδί, δάκρυα χαράς ο πατέρας. Κλείνουν οι αγκαλιές του κόσμου για το παραστρατημένο αγόρι, ανοίγει η αγκαλιά του πατέρα. Είναι η ίδια αγκαλιά, που παραμένει ανοιχτή, η αγκαλιά του Χριστού. 20 αιώνες τώρα είναι ανοιχτή. Δεν κλείνει η αγκαλιά του Θεού όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος. Ας πλανιόμαστε, η αληθινή ελευθερία βρίσκεται μονάχα κοντά στο Χριστό.
     Κοντά στο Χριστό, η ελευθερία, κοντά του η λύτρωση, κοντά του η χαρά.
     Παιδιά του κόσμου!  Όπου και αν πάτε, ό,τι και αν κάνετε, να μη ξεχνάτε: πως υπάρχει μια αγκαλιά ανοιχτή που σας περιμένει.