Κυριακή ιζ' Ματθαίου (Η Θεραπεία της κόρης της Χαναναίας) π. Χρήστος Πιτυρίνης

Κυριακή ιζ' Ματθαίου (Η Θεραπεία της κόρης της Χαναναίας) π. Χρήστος Πιτυρίνης

Ἐλέησόν με, Κύριε, υἰέ Δαυϊδ. Ἠ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»

Στο σημερινό ευαγγέλιο που διαβάσαμε αγαπητοί μου αδελφοί,  βλέπουμε και ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και στην Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της. Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί από αυτά. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο!

Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητέρας. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα. Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε περισσότερο. Και αυτό μας διδάσκει, αγαπητοί μου αδελφοί, μας διδάσκει ότι και εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας.

Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή μας πρέπει να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας. Και αυτό φαίνεται και στο ευαγγελικό μας ανάγνωσμα που διαβάσαμε σήμερα. Η γυναίκα επέμενε και ο Χριστός δεν της έδινε το ποθούμενό της. Σε σημείο που οι μαθητές του Κυρίου αγανάκτησαν και είπαν στο Χριστό να εισακούσει το αίτημά της. Ο Χριστός όμως που έβλεπε ότι μέσα στη γυναίκα κρυβόταν μαζί με τη ταπεινοφροσύνη και η πίστη της είπε ότι «ουκ απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα οίκου Ισραήλ» λέγοντάς της παράλληλα ότι δεν είναι σωστό να δώσει το ψωμί των παιδιών, δηλαδή των Ιουδαίων στα σκυλιά, δηλαδή στους ειδωλολάτρες.

Σκυλάκι την έλεγε ο Χριστός αλλά αυτή δεν απογοητεύονταν, επέμενε να ζητά από τον Χριστό να θεραπεύσει το παιδί της. Έτσι έγινε υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης και για μας τους  χριστιανούς. Σαν πληγωμένο πουλί η γυναίκα αυτή έπεσε στα πόδια του Χριστού παρακαλώντας Τον να ελεήσει τη κόρη της. «Κύριε, βοήθα με», έλεγε. Και ο Χριστός που είδε  την ταπεινή ομολογία της ότι πράγματι, ως ειδωλολάτρης, είναι ένα σκυλάκι, ζητώντας από το Χριστό όχι άρτο αλλά μόνο λίγα ψίχουλα του ελέους Του την ελέησε. Ναι, λέει η γυναίκα, ότι δεν είμαι άξια για μεγάλο θαύμα Σου, γι’ αυτό σου ζητώ ένα μικρό για σένα θαύμα.

Και ο Χριστός βλέποντας τη μεγάλη της πίστη της λέει: «ώ γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σοι ως θέλεις». Ναι, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, η πίστη είναι συνδεδεμένη με τη ταπεινοφροσύνη. Η πίστη και η ταπείνωση της γυναίκας αυτής έκαναν καλά το παιδί της. Αγαπητοί μου αδελφοί μου. Οι πατέρες της Εκκλησίας δίνουν μεγάλη  έμφαση σ’ αυτή την αρετή. Γιατί, όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η ταπείνωση ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό ενώ ο εγωϊσμός τον ρίχνει στην κόλαση. Άλλωστε εξαιτίας του εγωϊσμού δεν έγινε ο Εωσφόρος αρχηγός των δαιμόνων;

Αναρωτιόταν κάποτε ένας μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Αντώνιος. Πως μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος από τις παγίδες του διαβόλου; Βλέποντας ο άγιος τις παγίδες που βάζει στο δρόμο μας ο διάβολος τον απασχολούσε το ερώτημα. Με ποιο τρόπο μπορούσε ο άνθρωπος να γλυτώσει απ’ αυτές. Και έλαβε την απάντηση από το Θεό ότι ο ταπεινόφρων άνθρωπος εκείνος που έχει ταπείνωση μπορεί να ξεφύγει τις παγίδες του διαβόλου. Ο ταπεινόφρωνας άνθρωπος μπορεί να σωθεί ενώ ο εγωϊστής και υπερήφανος άνθρωπος δεν σώζεται. Και ο Αββάς Ποιμήν στα πρώτα χρόνια της μοναχικής του πολιτείας ρωτώντας τον άγιο Αντώνιο ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή στο Χριστιανισμό πήρε ως απάντηση ότι είναι η ταπεινοφροσύνη. 

Γι’ αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί μου, όλοι μας, πλούσιοι και πτωχοί, νέοι και γέροι, κληρικοί και λαϊκοί, άρχοντες και αρχόμενοι, ας φροντίσουμε να είμαστε πάντα ταπεινοί στη ζωή μας για να κερδίσουμε μαζί τη χορεία όλων των αγίων τη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν